ΕΝΑΣ ΑΞΕΧΑΣΤΟΣ ΑΓΙΟΣ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΣ

Ένας δυνατός δυσοίωνος ήχος σχισίματος ακούστηκε στο πίσω μέρος του τζιν της Μπέλλα καθώς άλλαζε θέση στη διχάλα του δέντρου, σε μια προσπάθεια να έχει μια καλύτερη θέα του πύργου.

<< Αυτά παθαίνεις όταν μπαίνεις παράνομα σε ξένη ιδιοκτησία ...! >>
Επέπληξε τον εαυτό της με ένα μελαγχολικό χαμόγελο. Και παρ’ όλο που ήταν περίεργη να μάθει την έκταση της ζημιάς, δεν τόλμησε να αφήσει τον κορμό του δέντρου για να κοιτάξει. Ήδη ένιωθε ότι η ισορροπία της ήταν αρκετά επισφαλής, έτσι όπως ήταν κουρνιασμένη ανάμεσα στα κλαδιά.

Το σκαρφάλωμα πάνω σε δέντρα σίγουρα δεν ήταν η ειδικότητα της. Πότε δεν της άρεσαν ιδιαίτερα τα ύψη. Σκέψου να την έβλεπε από μια πλευρά ο Τσάρλι.

Ένα αυθόρμητο γέλιο βγήκε από τα χείλη της μ΄αυτή τη σκέψη. Ο πατέρας της πάντα προσπαθούσε να την αποτρέπει από επικίνδυνες καταστάσεις, επικίνδυνες γι΄αυτή όχι για όλους, αφού από μικρή τραβούσε τα ατυχήματα σαν μαγνήτης. Αλλά τουλάχιστον οι προσπάθειες της δεν είχαν πάει χαμένες. Είχε πετύχει αυτό που ήθελε – μια έξοχη θέα του πύργου, καθώς τον κοίταζε από την πλεονεκτική θέση της στις παρυφές του δάσους.

Ώστε αυτός ήταν ο πύργος Αμποτσντέιλ, για τον οποίο είχε ακούσει τόσα πολλά, το σκηνικό για όλες τις μαγικές ιστορίες της αδερφής της γιαγιάς της, της θείας Τζούλιας και ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακός απ΄ οτι τον περίμενε.

Σταμάτησε μια στιγμή για να τον θαυμάσει, αφήνοντας το βλέμμα της να πλανηθεί στους πυργίσκους του, στους παμπάλαιους τοίχους, τους σκεπασμένους με κισσό, τα παλιά πέτρινα στηθαία και τα παράθυρα με τα ταγιαρισμένα κρύσταλλα που αστραφτοκοπούσαν στο απαλό φώς του χειμωνιάτικου ήλιου του Γιορκσάιρ. Έλπιζε να πείσει τους ιδιοκτήτες να την αφήσουν να ρίξει μια ματιά τριγύρω. Ίσως ακόμα και στο εσωτερικό του πύργου. Έτσι θα μπορούσε να βγάλει και τις φωτογραφίες που είχε υποσχεθεί να χαρίσει στη θεία Τζούλια για την ημέρα του αγίου Βαλεντίνου.


Εκείνη τη στιγμή ήταν που ακούστηκε ένα θρόισμα κάπου πίσω της. Ξαφνιασμένη η Μπέλλα γύρισε να κοιτάξει με αποτέλεσμα να ξαναπιαστεί το τζίν της στα κλαδιά και να ακουστεί για άλλη μια φορά ο ήχος από το ύφασμα που σχιζόταν. Αλλά αυτή τη φορά η Μπέλλα δεν έδωσε σημασία. Όλη η προσοχή της ήταν στραμμένη αλλού. Γιατί προς το μέρος της ερχόταν ένας άντρας με καστανοκκόκινα μαλλιά, καβάλα σε ένα άλογο. Και παρ΄όλο που δεν μπορούσε να δει το πρόσωπο του μια και τον κοίταζε από ψηλά. Υπήρχε κάτι σ΄αυτόν που έκανε το βλέμμα της να μένει καρφωμένο πάνω του σαν μαγνήτης.

