τι θα γινει θελω κιαλλο !!!!!!

να περιμένεις... :llol:
αύριο

Μαριεεεεε ήρθε το αυριο
:angel 2:

Περειμένω :funny:

τι λες?
σήμερα ήταν το ποστ μου... άρα αύριο :konfus:

Ναι βρε το ξερω γιαυτο εβαλα το
απλα λεω μηπως σε μπερδεψω και το βαλεις :angel 2:

κάνε όνειρα

καλα καλα ενταξει !!

Σπόιλερ:

λες να βάλω σήμερα και να αργήσω παραπάνω να βάλω πιο μετά?

α καλα εσυ δεν τρογεσε με τιποτα

βαλε τωρα βαλε και λιγοοοοο πιο μετα :angel 2:

Ναι!!
Παρακαλούμε! :funny:

οκ! επόμενο να περιμένετε γύρο στις 10-11 του Μάη
αρχίζω από το τέλος του προηγούμενου. Είναι το αγαπημένο μου ως τώρα γι' αυτό μην βρίσετε πολύ...

«ν...ναι... δ...δη...δηλαδή όχι, όχι. Απλά χάθηκα για λίγο. Ξέρεις, κάπου περπάταγα... πέταγα θέλω να πω.» τραύλισε αυτός και με δυσκολία σχημάτισε ένα παράξενο χαμόγελο. «Όχι, λεω να μην βγω για διάλειμμα. Εκτός αν θέλεις εσύ να... οπότε θα... άστο ξέχνα το. Θα μείνω.»
«Α. Απ’ ότι φαίνεται θα περάσουμε μαζί αυτό το διάλειμμα. Και εγώ λεω να μείνω μέσα» έκανε αυτή προσπαθώντας με την απέραντη της ευγένεια και με την βοήθεια ενός γοητευτικού, φιλικού χαμόγελου να καταπνίξει το βλέμμα "τρελός είναι?". Κάτι τέτοια όμως δεν ξεφεύγουν απ’ τον Μορ. Είχε ήδη μάθει όλες τις εκφράσεις τις απ’ έξω κι ανακατωτά. Απογοητευμένος όπως ήταν με τα λόγια του προσπάθησε να βρει κάτι να πει να σώσει κάπως την κατάσταση. Τα μάτια έπεσαν αμέσως πάνω στο παράξενο μενταγιόν που φαινόταν κάτω από την άσπρη ζακέτα, μέσα στο ελαφρύ ντεκολτέ της Αντόρα.
«Ωραίο! Πολύ ωραίο! Που το βρήκες? θέλω να πω... ποιος στο έδωσε? Μάλλον... άστο. Που το βρήκες! Καλύτερα έτσι...» ρώτησε. Όχι ότι δεν ήξερε ήδη την απάντηση δηλαδή. Ήξερε ήδη σχεδόν κάθε λεπτομέρεια για την ζωή της.
«Ήταν της μητέρας μου. Μου το έδωσε όταν έκλεισα τα δέκα. Είχε πει πως πρόκειται για το γούρι της. Κάτι που είχε προσωπική αξία. Λοιπόν, τώρα είναι το δικό μου γούρι. Το δικό μου φυλακτό. Κάτι που έχει για μένα μεγάλη αξία. Και θα το δώσω και εγώ στην κόρη μου μάλλον, αν αποκτήσω ποτέ. Ξεκίνησε μια νέα παράδοση ε?» έκανε αυτή χαμογελαστή, δίνοντας στον Μορ το μενταγιόν για να το δει καλύτερα.
Ήταν μια καρδιά, μια μεταλλική καρδιά, που σχηματιζόταν από δυο καμπύλες γραμμές η μια ακριβώς αντίθετη από την άλλη. Υπήρχε και ένα παράξενο πετράδι στο κέντρο. Ένα μπλε με γαλάζιο πετράδι. Ακριβώς στο χρώμα των ματιών της.
«Ζαφείρι?» ρώτησε αυτός προσπαθώντας να εξαφανίσει το χαμόγελο που εμφανίστηκε στο πρόσωπο του, που θα φανέρωνε παραπάνω απ’ όσα ο ίδιος ήθελε.
«Κάτι σαν ζαφείρι. Όσους ειδικούς ρώτησα μου λένε πως δεν μπορούν να καταλάβουν τι ακριβώς είναι, αλλά όλοι συμφωνούν πως είναι κάτι συγγενικό με το ζαφείρι. Όχι ακριβώς όμως.» του είπε αυτή, παίρνοντας πίσω το μενταγιόν.
«Πολύ ωραίο! Σου παει» της είπε αυτός με ένα διστακτικό χαμόγελο. Κάτι είχε καταφέρει αυτή την φορά.
«Εμ... ευχαριστώ» είπε η Αντόρα με ένα εντελώς φυσιολογικό ύφος.
«Και... αν ε... επιτρέπετε δηλαδή... δηλαδή, πες μου αν μπορείς, αν θέλεις εννοώ... πες μου. Η μητέρα σου, που το βρήκε?» έκανε αυτός και ξάφνου βλέποντας το ελαφρώς ενοχλημένο βλέμμα της Αντόρα συνειδητοποίησε πως το αποφασιστικό βλέμμα που είχε πάρει μπορούσε να μεταφραστεί διαφορετικά απ’ ότι ο ίδιος ήθελε.
«Της το είχαν χαρίσει όταν ήταν παιδί μου έχει πει...» είπε αυτή προσπαθώντας να πάρει πάλι ένα ευγενικό χαμόγελο.
Η σιωπή που ακολούθησε δεν ήταν από αυτές που σε κάνουν να νιώθεις πιο άνετα. Η αμηχανία και από της δύο πλευρές δηλητηρίαζε συνεχώς την ατμόσφαιρα.
«Να σου δώσω μια συμβουλή?» έκανε η Αντόρα σπάζοντας την σιωπή. Το ύφος της είχε γίνει πιο σοβαρό, αλλά δεν είχε χάσει την ηρεμία και την καλοσύνη του. Παρόλα ’φτα ο Μορ κατάφερε να δει για μια στιγμή τα μάτια της να βουρκώνουν.«Μείνε μακριά... για το καλό όλων μας...» και τότε ήταν που κτύπησε το κουδούνι, και πριν προλάβει ο Μορ να ανοίξει το στόμα του οι πρώτοι μαθητές είχαν ήδη εμφανιστεί. Έτσι, αρκέστηκε στο να κάνει ένα αόριστο νεύμα.
Ένα από τα πρώτα παιδιά που μπήκαν στην τάξη, ήταν και ο Τιμόν, ο οποίος αφού είδε είχε δει πει μαθητές μπήκαν πριν από αυτόν, μπορούσε εύκολα να υπολογίσει ποιοι βρίσκονταν εδώ από το διάλειμμα.
«Μην μου πεις?» ήταν οι λέξεις που σχημάτισε με το στόμα του όταν έφτασε αρκετά κοντά στην θέση του ώστε να μην μπορούν να τον δουν οι άλλοι. Το πρόσωπο του ήταν γεμάτο ξαφνιασμό και περιέργεια.

