Η ιστορία αυτή, διαδραματίζετε στην χώρα που υπάρχει εδώ, μα υπάρχει και ‘κεί, ή αλλιώς Άρκους. Πρόκειται για ένα κόσμο τον οποίον χρησιμοποίησα σε πολλές από τις ιστορίες μου. Συγκεκριμένα, ο τόπος όπου διαδραματίζετε είναι η γραφική πόλη Νόρμελ, που είναι ένα μέρος της Νόνσια, ενός από τα μεγαλύτερα βασίλεια ανθρώπων στην γη. Εδώ, κανείς δεν ασχολείται με πολέμους, ηρωισμούς και τέτοια όπως σε άλλα μέρη του κόσμου. Θεωρούν τους ανθρώπους εκείνης της κοινωνίας αργόσχολους και οι ίδιοι ασχολούνται μόνο με τα συνηθισμένα που κάνουν τη μικρή τους πόλη τίγκα στην μονοτονία.


Εκείνη την μέρα, ένας παράξενος άνεμος ερχόμενος το πιο πιθανόν από τα χιονισμένα βουνά της Δύσης επικρατούσε σε όλη ην τεπικράτεια της Νόρμελ. Οι άνθρωποι της πόλης δεν συμπαθούσαν τις απότομες αλλαγές στις καιρικές συνθήκες που συνέβαιναν υπερβολικά συχνά τον τελευταίο καιρό. Βασικά, δεν τους άρεσε τίποτα που να μην ήταν μέρος της πεζής και μονότονης καθημερινότητας τους. Έβλεπαν πάντα τις διάφορες εκπλήξεις και τις διάφορες ξαφνικές αλλαγές τόσο του καιρού αλλά και των γεγονότων γενικότερα, με ένα κακό απαισιόδοξο μάτι θεωρώντας τις ως ένα εμπόδιο στην ομαλή λειτουργία της ήσυχης ζωής τους.
Η Νόρμελ, ήταν μια σχετικά μικρή πόλη, και δεν είχε κανένα ιδιαίτερο κτίσμα εάν εξαιρέσεις μερικούς ναούς και δημόσιους χώρους που ήταν κατάσπαρτοι σε όλη την κατοικημένη έκταση σαν να μην ήθελαν να μαζευτούν και να δείξουν τον λιγοστό αριθμό τους. Ένα από αυτά τα κτήρια είναι και αυτό στο οποίο θα διαδραματίζονταν στο κοντινό μέλλον μερικά γεγονότα καθοριστικά για το αβέβαιο μέλλον του κόσμου.
Σε μια από τις φτωχογειτονιές της πόλης, μπορούσε να ξεχωρίσει αμέσως κανείς το πιο μεγάλο σε απόσταση πολλών χιλιομέτρων κτήριο. Στον τελευταίο του όροφο, σε ένα σημείο του μεγάλου του μπαλκονιού όπου μόνο λίγο φως κατάφερνε να διασχίσει στεκόταν σκυφτός και σκεφτικός ένας έφηβος, γύρο στα 14. Αν και το φως ίσα που έφτανε εκεί, υπήρχε μια εξαίρετη θέα στο τεράστιο πράσινο λιβάδι πίσω απ’ το κτίριο. Τα μαύρα, σγουρά μαλλιά του νεαρού ανέμιζαν στον ίδιο αέρα που έκανε την μεγάλη πινακίδα από πάνω με την ξεθωριασμένη λέξη ”σχολείο” να ταρακουνιέται επικίνδυνα δίνοντας της έτσι μια εξωπραγματική όψη. Τα καστανά μάτια του, ήταν καρφωμένα με μια μελαγχολία και με μια αίσθηση πόνου και μοναξιάς στην καταπράσινη έκταση που απλωνόταν κάτω του. Ήταν πολύ ψηλός, αδύνατος και χλομός σαν χιόνι. Το ύφος του φανέρωνε έντονη σκέψη και ένα χαρακτήρα, ήσυχο, έξυπνο και μοναχικό καθώς και τις χιλιάδες σκοτεινές αναμνήσεις που βάραιναν το παρελθόν του. Έδειχνε να απολαμβάνει την αίσθηση του απαλού αέρα να γαργαλάει το πρόσωπο του σε συνδυασμό με το σκοτάδι, την υπέροχη θέα και φυσικά το μεγάλο προτέρημα του χώρου αυτού να δίνει σε όποιον βρεθεί εδώ ένα πανίσχυρο καταφύγιο από τις αδιάκριτες ματιές των άλλων. Ήταν κάτι σαν το λημέρι του, εδώ ερχόταν κάθε φορά που ήθελε να σκεφτεί. Και δεν ήταν λίγες οι φορές που είχε τέτοιες τάσης. Του άρεσε να παρατηρεί από ψηλά τους μαθητές που έκαναν βόλτα ή μιλούσαν δυνατά στην κοιλάδα πίσω απ’ το σχολείο. Έτσι, είχε την υπέροχη ψευδαίσθηση πως μπορούσε να τους ελέγξει, πως βρισκόταν σε μια πιο πλεονεκτική θέση από αυτούς. Η σιωπή επικρατούσε στον μοναχικό διάδρομο και το πρόσωπο του νεαρού έμοιαζε να γαληνεύει ώσπου μια στιγμή μια φωνή ακούστηκε.
«Ωραία θέα, ε?» είπε ένα μπρατσομένο αγόρι που είχε φανεί με μερικούς φίλους του αθόρυβα πίσω του.