Ίσως ήταν ο τρόπος που καθόταν τόσο ίσια στη σέλλα. Με τα πόδια του να στηρίζονται άνετα στους αναβολείς και τους δυνατούς μηρούς του να σφίγγονται ελαφρά στα πλευρά του μαύρου αλόγου. Ή ίσως ήταν οι φαρδιοί μυώδεις ώμοι του κάτω από το σκούρο μπλε πουλόβερ ...Γεγονός πάντως ήταν ότι είχε έναν αέρα που έστελνε παράξενα ρίγη να διαπεράσουν τη ραχοκοκαλιά της και την έκανε να λαχταράει να τον κοιτάξει στο πρόσωπο.

<< Ανόητη ! >> Επέπληξε τον εαυτό της. Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που πρέπει να θέλεις. Το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί είναι να μη σε προσέξει καν, έτσι ώστε να μπορέσεις να φύγεις από δω χωρίς να σε δει κανείς.
Ξαφνικά ο αναβάτης σταμάτησε και τράβηξε τα χαλινάρια απότομα καθώς το βλέμμα του έπεσε στο έδαφος, κάτω από το δέντρο της Μπέλλα.

Η Μπέλλα ζάρωσε. Ήξερε τι είχε προσέξει. Είχε αφήσει τη τσάντα της και το μπουφάν της εκεί κάτω για να μπορέσει να σκαρφαλώσει στο δέντρο.

<< Όποιος κι αν είσαι, καλά θα κάνεις να κατέβεις να μαζέψεις τα πράγματα σου! >> Καθώς μιλούσε με μια φωνή βαθιά και αρρενωπή, σήκωσε το κεφάλι του αργά να την κοιτάξει. << Πότε δεν ξέρεις πόσοι κλέφτες και παραβάτες ξένης ιδιοκτησίας μπορεί να υπάρχουν τριγύρω >>

Εκείνη τη στιγμή, καθώς τα βλέμματα τους συναντιόνταν, η Μπέλλα ένιωσε ένα κύμα έντονων συναισθημάτων να την κατακλύζει. Ήξερε ότι εκείνος θα είχε ένα δυνατό πρόσωπο, με πονηρά και έξυπνα μάτια και κάτι παραπάνω από μια απλή δόση αλαζονείας σ΄αυτά, αλλά δεν ήταν προετοιμασμένη για τη δυνατή, σμιλεμένη ομορφιά του. Ούτε για τον έντονο μαγνητισμό εκείνων των χρυσαφένιων ματιών με τις μακριές βλεφαρίδες.

Μια ξαφνική ζαλάδα την χτύπησε...τόση ώρα είχε ξεχάσει να αναπνεύσει. Δεν ήξερε γιατί αλλά ήταν σίγουρη ότι έδινε την εντύπωση κάποιας εντελώς ηλίθιας, καθώς καθόταν εκεί, κοιτάζοντας τον με ανοιχτό το στόμα σαν να ήταν ανήμπορη να μιλήσει. Βιαστικά έκανε μια προσπάθεια να συνέλθει.

<< Ορίστε; >> Μουρμούρισε , χωρίς να καταφέρει να κάνει τη φωνή της να μην τρέμει.
Τα χρυσαφένια μάτια μισόκλεισαν. << Είπα κλέφτες και παραβάτες ξένης ιδιοκτησίας, αν και υποθέτω ότι υπάρχει μόνο ένας τέτοιος.>> Η Μπέλλα ένιωσε ένα κέντρισμα ανησυχίας.

<< Στην πραγματικότητα δεν παραβίασα ξένη ιδιοκτησία. Απλώς θαύμαζα τον πύργο. >>
<< Αλήθεια; Λοιπόν αν ξεμπέρδεψες με το να τον θαυμάζεις >> πρόσθεσε υψώνοντας το φρύδι του, << ίσως θα ήταν καλύτερα να κατέβεις και να μου δώσεις μερικές εξηγήσεις, δεν νομίζεις ;>>

<< Δεν υπάρχει στην πραγματικότητα τίποτα να εξηγήσω.>> Ποιός είναι αυτός; ρώτησε τον εαυτό της καθώς κρατώντας ακόμα τον κορμό του δέντρου, κοίταζε ανήσυχα προς το έδαφος και αναρωτιόταν πως στην ευχή θα κατέβαινε.

