Και όσο θα περιμένω την αφεντιά σας να ποστάρει στο άλλο μου αριστούργημα μου(ναι, σωστά, έτσι αποκαλώ την άλλη αποτυχία.) είπα να γράψω και κάτι άλλο, να έχετε να θάβετε.
Χάρι Πότερ. Το τέλος όπως το πιάνει η φαντασία μου. Γιατί η Ρόουλινγκ έκανε ένα μεγάλο λάθος. Σκότωσε τον κακό. Αυτό με ξενέρωσε κάπως. Εγώ, σκοπεύω να αφήσω το υπονοούμενο πως θα γυρίσει... γιατί πάντα γυρνάει... από την
Αρχή του Χρόνου. Την πρώτη μέρα του κόσμου!
Ξέρω, ξέρω. Σκέφτεστε: «ο Βόλντεμορτ? Από που ως που?»
Όχι... δεν μιλάω για τον Βόλντεμορτ...

Σοφία, εσύ ξέρεις για τι μιλάω νομίζω.

Αρχίζω από κάτι δευτερόλεπτα πριν το «τελικό κτύπημα» στην μάχη Βολντεμορτ-Χάρι.

»....Γιατί αν το ξέρει... ο αληθινός κύριος του ραβδιού από κουφοξυλιά είμαι εγώ».
Και τότε ξαφνικά...
Μια παράξενη λάμψη ξεχύθηκε από το παράθυρο, καθώς ένα γνώριμο, υπέροχο τραγούδι πλημμύρισε το κάστρο. Ήταν σαν να έβγαινε από παντού. Κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει από που ξεκινούσε... αλλά έτσι κ΄ αλλιώς, κανένα δεν ένοιαζε. Ήταν τόση η ομορφιά του, τόση η ζεστασιά που έβγαζε, που οι καρδιές όλων των παρευρισκόμενων είχαν πλημμυρίσει από μια απέραντη χαρά, μια απέραντη ειρήνη. Και μια αισιοδοξία, γιατί τώρα ξαφνικά ήταν όλοι σίγουροι πως το Χόγκουαρτς θα ζούσε. Ήταν σίγουροι πως τίποτα δεν θα πήγαινε στραβά. Τίποτα πλέον δεν μπορούσε να τους σταματήσει. Τίποτα, γιατί είχαν την Φωνή με το πλευρό τους, και αυτό τους αρκούσε. Ακόμα και θανατοφάγοι είχαν αλλάξει πλευρά, από την τελειότητα της υπέροχης φωνής που ξετυλιγόταν ακόμα και στα πιο απόμακρα σημεία της αίθουσας. Γιατί αυτή αρκούσε για να καταλάβουν την δύναμη της απόλυτης αγάπης, την δύναμη που ποτέ ως τώρα δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν, την δύναμη που έκανε την παράξενη λάμψη να έρχεται όλο και πιο κοντά, την δύναμη που έκανε την φωνή να γίνεται όλο και πιο δυνατή, όλο και πιο αισιόδοξη.
Ο μόνος που δεν φαινόταν να το χαίρεται και πολύ ήταν ο Βόλντεμορτ, που είχε πάρει με τα δυο του χέρια τα αυτιά του, και ούρλιαζε από ένα πόνο που προερχόταν, όχι από τα αυτιά, αλλά από τα βάθη της ύπαρξης του, από τα ποιο απόκρυφα σημεία του εαυτού του. Γιατί μόνο τώρα κατάφερε να καταλάβει τι ακριβώς χλεύαζε τόσο καιρό... ποια πανίσχυρη δύναμη κορόιδευε. Τώρα κατάφερε να αντικρίσει το καινό μέσα του, τώρα είδε πόσο είχε πληγώσει την ίδια του την ψυχή. Ήταν όμως ποια αργά...
Ο Χάρι, στην αρχή δεν αντίκρισε τίποτα, πέρα από το απόλυτο φως που προερχόταν από την πυγή της φωνής, έξω από το παράθυρο, το οποίο τον ανάγκαζε να κλείσει τα μάτια του. Μόνο μετά από λίγο, -ίσος γιατί τα μάτια του συνήθισαν το φως, ίσος πάλι γιατί ήταν γραφτώ έτσι να γίνει- κατάφερε να δει μπροστά του, έξω από το παράθυρο, να σχηματίζεται ολοκάθαρα η μορφή ενός τεράστιου χρυσού πουλιού, που φλόγες ξεπετάγονταν από κάθε σημείο του σώματος του.

