Αστον σε μενα!!!
Εχω καιρο να φτιαξω κρεατοπιτα!

Μαριε μου επιτρεπεις??

δεν θα προλάβετε. μια σκηνή του μένει :angel 2:

υπαρχει κιαλλο?

τι εννοείς? :llol:

Τι?Δηλαδη στην επομενη σκηνη τον ξεπαστρεβεις??

εννοω εχεις κιαλλο ετοιμο?

θα πεθάνειι!!!!επιτέλους :|

δεν έχω άλλο έτοιμο, αλλά έχω σκεφτεί ήδη το σενάριο.

Μαρία(μικρή),όχι. στην μεθεπόμενη σκηνή αλλάζουμε τοπίο. περισσότερες πληροφορίες στο μεθεπόμενο επεισόδιο. :funny:

I can't wait!!!!! :congrats:

κατσε γραψε!!!

Μάριε 2 σχόλια :
1) Απλά τέλειο!!! Μου άρεσε που σκεφτόμουν: Μακάρι να τον χαστουκίσει... μακάρι να τον χαστουκίσει... Αλλά τίποτε. :llol:
2) Καλά. Στο μεθεπόμενο επεισόδιο να τον σκοτώσεις. :llol:

δεν θα πεθάνει λεμε :llol:

Γιατι ??

επειδή είμαστε ακόμα στην αρχή. :llol:

Άρα θα πεθάνει στο τέλος;

Ψηφίζω να πεθάνει! ^
Μάριε είναι τέλειο! Ελπίζω αυτή τη φορά να μην αργήσει η συνέχεια. :funny:

Ρε Μαριε.Οι φανς περιμενουν.Ποτε θα βαλεις κι'αλλο??

έχω έτοιμο αλλά κάτι δεν μ' αρέσει μαζί του.νομίζω θέλει κάτι διορθώσεις

Ασε να το κρινουμε εμεις

ο λαος απαιτει τη συνεχεια να δειιι!!!!

Πες τα Μαράκι!
Μάριε, που είναι η συνέχειααα; :llol:

καλά, αφού επιμένετε...

