...
Απλά ΤΕΛΕΙΟ!
Αν και η μητέρα της Αντόρα πρόσεξε τον Μορ την πιο άσχημη στιγμή... :angel 2:

κι αλλο μαριεεεεε ειναι απιστευτικοοοο

Ευχαριστώ παιδιά! να 'στε καλά!

we are being honest dear!

Υπέροχο! Πολύ καλή η μητέρα της Αντορα. Έχω αγωνία να μάθω τί συνέβη στον Κορν. (Κάτι κακό ελπίζω )

Ε λοιπον υποκλινομαι για αλλη μια φορα!!!!

Μαριε βαλε και αλλο!!!!!!

Σελίδα από σημειώσεις του Μορ, κάτι μέρες μετά από το σημείο που είμαστε στην ιστορία.

Πάντα το ήξερα πως ήμουν διαφορετικός. Σκεφτόμουν πολύ παράξενα... ήταν σαν να ήμουν -στην καλύτερη περίπτωση- από άλλον πλανήτη. Και το πλήρωνα. Το πλήρωνα που δεν τους έμοιαζα. Είναι τόσο μεγάλη η μανία του κόσμου να μην αποδεχτεί το διαφορετικό... τόσο μεγάλη. Γι’ αυτό και από μικρός είχα γίνει απόμακρος από αυτόν τον κόσμο στον οποίο ποτέ δεν κατάφερα να γίνω μέλος. Οι γονείς μου λυπόντουσαν για μένα. Έβλεπαν τον γιο τους να μετατρέπετε σε ερείπιο, πριν καλά-καλά παει στο σχολείο. Ήταν όμως και περήφανοι.
Το πρώτο βιβλίο, ήρθε στα χέρια μου όταν ήμουν πέντε χρονών. Μόλις είχα μάθει να διαβάζω. Ένα χρόνο πριν από την εποχή που μάθαιναν τα φυσιολογικά παιδιά δηλαδή. Γιατί εγώ δεν ήμουν φυσιολογικός... ήμουν ένα τέρας! Από τότε κόλλησα. Κάθε μέρα, μόνη μου συντροφιά ήταν ένα βιβλίο. Ο μόνος μου φίλος και σύμμαχος. Μετά πήγα στο σχολείο. Εκεί κορόιδευαν τα βιβλία μου, χλεύαζαν την διαφορετικότητα που μου πρόσφεραν. Τα διαλείμματα ήμουν πάντα μόνος μου, συντροφιά με τον υπέροχο κόσμο ενός βιβλίου. Εκτός και αν κάποιος συμμαθητής μου που δεν είχε τι καλύτερο να κάνει, περνούσε καμιά βόλτα από κοντά μου για να διασκεδάσει με τον Διαφορετικό, τον Παράξενο, τον Αταίριαστο. Και όταν λεω να διασκεδάσει, δεν εννοώ φυσικά να μου κάνει παρέα. Σκίσιμο βιβλίων, βία, κοροϊδία, αυτά ήταν μόνο λίγα από τα χόμπι τους. Και τότε, σαν να μην έφταναν τα υπόλοιπα προβλήματα, ήρθε και μια νέα, απρόσμενη πληγή... ο Θάνατος. Τότε έπεσα σε πένθος. Μαύρο πένθος. Και ο πατέρας μου τότε εκτός από τον πόνο του για την μητέρα, έπρεπε να υποφέρει και από τις τύψεις για την δική μου κατάθλιψη. Δεν το άντεχα. Κατέρρευσα. Είχα γίνει πτώμα. Κλείστηκα στον εαυτό μου ακόμα περισσότερο. Με έπιαναν κρίσεις, έκλαιγα. Οι υπόλοιποι συμμαθητές μου με φωνάζανε κλαψιάρη. Δεν έφταιγαν αυτοί... δεν ήξεραν. Δεν μπορούσαν να ξέρουν τι περνάω. Αυτή ήταν η δικαιολογία που τους έβρισκα. Και σιγά-σιγά, καθώς περνούσαν τα χρόνια χάθηκε και αυτή. Άρχισα να παραδέχομαι πως ήταν απαράδεκτοι, πως καμιά δικαιολογία δεν τους έσωζε. Και τότε ήρθε το μεγάλο ερώτημα... από ποιον? Από ποιον δεν θα τους έσωζε καμιά δικαιολογία? Δεν υπήρχε κάποιος να επιβάλει την δικαιοσύνη. Και έτσι άρχισαν όλα. Μια σειρά από φιλοσοφίες, από απόψεις. Μετά γνώρισα τον Τιμόν. Ο μόνος που έγινε φίλος μου. Και ακόμα πιο μετά, την Έλγα. Ήμασταν αρκετά καλοί φίλοι. Ήθελε να με ακούει. Είχαμε μεγάλη διαφορά απόψεων βέβαια, αλλά εμένα μου έφτανε που ήξερε ποιος είμαι. Με γοήτευε, τολμώ να πω, που υπήρχε κάποιος άνθρωπος που ήξερε πόσα μπορώ να πετύχω. Που μπορώ να φτάσω. Ήταν όμως και αυτή επηρεασμένη από τον κόσμο της επιφάνειας, και όταν το κατάλαβα ήταν αργά... Την ίδια εποχή, ήρθε στην ζωή μου και η Αντόρα. Ένα βλέμμα ήταν αρκετό. Από τότε όλα άλλαξαν. Μαζί με την Αντόρα όμως, ήρθε και ο Κορν. Μαύρη σελίδα στην ζωή μου... ίσος όμως να έφταιγα και εγώ κάπου.
Όμως όσος καιρός και αν περάσει, πάντα θα έχω την ψευδαίσθηση πως υπάρχει ένας τόπος όπου θα είμαι αποδεκτός. Όπου πλάσματα σαν εμένα δεν θα είναι στο περιθώριο. Όμως πλέον δεν μιλάμε για ψευδαισθήσεις, αλλά για γεγονότα. Τόσα χρόνια να περιμένω, και επιτέλους ήρθε η στιγμή. Ο δρόμος είναι ανοικτός... και όταν επιτέλους πάρω ότι χρειάζεται, θα έρθω πίσω. Και τότε θα υπάρχει κάποιος να επιβάλει την δικαιοσύνη. Κάποιος που θα τιμωρεί το άδικο. Κάποιος σαν εμένα.