«ΦΟΚΣ!» αναφώνησε ο Χάρι, και αμέσως συνειδητοποίησε πόσο παράλογο ήταν αυτό που είχε ξεστομίσει. Ο Φοκς ήταν πολύ πιο μικρός... δεν υπήρχε περίπτωση να είχε μεγαλώσει τόσο.
Και όμως, τα μάτια του τεράστιου φοίνικα κοίταξαν για μια στιγμή προς την μεριά του Χάρι. Αν ήταν κάποιος άλλος ίσος να είχε πει πως ήταν η ιδέα του, αλλά ο Χάρι τώρα πια ήταν σίγουρος.
Μπροστά του, φωτεινός, και τεράστιος όσο ποτέ, πετούσε ο Φοκς, με το απίστευτο τραγούδι του φοίνικα να έχει πολλαπλασιάσει την δύναμη του, όσο και ο ίδιος ο φοίνικας το μέγεθος του. Μάλλον ο Ντάμπλντορ τόσα χρόνια τον κρατούσε με μάγια σε μικρό μέγεθος, για να μην τραβάει την προσοχή. Υποτίμηση από τον αντίπαλο... πάντα σε αυτό πόνταρε ο αγαπημένος του διευθυντής! Έπρεπε να το είχε φανταστεί πως θα εφάρμοζε την ίδια τακτική και με τον φοίνικα του.
Η φωνή του φοίνικα τρυπούσε τα πάντα στο πέρασμα της, και σε συνδυασμό με την απέραντη λάμψη έκαναν την αίθουσα να φαντάζει τόσο όμορφη, τόσο γαλήνια και υπέροχη, που όλοι είχαν μείνει να βλέπουν το υπέροχο πουλί αποσβολωμένοι. Και μόνο όταν μια κραυγή απόγνωσης κατάφερε να διαπεράσει ακόμα και αυτή την τελειότητα του τραγουδιού, η προσοχή του πλήθους στράφηκε αλλού.
Γιατί η κραυγή δεν προερχόταν από έναν οποιοδήποτε...
Ο Λόρδος Βόλντεμορτ, βρισκόταν ήδη νεκρός στο πάτωμα. Είχε πεθάνει αντικρίζοντας τον καταστραμμένο του εαυτό όπως είναι στην πραγματικότητα... είχε πεθάνει γιατί είχε αντιληφθεί τι ήταν αγάπη... η αγάπη τον σκότωσε... η απέραντη δύναμη της τον είχε σοκάρει. Δεν την άντεξε... δεν κατάφερε να αντέξει το μέγεθος της Αλήθειας... της μεγάλης αλήθειας που κυριαρχεί πάνω απ’ όλα στον κόσμο...
Και τότε η Μουσική χαμήλωσε. Αλλά η αισιοδοξία στην ατμόσφαιρα συνέχισε να υπάρχει. Ο Φοκς προχώρησε αργά προς το παράθυρο, ώσπου...
Η Μουσική έπαψε. Το φως εξαφανίστηκε. Τα πάντα γύρω του πάγωσαν. Τίποτα δεν είχε κίνηση. Ο τεχνητός ουρανός από πάνω του σκοτείνιασε. Το συναίσθημα χάθηκε.
Και ξαφνικά, ο Χάρι κατάλαβε πως τίποτα δεν είχε τελειώσει...


Έχει και συνέχεια ε!

Σχεδόν άκουσα το τραγούδι του φοίνικα...μου άρεσε ο τρόπος που πέθανε ο Βόλτεμορτ.Και Μάριε δεν καταλαβαίνω για ποια αποτυχία λες.Αυτά που γράφεις είναι επιτυχίες! Συγχαρητήρια και ανυπομονώ για τη συνέχεια!

Τ-Ε-Λ-Ε-Ι-Ο-!!!!!!!!!!!
Μάριε είσαι καταπληκτικός στο γράψιμο!!!!!!!!!!!

Σας ευχαριστώ!

Μαριε ασε την αποτυχία κατα μέρος γιατι αυτο ειναι επιτυχία !!!
Παρα πολυ ωραίο !!

Α ναι Μαριε καταλαβα θυμηθηκα τι ελεγες!!!!
Ναι μπραβο ομως εχω να πω!

Ευχαριστώ και τις δυο!

Εγω νομιζω σου εχω πει τι γνωμη μου!

Σπόιλερ:

σου έχω ξανά πει αυτή την ιστορία? :konfus:

Την εχω διαβασει στο χγ.

δεν την έχω βάλει εκεί :konfus:
αυτή που λες ανήκει σε άλλον... κατάλαβα για ποιαν λες... :llol:
Δεν ήταν σε δικό μου ποστ. άλλος ήταν ο δημιουργός

:konfus: :konfus: :konfus: :konfus: :konfus: :konfus: :konfus: :konfus: :konfus:
Τεσπα το ξαναδιαβαζω

πάντως αυτό που λες ήταν άλλου μέλους. Αυτό εδώ είναι άλλο. :llol:

Αχ ναι δικιο εχεις
Συγγνωμη μπερδευτηκα.
Παντως ειναι καταπλικτικο!!!!!!

Καταπλικτικό!!!!
Πότε θα βάλεις τη συνέχεια??????

Ναι θελουμε και αλλο!!!!!!

Σπόιλερ:

όποτε την γράψω. :llol:
σας ευχαριστώ πάντως!

