The Cursed Prince έγραψε:

όχι δηλαδή πως θα σας το πω αν πέσετε μέσα... :angel 2:

Ti γλυκός!
Thanks για τα κενά.

Είναι πολύ ωραίο!
Αντιπαθώ αυτή τη φίλη (να πέσει από το μπαλκόνι) και ο άλλος ο δήθεν είναι κλασσικός τύπος ''είμαι εγώ, κανένας άλλος, αλλά στην πραγματικότητα δε θέλω να δείξω ποιος είμαι γιατί φοβάμαι πως δε θα αρέσω.'' .. Τον καημένο.

Η λάμψη κατά τη γνώμη μου σχετίζεται με την αποστολή που περιμένει.

Σας ευχαριστώ όλους! Εδώ η συνέχεια. Ελπίζω να μην βαρεθείτε αυτό το κομμάτι που έχει λίγο πολλά λόγια...

Είχαν περάσει ώρες από την στιγμή που ο Μορ γύρισε από το σχολείο. Αυτός παρέμενε εκεί όμως, ξαπλωμένος στο δίχως φως δωμάτιο του. Διάφορες σκέψεις βασάνιζαν το πολύπλοκο μυαλό του τώρα τελευταία. Ποτέ βέβαια δεν ήταν ιδιαίτερα χαρούμενος αλλά τους τελευταίους μήνες ήταν δύσκολο να του πάρεις ακόμα και μια ολοκληρωμένη κουβέντα. Πάνω απ’ όλα ήταν το πρόβλημα με την Αντόρα. Ποτέ δεν είχε καταφέρει να της μιλήσει και να της δήξει ποιος πραγματικά ήταν, γιατί όταν ήταν εκείνη κοντά η γλώσσα του μπερδευόταν και μόνο βλακείες και ασυναρτησίες έλεγε. Πίστευε μάλιστα πως λόγο αυτών των του των αντιδράσεων, και της κακής επιρροής από τον Κορν, η Αντόρα είχε σχηματίσει μια πολύ κακή γνώμη για τον ίδιο. Δεν ήταν όμως μόνο αυτός ο λόγος που απέφευγε να της μιλήσει. Δεν ήθελε να γίνετε βάρος στην σχέση που είχε με τον Κορν τους τελευταίους μήνες. Η γνωριμία αυτών των δύο άρχιζε πολλά χρόνια προτού βρεθεί ο ίδιος στην ιστορία. Γνωρίζονταν από πολύ παλιά, μια και οι γονείς τους ήταν φίλοι. Ο Κορν πάντα ήταν ερωτευμένος μαζί της. Η ίδια πάλι, έπαιζε την δύσκολη ως αυτή την χρονιά, που τελικά λύγισε. Τώρα το από που τα έμαθε όλα αυτά ο Μορ, ούτε ο ίδιος δεν μπορούσε να πει με ακρίβεια. Ήξερε πως τουλάχιστον αυτός την έκανε χαρούμενη και δεν ήθελε να είναι εμπόδιο στην ευτυχία της ο ίδιος. Είχε μάλιστα μια υποψία, πως το ζευγάρι περνούσε κάποιες δυσκολίες, και υπεύθυνος ήταν αυτός. Ότι δηλαδή η Αντόρα τον λυπόταν για το πως έχει καταντήσει για χάρη της ενώ ο Κορν είχε άλλη άποψη.
Έπειτα, ήταν και η Έλγα. Ήταν μια πολύ καλή φίλη, που στάθηκε στον Μορ σε πολύ δύσκολες ώρες. Κ’ όμως, για κάποιον λόγο στην συγκεκριμένη ιστορία υποστήριζε τον Κορν. Μάλλον ήξερε κάτι που δεν έλεγε. Από όσα είχε καταλάβει, ο λόγος της παράξενης της συμπεριφοράς ήταν το ότι είχε παρακολουθήσει για λίγο την ιστορία από την πλευρά του ζευγαριού. Και όμως, επέμενε να μην του λεει τι ακριβώς της είχαν πει. Και αυτό ήταν που τον εξόργιζε. Η Έλγα δεν μπορούσε να καταλάβει την αγωνία του για αυτό το θέμα. Έπρεπε επιτέλους να επιλέξει και αυτή ένα στρατόπεδο.
Ο μόνος που ήταν πάντα δίπλα στον Μορ ήταν ο Τιμόν. Ο παιδικός του φίλος, ο πιστός σύμμαχος. Δεν έμοιαζε καθόλου με τον ίδιο, αλλά αυτό δεν τον πείραζε καθόλου. Ο Μορ ήταν πάντα ο έξυπνος, ο σοβαρός, ο μελαγχολικός και απαισιόδοξος ενώ ο Τιμόν ήταν πάντα ο λίγο πιο ανώριμος, αλλά και ο αισιόδοξος που ποτέ δεν τα έβαζε κάτω. Το κακό με αυτό το παιδί όμως, είναι ότι αν και είχε και αυτός την ίδια γνώμη με τον Μορ για όλους αυτούς τους νταήδες, δεν την έλεγε ελεύθερα, και έτσι μόνο ο Μορ ήταν ο στιγματισμένος. Γιατί αυτός δεν φοβόταν να τους το πει κατάμουτρα. Δεν δίσταζε να πάρει μια έκφραση απέχθειας σε κάθε βλακώδες, παρατραβηγμένο αστείο.