«Ναι» απάντησε αυτός με ένα ύφος γεμάτο απογοήτευση καθώς έκανε να φύγει από εκεί.
«Οπ. Για που το έβαλες? Δεν θα ρίξεις καμιά φιλοσοφική κουβεντούλα σήμερα Σοφέ μου? Ή μήπως θες να κρατήσεις τις γνώσεις σου για τον εαυτό σου?» έκανε ειρωνικά το μπρατσομένο αγόρι κλείνοντας του ταυτόχρονα τον δρόμο.
«Άσε με να περάσω.» είπε ήρεμα.
«Σαν να πείρες πολλή αέρα τελευταία? Τι παριστάνεις? Τον έξυπνο?» είπε και με μια του σκουντιά ο μαυρομάλλης βρέθηκε χάμω μπροστά στα κάγκελα του μπαλκονιού. «Τι? Πόνεσες? Ώστε και οι θεοί πονάνε ε?»
«Δεν είπα ποτέ πως είμαι θεός. Άσε με να φύγω.» έκανε με την γνωστή ψυχραιμία του αγνοώντας τους πόνους του σώματος του.
«Φοβάσαι? Μας φοβάται ρε! Ακούτε? Μας φοβάται ο Σοφός κλαψιάρης.» έκανε κοροϊδευτικά ένας φίλος του μπρατσομένου αγοριού.
«Άσε με να περάσω επιτέλους Κορν!» φώναξε στο αγόρι που τον είχε σπρώξει,
«Μου αντιμίλησες? Σε εμένα?» σάρκασε ο Κορν δίνοντας του μια κλοτσιά στο πρόσωπο. Γεγονότα σαν αυτά συνέβαιναν καθημερινά στην ζωή του Μόρχαρ, του παιδιού με το χλομό πρόσωπο.
«Φύγε!» έκανε ουρλιάζοντας ο Μόρχαρ και ευτυχώς ταυτόχρονα με την φωνή του ακούστηκε και η καμπάνα που σήμαινε το τέλος του διαλείμματος.
«Πάλι τυχερός στάθηκες! Είναι ώρα για το χόμπι σου ε?» έκανε ο Κορν
«Πιο χόμπι του?» ρώτησε ένας από την παρέα του Κορν με ένα πονηρό χαμόγελο για να δώσει την ευκαιρία στον φίλο του να πει αυτό που ήθελε.
«Μα το μάθημα φυσικά! Τα λέμε σπασικλάκη...» είπε και ταυτόχρόνα έκανε μεταβολή να φύγει.
Δέκα λεπτά αργότερα ο Μόρχαρ σηκώθηκε με δυσκολία από χάμω και περπάτησε κουτσαίνοντας προς την τάξη. Όταν έφτασε, το μάθημα είχε ήδη αρχίσει και έτσι αναγκάστηκε να ακούσει τις φωνές του καθηγητή που αγνόησε τους μώλωπες πριν ακόμα πατήσει το πόδι του μέσα. Όπως είδε, ο Κορν και όσα μέλη της παρέας του ήταν σε αυτή την τάξη είχαν προλάβει να έρθουν στην ώρα τους και τον έβλεπαν με ένα προσποιητό, αθώο βλέμμα.
«Που ήσουν?» ψιθύρισε ανήσυχος ένας από τους ελάχιστους φίλους του που καθόταν στην διπλανή θέση.
«Είχα μια δουλειά» είπε αποφεύγοντας να τον κοιτάξει στα μάτια.
«Πάλι αυτός, έτσι?»
Ο Μόρχαρ απάντησε με ένα κοφτό, αόριστο γνέψιμο.
«Πρέπει κάποτε να σταματήσει αυτή η κατάσταση. Πρέπει κάτι να κάνεις!» δήλωσε σοβαρός.
«Θα δούμε Τιμόν, θα δούμε.» είπε αφηρημένα ο Μόρχαρ.
«Όχι, δεν θα δούμε Μορ. Θα κάνεις κάτι. Και μάλιστα σύντομα.» του απάντησε ο Τιμόν.
«Θα σταματήσετε επιτέλους να μιλάτε και θα προσέξετε λίγο στο μάθημα εσείς οι δυο? Ειδικά από εσένα Μόρχαρ, δεν το περίμενα. Τι σε έχει πιάσει σήμερα?» ρώτησε θυμωμένος ο καθηγητής διακόπτοντας την συζήτηση των δύο παιδιών.
«Συγνώμη κύριε. Δεν θα επαναληφθεί.» έκανε με σκυμμένο το κεφάλι ο Μορ.
Το μάθημα συνεχίστηκε κανονικά, ωστόσο η συζήτηση των δύο παιδιών δεν σταμάτησε.
«Για ρίξε μια ματιά πίσω.» είπε ψιθυριστά ο Μόρχαρ. «Πάλι μαζί κάθονται?»
«Ναι, πάλι μαζί.» του απάντησε με μια χροιά συμπόνιας στην φωνή του καθώς έριξε μια κλεφτή ματιά σε ένα από τα πίσω θρανία όπου ο Κορν καθόταν δίπλα από ένα κορίτσι με ζαφειρένια, γυαλιστερά μάτια και μαύρα, μακριά μαλλιά.
»Κοίτα, μην στεναχωριέσαι. Σε ένα μήνα ούτε που θα ασχολείται ο ένας με τον άλλον» πρόσθεσε μόλις είδε το πικραμένο χαμόγελο που σχηματίστηκε στο πρόσωπο του φίλου του.
«Και τον προηγούμενο μήνα τα ίδια έλεγες» απάντησε αυτός με ένα αναστεναγμό.

Αχου ειναι τελειο!!!!
Πολυ ΤΕΛΕΙΟ!!!!

Πραγματικά εκπληκτικό!

σας ευχαριστώ, να και η συνέχεια.

Το υπόλοιπο μάθημα κύλησε με τον ίδιο ακριβός τρόπο. Τα δύο παιδιά έριχναν κλεφτές ματιές στο ζευγαράκι στο πίσω μέρος της τάξης, που χαμογελούσε τρυφερά ο ένας στον άλλον, και έπεφταν κάπου-κάπου και κάτι αγκαλιές και ναζάκια. Τα νεύρα του Μόρχαρ κόντευαν να αγγίξουν κόκκινο, και ήταν σίγουρο πως θα έκανε καμιά τρέλα αν δεν κτυπούσε την κατάλληλη στιγμή για ακόμα μια φορά η σχολική καμπάνα. Τα παιδιά τις τάξης ξεχύθηκαν αμέσως έξω στον καθαρό αέρα της πράσινης κοιλάδας. Μόνο ο Μόρ έδειξε να μην βιάζετε και να πηγαίνει με το πάσο του στον προορισμό του που δεν ήταν άλλος από το γνωστό, απομονωμένο σημείο του μεγάλου μπαλκονιού. Είχε ήδη προλάβει να περάσει το ένα πόδι του έξω από την πόρτα όταν ακούστηκε πίσω του πιο ήρεμη και φιλική από πριν η φωνή του καθηγητή του.
«Μορ? Να σε απασχολήσω ένα λεπτό?»
«Ναι, φυσικά. Τι θέλετε κύριε?» είπε και ένα καλοσυνάτο χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του καθώς πλησίασε την καρέκλα του καθηγητή.
«Τι είχες σήμερα? Μπορώ να μάθω? Η μήπως είναι κάπως αδιάκριτη η ερώτηση?» ρώτησε.
«Το ερώτημα δεν είναι τι έχω σήμερα, είναι τι θα έχω αύριο κύριε. Αυτό είναι που με απασχολεί, για το σήμερα αδιαφορώ.» απάντησε αυτός.
«Αλλάζεις θέμα. Το ήξερα πως δεν θα πάρω απάντηση... καταντάς προβλέψιμος σιγά-σιγά Μορ.» έκανε ο καθηγητής με μια προφανή διάθεση για αστεία.
«Προβλέψιμος θα ήμουν αν έπεφτα στην παγίδα και έλεγα τι έγινε -αν έγινε κάτι- απλά για να μην θεωρηθώ τέτοιος.»
«Χα! Έξυπνη σκέψη. Τώρα με αφόπλισες εντελώς ε? Οι απαντήσεις σου είναι πάντα γεμάτες σοφία. Μ’ αρέσει αυτό!» του είπε ο καθηγητής κτυπώντας τον φιλικά στον ώμο.
«Είμαι Σοφός που λεει και ένας φίλος μου...» έκανε εννοώντας φυσικά το ειρωνικό παρατσούκλι που του είχε βγάλει ο Κορν. «Πέρα από την πλάκα τώρα, δεν λεω τίποτα άλλο εκτός από την αλήθεια. Λίγο αλλοιωμένη μερικές φορές βέβαια, απλά για να αποφύγω κάποιες αδιάκριτες ερωτήσεις.»
«Την πείρα την σπόντα. Τέλος πάντων, αφού δεν θέλεις να μου πεις...» είπε νικημένος.
«Να φεύγω εγώ σιγά-σιγά. Εκτός αν με θέλετε κάτι άλλο»
«Φυσικά και σε θέλω κάτι άλλο. Νόμιζες πως απλά καιγόμουν να μάθω τα νέα κουτσομπολιά? Πρέπει να σου πω πως θα νιώσεις μια ευχάριστη έκπληξη κάποια από τις επόμενες μέρες.» του είπε σε ένα αινιγματικό τόνο.
«Μπορείτε να γίνετε πιο συγκεκριμένος παρακαλώ?» έκανε απορημένα αυτός.
«Όχι δεν μπορώ. Δεν είσαι ο μόνος που του αρέσει να μιλά με αινίγματα.» τον πείραξε ο καθηγητής.
«Πολύ καλά λοιπόν. Θα σας δω στο τέλος του διαλείμματος.» είπε, καθώς άνοιγε την ξύλινη πόρτα της τάξης.
Το γοργό του βήμα τον οδήγησε κατευθείαν στην γνωστή κρυψώνα, μέσα όμως από δρόμους μοναχικούς που δεν κυκλοφορούσαν πολλοί άνθρωποι. Δεν ήθελε να πέσει πάνω σε κανένα ανεπιθύμητο πρόσωπο. Το μπαλκόνι του τελευταίου ορόφου είχε μείνει ακριβός έτσι όπως το άφησε. Μπορούσε ακόμα να δει την σκηνή με τον Κορν να διαδραματίζετε μπροστά στα μάτια του.
Μόλις τα λευκά του χέρια άγγιξαν το κόκκινο κάγκελο και ένοιωσε την ψυχρότητα του να τον διαπερνά τα μάτια του έπεσαν μηχανικά στην καταπράσινη κοιλάδα κάτω. Ανάμεσα στις κινήσεις των δεκάδων παιδιών του σχολείου που ήταν μαζεμένα, μπορούσε να διακρίνει σε ένα σημείο αθέατο από τους υπόλοιπους μαθητές που δεν είχαν το μεγάλο πλεονέκτημα του μπαλκονιού, ένα αγκαλιασμένο ζευγαράκι δίπλα από την μικρή κρυστάλλινη λίμνη που βρισκόταν κάτω από ένα ύψωμα στην κοιλάδα. Δεν του πήρε πολλή ώρα για να καταλάβει πως ήταν το γνωστό ζευγάρι. Έστρεψε βιαστικά το βλέμμα του σε άλλη κατεύθυνση ωστόσο συνέχισε να ρίχνει κλεφτές ματιές στην όχθη της λίμνης.
Ξάφνου όμως... μια μπλε λάμψη εμφανίστηκε για μια στιγμή στον ουρανό κλέβοντας έτσι για λίγο την προσοχή του. Έμεινε εκεί για λίγη ώρα να κοιτάει το σημείο στο οποίο είχε γίνει το παράξενο φαινόμενο.
Όχι, δεν ήταν δυνατόν να είχε συμβεί αυτό που νόμιζε... ήταν πέρα από κάθε φαντασία, σκέφτηκε και έδιωξε αμέσως την ιδέα αυτή από το μυαλό του.
Το βλέμμα του ταξίδεψε στο γκριζωπό ουρανό της μικρής πόλης ψάχνοντας κάτι το διαφορετικό, κάτι το παράξενο για να περιεργαστεί, κάτι που θα τον γλίτωνε από την εφιαλτική ρουτίνα της ζωής του. Περίμενε πως και πως την ημέρα που θα κατάφερνε να κάνει κάτι για το οποίο θα ήταν περήφανος. Ήθελε ένα στόχο στην ζωή του, μια αποστολή. Το μόνο που έμενε ήταν να βρει πια θα είναι αυτή.
Από τις σκέψεις του τον έβγαλε ο γνωστός μελωδικός κτύπος της καμπάνας που σήμανε το τέλος του συλλογισμού του. Στάθηκε λίγο ακόμα να παρακολουθήσει ένα μικρό σπουργιτάκι που πέταγε πίσω στην φωλιά του, μέσα στα πυκνά φυλλώματα ενός δέντρου ώσπου πείρε απόφαση πως έπρεπε να γυρίσει στην τάξη και έκανε μια μεταβολή αρχίζοντας τον δρόμο για το μονοπάτι που είχε πάρει για να έρθει ως εδώ.