<< Κοίτα, λυπάμαι που μπήκα χωρίς άδεια, αλλά σου υπόσχομαι ότι δεν έκανα τίποτα κακό. >>

Του είπε απολογητικά, ενώ ταυτόχρονα άπλωσε δοκιμαστικά το πόδι για να βρει κάπου να πατήσει. Ο άγνωστος πάνω στο άλογο του ακόμα, την παρακολούθησε που κατέβηκε με μεγάλη προσοχή πέντε δέκα πόντους.

<< Όπως σου είπα το μόνο που έκανα ήταν να θαυμάσω τον πύργο. >>

<< Δεν σου έχουν μάθει να διαβάζεις; Υπάρχουν μερικές μεγάλες ταμπέλες κατά μήκος του δάσους, που προειδοποιούν τον κόσμο να μη πατήσει το πόδι του πέρα απ΄αυτή την περίμετρο. Και τους προειδοποιούν επίσης ότι, αν κάνουν κάτι τέτοιο θα διωχτούν ποινικά.>> Το βλέμμα του την προκάλεσε. << Δεν τις είδες αυτές τις ταμπέλες;>>

Η Μπέλλα έγνεψε το κεφάλι σε μια ακόμη συγνώμη. << Ναι, τις είδα. Είδα μια απ΄αυτές, αλλά ήθελα να δω τον πύργο και...>>

<< Και προτίμησες να τις αγνοήσεις. >>

<< Ήταν για πέντε λεπτά μόνο! Δεν μπορείς να δεις τον πύργο απ΄ το δρόμο. Και εν πάση περιπτώσει, είμαι μόλις δυο μέτρα μέσα από τον περιμετρικό φράκτη. Είμαι μίλια μακριά από τον πύργο και δεν έκανα κανένα κακό! >>

<< Έτσι λες! >> Την κοίταξε ασυγκίνητος από το ξέσπασμα της. << Αλλά γιατί να σε πιστέψω, δε θαύμαζες απλώς τον πύργο, είχες μια μηχανή και τραβούσες φωτογραφίες. Αυτή δεν προσπαθείς να κρύψεις τόση ώρα; >>

<< Δεν προσπαθώ να την κρύψω, και δεν έβγαλα φωτογραφίες...δεν είχα τον χρόνο να βγάλω! >> Διαμαρτυρήθηκε.

<< Λοιπόν τι άλλο κρύβεις;>>Είπε αγνοώντας τα λόγια της. << Αν δεν έκρυβες κάτι, δεν θα ήσουν ακόμα πάνω σ΄αυτό το δέντρο! >> Καθώς μιλούσε έγειρε από τη σέλα του, κατέβηκε από το άλογο και στάθηκε ακριβώς από κάτω.

<< Αυτό είναι γελοίο. Είσαι παρανοϊκός δεν κρύβω τίποτα. >>

<< Κατέβα πρώτα από εκεί πάνω και μετά θα δούμε αν είναι αλήθεια όσα λες.>> Και με μια σβέλτη κίνηση έσκυψε και μάζεψε τα πράγματα της από το έδαφος.

<< Πώς τολμάς; Τράβα τα χέρια σου από τα πράγματα μου! >>

Ο ξαφνικός θυμός από το θράσος του έστειλε ένα κύμα αδρεναλίνης να ξεχυθεί μέσα της. Στη στιγμή ξέχασε τους φόβους της για τα ύψη και κατέβαινε από το δέντρο έρποντας και γλιστρώντας. Όμως τόση ώρα χωρίς μπουφάν και με γυμνά χέρια , τα μέλη της είχαν μουδιάσει.

Άτσαλα άρχισε να γλιστράει προς τα κάτω, για να προσγειωθεί τελικά στο βουναλάκι από κάτω.

Ίσιωσε το κορμί της και όρμησε προς το μέρος του, προσπαθώντας να του αρπάξει τα πράγματα της.

<< Δώσε μου αμέ..>>
Η φράση της κόπηκε στη μέση όταν ένιωσε τον αστράγαλό του δεξιού ποδιού της να γυρίζει. Μια κραυγή πόνου της ξέφυγε καθώς προσγειωνόταν για μια ακόμη φορά στο έδαφος. Για λίγα λεπτά ένιωθε μόνο ένα σούβλισμα στον αστράγαλο της και ένα αίσθημα αναγούλας να ανεβαίνει στον λαιμό της. Αμέσως μετά δύο ζεστά δυνατά χέρια την σήκωσαν από το έδαφος. Για μια στιγμή αφέθηκε στην αγκαλιά του...συνήλθε όμως γρήγορα.