Γενικά, ο Μορ είχε στραφεί εντελώς εναντίον όλων αυτών που έκαναν επίδειξη δύναμης και μαγκιάς –πολύ ηλίθια λέξη η τελευταία σύμφωνα με τον Μορ- και όσων τους θαύμαζαν φτιάχνοντας έτσι ένα μέρος από τον λεγόμενο κόσμο της επιφάνειας, όπου κανείς δεν έμπαινε στον κόπο να κοιτάξει κάτω από το «πέπλο» και να δει το πραγματικό νόημα. Όπου όλους τους ένοιαζε η εμφάνιση, η δύναμη και άλλα τέτοια, αγνοώντας θέματα πολύ πιο σημαντικά. Αυτός ο κόσμος έμπαινε όλο και πιο βαθιά στον κανονικό, φτάνοντας έτσι στο σημείο να τον καταπιεί το λαμπερό του σκοτάδι. Κλασσικό παράδειγμα ανθρώπου που έχει υποκύψει στις απάτες του ψεύτικου αυτού κόσμου ήταν εκείνες οι κοπέλες, που ασχολούνταν μόνο με την εμφάνιση τους, «τι τρίχες τους» όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο Μορ. Και από αυτές ακριβώς τις τρίχες προερχόταν το όνομα που είχε δώσει ο Μορ σε όλο αυτό το κενό, της υπνωτικής, εκτυφλωτικής, μα επικίνδυνης διάστασης που αναφέραμε, «ο κόσμος της τρίχας». Και ήταν τόσο το μίσος του γι’ αυτόν τον κόσμο, τόση η απογοήτευση όταν κατάλαβε πως ζούσε σε ένα κόσμο πολύ διαφορετικό από αυτόν που νόμιζε.
Μερικές φορές ένιωθε πως δεν άνηκε εδώ, πως έπρεπε να είχε γεννηθεί σε κάποιο άλλο κόσμο, όπου ο ρομαντισμός δεν είχε πεθάνει ακόμα, όπου το μυαλό και η σκέψη θα λατρεύεται, και όχι το σόμα και η δύναμη. Από μικρό τον είχαν μάθει να αγαπά τα βιβλία, επεκτείνοντας ως το άπειρο τις γνώσεις του, και να λατρεύει να ακονίζει το μυαλό του δύσκολα προβλήματα, κάνοντας τον έτσι ένα υπερβολικά έξυπνο άτομο. Είχε διδαχτεί επίσης, την αξία της άποψης, και της φιλοσοφημένης σκέψης, καταφέρνοντας έτσι να γίνει απίστευτα σοφός. Πρέπει να αναφέρουμε όμως, πως τις είχε και αυτός της παραξενιές του. Λόγο του ότι μικρός, δεν είχε καθόλου φίλους, δεν είχε συνηθίσει να βρίσκεται με παρέα και έτσι ποτέ δεν ήταν η ψυχή του πάρτι. Οι ατελείωτες νύκτες κλάψιμο επίσης, τον είχα προικίσει με χιλιάδες εφιάλτες, οι οποίοι με την σειρά τους του είχαν προσφέρει ένα σορό φρικτές φοβίες και παραξενιές. Τα παιδικά του τραύματα ήταν αμέτρητα, αφού είχε περάσει μια ζωή γεμάτη προβλήματα, και αδικίες. Από μικρό παιδί ήταν κάπως απόμακρος από τα υπόλοιπα παιδιά, ή για να ήμαστε πιο ρεαλιστικοί, έτσι προτιμούσε να σκέφτεται ο ίδιος. Στην πραγματικότητα, αυτό ήταν χαρακτηριστικό του σύγχρονου εαυτού του. Όταν ήταν μικρό παιδί, αντιμετώπιζε συνέχεια τις κοροϊδίες των συμμαθητών του, που κρατιόνταν όλοι μακριά από τον «κλαψιάρη». Αυτοί δηλαδή ήταν μακριά του, όχι εκείνος από αυτούς. Και όλα αυτά, απλά επειδή ο ίδιος είχε κάποια προβλήματα, λόγο του τότε πρόσφατου θανάτου της μητέρας του. Μέσα του προσπαθούσε να τους δικαιολογήσει, «Μικρά παιδιά ήταν, που να ξέρουν αυτά από λύπες και πένθη?». Στο τέλος όμως, σταματούσε τις προσπάθειες και ομολογούσε πως ήταν αδικαιολόγητοι.
Οι μόνοι που είχαν σταθεί δίπλα του, σε όλο αυτό τον αγώνα, ήταν η οικογένεια του. Ακόμα και ο αδερφός του, που πάντα τον πείραζε και ποτέ δεν είχε καταφέρει να κάνει μια συζήτηση δίχως καβγάδες μαζί του για πάνω από δέκα λεπτά, του είχε σταθεί πολύ με τον τρόπο του. Σε αυτό αλώστε οφειλόταν ο επίμονος αλλά ευγενικός κτύπος στην πόρτα που έβγαλε τον Μορ από τις βαθιές του σκέψεις.

«Να περάσω?» είπε ο πατέρας του, ανοίγοντας την πόρτα.

«Έχεις περάσει ήδη.» σχολίασε ανέκφραστα αυτός.

«Ωχ... καταντάω λίγο αδιάκριτος ε? Το ξέρω... Ώρες-ώρες το λεω και εγώ ο ίδιος του εαυτού μου: Φρακ, αυτό θα σε μπλέξει άσχημα μια μέρα... Τίποτα όμως, ούτε εγώ ο ίδιος δεν μ’ ακούω. Τέλος πάντων. Τι έχεις εσύ?» έκανε αυτός με ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη του

«Τίποτα... σκέφτομαι. Αφού με ξέρεις.» απάντησε αυτός με ένα υπερβολικά προσποιητό χαμόγελο. Ο Μορ πράγματι αφιέρωνε ώρες ολόκληρες στην σκέψη, αυτή την φορά όμως το πρόσωπο του, καθώς και το γεγονός πως το κρεβάτι του δεν ήταν γεμάτο με βιβλία όλων των θεμάτων όπως πάντα –πράγμα που προκαλούσε υποψίες στον πατέρα του- έδειχναν καθαρά πως η συγκεκριμένη περίπτωση, δεν ήταν όπως όλες της άλλες.

«Ακριβώς επειδή σε ξέρω Μόρχαρ, μπορώ να καταλάβω πότε έχεις κάτι και πότε δεν έχεις.» έκανε με ένα χαμόγελο αλλά βλέποντας το παγερό βλέμμα του γιου του πρόσθεσε «Καλά, ξέρω πως πάντα έχεις κάποιες υποψίες μελαγχολίας στην διάθεση σου, αλλά αυτή την φορά το παράκανες.»
Η αμφιβολία φαινόταν ολοκάθαρα στην φωνή του αυτή την φορά, κάνοντας έτσι τον Μορ να αφήσει ένα ίχνος χαμόγελου να σχηματιστεί στο πρόσωπο του, κάνοντας την αμφιβολία του πατέρα του να μεγαλώνει. Άκου κάποιες υποψίες μελαγχολίας! Φυσικά και δεν ήταν απλά κάποιες υποψίες, ο Μορ ήταν έτσι κ΄ αλλιώς πάντα πλημμυρισμένος με το μουντό χρώμα της στεναχώριας, και ένα απέραντο κενό, που τσάκιζε κάθε συναίσθημα στο πέρασμα του. Το ότι ο πατέρας του το αγνοούσε αυτό, έδειχνε πόσο μακριά κρατούσε ο Μορ την οικογένεια του από τα προσωπικά του θέματα. Ο πατέρας, του αλλά και ο αδερφός του, δεν είχαν ιδέα για τον πόλεμο που γινόταν μέσα στον γιο τους, αλλά ούτε και για τις τραυματικές εμπειρίες που τον βασάνιζαν.