Επιτέλους πίσω. Το μπαλκόνι του τελευταίου ορόφου τριγυρνούσε πολύ τον τελευταίο καιρό στο μυαλό του. Κάπου βαθιά στην σκέψη του, ένιωθε τύψεις που δεν είχε καταφέρει να έρθει την προηγούμενη μέρα. Ήταν η πρώτη φορά, συλλογίστηκε, μετά από εκείνο το συννεφιασμένο πρωινό όταν είχε ανακαλύψει αυτό το υπέροχο μέρος, που ενώ είχε σχολείο δεν πάτησε ούτε μια φορά στο "λημέρι" του.
Θυμόταν σαν χθες εκείνη την μέρα. Ήταν μια από τις πρώτες της γνωριμίας του με την Αντόρα και τον Κορν. Θυμόταν πως η όλη κατάσταση του είχε έρθει πολύ απότομα. Απότομα αγάπησε, απότομα μίσησε, απότομα μισήθηκε.
Το παράξενο της υπόθεσης ήταν, πως τις πρώτες μέρες ο Κορν έδειχνε να τον συμπαθεί. Ή τουλάχιστον να μην τον αντιπαθεί, για να το πούμε πιο σωστά. Μετά σιγά-σιγά, όταν έγινε η Αντόρα, αλλά και ο ίδιος ο Μορ –και φυσικά όλοι οι υπόλοιποι- σίγουροι για το τι έπαιζε, τα πράγματα σκλήρυναν.
Κοίταξε το γεμάτο, καταπράσινο λιβάδι κάτω του. Μπορούσε εύκολα να θυμηθεί την πρώτη φορά που είχε κοιτάξει στο ίδιο σημείο. Μπορούσε εύκολα να ξαναζήσει την ίδια θλίψη, το ίδιο παράξενο συναίσθημα που είχε νιώσει και τότε, βλέποντας –ή όπως προτιμούσε να φωνάζει στον εαυτό του, κατασκοπεύοντας– το ζευγάρι που ήταν η αιτία για τις πιο μαύρες σκέψεις που είχε κάνει ποτέ.
«Ωραία θέα ε?» ρώτησε μια φωνή δίπλα του διακόπτοντας την σκέψη του.
Όχι πάλι θεέ μου...
«Ναι... ωραία θέα...» αλλά όταν γύρισε, περιμένοντας να δει το πρόσωπο του Κορν, τελικά είδε κάτι άλλο. Κάτι πολύ χειρότερο.
«ώστε από δω τους κατασκοπεύεις...» παρατήρησε αυτή με μια σαρκαστική φωνή γεμάτη προσποιητή αηδία.
«Ναι, Ελγα, από εδώ εκτελεί ο μεγάλος ψυχάκιας την αποστολή του.» απάντησε αυτός ανέκφραστος.
«και το λες έτσι? Δεν ντρέπεσαι? Τους παρακολουθείς!» το παρατράβηξε το θέατρο...
«και σένα τι σε νοιάζει?» ρώτησε αυτός χωρίς όμως να χάσει την ηρεμία του.
«Εμένα τίποτα... την ΦΙΛΗ ΜΟΥ την Αντόρα θα την ενδιαφέρει πολύ όμως. Τον ίδιο και τον ΦΙΛΟ ΜΟΥ τον Κορν. Αλλά εσένα γιατί να σε νοιάζει? Εσύ πείρες αυτό που ήθελες... κατάφερες να τους κάνεις να τσακωθούν. Είσαι...»
μα καλά, πόσο υποκριτικό ταλέντο μπορεί να έχει ένας άνθρωπος?
«Για ξαναπές το αυτό το τελευταίο.» διέκοψε ο Μορ με μια κάπως υπερβολικά ταραγμένη φωνή.
«Τι? Μην μου το παίζεις ανήξερος! Το ήξερες πως αυτό θα γίνει... το ήξερες πως χθές, όταν έβαλες τον Τιμόν να προτείνει εκείνη την τάχα δική του ιδέα στην Αντόρα, θα έβαζες το ζευγάρι να τσακωθεί! Μα καλά, τι άνθρωπος είσαι εσύ? τι...?»
Αλλά εκείνος δεν την άκουγε. Τώρα εξηγούνταν πολλά. Τώρα μπορούσε να κατανοήσει τα λόγια της Αντόρα χθες. Τώρα μπορούσε να καταλάβει ποιο ακριβώς ήταν το πρόβλημα με τον καβγά τους. Αυτός. Και όπως πάντα, ο Κορν θα κατέστρεφε το εμπόδιο. Θα το σύνθλιβε.
Και ξαφνικά μια καμπάνα διέκοψε τις σκέψεις του.
«Α, και μην ξεχάσω. Μετά έχουμε γυμναστική... ξέρεις! Το αγαπημένο σου μάθημα!» σάρκασε κλείνοντας το μάτι στον Μορ για να ενισχύσει το δηλητήριο στην φωνή της. «και... δεν θέλω ούτε να σε ξαναδώ!» είπε, και χάθηκε από το οπτικό του πεδίο, καθώς κατέβαινε την σκάλα.
Έμεινε μαρμαρωμένος να κοιτάζει στο κενό.
Όχι! Όχι γυμναστική! Όχι τώρα!

κ τωρα στρωσου γιατι θεμε κιαλλο

Μάριε πάρα πάρα πολύ ωραίο!!!!!!! Αλλά λίγο. .
Και αντιπάθησα την Έλγα. :|

Τ***λα!!!!!!
Το σε νοιαζει εσενα τι κανει ο Μορ εκει πανω!!!!
Κοιτα μωρη τη δουλεια σου μη σου αστραψω καμια!!!!:machin: :machin: :machin:


Μαριε,ΚΙΑΑΑΑΑΛΟΟΟΟΟΟΟ!!!!!!!!!!!!!!

:congrats: :congrats: :congrats: :congrats: