Bασικά, είναι μία ιστορία δύο παραγράφων, αλλά έχει ενταχθεί στα αγαπημένα μου από αυτά που έχω γράψει.


Το χιόνι έχει καλύψει σχεδόν τα πάντα. Σκεπές, πεζοδρόμια, αυτοκίνητα.Η σιωπή ήταν σχεδόν απτή. Καπνός έβγαινε από τις καμινάδες μερικών σπιτιών... Κάποια αλλα, όχι τόσο τυχερά σπίτια ώστε να διαθέτουν τζάκι, είχαν απλώς συμβιβαστεί με τη θέρμανση από τα καλοριφέρ.Τα περισσότερα σπίτια είχαν στολίσει τα κάγκελά τους με λαμπιόνια που αναβόσβηναν, ενώ από το κάθε παράθυρο φαινόταν ευδιάκριτα ένα καταπράσινο δέντρο με στολίδια και ένα αστέρι στην κορυφή. Οι δρόμοι μύριζαν φαγητά και γλυκά. Γαλαπούλα, κρέας, σαλάτες, μελομακάρονα και βασιλόπιτα. Από μερικά σπίτια ακούγονταν χριστουγεννιάτικα τραγούδια ενώ σε άλλα χαρούμενες φωνές και γέλια επικρατούσαν.
Παιδιά τριγυρνάνε και παίζουν χιονοπόλεμο, γελώντας και η νύχτα σιγά-σιγά πέφτει, μαυρίζοντας τον ουρανό...
Η κοπέλα έφτιαξε το σκούφο της και τύλιζε γύρω της λίγο καλύτερα το κασκόλ της. Έκανε πολύ κρύο, ήταν 31 Δεκεμβρίου, παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Οι νιφάδες του χιονιού χόρευαν με το απαλότερο φύσημα του αέρα γύρω της και εκείνη κρύωνε. Ήταν μόνη της. Και αυτή την Πρωτοχρονιά. Αναστέναξε και τα δάκρυα που κύλησαν πάγωσαν πάνω στα μάγουλά της...

Κάποιες ώρες αργότερα, η κοπέλα καθόταν στο παγκάκι μόνη της. Ήταν εκείνο το παγκάκι στο οποίο είχε γνωρίσει εκείνον. Κοίταξε το κινητό της, σχεδόν απελπισμένη. Δεν περίμενε κάποιο μήνυμα, φσυικά, αλλά έπρεπε να ελπίζει. Εκείνος δεν ήταν που είχε πει πως θα τη συναντούσε σε εκείνο το παγκάκι την Πρωτοχρονιά; Εδώ και τρία χρόνια εκείνη ερχόταν και καθόταν στο παγκάκι... Και περίμενε... μάταια. Κοίταξε το ρολόι του απέναντι καταστήματος. Κόντευαν τα μεσάνυχτα και σύντομα ο ουρανός θα φωτίζονταν από τις λάμψεις των πυροτεχνημάτων και όλοι θα υποδέχονταν το νέο έτος...
Ο αέρας έγινε πιο κρύος και τυλίχτηκε καλύτερα με το κασκόλ... Οι δείχτες πλησίασαν στο δώδεκα και η καρδιά της σφίχτηκε, όπως και τις τρεις προηγούμενες φορές. Το ρολόι χτύπησε δώδεκα φορές και πυροτεχνήματα στόλισαν τον ουρανό με τις πορτοκαλιές, κόκκινες και πράσινες λάμψεις τους...
"Καλή Χρονιά...",μουρμούρισε η κοπέλα κοιτάζωντας μία φωτογραφία του και ένα χιλιοτσαλακωμένο γράμμα γεμάτο υποσχέσεις.
Έκλεισε τα μάτια της και κάποιος έκατσε δίπλα της.
"Καλή Χρονιά, μικρή.",είπε αυτός που έκατσε δίπλα της με τη τόσο γνωστή και ποθητή φωνή.
Έπεσε στην αγκαλιά του και τον έσφιξε. Ήταν εκείνος! Ο καλύτερός της φίλος! Είχε έρθει.
"Συγνώμη που άργησα.",είπε ο άντρας και της χάιδεψε τα μαλλιά.
"Δεν πειράζει!". Χαμογέλασε. Ήταν εκείνος εκεί και η Πρωτοχρονιά είχε γεμίσει με χρώμα, με ένα χρώμα που είχε τρία ολόκληρα χρόνια να δει...

Πολύ ωραία η ιστορία σου!
Μου αρέσει το λεξιλόγιο που χρησιμοποίησες για να περιγράψεις την γενική κατάσταση!
Μπράβο!

Ευχαριστώ πάρα πολύ! Το λεξιλόγιο, well, απλά είμαστε της λογοτεχνίας
Να 'σαι καλά

μπραβο μαρακιι!

Ευχαριστώ Μαράκι.

Χμ.. Πολύ λυπάμαι που δεν θα έχει συνέχεια. Μου άρεσε πάρα πολύ, βρισκόμαστε και στο κλίμα

Αχαχαχα!
Δυστυχώς δεν έχει συνέχεια,αλλά επειδδή την αγάπησα την κοπελιά σα χαρακτήρα, ίσως λίαν συντόμως να τη δείτε και αλλού να πρωταγωνιστεί.