«Καλά, αν δεν θες να μου πεις, τότε εντάξει. Δεν θα ανακατευτώ» είπε καθώς έσπρωχνε πίσω τα καστανά μακριά του μαλλιά, και ακουμπούσε μηχανικά το χέρι του στο καλυμμένο με ίδιου χρώματος τρίχες πιγούνι του. «Να ξέρεις όμως, αν με χρειαστείς, θα είμαι εδώ»

«Το ξέρω πατέρα, το ξέρω.» έκανε αυτός με ένα ειλικρινές, ευγενικό χαμόγελο που έδινε μια παράξενη αίσθηση, σαν να είχε μόλις ομολογήσει ένα μεγάλο μυστικό.

«Είναι ώρα να κοιμηθείς...» δήλωσε ο πατέρας του παίρνοντας απότομα ένα αυστηρό βλέμμα.

«Από τώρα?» έκανε σαστισμένος ο Μορ. Από τότε του έλεγαν οι άλλοι πότε να κοιμηθεί? Και από πότε κοιμόταν από πριν ακόμα δύσει ο ήλιος?

«Τι εννοείς? Ο Ρεν έχει κοιμηθεί ήδη. Και εγώ θα ξάπλωνα αλλά... δεν μπορούσε να με πάρει ο ύπνος...» σώπασε απότομα.

«Από τώρα?» επανέλαβε ο Μορ με το ίδιο ύφος χωρίς να προσέξει τον τόνο ντροπής στην σιωπή του πατέρα του.

«Μορ, έχει σκοτεινιάσει εδώ και ώρες... έχουν περάσει τα μεσάνυχτα.» είπε αυτός, και η ανησυχία για την ψυχική κατάσταση του γιου του φαινόταν ολοκάθαρα στο νυσταγμένο του πρόσωπο.

«Πολύ καλά λοιπόν... καληνύχτα» είπε, και πράγματι, ένιωθε ήδη την νύστα να τον πλημμυρίζει καθώς τα πάντα γύρο του βυθίζονταν στο σκοτάδι...

Χμ... ας μην πω τις σκέψεις μου αυτή τη φορά.
Περιμένω τα δύο επόμενα κομμάτια για να σιγουρευτώ.

πες σε παρακαλώ! έστω και αν δεν σου άρεσε πες!

Μάριε, εννοείται πως μου άρεσε.
Γράφεις πολύ όμορφα. Και έχεις έναν ιδιαίτερο τρόπο να περνάς συναισθήματα.

Απλά δε θέλω να σχολιάσω αυτή τη φορά τους χαρακτήρες με ποστ.

είναι τέλιο Μάριε κι αλλο!

Μάριε για άλλη μια φορά θα σου πω ότι έχεις ταλέντο! Ό,τι γράφεις μου αρέσει πάρα πολύ!

Σας ευχαριστώ πολύ!
Στο επόμενο θα αλλάξουμε σκηνικό. Δεν θα χει Μορ.

Μάριε ειναι τέλειο και καθολου κουραστηκο που ειχε λογια , ισα ισα που μαθαίνουμε και πράγματα !
Τι τραβαει αυτο το παιδι ρε ? Θελω να μπω στις γραμμες και να του μιλήσω
Και τους συμαθητες του τους καφρους θελω να τους :machin:

Πραγματικα πρεπει να σου το εκδωσουν, ειναι οτι καλλυτερο εχω διαβασει !

Συγγνωμη Μαριε για την καθυστερηση και σου δηλωνω οτι ειναι ΤΕΛΕΙΟ!!!!
Και επεισης οτι ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΑΛΛΟ!!!!!!!!

αντε Μαριε βαλε συνεχεια pleaseeeeee :funny:

pleaseeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee

Σας ευχαριστώ!!!
Και... αφού επιμένετε...