Και ξαφνικά, ο Χάρι κατάλαβε πως τίποτα δεν είχε τελειώσει...
Το νεκρό πτώμα του Βόλντεμορτ άρχισε να ταλαντεύετε ανάμεσα στα πετρωμένα σώματα των υπολοίπων. Μια παράξενη μελωδία άρχισε να βγαίνει από παντού μέσα στο κάστρο. Έμοιαζε υπερβολικά πολύ με την μελωδία που είχε ακούσει στον Σταθμό, ξαπλωμένος πάνω σε εκείνη την παράξενη επιφάνεια. Σιγά-σιγά, μια φωνή άρχισε να ψιθυρίζει στον ίδιο ρυθμό με την μελωδία. Ο Χάρι την αναγνώρισε αμέσως. Ήταν... ερπετικά!

Σαν διάδοχος του πέτρινου αίματος σου παραδίδω
Τον χώρο που με πέτρα έκτισα,
για να μπορέσω τους εχθρούς να αποφύγω
Ιδού! Μεγάλε μου άρχοντα!
Ο ταπεινός σου δούλος Σαλαζάρ, σου προσφέρει τώρα σώμα και οστά.
Το κτήριο με αίμα έχει κτιστεί,
Και απ του τοίχους του το αίμα πάλι θα αναβλύσει.
Η Δύναμη που μου πρόσφερες, Ω! Αρχαίε άρχοντα,
Ήρθε η ώρα να επανέλθει,
Και μέσα απ το σώμα του Νέου Διάδοχου του πέτρινου αίματος,
Την Νίκη σου παραδίδω!
Γιατί κάποτε, πρόδωσα,
Και ήρθε η ώρα να ξεπληρώσω
Γι’ αυτό και βάζω μάγια ιερά, στο κάστρο που μόλις κτίζω
Και βάζω τους τοίχους να ορκιστούν,
Που πάντα εδώ θα μείνουν,
Πως όταν ξανά ο Αόρατος Κλέφτης φανεί και τον Διάδοχο νικήσει,
Το ξόρκι αυτό, ξανά θα ακουστεί, και η κατάρα θα αρχίσει!

Και καθώς το τραγούδι συνέχισε, από τους τοίχους, από όλα τα σημεία του κάστρου άρχισαν να πετάνε μαύρες μάζες, που έμοιαζαν παραπάνω με κομμάτια από μανδύα Παράφρονα. Συγκεντρώθηκαν όλες πάνω στο άψυχο σώμα τους Βόλντεμορτ, σχηματίζοντας ένα ολόμαυρο μανδύα, και μια άλλη, ακόμα πιο σκοτεινή μορφή μέσα του, να στέκετε πάνω από το πτώμα. Το πρόσωπο του δεν φαινόταν, μόνο τα κατακόκκινα μάτια του που λαμπύριζαν στο σκοτάδι. Και όταν η φωνή του βγήκε, ήταν κάτι παραπάνω από ερπετικά. Ήταν σαν τα ερπετά να μιλούσαν με την δική του γλώσσα, και όχι αυτός με την δική τους. Ήταν προφανώς κάποιος πολύ σπουδαίος.
Τα μάτια του Χάρι πάγωσαν πάνω του. Αυτό που αντίκρισε τον έκανε να χάσει την ψυχραιμία του. Ήταν φανερό πως είχε να αντιμετωπίσει κάποιον ακόμα πιο δυνατό και από τον ίδιο τον Βολντεμορτ.
«Επιτέλους... μετά από τόσους αιώνες! Σε συναντάω πάλι, Αόρατε Κλέφτη!» ακούστηκε η βραχνή φωνή του.
«Τι στο...?» κατάφερε να ψελλίσει ο Χάρι.
«Μπα? Τι βλέπω? Ώστε με τα χρόνια έχει χαθεί η γνώση της ύπαρξης μου? Δεν θυμάσαι την Μεγάλη Απάτη... διασκεδαστικό... αρκετά διασκεδαστικό» ψιθύρισε, με μια ανησυχία όμως στην φωνή του. «Τόσα χρόνια περιμένω... να με και πάλι... πάνω στο πτώμα του Διάδοχου του πέτρινου αίματος... όμως τώρα ο Εχθρός δεν ξέρει γιατί θα πεθάνει... δεν ξέρει... όχι, αυτό δεν πρέπει να γίνει έτσι. Πρέπει πρώτα να μάθεις δυο-τρία πράγματα...»
Και πριν προλάβει ο Χάρι να απαντήσει, τα πάντα γύρο του άλλαξαν, και μπήκε στον γνωστό στρόβιλο, της Κιβωτού των Στοχασμών...

Σπόιλερ:

Τι????? μόνο αυτό έβαλες?????
Που είναι η συνέχεια?????

επειδή ακολουθεί μια ιστορία από το παρελθόν, θέλω να την γράψω όλη μαζί. :llol:

Άντε περιμένω
Ο Σλίθεριν είναι ο τύπος με τον μανδύα?????

όχι... αν προσέξεις λίγο τα λόγια του τραγουδιού, θα δεις πως πρόκειται για κάποιον τον οποίο ο Σλίθεριν αποκαλούσε Άρχοντα. άρα κάποιος ακόμα πιο ψηλά.

Τότε θα πρέπει να είναι πολύ ψηλά. Έχω αγωνία για τη συνέχεια.

Διαβασα με το στομα ανοιχτο!!!!
Υποκλεινομαι Μαριε!!!!!!!!

ευχαριστώ!