<< Άφησε με κάτω! Πως τολμάς! >> Προσπαθώντας να του ξεφύγει άρχισε να τον χτυπάει με όση δύναμη είχε στο στήθος.

<< Σταμάτα να διαμαρτύρεσαι, δεν νομίζω ότι είσαι σε θέση να σταθείς μόνη στα πόδια σου. >>

<< Εσύ δεν είσαι σε θέση να μου δίνεις συμβουλές! Άφησε με κάτω σου είπα! >>

<< Αν αυτό είναι που θέλεις εντάξει. >>

Με ένα μικρό δισταγμό στην αρχή ο άντρας την ακούμπησε μαλακά κάτω και έκανε ένα βήμα πίσω χωρίς να σταματήσει να την κοιτάζει. Φαινόταν έτοιμος να την ξαναπάρει στην αγκαλιά του αν πήγαινε να πέσει.

Η Μπέλλα προσπαθώντας να επαναφέρει την αναπνοή της στα φυσιολογικά, μετά από την ταραχή που της προξένησε η επαφή μες΄ την αγκαλιά αυτού του γοητευτικού αλλά ταυτόχρονα και εξοργιστικού άντρα, έκανε μια προσπάθεια να προχωρήσει.

Αν και ήταν πολύ μικροκαμωμένη, ο αστράγαλός της δεν ήταν σε θέση να σηκώσει το βάρος της και πριν προλάβει να ξαναπέσει ο άντρας βρέθηκε αστραπιαία δίπλα της και κρατώντας την από τα μπράτσα την κράτησε όρθια μπροστά του.

Η Μπέλλα ένιωσε το δέρμα στα μπράτσα της να καίγατε από το άγγιγμα του, έτρεμε ολόκληρη και δεν μπορούσε να μιλήσει. Το μόνο που έκανε ήταν να τον κοιτάζει σαστισμένη. Από κοντά ο ξένος ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακός. Πρέπει να ήταν περίπου εικοσιοκτώ χρονών και παρ’ όλο που τα χαρακτηριστικά του δεν ήταν τέλεια – η μύτη του δεν ήταν εντελώς ίσια και τα χείλη του σχημάτιζαν ένα στραβό χαμόγελο που ωστόσο η ίδια έβρισκε σαγηνευτικό, ήταν σίγουρα ο πιο γοητευτικός άντρας που είχε δει. Αλλά δεν έχεις σκοπό να σαγηνευτείς , μην ξεχνάς πως σου φέρθηκε μέχρι τώρα. Θύμισε στον εαυτό της.

<< Μη μ’ αγγίζ....>>

Η διαμαρτυρία πνίγηκε στα χείλη της καθώς τον είδε να μαζεύει το μπουφάν της από το έδαφος και να το ρίχνει απαλά στους ώμους της. Με όλη τη φασαρία είχε ξεχάσει να βάλει το μπουφάν της και συνιδυτοπόιησε ότι είχε παγώσει , τα χείλη της έτρεμαν και ένιωθε ένα έντονο τσούξιμο από το κρύο σε όλο της το κορμί.

<< Με συγχωρείς...έπρεπε να σου είχα δώσει το μπουφάν σου από την αρχή , φέρθηκα αδικαιολόγητα. Θα μπορούσες να πάθεις υποθερμία.>>

Η φωνή του έμοιαζε με βελούδο. Η Μπέλλα τυλίχτηκε καλύτερα με το μπουφάν της προσπαθώντας να πάρει τα μάτια της από πάνω του.

<< Ξέρεις ακόμα και στους παραβάτες , δεν αξίζει να πεθάνουν από το κρύο. >>
Η φωνή του είχε γίνει και πάλι σκληρή. Τα λόγια του την έκαναν να συνέλθει από την αποχαύνωση της.

<< Εγώ...>> τραύλισε << Εντάξει , συγνώμη, κα...καλύτερα να φύγω τώρα. >>

<< Ξέρεις , θα μπορούσα να σε κρατήσω μέχρι να μου πεις τι πραγματικά έκανες εδω >> Είπε με έναν αέρα εξουσίας . << αλλά θα μπορούσαμε να παγώσουμε και οι δύο σε λιγότερο από μια ώρα ...και θα ήταν κρίμα ! >>

Η Μπέλλα μη έχοντας τι να πει, μάζεψε τη τσάντα της από το έδαφος, στηρίχτηκε στο δέντρο δίπλα της και άρχισε να προχωράει κουτσαίνοντας. Δύο μέτρα και θα έβγαινε από τα όρια του ιδιωτικού δάσους. Το πώς θα κατάφερνε να φτάσει , στην κατάσταση της μέχρι το αυτοκίνητο της, που βρισκόταν στο δρόμο αρκετά μακριά, ήταν άλλο θέμα.