Ο ήλιος είχε εξαφανιστεί εδώ και ώρα στην χιονισμένη κορυφή του βουνού Εμπάρτχ. Τα ελάχιστα κτήρια που στέκονταν εκεί, επάνω στην επιφάνεια του πρώτου βουνού της Δύσης, όπως θα άκουγες να το φωνάζουν οι γύρο άνθρωποι, είχαν ήδη κλειστεί στο ομιχλώδες μαύρο του σκοτεινού ουρανού της νύχτας. Μόνο ένα φως, στην άκρη του όρους, και κατ’ επέκταση της οροσειράς της Δύσης υπήρχε ακόμα εκεί, δυνατό και ξάγρυπνο να φωτίζει την κεντρική είσοδο από τα δυτικά τοίχοι. Αυτό δεν ήταν παράξενο φαινόμενο. Όπως μπορούσε να διαπιστώσει ένα οποιοδήποτε ντόπιο ή απλά έμπειρο μάτι, σε αυτό το σημείο στέκονταν εκεί, αιώνια, τα αόρατα Δυτικά σύνορα του βασιλείου της Νόνσια. Γι’ αυτό οι φύλακες βρίσκονταν πάντα σε επαγρύπνηση. Ή τουλάχιστον, έτσι έδειχναν...
Ο Ίνοπς, φύλακας των Δυτικών συνόρων, ήταν για δεκαετίες μέσα στον στρατό της βασίλισσας Βάλντια. Από τότε, βρισκόταν εδώ, στο Δυτικό φρούριο, συμμετέχοντας στην φρουρά των συνόρων, και στην δίωξη των επίδοξων εισβολέων. Μόνο που κανείς ποτέ δεν τολμούσε να κάνει επίθεση στην Νόνσια, και ιδιαίτερα από την Δύση. Γιατί μπορεί να ήταν η πιο αδύναμη πλευρά, αλλά το στρατηγικό μυαλό των προγόνων της Βάλντια, είχε σκεφτεί κάθε λεπτομέρεια. Εφευρίσκοντας ένα νέο γνωστό μόνο στον στρατό τρόπο επικοινωνίας, πέτυχαν μια τόσο γρήγορη εξάπλωση των πληροφοριών σε όλη την αυτοκρατορία, ώστε κάθε επίθεση, γινόταν ταυτόχρονα γνωστή στην Βασίλισσα. Αυτό είναι αρκετό για να ισοβαθμήσει την ασφάλεια αυτής της περιοχής με αυτήν όλων των άλλων. Οι παλιοί βασιλιάδες επίσης, είχαν εξασφαλίσει, μεγαλύτερη άμυνα για αυτήν την πόλη από τις άλλες. Βέβαια, η νέα βασίλισσα την είχε αποδυναμώσει, για να ενισχύσει ένα άλλο σημείο που δεχόταν κάθε λίγο επιθέσεις, πιστεύοντας πως οι εχθροί, θα απόφευγαν την Δύση έτσι κι αλλιώς, αφού οι αλλαγές δεν ήταν γνωστές σε κανέναν εκτός στρατού ή περιοχής. Πόνταρε δηλαδή, στην φήμη που ήδη είχε αποκτήσει η πόλη.
Πόσο λάθος έκανε...
Η ώρα για την αλλαγή της νυκτερινής, με την μεταμεσονύκτια βάρδια είχε φτάσει. Ο προηγούμενος φύλακας, παρέδωσε τα κλειδιά και το φανάρι στον Ίνοπς καθώς και ένα μακρόβολο σπαθί -έτσι το έλεγαν οι στρατιώτες. Κάτι που παραπάνω με βαλλίστρα έμοιαζε παρά με ξίφος αλλά αντί τόξο είχε ένα σπαθί στην άκρια, ενωμένο στο βασικό σκελετό του όπλου με ένα συρμάτινο σχοινί, κρατημένο πάνω σε ένα ελατήριο, έτοιμο να εκτοξεύσει το σπαθί με μια απίστευτη ταχύτητα. Πάνω του φαινόταν επίσης ένας πανέξυπνος μηχανισμός παραγωγής φωτιάς, που χρησίμευε προφανώς στην θέρμανση της λεπίδας, την ώρα που εκτοξευόταν, κάνοντας την ακόμα πιο καταστροφική. Το πιο συνηθισμένο του όνομα ήταν Φέρτον, και έτσι θα το άκουγες σε μια συζήτηση που δεν συμμετείχαν στρατιωτικοί. Αυτό το όπλο ήταν κάτι που θα συναντούσες πάνω σε κάθε φύλακα του βασιλείου, μια και ήταν ένα από τα πιο γρήγορα, αλλά και οικονομικά που υπήρχαν.
Ο φύλακας της προηγούμενης βάρδιας κοίταξε τον Ίνοπς προσπαθώντας να δήξει, μέσα στα ροχαλητά του ένα σημάδι πως δεν είχε δει τίποτα το ύποπτο.
Ο Ινοπς κούνησε το κεφάλι του, προσπαθώντας να πει πως κατάλαβε. Ο άλλος φύλακας φάνηκε να πιάνει το νόημα, γιατί αμέσως χάθηκε μέσα στις σκάλες για την έξοδο.
Τώρα είχε μείνει μόνος του, όπως κάθε μέρα τέτοια ώρα. Η αλήθεια είναι πως άσχετα με το τι νόμιζαν οι άλλοι, δεν έπαιρνε και πολύ σοβαρά δουλειά του. Δεν υπήρχε περίπτωση να επιτεθεί κάποιος από αυτή την πλευρά έτσι κ’ αλλιώς. Εξάλλου, και να προσπαθούσε, δεν θα κατάφερνε να περάσει το βουνό –που ο μόνο τρόπος ήταν με επαγγελματική αναρρίχηση- και να έρθει στην πύλη.
Ήταν φανερό, πως του Ινοπς δεν του άρεσε η δουλεία του. Ο ίδιος θωρούσε τον εαυτό του άξιο για πιο μεγάλα πράγματα, και είχε απογοητευτεί κάπως όταν είχε ακούσει πριν τόσα χρόνια πιο πόστο θα αναλάμβανε. Έτσι, είχε συνηθίσει κάθε μέρα, όπως και σήμερα, αντί να κάνει την «άσκοπη και μονότονη υποχρέωση» του, όπως την χαρακτήριζε, να συνεχίζει το ύπνο που είχε αφήσει ατέλειωτο, από την ώρα της προηγούμενης βάρδιας, που έπαιρνε κάθε φύλακας για «να μπορέσει να συγκρατήσει τα μάτια του ανοικτά» για την ώρα της δικής του βάρδιας. Έτσι δεν βγήκε καθόλου από το καθημερινό του πρόγραμμα, αυτό το τόσο συνηθισμένο βράδυ, όταν κάθισε αναπαυτικά στην καρέκλα του, περιμένοντας την γνωστή αίσθηση του λήθαργου. Και δεν άργησε να έρθει. Πέντε λεπτά μετά, ο τεμπέλης φύλακας είχε ήδη αποκοιμηθεί στην καρέκλα του...
Και τα πέντε έγιναν δέκα, και τα δέκα έγιναν ακόμα δέκα, ώσπου ο αριθμός απέκτησε και τρίτο ψηφίο και...
ΜΠΑΜ
Τα μάτια του Ινοπς άνοιξαν απότομα, και έμειναν εκεί ακίνητα να βλέπουν το παράξενο θέαμα με τέτοια λαιμαργία, σαν να ήξεραν ήδη από ένστικτο πως αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που έβλεπαν, και έπρεπε να την απολαύσουν, να απολαύσουν την ύπαρξη τους για μια τελευταία φορά... Μόλις πέρασε το σοκ, έστρεψε αμέσως το χέρι του προς το όπλο του, και πάτησε την σκανδάλη. Και έτσι δημιουργήθηκε η τελευταία του εικόνα. Ένας από τους μαυροφόρους άντρες που στέκονταν μπροστά του, -που είχαν περάσει απ’ το βουνό, που τώρα θα περνούσαν και την πύλη- τράβηξε το όπλο από τα χέρια του Ινοπς, χωρίς να φαίνεται να το κρατάει από κάπου. Το όπλο προφανώς δεν βρήκε τον στόχο του, και αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που είδαν τα μάτια του απρόσεχτου φύλακα... έπειτα... Κενό...