Μόρχαρ

ΤΙ ΚΑΛΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ!!!!!!!!!!

wir wollen more mor

τέλειο Μάριε!!! μου αρέσει ο τρόπος που το παρουσιάζεις!!! Μπράβο!

Δύο λόγια έχω να πω.

Σπόιλερ:

Βάλε κι άλλο όποτε μπορέσεις!!!

Σας ευχαριστώ παιδιά!

τιποτα μαριε

εμείς ευχαριστούμε για την υπέροχη ιστορία που μας δίνεις!

+1

Tι υπέροχο.
Μου θυμίζει τον τρόπο σκέψης μου σε κάποιες καταστάσεις.
Συνέχισέ το!

ειμαι απαραδεκτη τωρα το ειδα μαρεσει που κανα και παράπονα :angel 2:

Μαριε ειναι τέλειο όπως πάντα , γραφεις υπέροχα στο εχω ξαναπει !!
Αδικησε !!

θα βάλεις ποτέ συνέχια???????
ή θα μου βγάλεις το λάδι???

Kι εγώ ήθελα να ρωτήσω...Υπάρχει συνέχεια έτσι? :funny:

Καταρχας Μαριες θελω να σου ζητησω ενα μεεεεεγαλο ΣΥΓΓΝΩΜΗ που τοσο καιρο η ανεπροκοπη δεν μπηκα για να διαβασω τη συνεχεια Σου επιτρεπω να με πυροβολησεις,να με κρεμασεις.Οτι θες!!!(θα προβαλω φυσικα αντισταση :angel 2: )


Και τωρα μπαινω στο ψητο.

Το τελευταιο κομματι πραγματικα με συγκλονισε!!!!
Εδω οχι μονο φαινονται ολες οι σκεψεις και τα συναισθηματα του Μορ,τα οσα περασε και τις προσδοκιες του,αλλα και το ταλεντο του δημηουργου(ναι ναι εσενα λεω ).Αλλα θα ηθελα να κανω μια ερωτηση:Ποτε θα βαλεις τη συνεχεια?? :funny: :funny:

μόλις την γράψω :funny:

κ ποτε θα ειναι το ευτυχες γεγονος?