<< Μέχρι που νομίζεις πως θα φτάσεις σ΄αυτη τη κατάσταση; > Η Μπέλλα ήταν σίγουρη σε ποιόν άνηκε αυτή η ειρωνική φωνή.

<< Στο αυτοκίνητο μου! >> Του φώναξε, χωρίς να γυρίσει να τον κοιτάξει.

Ένα κοροϊδευτικό γέλιο συνόδεψε τα επόμενα λόγια του.

<< Και μέχρι εκεί να φτάσεις , μου λες πως θα καταφέρεις να οδηγήσεις με στραμπουλιγμένο πόδι; Η πόλη απέχει τριάντα χιλιόμετρα από δω, θα μπορούσες να πάθεις κάποιο ατύχημα. >>

Η Μπέλλα ήξερε ότι ο άντρας είχε δίκιο και ένιωσε χαζή που εκείνος είχε σκεφτεί αυτό που έπρεπε να έχει κάνει η ίδια.

<< Και τι σε νοιάζει εσένα αν πάθω τίποτα ,είμαι εικοσιτριών χρονών και μπορώ να φροντίζω μόνη μου τον εαυτό μου ! >> Του πέταξε.

Ο άντρας είπε κάτι μέσα από τα δόντια του που δεν μπόρεσε να ακούσει.

Γιατί να της συμβαίνουν όλα αυτά. Το μόνο που ήθελε ήταν λίγες φωτογραφίες για χάρη της θείας της. Πώς είχε μπλέξει τόσο άσχημα; Καυτά δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια της και αμέσως μετά να παγώνουν πάνω στα μάγουλά της. Ο άντρας βρέθηκε μπροστά της και ενώ ήταν σίγουρη ότι τα λόγια του θα ήταν κοροϊδευτικά, ξαφνιάστηκε καθώς εκείνος άπλωσε το χέρι του, απομάκρυνε μια καστανή μπούκλα που είχε κολλήσει στο μάγουλο της, στερεώνοντας την πίσω από το αυτί της και αμέσως μετά σκούπισε με το χέρι του τα δάκρυα της. Ένα ρίγος διαπέρασε το κορμί της ενώ ένιωθε το αίμα στις φλέβες της να κυλάει πιο γρήγορα. Πόσο ήθελε να χωθεί στην αγκαλιά του και να κλάψει, διώχνοντας όλους τους φόβους της.

<< Δεν χρειάζεται να κλαίς… δεν είσαι μόνη σου. Θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα τα πράγματα αν δεν ήμουν εγώ εδώ.>>

<< Έχεις δίκιο, απλά το πόδι μου πονάει πολύ και…>>

<< Καλύτερα να πάμε στον πύργο. Εκεί θα μπορέσει να δει το πόδι σου ένας γιατρός και μετά… μετά θα μπορέσεις να φύγεις.>>

Στον πύργο; Μα τι σχέση έχει αυτός ο άνθρωπος με τον πύργο; Και γιατί να πάει μαζί του;

<< Ξέρω ότι είναι δύσκολο να με εμπιστευτείς >> Συνέχισε εκείνος μαντεύοντας τις σκέψεις της. << αλλά σου υπόσχομαι ότι δεν είμαι κάποιος παρανοϊκός, δεν θα σου κάνω κακό.>>

<< Μα δεν ξέρω ούτε το όνομα σου , δε σε γνωρίζω και επιπλέον δεν είναι ανάγκη να μπεις στον κόπο για ένα παραβάτη! >>

Η ειρωνεία στα λόγια της τον πείραξε. Για μια στιγμή τα χρυσαφένια μάτια σκοτείνιασαν και το σαγόνι του σφίχτηκε. Μήπως του είχε μιλήσει πολύ απότομα; Το κεφάλι της πήγαινε να σπάσει. Εκείνη ήταν που είχε μπει σε ξένη ιδιοκτησία και ενώ εκείνος ήταν πρόθυμος να την βοηθήσει , αυτή τον πρόσβαλέ με τα ίδια του τα λόγια. Μα τι στο καλό την είχε πιάσει; Αυτός ο άντρας την έκανε να χάνει τον έλεγχο. Για ακόμη μια φόρα ένιωσε τα μάτια της να θολώνουν από τα δάκρυα.