:cry ok: :cry ok: :cry ok: :cry ok: :cry ok:
Υπεροχο!!!
Θελω και αλλο!!

Έχω γράψει πολύ πιο μετά. Έχω σαν κανόνα όμως να παίρνω πρώτα αρκετά σχόλια, και μετά να βάζω άλλο κομμάτι.

Τοτε θα κανω διπλα ποστ για να το ανεβασεις!!!!

Λέω να βοηθήσω το Μαράκι ( ) αλλά ν πω και την γνώμη μου:

Τέλειο!!

Αν δεν εγρεφε ιστορια θα εσκαγε παντως για μια ακομα φορα θελω να σου πω πως με εχεις αφησει αφωνη ενταξει εισαι μεγαλο ταλεντο..

Σας ευχαριστώ.

Όταν έφτασε στην τάξη δεν είχαν μαζευτεί ακόμα όλοι οι μαθητές. Ο καθηγητής τον κοίταξε με ένα φιλικό βλέμμα, ανακουφισμένος που δεν άργησε και ο αγαπημένος του μαθητής και αυτή την φορά. Ο Τιμόν, καθόταν ήδη στην θέση του δίπλα από την οποία πήγε και κάθισε ο Μόρχαρ.
«Νωρίς ήρθες. Να υποθέσω πως δεν είχες μπλεξίματα αυτή την φορά?» έκανε αυτός εξίσου ανακουφισμένος με τον καθηγητή.
«Αν θέλεις υπόθεσε το.» χαμογέλασε ο Μορ.
«Τόσα χρόνια, και ακόμα να καταφέρω να πάρω μια ολοκληρωμένη απάντηση από σένα.» αστειεύτηκε ο Τιμόν.
«Μην ρωτάς πράγματα που ξέρεις την απάντηση. Γιατί τότε η δική μου θα είναι διαφορετική από αυτήν που περίμενες.» είπε σοβαρά ο Μορ.
«Αυτό που κολλάει τώρα?» έκανε αυτός σαστισμένος.
«Κάπου θα κολλάει και αυτό. Εκτός και αν είναι φτηνή η κόλλα.»
«Καλά. Κορόιδευε εσύ.»
Καθώς τα δύο παιδιά συνομιλούσαν, οι συμμαθητές τους είχαν μαζευτεί τελικά στην τάξη και ο καθηγητής ήταν έτοιμος να αρχίσει το μάθημα.
«Ποιος μπορεί να μου θυμίσει τι έχουμε τώρα? Ναι, μάλιστα δεσποινής, Ζωολογία, καλά το είπατε.»
»Σήμερα, θα μάθουμε για τα Σνάφιλ, τα γνωστά σε όλους μας ζώα, που χρησιμεύουν σε πολλά γεωργικά θέματα, τόσο για τα προϊόντα που μας δίνουν αλλά και για την βοήθεια που προσφέρουν σε διάφορες γεωργικές διαδικασίες.» άρχισε να λεει ο καθηγητής.
»Όποιος θέλει παίρνει σημειώσεις. Δεν θα το ξανά πω.» συνέχισε και ξεκίνησε να λεει λεπτομέρειες για τον τρόπο ζωής τους, το κάτασπρο τρίχωμα τους, το μέγεθος σκύλου που είχαν και τα μικροσκοπικά τους κερατάκια. Όσοι ώρα μιλούσε, οι περισσότεροι μαθητές ήταν προσηλωμένοι στο γράψιμο, μια και όπως τους είχε πει ο Καθηγητής το κεφάλαιο αυτό ήταν από τα πιο επικίνδυνα για τις εξετάσεις. Μόνο τα δύο παιδιά στο πίσω θρανίο δεν έλεγαν να καταληφθούν από το άγχος των υπολοίπων και συνέχιζαν να γελάνε σαν χαζοχαρούμενα όπως είπε χαρακτηριστικά ο Μόρχαρ στον διπλανό του με μια ψιθυριστή φωνή. Και ήταν τόσα τα μέλια του πίσω θρανίου ώστε ο καθηγητής σε μια στιγμή αναγκάστηκε να σταματήσει και να κάνει μια μικρή αλλαγή στις θέσεις.
«Αχ, δεν σας αντέχω άλλο εσάς εκεί πίσω. Κορν, πήγαινε να καθίσεις δίπλα στον Μάικλ και άφησε την Αντόρα στην ησυχία της.» είπε δείχνοντας ένα παιδί της παρέας του Κορν στην άλλη άκρη της αίθουσας. Αμέσως η τάξη γέμισε μαθητές που προσπαθούσαν να συγκρατήσουν τα γέλια τους με αποτέλεσμα να ακούγεται ένα παράξενο βουητό.
«Χωρίς σχόλια!» πρόσθεσε αυστηρά.
Ούτε ο Μόρχαρ δεν έδειχνε όμως να προσέχει και ιδιαίτερα στο μάθημα. Αν και έγραφε αυτά που έλεγε ο καθηγητής, - όχι σαν κάποιους άλλους όπως είπε και ο ίδιος σε ένα ακόμα του ψίθυρο.-, έριχνε συνεχώς κλεφτές ματιές στην πίσω σειρά και έλεγε διάφορα σχόλια στον διπλανό του. Όταν ο Κορν μάλιστα άλλαξε θέση ένα ίχνος χαμόγελου εμφανίστηκε στο πρόσωπο του κάνοντας τον καθηγητή να απορήσει.
«Καρφώνεσαι » ψιθύρισε ο Τιμόν.
«Καθόλου δεν με νοιάζει» του απάντησε ο Μορ.
Ο καθηγητής συνέχισε να μιλά, αυτή την φορά όμως συνέβαινε το ακριβώς αντίστροφο από πριν. Ο μόνος μαθητής που ήταν συγκεντρωμένος στο μάθημα ήταν ο Μορ, οι υπόλοιποι φρόντιζαν να επικρατεί στην τάξη μια βαβούρα. Κάπου-κάπου, μπορούσε κανείς να πιάσει ψίθυρους όπως «Είδες το ύφος της? Ούτε στον πόλεμο να πήγαινε ο δικός της.». Δεν τον ενδιέφερε τώρα όμως τι έλεγαν οι υπόλοιποι. Εκείνος ήξερε πως τουλάχιστον για σήμερα το τελευταίο κουδούνι δεν θα τους έβρισκε να κάθονται μαζί, και αυτό αρκούσε για να μπει λίγη χαρά μέσα του.