Καταρχην Μαριε σε ευχαριστούμε που εβαλες συνεχεια !!!

Τώρα ας μου πει κάποιος τι γίνεται ?????
Ποιος ειναι Ινοπς ? Η μαλλον ποιος ήταν γιατι δεν νομιζω να ζει !!

Λοιπον εχω μια θεωρια που λέει οτι αυτος ο κοσμος υπαρχει ταυτοχρονα με τον κοσμο του Μορ αλλα ειναι κρυφος απο τον κοσμο , και ίσως η λαμψη που ειχε δει ο Μορ να ειναι απο κει !!

Το μόνο που θα σου πω είναι πως ο κόσμος του Ινοπς είναι ο ίδιος με αυτόν του Μορ. Και μάλιστα είναι και απ' το ίδιο βασίλειο. ο Μόρ απλά είναι σε ένα χωριουδάκι, και ο Ινοπς είναι στα σύνορα. Επίσης, αν δεις στο πρώτο ποστ, θα δεις πως αναφέρονται κάτι βουνά. Είναι τα ίδια με αυτά του Ινοπς.
όσο για το ποιος είναι... απλά ένας φύλακας με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. :llol:

Μαριε με διαφώτησες !!!!!
Μαρεσει που εχει αγωνια !!

Σπόιλερ:

είναι πολύ ωραίο και ασ μην έχει Μορ!

Πολύ ωραίο!! :congrats:
Ελπίζω να έxει συνέχεια!

ΚΙ ΑΛΛΟ ΚΙ ΑΛΛΟ ΚΙ ΑΛΛΟ
:congrats: :congrats: :congrats:

Σπέρνει

Συνέχεια πλιιιζ :funny:

Σας ευχαριστώ, αναμένετε συνέχεια στο τέλος της εβδομάδας.
Και ναι, θα έχει και Μορ μέσα.
:llol:

Και ναι επιτελους θα δούμε Μορ
Τι καλα !!