Θα τη σκισω!!!!!!!!!
Πως τολμησε!!!!!

έλα, μην είσαι κακιά... για το καλό του είναι... τουλάχιστον έτσι νομίζει αυτή.

τέλειο!

The Prince of Silence έγραψε:

έλα, μην είσαι κακιά... για το καλό του είναι... τουλάχιστον έτσι νομίζει αυτή.

Μα πως του μιλησε ετσι???
Λες και ηταν επικινδυνος εγκλυματιας!!!!

όχι και έτσι... :|
είναι το πιο ευγενικό πλάσμα στον κόσμο η Αντόρα...

μπουχουμπουχου Μάριε!!!!!
Είναι πολύ απότομη φυσικά όμως μπορεί να το κάνει γαι να τον προστατέψει!

Δεν ξερω.........

όχι και απότομη...
τα λεει με μεγάλη καλοσύνη...
ελάτε ρε παιδιά... κάτι ξέρει και ο Μορ που την αγαπάει τόσο τέλος πάντων... :llol:

καλά καλά μας έπισες! :|

Εγω παντως πιστευω οτι ειναι πολυ λιγο σκληρη μαζι του.
Και ο Μορ ειναι τοσο καλος

καλά, οκ. λίγο σκληρή είναι, το παραδέχομαι... αλλά σε σχέση με το πως του συμπεριφέρονται οι υπόλοιποι αυτή είναι άγγελος...
άστο καλό, με συγκινήσατε πάλι...

χαχαχαχαχα καλά μπορείς να την χαλαρώσεις λίγο--μια ίδεα---!

Τεσπα Μαριε ποτε θα ποσταρεις και αλλο???

γύρω στις 10/5...