<< Αν αυτό σε κάνει να νιώθεις καλύτερα , το όνομα μου είναι Έντουαρντ… Έντουαρντ Κάλλεν! Και πιο είναι το όνομα του παραβάτη που έπιασα; >>

Η Μπέλλα σκούπισε τα μάτια της και του χαμογέλασε.

<< Μπέλλα Σουάν >> Είπε με σπασμένη φωνή.

<< Ωραία και αφού το λύσαμε και αυτό καλύτερα να πηγαίνουμε. >>

Ο Έντουαρντ την πλησίασε και την σήκωσε στην αγκαλιά του.

<< Στάσου! >>

<< Τι είναι πάλι ; >>

<< Δεν είναι ανάγκη να με κουβαλήσεις, μπορώ και μόνη μου. >> Για μια στιγμή νόμιζε πως θα την άφηνε και πάλι κάτω, αν και η ίδια ήλπιζε να μη το κάνει.

<< Ο… μα σε πιστεύω αλλά νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα να μη χειροτερέψεις το πόδι σου. >>

<< Ναι αλλά δεν μπορείς να με κουβαλήσεις μέχρι το πύργο. >>

Αν και πίστευε ότι άνετα θα μπορούσε να το κάνει.

<< Ναι αλλά μπορεί να κουβαλήσει και τους δυο μας το άλογο μου.>>

Είπε και άρχισε να περπατάει προς το μέρος του. Το ποιο ; Ήθελε να του πει. Αν πίστευε ότι εκείνη θα ανέβαινε ποτέ εκεί πάνω μαζί του ήταν γελασμένος. << Θα αστειεύεσαι ; >>

<< Τι έγινε η δεσποινίς Σούαν φοβάται τα άλογα ; >> Εκείνο το στραβό του χαμόγελο εμφανίστηκε και πάλι. Αλλά προσπάθησε να το αγνοήσει.

<< Μα αυτό είναι θηρίο! >>

<< Θα είσαι απόλυτα ασφαλής. Θα φροντίσω να μη πέσεις. Άλλωστε ο κεραυνός είναι πολύ ήσυχος. >>

Ο Έντουαρντ την άφησε απαλά στο έδαφος και δεν πήρε τα χέρια του από πάνω της πριν βεβαιωθεί ότι δεν θα ξαναπέσει. Έπειτα με μια απαλή κίνηση ανέβηκε και κάθισε ίσια, πάνω στη σέλα.

<< Λοιπόν θα έρθεις ; >> Η Μπέλλα δάγκωσε τα χείλη της νευρικά.

<< Εντάξει θα έρθω, αλλά σε παρακαλώ πήγαινε σιγά. Θυμήσου, δεν έχω ξανανέβει σε άλογο.>>

<< Μην ανησυχείς θα σε προσέχω.>> Έφερε το άλογο ένα γύρο και έσκυψε από τη σέλα, απλώνοντας το χέρι του προς το μέρος της.

<< Δε βρέθηκες ποτέ σε πιο ασφαλή χέρια από τα δικά μου. >>

Η Μπέλλα ήλπιζε να είχε δίκιο, αλλά ήταν πολύ αργά πια για να κάνει πίσω. Με μια άνετη κίνηση ο Έντουαρντ, σαν να ήταν φτιαγμένη από πούπουλο, την τράβηξε πάνω στη σέλα μπροστά του, με το ένα χέρι του γύρω από τη μέση της και το άλλο να κρατάει τα χαλινάρια.