ΜΟΡ ΜΟΡ ΜΟΡ!!!!!!!!!!

Δεν έχω λόγια!
ΖΗΤΩ!!!!!!!!!!

Σας ευχαριστώ!

να η συνέχεια. Αυτό και το επόμενο, για μένα είναι τα καλύτερα που έχω ποστάρει ως τώρα σε αυτή την ιστορία... αλλά για μένα, που ξέρω την ιστορία κάπως καλύτερα, και ξέρω και από που την εμπνεύστηκα τα πράγματα είναι διαφορετικά... περιμένω γνώμες!


Η καινούργια μέρα ξεκίνησε πολύ παράξενα για τον Μορ. Όχι γιατί συνέβη κάτι το διαφορετικό, τουλάχιστον όχι κάτι αρνητικά διαφορετικό. Ήταν μια από τις ελάχιστες ευχάριστες μέρες του Μορ τα τελευταία χρόνια. Ίσος φταιει η αισιοδοξία που είχε αυτή την μέρα, η οποία φυσικά δεν οφειλόταν στην συζήτηση με τον πατέρα του το προηγούμενο βράδυ. Είχε άλλους λόγους να είναι αισιόδοξος, και αυτούς τους έμαθε από το πρώτο κιόλας λεπτό που πάτησε το πόδι του στην τάξη.
«Λείπει? Τι εννοείς λείπει?» έκανε ο Μορ με ένα ύφος γεμάτο τόσο ξαφνισμό, αλλά και δυσπιστία. Χρειαζόταν να τον ξέρεις πολύ καλά για να διακρίνεις και εκείνη την σταγόνα χαράς βαθιά στο πρόσωπο του...
«Αυτό ακριβώς που σου λεω! Ο Κορν λείπει! Δεν ήρθε σήμερα... μα γιατί είναι τόσο παράξενο?» έκανε απλά με μια υπερβολικά προσποιητή αθωότητα στην φωνή του ο Τιμόν.
«Ο Κορν δεν λείπει ποτέ Τιμόν! Πάντα έρχεται, άσχετα που τις μισές φορές δεν πατάει καν στην τάξη... Είσαι σίγουρος πως δεν ισχύει αυτό για ακόμα μια φορά?» πρόσθεσε ο Μορ την μόνη εξηγήσει που σύμφωνα με αυτόν είχε λογική.
«Ω! Μα φυσικά και είμαι σίγουρος...» γάβγισε αυτός θυμωμένος με τον φύλο του που αμφισβητούσα την ακρίβεια των πληροφοριών που μάζευε με την ιδιότητα του κατασκόπου.
«Χμ...» έκανε σκεφτικός ο Μορ.
Ο Κορν ποτέ δεν έλειπε. Ποτέ. Ήταν στο σχολείο, γιατί εκεί βρισκόταν και η Αντόρα. Πάντα. . Σκέφτηκε ο Μορ, καθώς έριξε μηχανικά μια κλεφτή ματιά προς την θέση της Αντόρα. Βρισκόταν εκεί, πανέμορφη και γλυκιά όπως πάντα, με το ελαφρύ χαμόγελο στα χείλη της να ξεχειλίζει από ζεστασιά.
«Τι? Θες να την ρωτήσεις? Αυτή θα ξέρει σίγουρα» αστειεύτηκε ο Τιμόν καθώς είδε την αντίδραση του φίλου του.
«Αυτό προτιμώ να μην το σχολιάσω...» έκανε αυτός καταβάλλοντας μια ολοφάνερη προσπάθεια να μείνει ήρεμος. «Για δες την όμως. Είναι μια χαρά. Αυτό σημαίνει πως δεν χώρισαν, πως δεν είναι άρρωστος, ούτε στεναχωρημένος για κάτι. Ούτε το κάνε για να μείνει σπίτι να διαβάσει για της εξετάσεις του Χειμώνα.»
«Αυτό το τελευταίο που ακριβώς το είδες στο βλέμμα της?»
«Αυτό δεν θέλω το βλέμμα της για να το δω.» απάντησε αυτός σοβαρός ακόμα.
«Λες να τον απήγαγαν εξωγήινοι, και μετά να της έκαναν πλύση εγκεφάλου?» συνέχισε ο Τιμόν και όσο και αν ήταν παράξενο, το ύφος του έλεγε ξεκάθαρα πως κάπου βαθιά μέσα του ήλπιζε να είχε συμβεί αυτό ακριβώς.