τώρα

Ο Μορ προχωρούσε με ένα αργό βήμα προς την τάξη.
Μακάρι να λείπει και σήμερα, μακάρι να λείπει και σήμερα. Έλεγε και ξανά ‘λεγε συνέχεια από μέσα του.
Οι ευχές του όμως δυστυχώς δεν βγήκαν αληθινές.
«ο Κύριος Τέλειος απ΄ εδώ δεν μας έκανε την χάρη να ξεκουμπιστεί και σήμερα ε?» ψιθύρισε ο Μόρχαρ στον Τιμόν μόλις τον πλησίασε σε μια ασφαλή απόσταση χρησιμοποιώντας λέξεις και εκφράσεις που δεν συνήθιζε.
«Ω ναι... δυστυχώς σήμερα μας τίμησε με την παρουσία του.» απάντησε ο Τιμόν, γελώντας για ένα παράξενο λόγο. Μα καλά, τι το αστείο έβρισκε στην υπόθεση?
«κάποιο παράξενο γεγονός που να συνδέετε με την άφιξη του?» ρώτησε ο Μορ προσπαθώντας να καταλάβει τι ακριβώς ήταν αυτό που είχε κάνει τον φίλο του να γελάσει.
«Ναι! Η δικιά σου... καλά, καλά μην αρχίζεις. Η όχι-δικιά σου» συμπλήρωσε προλαβαίνοντας το σχόλιο που είχε έτοιμο ο Μορ. «Τέλος πάντων. Η Αντόρα είναι κάπως παράξενα... Νομίζω πως είχαν ένα καβγά.»
«Τι θα πει νομίζεις είχαν ένα καβγά? Γιατί? Έμαθες όλα τα άλλα και το μόνο που με ενδιαφέρει το άφησες πίσω?»τώρα ο Μορ είχε θυμώσει. Και δεν θυμώνει ποτέ.
«Κοίτα, δεν είμαι κατάσκοπος κανενός!» του αντιγύρισε ο Τιμόν με εξίσου άγριες διαθέσεις.
«Κάτι πρέπει να ξέρεις!» επέμεινε αυτός.
«Νομίζω πως έχει κάποια σχέση με τον λόγο που έλειπε χθες ο άλλος... έλεγαν κάτι για μια υπόσχεση που δεν τήρησε, και κάτι τέτοια »
«μάθαμε γιατί έλειπε?»
«όχι... σου είπα! Δεν είμαι κατάσκοπος για να παρακολουθώ τους άλλους και να σου δίνω αναφορά!» είπε ο Τιμόν με μάτια γουρλωμένα απ’ τα νεύρα.
«Ναι... δίκαιο έχεις. Συγνώμη. Αλλά... να, αν την πλήγωσε, θα....»
«Τι? Θα του βγάλεις την ακτίνα λέιζερ ή θα τον διαλύσεις με τα πανίσχυρα σου μπράτσα? έλα ρε... ξέρουμε και οι δυο πως δεν θα μπορέσεις να κάνεις τίποτα.» του υπενθύμισε προφανώς ακόμα θυμωμένος.
«Ω ναι... ξέρω πως αυτός την προστατεύει παραπάνω απ’ τον καθένα... δεν αφήνει ούτε κουνούπι να την πειράξει. Φυσικά και θα ήταν μεγάλος εγωισμός εκ μέρους μου να πιστέψω πως είμαι κάτι σαν σωτήρας της ή κάτι τέτοιο, έστω για ένα δευτερόλεπτο.» είπε ο Μορ με μια αδύναμη φωνή, και το γνωστό, μελαγχολικό ύφος.
«Πάλι μόνος σου μιλάς...»
Αλλά ο Μορ δεν τον άκουσε. Η προσοχή του ήταν στραμμένη σε μια σκηνή στο πίσω μέρος της τάξης. Εκεί, σε ένα θρανίο καθόταν η Αντόρα στεναχωρημένη και δίπλα ο Κορν να την πειράζει.
Μα πως τολμούσε? Νόμιζε πως έτσι θα την κάνει καλύτερα ο βλάκας?
Και πριν προλάβει να τελειώσει την σκέψη του, η Αντόρα έπεσε κάτω με μια στριγκλιά. Ο Κορν φαίνεται το είχε παρακάνει στην πλάκα. Η ανησυχία του Μορ έφτασε στο όριο καθώς περίμενε την Αντόρα να δείξει σημάδια ζωής.
Η Αντόρα ευτυχώς σηκώθηκε, με γυρισμένη όμως την πλάτη στον Κορν. Μάλλον είχε κτυπήσει άσχημα...
Πριν προλάβει ο Μορ να κάνει την κακή σκέψη η Αντόρα γύρισε, κρατώντας την μέση της.
«ηλίθιε» σχημάτισε με το στόμα της, με ένα υπερβολικά προσποιητό θυμό ενώ ταυτόχρονα έσκασε ένα χαμόγελο όλο νάζι.
«Και εγώ σ’ αγαπώ.» της έκλεισε αυτός το μάτι μιλώντας της με παρόμοιο τρόπο.
Ο Μορ κοίταξε ντροπιασμένος το πάτωμα. Προφανώς ο Κορν ήξερε τον τρόπο για να την κάνει να νιώσει χαρούμενη καλύτερα από αυτόν...

αχ!!!είναι τέλειο!!!

Πηρα μια χαρα προς στιγμην αλλα

ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΑΛΛΟ ΚΑΙ ΑΛΛΟ :congrats:

αυτον τον κορν θα τον κανω παστιτσιο καποια στιγμη!!