Καταπληκτικό!!!
Α και να πω τι νομίζω ποιο είναι το κοινό του Μορ και της Αντόρα;

πες!

Μήπως έχει να κάνει με το μεταγιόν;;

το μενταγιόν είναι άσχετο με τους γονείς του Μορ... :llol: άρα όχι...

Κατι εσωτερικο ισως??

γιατί απαραίτητα πρέπει να υπάρχει κάτι? :llol:
όταν λες εσωτερικό?

συναισθηματα κτλ?

α δεν ξέρω... όταν δεις τον Μορ ρώτα τον...

Υπέροχο. Να πω κάτι για ένα προηγούμενο κομμάτι που μας είχες ρωτήσει για την αμηχανία του Μορ? Όχι δεν τη θεωρώ υπερβολική γιατί έχω κάνει χειρότερα. Μια φορά που είδα στο δρόμο το αγόρι που μου αρέσει έκλεισε η φωνή μου...και δεν με πρόσεξε. Τουλάχιστον ο Μορ μίλησε :llol:

Σας ευχαρισρώ και πάλι! Ποστάρω καινούργιο!

Και έτσι κύλησε η υπόλοιπη σχολική μέρα, γεμάτη σκέψεις, σκέψεις, και σκέψεις. Ώσπου ήρθε η ώρα να φύγει από το σχολείο.
Πείρε το σακίδιο γρήγορα στην πλάτη, και με βιαστικά βήματα προσπάθησε να φύγει πρώτος απ την τάξη- κάτι ασυνήθιστο γι’ αυτόν. Έριξε μια κλεφτή ματιά προς τα πίσω, και αφού είδε πως είχε αφήσει την Έλγα αρκετά πίσω, άρχισε να περπατάει κανονικά. Δεν ήθελε να συνεχίσει την συζήτηση που είχε αφήσει μαζί της.
«Επ... για που το έβαλες?» ακούστηκε μια γνώριμη φωνή από πίσω του.
Ο Μορ γύρισε αργά-αργά τρομαγμένος όσο και ξαφνιασμένος.
«Μην το ξανακάνεις αυτό! Τρόμαξα!» αναφώνησε ο Μορ στον Τιμόν, που είχε έρθει αθόρυβα πίσω του.
«Γιατί? Περίμενες κανέναν άλλον?» έκανε πονηρά ο Τιμόν, εννοώντας φυσικά τον Κορν.
«Δεν είναι αστείο» σχολίασε αυτός ενοχλημένος καθώς συνέχιζε το περπάτημα προς την έξοδο.
«είναι... πίστεψε με, είναι!» γέλασε ο Τιμόν ατάραχος.
«Θες κάτι άλλο?» έκανε ο Μορχαρ αναστενάζοντας. Τελικά υπήρχαν και χειρότερα από μια συζήτηση με την Έλγα...
«Χμ... υπάρχει κάτι που πρέπει να σου πω βασικά...» είπε ο Τιμόν και ξαφνικά πείρε ένα σοβαρό ύφος.
«Ωχ...» σχολίασε ο Μορ ακόμα πιο τρομαγμένος από πριν.
«ελπίζω να μην θυμώσεις... πολύ.» άρχισε ο Τιμόν εξίσου τρομαγμένος.
«Λέγε.»
«Να... σήμερα... ξέρεις, επειδή λείπει ο άλλος, η Αντόρα θα πάει μόνη της σπίτι και...»
«όχι.. όχι... μην μου πεις πως έκανες αυτό που νομίζω?» τώρα πραγματικά ο Μορ είχε χάσει την ψυχραιμία του.
«Ναι...»
ΟΧΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!!
«Πας καλά? Πήγες και...?» η φωνή του Μορ όμως έσβησε, στο άκουσμα μιας άλλης, γλυκιάς και μαγευτικής φωνής.
«Φεύγουμε?». Η Αντόρα είχε πλησιάσει σιγά-σιγά τα δυο αγόρια.
«Φ... φεύγουμε.» έκανε ο Μορ και ξαφνικά ο θυμός του έσβησε. Τι ήθελε να πει πριν κάτι δευτερόλεπτα? Δεν μπορούσε να θυμηθεί...