«Για ρίξε μια ματιά πίσω. Τι λεει το ύφος της?» έκανε ο Μορ στον Τιμόν.
«Περίμενε να κοιτάξω.» είπε αναστενάζοντας αυτός. «Θλιμμένη είναι. Τώρα το γιατί δεν το ξέρω... αφού σε δέκα λεπτά πάλι μαζί θα είναι»
«Ερωτευμένη είναι. Λογικό» αναστέναξε ο Μορ.
«Μπααα... εγώ απλά ενθουσιασμένη την βλέπω. Μια φάση είναι, θα περάσει.» τον παρηγόρησε ο Τιμόν.
«Ερωτευμένη είναι. Όλο το σχολείο έχει μάθει πως τα έχουν φτιάξει.» έκανε αυτός με μια πικρή αλήθεια στην φωνή του.
«Βλακείες. Μην νομίζεις πως είναι όλοι σαν εσένα. Οι περισσότεροι συνομήλικοι μάς δεν ξέρουν τι πάει να πει αγάπη. Σιγά μην την νοιώσουν κιόλας.»
«Κ’ όμως. Δεν βλέπεις? Είναι σαν να γεννήθηκε ο ένας για τον άλλον.» είπε ο Μορ.
«Λάθος. Ένα απ’ τα ίδια είναι.»
Ο καθηγητής αυτή την φορά για ένα παράξενο λόγο δεν έκανε καμιά παρατήρηση στα δύο παιδιά, σαν να κατάλαβε πως η συζήτηση τους δεν θα σταματούσε ακόμα και αν ερχόταν ο ίδιος ο διευθυντής να τους κάνει παρατήρηση. Το θέμα ήταν πολύ σημαντικό και για τους δύο, αλλά παραπάνω για τον Μορ, για να σταματήσουν έτσι απλά να μιλάνε. Τα δύο παιδιά συνέχισαν τον διάλογο ως την ώρα που ακούστηκε για ακόμα μια φορά ο μελωδικός ήχος της καμπάνας να έρχεται από παντού σαν να έβγαινε μέσα από τους τοίχους.
«Τα λέμε αύριο» έκανε ο καθηγητής φεύγοντας.
Οι μαθητές ξεχύθηκαν σαν σίφουνας έξω από την τάξη καθώς είχε φτάσει η ώρα να πάνε στα σπίτια τους. Το ίδιο ετοιμαζόταν να κάνει και ο Μόρχαρ όταν ακούστηκε μια κοριτσίστικη φωνή πίσω του.
«Μορ, περίμενε!»
Όταν ο Μόρχαρ γύρισε, αντίκρισε μια κοπέλα με καστανά, μακριά μαλλιά και ίδιου χρώματος, λαμπερά μάτια. Ήταν ψηλή και αδύνατη σαν και αυτόν αλλά δεν είχε εκείνο το αρρωστιάρικο χρώμα.
«Α, Έλγα. Με θες κάτι?» έκανε καλοσυνάτα αυτός.
«Που χάθηκες όλη μέρα?» τον ρώτησε ανήσυχη.
«Δεν χάθηκα. Απλά δεν έτυχε να βρεθούμε.» της χαμογέλασε αυτός.
«Και γιατί άργησες προηγουμένως? Εσύ είσαι πάντα συνεπής.»
«Έτυχε.» απάντησε απλά.
«Μου κρύβεις κάτι?» τον ρώτησε με ένα διαπεραστικό βλέμμα.
«Και να σου έκρυβα κάτι, υπάρχει περίπτωση να στο έλεγα?»
«Δηλαδή δεν μου κρύβεις?» ξαναρώτησε.
«Εσύ τι νομίζεις?» της είπε με ένα αθώο χαμόγελο.
«Καλά. Σου έχω εμπιστοσύνη. Ξέρεις πως είμαστε φίλοι όμως. Μπορείς να μου μιλάς αν σου συμβαίνει κάτι.»
«Τους είδες πως έκαναν σήμερα?» την ρώτησε αλλάζοντας θέμα μια και κατάλαβε πως δεν τον έπαιρνε. Η Έλγα, ήταν μια πολύ καλή φίλοι του Μορ. Δεν ήθελε όμως να της πει για τα επεισόδια με τον Κορν, όχι μόνο γιατί ντρεπόταν αλλά και επειδή ήξερε πως θα έπαιρνε το μέρος του. Μια φορά είχε προσπαθήσει να της μιλήσει γι’ αυτόν και εκείνη αρνήθηκε πεισματικά όλες της κατηγορίες που του έριξε. Από τότε ως την μέρα που ο Κορν τα έφτιαξε με τον Αντόρα δεν είχαν μιλήσει για αυτό το θέμα. Τώρα όμως, με τα νέα δεδομένα, ο Μορ δεν μπορούσε να μην σχολιάσει μαζί της κάθε κίνηση του ζευγαριού. Η Έλγα ήξερε πολύ καλά το πάθος του Μορ για εκείνη και ήταν η πρώτη που του έλεγε πως μόνο κακό του κάνει αυτή η ιστορία.
«Τους είδα. Ταιριάζουν πολύ, δεν νομίζεις?» αποκρίθηκε αυτή.
«Δεν με ενδιαφέρει» έκανε θυμωμένα ο Μορ.
Ένα από τα ελαττώματα της Έλγα ήταν ότι έριχνε συνέχεια σπόντες τέτοιου περιεχομένου. Τώρα το αν το εννοούσε ειλικρινά, ή αν το έκανε από ζήλια, μόνο αυτή μπορούσε να το ξέρει.
«Πολύ Ερωτευμένοι είναι. Συγνώμη που στο λεω αλλά κάποιος πρέπει να σου πει την αλήθεια.»
«Ξέρεις κάτι? Απλά δεν ασχολούμαι.» πέταξε εκνευρισμένος και βιάστηκε να φύγει από το σχολείο. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι το έπιανε ώρες-ώρες αυτό το κορίτσι.