«Λεω να σταματήσεις να λες βλακώδεις αστεία.» και αμέσως κτύπησε η καμπάνα σαν να ήθελε να υπογραμμίσει τα λόγια του Μορ.
Το μάθημα κύλησε για ένα παράξενο λόγο ευχάριστα, αφού δεν υπήρχε κανείς να προκαλεί ενοχλητικά γελάκια από το πίσω θρανίο μαζί με την Αντόρα.
Όλοι οι μαθητές ήταν για πρώτη φορά συγκεντρωμένη στο μάθημα, ακόμα και οι φίλοι του Κορν. Μάλιστα, ακριβώς γι΄ αυτό το τελευταίο φαινόμενο ρίσκαρε ο Τιμόν να σπάσει την ήρεμη ατμόσφαιρα της τάξης.
«Ψττ... Είδες που είναι ήρεμοι σήμερα? Λείπει ο αρχηγός τους βλέπεις... δεν έχουν κάποιον να τους συντονίζει» ψιθύρισε με μια φωνή γεμάτη ειρωνεία.
«Εμένα δεν με ανησυχεί που είναι ήρεμοι. Με ανησυχεί που είναι εδώ γενικά. Άρα δεν είναι κανένα καπρίτσιο του Κορν το ότι λείπει. Αν ήταν θα είχε πάρει όλοι την ομάδα μαζί.» διόρθωσε αυτός ψιθυριστά τον φίλο του.
Ακόμα και όταν ήρθε η ώρα του διαλείμματος, η συνηθισμένη φασαρία των παιδιών που βγαίνουν μισοτρέχοντας όλα μαζί έξω έλειπε. Και έτσι αθόρυβα που εξαφανίστηκαν όλοι, ο Μορ δεν κατάφερε να το προσέξει, καθώς ήταν ακόμα καθισμένος στην θέση του, περιμένοντας της τάξη να αδειάσει. Και όταν ο ήχος δεν ήρθε ποτέ, αναγκάστηκε να κοιτάξει. Η τάξη ήταν άδεια. Όλοι είχαν φύγει. Εκτός από...
«Μόρχαρ! Εσύ δεν θα πας διάλειμμα?»
Στο άκουσμα αυτής της υπέροχης φωνής το μυαλό του Μορ σταμάτησε απότομα. Αυτή η τόσο πολλή αλλά καθόλου υπερβολική δόση χάρης στην φωνή που ρωτούσε πάντα σε ένα διακριτικό και ευγενικό τόνο αντηχούσε παντού μέσα του κάνοντας τον να ξεχάσει τα πάντα. Να ξεχάσει ακόμα και να απαντήσει.
«Εμ... έχεις κάτι?»
Ο Μορ γύρισε αργά-αργά για να στρέψει το βλέμμα του προς ένα ψηλόλιγνο κορίτσι που στεκόταν μόνο, λίγο πιο πίσω. Τα δυο λαμπερά, ζαφειρένια μάτια κοίταζαν και αυτά τον Μορ με ένα ευγενικό ενδιαφέρον. Βαθιά μέσα τους μπορούσε κανείς να δει την απόλυτη αγνότητα και ειλικρίνεια. Και αυτό ακριβώς προσπάθησε να κάνει και ο Μορ, αλλά έστρεψε αμέσως το βλέμμα του προς το εξίσου λαμπερό της χαμόγελο. Ένα χαμόγελο τόσο τρυφερό, τόσο απίστευτα καλοσυνάτο, που πλημμύριζε από θετικότητα και αγάπη. Όχι αγάπη για κάποιον συγκεκριμένο, αγάπη για όλο τον κόσμο. Η ματιά του Μορ γλίστρησε αργά προς τα κατάμαυρα μαλλιά, που χάιδευαν το κατάλευκο τέλειο δέρμα φτάνοντας μέχρι την μέση της τέλειας γραμμής της ολόισια και ολόλαμπρα, όσο τους επέτρεπε το μαύρο υπέροχο χρώμα.
«ν...ναι... δ...δη...δηλαδή όχι, όχι. Απλά χάθηκα για λίγο. Ξέρεις, κάπου περπάταγα... πέταγα θέλω να πω.» τραύλισε αυτός και με δυσκολία σχημάτισε ένα παράξενο χαμόγελο. «Όχι, λεω να μην βγω για διάλειμμα. Εκτός αν θέλεις εσύ να... οπότε θα... άστο ξέχνα το. Θα μείνω.»