Στην διαδρομή, επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Άσχετα με τις αμέτρητες προσπάθειες του Τιμόν να ανοίξει συζήτηση, οι άλλες δυο πλευρές δεν έλεγαν να συμμορφωθούν. Η αμηχανία από την πλευρά του Μορ επηρέαζε αρνητικά και την Αντόρα μάλλον. Ακόμα και τον δρόμο, η Αντόρα τους τον έδειχνε σιωπηλά. Σήμερα θα έπαιρναν πρώτα την Αντόρα στο σπίτι της, και έτσι ο Μορ δεν ήξερε τους δρόμους όπως συνήθως. Αναγκαστικά έπρεπε να ζητήσουν την δική της βοήθεια. Προφανώς, ο Τιμόν δεν είχε σκεφτεί αυτήν την λεπτομέρεια. Γιατί σίγουρα αυτό ήταν εκτός σχεδίου. Υποτίθεται πως αυτοί θα την έπαιρναν, όχι πως αυτή θα τους έπαιρνε και εκείνη θα έκαναν τις κινούμενες γλάστρες. Γενικά, πολλά ήταν αυτά που δεν είχε σκεφτεί. Ήταν παράξενη εικόνα, να βλέπεις τα δυο κακορίζικα αγόρια, να περπατούν δίπλα σε κάποια τόσο υπέροχη. Η Αντίθεση ήταν ιδιαίτερα έντονη, σε σημείο που έκανε τον Μορ να νιώθει γελοίος δίπλα της, πράγμα που λειτουργούσε ως υπενθύμιση για το ποια είναι αυτή και ποιος αυτός. Για το ότι ήταν δυο εντελώς διαφορετικοί κόσμοι, δυο εντελώς διαφορετικές κοινωνίες. Ο Μορ δυσκολευόταν να καταλάβει πως ήρθε του φίλου του να προτείνει στην Αντόρα να την συνοδέψουν σήμερα, που κανονικά θα πήγαινε μόνη της. Ο ίδιος ήθελε να ήταν όσο γίνεται πιο μακριά της. Και λόγο αυτού που του είχε πει σήμερα, αλλά και γενικά επειδή είχε το αίσθημα πως έτσι θα ήταν καλύτερα. Αναρωτιόταν τι θα πίστευε η Αντόρα γι’ αυτόν, τώρα που μετά από αυτή την τελευταία της συμβουλή ο Μορ συνέχιζε το ίδιο τροπάριο, λέγοντας στον Τιμόν να την προσκαλέσει. Γιατί αυτό σίγουρα πίστευε η Αντόρα. Ότι ο Μορ είχε πει στον Τιμόν να της κάνει μια τέτοια πρόταση.
Μετά από πολλή ώρα, το σπίτι της Αντόρα επιτέλους φάνηκε. Ήταν ένα φυσιολογικού μεγέθους σπίτι, βαμμένο στο πορτοκαλί.
«Θέλετε να μείνετε λίγο?» έκανε αυτή ευγενικά.
«ν...» άρχισε να λεει ο Τιμόν αλλά ο Μορ τον έκοψε πριν προλάβει να τα κάνει ακόμα περισσότερο θάλασσα.
«θα το θέλαμε, αλλά ε... έχουμε διάβασμα.» αλλά ξαφνικά κατάλαβε πόσο ηλίθια πρέπει να ακούστηκαν τα λόγια του. δεν θα πήγαινε σπίτι της επειδή είχε διάβασμα? Η δικαιολογία από μόνη της φώναζε «σπασίκλας εν όψη».
«Πολύ καλά λοιπόν...» απάντησε αυτή απλά. Ο Μορ κατάλαβε όμως πως προσπαθούσε να μην γελάσει.
«Να σε συνοδεύσω ως την πόρτα?» πρότεινε με ένα ευγενικό χαμόγελο ο Μορ. Τολμηρή κίνηση για τα δικά του δεδομένα...
«Πολύ καλά!» του ανταπέδωσε το χαμόγελο αυτή με μια –ίσος προσποιητή- ευχαρίστηση.
Ο Μορ προχώρησε δίπλα στην Αντόρα αποφασιστικά μέχρι την πόρτα του σπιτιού, κατά μήκος του φιδογυριστού μονοπατιού που οδηγούσε μέσα από τον κήπο στην είσοδο.
«Λοιπόν... ήρθε η ώρα να φύγω εγώ. Καλό απόγευμα.» είπε αλλά πριν προλάβει να τελειώσει τα λόγια του η πόρτα άνοιξε.

Καταπληκτικό!!
Κ άλλο!!!!!!

Παράθεση :

«Λοιπόν... ήρθε η ώρα να φύγω εγώ. Καλό απόγευμα.» είπε αλλά πριν προλάβει να τελειώσει τα λόγια του η πόρτα άνοιξε.

Και βγήκε η κακιά πεθερά...

τόσο φανερό είναι ? :llol:
αλλά δεν είναι κακιά η πεθερά...

Είναι ο τραμπούκος.

μπορεί ναι... μπορεί και όχι.

Χαχ
Καλά , καλά.

Μπορει να ειναι και τα δυο που ξερεις

Επιτελους!!!!!!
Αλλα το κακο ειναι οτι τωρα θελω ΚΑΙ ΑΛΛΟ1!!!

Ααααχ cliffhanger :llol:

και εννοείς...τι? :llol:

Ευχαριστώ παιδιά!

Μπράβο στον Τιμόν που πήρε την πρωτοβουλία! :llol:
Κι άλλο!Τα σπάει!

Ο Τιμον θελει σκοτωμα!!!!

The Prince of Silence έγραψε:

και εννοείς...τι? :llol:

Ευχαριστώ παιδιά!

Ότι το άφησες σε κρίσιμο σημείο :llol:

Και να η συνέχεια!!!
(και ένα ευχαριστώ σε όσους δεν είπα)