κι άλλο κι άλλο :congrats:

να βοηθησω και εγω:

κι αλλο κι αλλο κι αλλο κι αλλο!!!!!!!

κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο. Είναι τέλεια ιστορία!

Σας ευχαριστώ πολύ! Το επόμενο κομμάτι δεν έχει διάλογους, μιλάει λίγο για την ζωη του Μορ, για την οικογένεια του, τα παιδικά του χρόνια και τα λοιπά. Να το περιμένετε αύριο-μεθαύριο.

Ωραίο, αλλά plz άφηνε και κάνα κενό στους διαλόγους αν μπορείς γτ μου φυγαν λίγο τα μάτια... (δικό μου πρόβλημα. ).

Μαριε ειναι καταπληκτικο !
Εχω λατρέψει τον Μορ σαν ήρωα , διαβάζω και μπαίνω στην θέση του !
Γραφεις καταπλυκτικα , με απίστευτες εκφράσεις και δεν κουράζεις καθόλου με περιτες λεπτομέριες !

ΥΓ. εχω σκάσει και θελω να μαθω τι ηταν αυτη η μπλε λάμψη στον ουρανο !
Μην αργησεις να βαλεις το επόμενο

Σας ευχαριστώ!(τα κενά στους διάλογους αφιερωμένα στην Ρεα. :llol: )
Μαράκι μου, θέλω να ακούσω τι νομίζεις εσύ πως είναι η λάμψη.
Αυτό το κομμάτι είναι παραπάνω πληροφορίες, και έτσι μπορεί να μην σας αρέσει όσο τα προηγούμενα.

