Υπόθεση:
Ο Έντουαρντ και η
Μπέλλα, το φαινομενικά αταίριαστο θνητό ζευγάρι γνωρίζονται το έτος 1948
στο σχολείο, σε ηλικία 17 χρονών. Ερωτεύονται και αποφασίζουν να ζήσουν
για πάντα μαζί, έτσι παντρεύονται στις 1 Ιανουαρίου του 1950. H ιστορία
που ακολουθεί μιλάει για την τελευταία επέτειο του ζευγαριού 60 χρόνια
μετά.


Σήμερα, Πρωτοχρονιά και έχω πέσει πολύ
ψυχολογικά και σωματικά. Ο πόνος στο στήθος μου γίνεται όλο και πιο
οδυνηρός. Δεν είναι μόνο αυτό που με πονάει όμως. Πονάω που είναι ημέρες
γιορτινές και παρά το άσχημο προαίσθημα μου η Ρενεσμέ προτίμησε να πάει
με τα παιδιά στο εξωτερικό. Να γνωρίσουν τον έξω κόσμο, λέει. Το μόνο
ευχάριστο είναι πλέον ο Έντουαρντ. Σήμερα κλείνουμε 60 χρόνια γάμου. Μου
φαίνεται απίστευτο το πόσο γρήγορα πέρασε ο καιρός. Μετά από τόσο πόνο,
τρόμο και περιπέτειες είμαστε μαζί, όμως εγώ αδυνατώ να συμμετάσχω. Έχω
δύο χρόνια τώρα που περνάω δύσκολα με την υγεία μου. Όμως, σήμερα το
έχω πάρει απόφαση. Ζήτησα του Έντουαρντ να με πάει στο λιβάδι μας για να
το γιορτάσουμε. Έλαμψε το πρόσωπό του όταν με άκουσε, και έτσι πρέπει
να τον κάνω ευτυχισμένο. Τον αγαπώ πολύ τον Έντουαρντ. Είναι τόσα πολλά
αυτά που έχουμε περάσει που θεωρώ ότι είμαστε ένα. Ο ένας συμπληρώνει
τον άλλο και κανείς δεν μπορεί μόνος του. Δυστυχώς όμως και αυτού έχουν
χτυπήσει τα γεράματα την πόρτα. Τον βλέπω, είναι συνεχώς εξαντλημένος.
Σπάνια κοιμάται και τον ακούω συνεχώς που πονάει. Και πονώ και εγώ…
γιατί για εμένα είναι ο ήλιος, πηγή ζωής. Έτσι, αποφάσισα να φορέσω το
πιο μεγάλο χαμόγελο και την καλύτερη διάθεση ώστε να περάσουμε όμορφα
στο λιβάδι μας και να ξεχάσουμε την ασχήμια της πραγματικότητας.
Θέλω
να αναπολήσουμε τις όμορφες στιγμές του παρελθόντος. Είναι το μόνο που
μπορεί να μας κάνει να ξεχαστούμε από τα βάσανά μας.

Και έτσι
και έγινε…

Με όλη την καλή διάθεση πήγαμε στο λιβάδι μας. Μετά
δυσκολίας καθίσαμε στο έδαφος όπως συνηθίζαμε να κάνουμε. Το λιβάδι μας
όμως, δεν ήταν το ίδιο. Τώρα καταλαβαίνω το χρόνο που πέρασε. Στη θέση
των πυκνών θάμνων βρίσκονταν αγριόχορτα και μαραμένα λουλούδια, ενώ στη
θέση των καταπράσινων ψηλόλιγνων δέντρων, μαύρα άρρωστα κλαδιά. Ένοιωσα
μια θλίψη να με κατακλύζει και το ίδιο νομίζω και ο Έντουαρντ, αλλά δεν
το έδειξα. Είχα υποσχεθεί να είμαι ευδιάθετη.
Πρότεινα στον άντρα
μου να ανταλλάξουμε τα δώρα που είχαμε αγοράσει. Προς μεγάλη μου έκπληξη
το δώρο του Έντουαρντ ήταν ίδιο με το δικό μου: η φωτογραφία που μας
είχε τραβήξει η Άλις στα 18α γενέθλιά μου. Κατά περίεργη σύμπτωση, είχα
τσαλακώσει το πρόσωπό μου από τη φωτογραφία, ώστε να μη φαίνομαι και
αυτός είχε κάνει το ίδιο με το δικό του πρόσωπο στη φωτογραφία του.

Χαμογελάσαμε ταυτόχρονα. Είχα πλέον σιγουρευτεί πως αυτό το άτομο
ΗΤΑΝ ο άνθρωπός μου. Φιληθήκαμε, ίσως όχι με το τότε πάθος, αλλά σίγουρα
με την ίδια γλύκα και αγάπη. Είχα εξασκηθεί στο να ρυθμίζω την ανάσα
μου σε αυτή την περίπτωση, έτσι ήταν θέμα χρόνου να προσαρμοστώ.
‘’σ’αγαπώ πολύ αγάπη μου’’, ψέλλισε ο ήλιος μου και με έσπρωξε να
ξαπλώσουμε στο άλλωτε καταπράσινο γρασίδι. Η αίσθηση μπορεί να μην ήταν η
ίδια, τα συναισθήματα όμως πλημμύρισαν το μυαλό μου και αυθόρμητα
απάντησα ‘’εγώ πιο πολύ’’. Ήμουν σίγουρη πως αισθανόμουν το σωστό.
Περίμενα ανυπόμονα να μου δώσει κάποια έξυπνη απάντηση όπως συνήθιζε,
αλλά δεν ανταποκρινόταν. Αποφάσισα να περιμένω. Μετά από ένα σύντομο
χρονικό διάστημα τον κοίταξα. Καθόταν ακίνητος στο ίδιο σημείο με τα
μάτια κλειστά. Ξάπλωσα στο στήθος του για να ακούσω το χτύπο της καρδιάς
του ώστε να κοιμηθώ και εγώ. Να ακούσω το δικό μου νανούρισμα…

Αυτή
τη φορά όμως, η Μπέλλα κοιμήθηκε χωρίς να ακούσει το νανούρισμά της.
Και κοιμήθηκε για πάντα…


Αλήθεια, μπορούμε να ζήσουμε χωρίς
τον ήλιο μας;
Η απάντηση είναι όχι… Γιατί ήλιος = ζωή.