«Λοιπόν... ήρθε η ώρα να φύγω εγώ. Καλό απόγευμα.» είπε αλλά πριν προλάβει να τελειώσει τα λόγια του η πόρτα άνοιξε.
Το θέματα που αντίκρισε τον έκανε να μείνει με ανοιχτό το στόμα. Είχε ξαναδεί βέβαια την μητέρα της Αντόρα, αλλά δεν είχε καταφέρει ποτέ να συνηθίσει την απίστευτη ομοιότητα που είχε με την κόρη της. Τα ίδια ζαφειρένια μάτια, τα ίδια κατάμαυρα μακριά μαλλιά, και το ίδιο υπέροχο και ευγενικό χαμόγελο. Με τα χρόνια βέβαια, το δέρμα είχε αλλοιωθεί, είχε αποκτήσει ρυτίδες, το σώμα είχε σταματήσει να είναι τόσο καλλίγραμμο όσο κάποτε και γενικά ο χρόνος είχε αφήσει τα σημάδια του. Φαινόταν όμως καθαρά, πως μικρή, ήταν φτυστή η κόρη της.
«Καλώς την! Νόμιζα πως θα πήγαινες πουθενά με καμιά φίλη σου τώρα που ο Κορν... όπα... εσύ πρέπει να είσαι ο Μορ?» έκανε η μητέρα της Αντόρα, η Λιέμ διακόπτοντας αυτό που έλεγε πριν.
«ναι... εγώ είμαι...» έκανε ντροπαλά ο Μορ.
«Τι κάνει ο γερό-Φρακ? Καλά?» ρώτησε η Λιέμ για τον παλιό της συμμαθητή.
«Καλά... αρκετά καλά...» απάντησε αυτός με ένα δισταχτικό χαμόγελο.
Αυτή έμεινε να τον κοιτάει με ένα εξίσου δισταχτικό βλέμμα, σαν να μην ήταν σίγουρη για κάτι. Σαν να ήθελε να κάνει κάτι, αλλά να φοβόταν ότι θα το μετάνιωνε μετά.
«έλα μαζί μου... υπάρχει κάτι που θα ήθελα να δεις.» είπε τελικά.
Ο Μορ –μαζί με την Αντόρα- την ακολούθησε μέσα στο σπίτι, το οποίο έβλεπε για πρώτη φορά.
Αν και ήθελε να έχει περισσότερο χρόνο για να θαυμάσει τον προσωπικό χώρο της αγαπημένης του, αρκέστηκε σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα της διαδρομής. Η διακόσμηση ήταν μοντέρνα, και οι τοίχοι βαμμένοι πορτοκαλί ανοικτό. Παντού υπήρχαν φωτογραφίες, σκίτσα, και πίνακες με θέμα τον χορό, και σε πολλές από αυτές απεικονιζόταν μια μικρή γλυκιά μπαλαρίνα που έκανε τις πρώτες της φιγούρες. Η Αντόρα! Και έτσι γλυκιά που ήτανε μικρό κοριτσάκι – ακόμα πιο γλυκιά απ’ ότι στο παρόν- ο Μορ δεν κατάφερε να συγκρατήσει ένα από τα γνωστά, γεμάτα τρυφερότητα χαμόγελα.
Λίγα λεπτά μετά, η μητέρα της Αντόρα σταμάτησε μπροστά από μια πόρτα.
«εδώ είμαστε λοιπόν...» έκανε αυτή ανοίγοντας την. Ξαφνικά βρέθηκαν μπροστά σε ένα σκονισμένο δωμάτιο, γεμάτο με μπαούλα, και παλιά αντικείμενα. Ήταν προφανώς κάτι σαν αποθήκη.
Η Λιέμ προχώρησε αργά προς ένα μπαούλο, που είχε πάνω την ετικέτα «Σχολείο». Το άνοιξε, και άρχισε να το ανακατεύει προσεκτικά, ψάχνοντας αυτό το κάτι που ήθελε να του δείξει.
«Ξέρεις... όταν έμαθα πως η Εύα, η μητέρα σου... καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Στεναχωρήθηκα πολύ... κάποτε ήμασταν πάρα πολύ καλές φίλες... και με τον πατέρα σου βέβαια, αν και όχι τόσο πολύ. Ποτέ όμως δεν την κατάλαβα... ακόμα αναρωτιέμαι γιατί σου είχε δώσει αυτό το όνομα... θέλω να πω, περίμενα να σε ονομάσει σαν κάποιον παππού σου ή κάτι τέτοιο... αλλά όχι... αυτή προτίμησε αυτό... παράξενο, πολύ παράξενο... ειδικά το συγκεκριμένο όνομα...» ψιθύρισε η Λιέμ καθώς έψαχνε. Αν και... ο Μορ δεν καταλάβαινε που έβλεπε το τόσο παράξενο.
«Να το λοιπόν!» αναφώνησε αμέσως μετά αυτή γιατί απ’ ότι φαίνεται είχε ανακαλύψει αυτό που έψαχνε. Ήταν... μια φωτογραφία...