Οι μουντοί δρόμοι της πόλης περνούσαν σαν ταινία από τα μάτια του καθώς κατευθυνόταν προς το σπίτι του διασχίζοντας τα γνώριμα μονοπάτια που από πολύ μικρό παιδί είχε μάθει.
Καθώς περπατούσε, σκέψης έρχονταν στο μυαλό του και έφευγαν με την ίδια ευκολία, σαν αέρας. Πια να ήταν άραγε η αιτία που είχε καταστραφεί έτσι η ζωή του? Είχε φτάσει σε μια κατάσταση φρικτή. Οι φίλοι του πλέον μπορούσαν να μετρηθούν στα δάκτυλα του ενός χεριού. Όχι δηλαδή πως υπήρξε ποτέ κάποια καλύτερα περίοδος, πάντα έτσι ήταν, απλά τώρα είχε ξεχειλίσει το ποτήρι. Ένιωθε την κοινωνία να τον πνιγεί. Χρειαζόταν όσο πιο γρήγορα γινόταν ένα στόχο, μια αποστολή. Κάτι που θα χρειαζόταν να βάλει τα δυνατά του, να χρησιμοποιήσει όλα τα ταλέντα του, κρυφά και φανερά.
Δεν χρειαζόταν να προσέχει στον δρόμο. Τόσα χρόνια είχε μάθει αυτή την περιοχή σαν την παλάμη του χεριού του και τα πόδια λες και πήγαιναν από δική τους πρωτοβουλία, ακολουθώντας πιστά της οδηγίες του χάρτη που ήταν χαραγμένος βαθιά στις αναμνήσεις των παιδικών του χρόνων όταν μικρός ακόμα έκανε βόλτες με την μητέρα του τρώγοντας παγωτό το καλοκαίρι. Θυμόταν την μητέρα του που διάλεγε πάντα γεύση φράουλα. Και ήταν λόγο αυτής της επιλογής που βαθιά μέσα του είχε γίνει αυτή η ταύτιση της μητέρας του με τις φράουλες. Σε κάθε μπουκιά από αυτές ερχόταν στην μνήμη του το πανέμορφο της πρόσωπο με της ξανθές μπούκλες και τα καστανά μάτια. Είχαν περάσει τόσα χρόνια από την τελευταία φορά που την είδε ζωντανή. Δεν μπορούσε όμως να ξεχάσει εκείνο το ζεστό της χαμόγελο, γεμάτο τρυφερότητα και αγάπη. Όταν είχε πεθάνει, αυτός ήταν μόνο 5 χρονών, και δεν είχε καταλάβει τι ακριβώς είχε γίνει. Μόλις έφτασε σε ηλικία που να μπορεί να καταλάβει, ο πατέρας του του ανάφερε κάτι σαν τροφική δηλητηρίαση. Το μυαλό του άθελα του, συνδύασε αυτή την νέα πληροφορία από την οποία είχε γαντζωθεί σαν τελευταία ελπίδα με το παγωτό, το τόσο αγαπημένο γλυκό της μητέρας του. Και είχε από τότε να φαει τέτοιο. Και είχε από τότε να νιώσει αυτή την γεύση. Ο θάνατος την μητέρας του εκτός από τραυματικές εμπειρίες του άφησε και μια φοβία.
Από τότε μένει μόνος με τον αδερφό και τον πατέρα του, ένα πολύ καλό άνθρωπο που όμως δεν μπορούσε με τίποτα να καλύψει το κενό που άφησε η γυναίκα του. Ο πατέρας του είχε μια σχολή ζωγραφικής, μια και ήταν ζωγράφος στο επάγγελμα. Την είχε ανοίξει μαζί με την γυναίκα του, και τότε λειτουργούσε και σαν ωδείο λόγο του επαγγέλματος της: μουσικός. Κανένα από τα παιδιά του όμως δεν είχε κληρονομήσει τις καλλιτεχνικές του ικανότητες και αυτό κατά κάποιον τρόπο τον ενοχλούσε. Αλλά λόγο της καλοσύνης και της διακριτικότητας του ποτέ δεν τους είχε επιβάλει να προσπαθήσουν να σχεδιάσουν κάτι. Η τέχνη δεν είναι με το ζόρι έλεγε.
Καθώς ο Μορ ήταν χαμένος στις σκέψεις του, στον ουρανό φάνηκε αστραπιαία μια ακόμα λάμψη, ίδια με την προηγούμενη. Ο Μορ ίσα που πρόλαβε να δει, πριν σβήσει εντελώς και εξαφανιστεί δίχως κάποιο σημάδι που να προδίδει την εμφάνιση της.
«Βλέπεις φαντάσματα Καταραμένε Πρίγκιπα.» μονολόγησε χωρίς να δώσει ιδιαίτερη σημασία.
Καταραμένος Πρίγκιπας, έτσι του άρεσε να αποκαλεί τον εαυτό του. Γιατί ήταν πράγματι καταραμένος. Τουλάχιστον από μια άποψη. Καταραμένος να ζει σε ένα κόσμο στον οποίον δεν άνηκε, καταραμένος να γνωρίζει εκείνα που οι άλλοι αγνοούν. Και τέλος, καταραμένος να γίνετε μάρτυρας της απόρριψης του διαφορετικού, και του ρατσισμού που επικρατούσε. Όσο για το Πρίγκιπας, αυτή ήταν μια λέξη που είχε ιδιαίτερη θέση στην καρδιά του Μορ. Όντας ρομαντικός, μελαγχολικός και ιστοριολάτρης, είχε συνδέσει τον εαυτό του με τον βάτραχο του γνωστού παραμυθιού. Ήταν και αυτός στην ουσία ένας κρυμμένος πρίγκιπας, που αργά η γρήγορα θα έβγαινε στο φως.
Έπειτα, ήταν και αυτή η ιστορία με την Αντόρα που τον βασάνιζε τα τελευταία χρόνια. Για εκείνη ένιωθε κάτι παραπάνω από αγάπη, κάτι που δεν είχε ξανανιώσει άνθρωπος. Ένα αίσθημα πανέμορφο, αλλά ταυτόχρονα γεμάτο απελπισία. Οι μόνοι που το ήξεραν ήταν αυτός, ο Τιμον, η Ελγα και φυσικά... η ίδια με τον Κορν! Ναι, και εκείνοι το ήξεραν. Αν και δεν το είχαν πει ανοικτά ο Μορ ήταν σίγουρος. Αρχικά ήταν το ύφος της Αντόρας που σύμφωνα με την ερμηνεία του Μορ σήμαινε κάτι σαν «δεν φταιω εγώ...» και φυσικά η βάναυση συμπεριφορά του άλλου, του Κορν. Κάτι τέτοιους σαν τον τελευταίο τους αντιπαθούσε θανάσιμα. Νόμιζαν πως με το να παίξουν λίγο τους δυνατούς όλοι θα τους φοβόντουσαν. Πραγματικά δεν άντεχε κάτι τέτοιου είδους ψευτονταήδες. Ήταν τόσο φαντασμένοι, τόσο ανώριμοι. Πάνω από όλα όμως τον πείραζε που όλοι έλεγαν πως κατά βάθος ήταν καλοί, και όλοι τους έκαναν παρέα. Τα κορίτσια μάλιστα τους θεοποιούσαν, όλες ήθελαν ένα αγόρι σαν και αυτά. Αλλά και τα αγόρια δεν πήγαιναν πίσω. Αν γινόταν κάτι έπαιρναν μια τυχαία ατάκα από το σακούλι και έλεγαν πράγματα σαν «Τώρα θα δεις. Θα φέρω τον ξάδερφο μου τον τάδε». Και αυτός ο τάδε ήταν πάντα σε αυτό το ηλίθιο σύνολο που αναφέραμε πριν. Ο Μορ από την άλλη, πίστευε πως όλες αυτές οι επιδείξεις δύναμης και συναφή γίνονταν λόγο χαμηλής αυτοπεποίθησης και ανάγκης αυτών των παιδιών να πείσουν τους άλλους για το πόσο ισχυροί ήταν. Πάντα ήταν υποστηρικτής της δύναμης του μυαλού. Πίστευε πως ένα μυαλό μπορεί άνετα να συντρίψει πολλά σώματα. Ποτέ δεν είχε δείρει κανέναν. Το θεωρούσε πολύ χαζό να κάνει κάτι τέτοιο, ήταν ενάντια στις απόψεις του. Γι’ αυτό και όλοι τον θεωρούσαν θύμα, και αδύναμο. Δεν ήταν έτσι όμως.