Ήταν ξεθωριασμένη, και ταλαιπωρημένη από τα πολλά χρόνια, κάτι πολύ λογικό, αφού προφανώς ήταν από την εποχή της μαθητικής ζωής των γονιών του. Επίσης, η μισή ήταν σκισμένη, αλλά ποιος ασχολείται με λεπτομέρειες? Η φωτογραφία έδειχνε ένα κοριτσάκι, ίδιο με την Αντόρα, με κάποιες μικροδιαφορές μόνο –ήταν η Λιέμ. Δίπλα του στεκόταν κάποια άλλη φίλη της, ξανθιά, με καστανά μάτια, μέτριου ύψους. Και αυτό που βρισκόταν στα χέρια της, έκανε τον Μορ να καταλάβει αμέσως ποια ήταν. Μια κιθάρα! Άρα... η μητέρα του!
«Την είχαμε βγάλει μια μέρα που την χάζευα την ώρα που έπαιζε μουσική. Ήταν καταπληκτική με την κιθάρα της... καταπληκτική σου λεω! Θυμάμαι που μαζευόμασταν ολόκληρη παρέα και τραγουδούσαμε – γκαρίζαμε δηλαδή, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα- ακούγοντας την υπέροχη μουσική της Εύας...» άρχισε την ονειροπόληση η Λιέμ καθώς έδινε στον Μορ την φωτογραφία. «Κράτα την... να έχεις κάτι να την θυμάσαι.»
Τα αχόρταγο βλέμμα του Μορ δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από την τόσο υπέροχη φωτογραφία. Ήταν σαν να είχε ανοίξει μέσα του μια πόρτα που είχε εδώ και καιρό κλείσει. Σιγά-σιγά, ο πόνος για την μητέρα του άρχισε να ξαναέρχεται στην επιφάνεια.
«Ευχαριστώ... πραγματικά σας ευχαριστώ... Δεν το ήξερα πως ήσασταν φίλες...» είπε αυτός προσπαθώντας να μην κλάψει.
«Ω... μα και φυσικά και ήμασταν. Η φιλία μας σταμάτησε όμως από την στιγμή που τελείωσε το σχολείο. Δεν ξέρω γιατί... απλά εκείνη παντρεύτηκε, εγώ παντρεύτηκα, κάναμε οικογένειες, μετά είχαμε και... είχαμε και το πένθος... καταλαβαίνεις, χαθήκαμε. Τελευταία φορά της είχα μιλήσει στο σχολείο. Και το μετάνιωσα... έπρεπε να είχα κάνει κάποια κίνηση στα χρόνια που μεσολάβησαν μετά. Ή έστω να έρθω καμιά μέρα να σας δω. Αλλά όλο έλεγα άστο για άλλη μέρα, για του χρόνου, να μεγαλώσει και η Αντόρα να έρθει και αυτή μαζί μου, και τελικά ποτέ δεν την έκανα αυτή την επίσκεψη.» ψιθύρισε εξηγώντας, και η φωνή της ήταν γεμάτη από πόνο. Είχε μετανιώσει πραγματικά...
Ο Μορ ήξερε πως αν γινόταν αυτή η επίσκεψη ίσος πολλά πράγματα να ήταν διαφορετικά... ίσος να ήταν αυτός στην θέση του Κορν τώρα. Να ήταν αυτός ο παιδικός φίλος της Αντόρα. Έριξε μια κλεφτή ματιά προς την Αντόρα. Είχε τα μάτια καρφωμένα στο κενό. Προφανώς κάτι σκεφτόταν. Η κλεφτή ματιά έγινε επίμονο βλέμμα... υπήρχε μια περίπτωση, μια στο εκατομμύριο, η Αντόρα αυτή την στιγμή να έκανε ακριβώς την ίδια σκέψη. Όλα θα μπορούσαν να γίνουν διαφορετικά... όλα.
Ω! Όχι! Όχι! Ας ήταν λογικός! Σιγά μην σκεφτόταν το ίδιο και η Αντόρα... μα καλά, πως ήταν δυνατόν να πιστεύει πως μια κοπέλα σαν αυτή θα καθόταν να ασχοληθεί με ένα θέμα που αφορούσε ένα χλομό παιδάκι της δεκάρας? Έλεος!
«Λοιπόν... μάλλον ο Φρακ θα ανησυχεί. Είναι ώρα να γυρίσεις. Και μην ξεχάσεις να του δώσεις χαιρετίσματα!» είπε η μητέρα της Αντόρα βγάζοντας τον Μορ από της σκέψεις του και λίγα λεπτά μετά, βρισκόταν ήδη στην εξώπορτα.

Μαριε ειναι τελειο !!! Αλλα λιγο βρε παιδι μου βαλε λιγο ακομα :angel 2:

Τη καλη η μαμα της Αντορα !!

υπέροχο Μάριε κι άλλο!!!!