Ο δρόμος συνεχιζόταν και ο Μορ δεν έλεγε να σταματήσει, ώσπου τελικά είδε από μακριά το μεγάλο χαρακτηριστικό δέντρο που βρισκόταν έξω από το σπίτι του. Το γνώριμο, διώροφο, παράξενα βαμμένο κτήριο φάνηκε και αυτό με την σειρά του στον ορίζοντα πίσω από το ψηλό επιβλητικό φυτό. Τα παράθυρα του ήταν ορθάνοικτα, όλα εκτός από αυτό του δωματίου του Μορ το οποίο έμενε πάντα κλειστό μετά από απαίτηση του ίδιου.
Όταν άνοιξε την πόρτα, το πρώτο πράγμα που αντίκρισε ήταν ο χαμογελαστός πατέρας του να ετοιμάζει το μεσημεριανό.
«Καλώς τον! Πήγαινε να βάλεις τα πράγματα σου στο καθιστικό και έλα να φας»
«Δεν πεινάω.» είπε και ανέβηκε τις σκάλες για το δωμάτιο του αφήνοντας τον πατέρα του πίσω σκεφτικό.
Καθώς διέσχιζε τον μακρόστενο διάδρομο του δεύτερου ορόφου άκουσε μια φωνή μέσα από μια από της πόρτες.
«Για έλα εδώ εσύ!» είπε ο αδερφός του δυνατά.
Ανοίγοντας την πόρτα, ο Μορ βρέθηκε στο τετράγωνο δωμάτιο με τους γαλάζιους τοίχους που άνηκε στον δεκαεξάχρονο αδερφό του.

«Να σου πω, πας να μου φέρεις εκείνο το βιβλίο που διάβαζα χθές από την κουζίνα?» τον παρακάλεσε ο αδερφός του.

«Όχι Ρεν. Έχω καλύτερα πράγματα να κάνω» απάντησε στεγνά και πήγε προς το δωμάτιο του.

«Καλά ντε! Δεν σου είπαμε και τίποτα!» φώναξε θυμωμένος ελαφρά.

Όταν έφτασε στο τέλος του διαδρόμου άνοιξε την τελευταία πόρτα και ρίχνοντας το σακίδιο του χάμω ξάπλωσε στο κρεβάτι του σκοτεινού δωματίου του.

ΚΙ ΑΛΛΟ ΚΙ ΑΛΛΟ ΚΙ ΑΛΛΟ :cheerl: :cheerl: :cheerl:
Ειναι καταπληκτικο

Είναι απλά υπέροχο!!!

ΤΕΛΕΙΟ!!

Κι άλλο παρακαλώ!!!

Μάριε οι λέξεις ειναι πολύ λίγες για να περιγραψουν αυτο το αριστούργημα !
Χιλια μπράβω !
Αυριο θελω συνεχεια κανονισε !!

ΥΓ. Λοιπον αυτη η λάμψη δεν ξερω τι μπορει να ειναι αλλά θελω να ειναι κατι μγικο , κατι που θα αλάξει τη ζωη του Μορ !

Και εγω το ιδιο!!!

Σας ευχαριστώ.

και για την λάμψη, θέλω να ακούσω θεωρίες. όχι δηλαδή πως θα σας το πω αν πέσετε μέσα... :angel 2:

Μάριε το έχω λατρέψει!!!!
Συνέχια σε παρακαλώωω!!!!!
Η λάμψη μπορεί να ήταν σημαδί απο άλλον κόσμο!
ή κανένας άγγελος κάτι τέτιο τέλος πάντων!

Ευτυχώς που το είδα και το διάβασα, είναι πάρα πολύ καλό!
Μάριε στο χω ξαναπεί, γράφεις πολύ όμορφα ^^
Να το συνεχίσεις άμεσα!