<< Με την ευκαιρία, ήξερες ότι έχεις ένα μεγάλο σχίσιμο στο πίσω μέρος του τζίν σου ; >> Στον ανέμελο τόνο της φωνής του, η Μπέλλα ένιωσε να κοκκινίζει. Είχε ξεχάσει τελείως την κατάσταση του τζίν της. Κοίταξε κατευθείαν μπροστά, χωρίς να κάνει κανένα σχόλιο, καθώς εκείνος πρόσθετε

<< Αλλά μην ανησυχείς …έριξα μόνο μια βιαστική ματιά >> Το χέρι του σφίχτηκε γύρω από τη μέση της. << Εντάξει ; Είσαι έτοιμή ; >>

Μετά ενώ εκείνη συγκατένευε γενναία, χωρίς να είναι πραγματικά σίγουρη αν ήταν ή όχι έτοιμη, ο άντρας έσφιξε τα πλευρά του αλόγου με τα γόνατα του. Η Μπέλλα σφίχτηκε καθώς το άλογο άρχισε να κινείτε προς τα μπρός. Αυτό ήταν εκατό φορές πιο τρομερό από το να είναι σκαρφαλωμένη πάνω σε ένα δέντρο. Και βρισκόταν εντελώς στο έλεος αυτού του άντρα πίσω της, του οποίου το μπράτσο έσφιγγε με όλη της τη δύναμη.

Ξαφνικά σαν να είχαν αποκτήσει φτερά, άλογο και αναβάτες πετούσαν διασχίζοντας το χιονισμένο λιβάδι. Ο αέρας της άρπαζε τα μαλλιά, ενώ ο ήχος από τις οπλές του ζώου έφτανε σαν βροντή στ’ αυτιά της. Το μόνο που μπορούσε να κάνει η Μπέλλα ήταν να κλείσει τα μάτια και να κρατηθεί σφιχτά από το μπράτσο του.

<< Είναι πραγματικά ανάγκη να τρέχεις τόσο πολύ ; Δε με άκουσες όταν σου ζήτησα να πηγαίνεις σιγά ; >> Της Μπέλλα της είχε κοπεί η ανάσα όταν πια έφτασαν στον πύργο. Τα μάγουλά της ήταν αναψοκοκκινισμένα και το κορμί της έτρεμε. Ο

Έντουαρντ κατέβηκε από το άλογο με μια σβέλτη κίνηση, άπλωσε τα χέρια του και πιάνοντας την πιο σφιχτά απ’ ότι χρειαζόταν, από τη μέση και τη βοήθησε να κατέβει. Η Μπέλλα του έτριξε τα δόντια.

<< Αυτή ήταν ίσως η χειρότερη εμπειρία της ζωής μου! >>

<< Δε σε πιστεύω. >> Της χαμογέλασε πονηρά. << Έλα, πες την αλήθεια. Το ευχαριστήθηκες μάλλον. >>

<< Εσύ είσαι ο μόνος που το ευχαριστήθηκε, παλιοσαδιστή ! >>

Με πολύ προσπάθεια, η Μπέλλα κράτησε την έκφραση της παγερή – γιατί η αλήθεια ήταν ότι είχε βρει μάλλον συναρπαστική αυτή την εμπειρία. Κουρνιασμένη ψηλά πάνω στο άλογο, με τον αέρα να της παίρνει τα μαλλιά και με το χέρι του Έντουαρντ τυλιγμένο με σιγουριά γύρω από τη μέση της, ένιωθε μια αίσθηση απέραντης αγαλλίασης. Είχε ξεχάσει ακόμα και τον πόνο στο πόδι της, Αλλά προτιμούσε να πεθάνει, παρά να το παραδεχτεί αυτό σ’ εκείνον.

<< Παραλίγο να με σκοτώσεις! >> Εκείνος της χαμογέλασε και πέρασε τα δάχτυλα του μέσα από τα μαλλιά του.

<< Δεν κινδύνευσες καθόλου Μπέλλα. Σου το υποσχέθηκα αυτό και το εννοούσα.>> Εκείνη τη στιγμή, ένας άντρας με πράσινες γαλότσες ήρθε προς το μέρος τους διασχίζοντας την αυλή. Χαιρέτησε τον Έντουαρντ.

<< Καλή η βόλτα κύριε ; Θα πάω τώρα τον κεραυνό πίσω στους στάβλους και θα του κάνω ένα καλό τρίψιμο.>>

<< Ευχαριστώ Τζίμ. Ήταν θαυμάσια βόλτα.>> Ο Έντουαρντ έριξε ένα πονηρό βλέμμα στη Μπέλλα και έδωσε τα χαλινάρια στον άντρα. Με ένα χαμόγελο εκείνος ανέλαβε το άλογο και άρχισε να απομακρύνεται. Η Μπέλλα είχε ακούσει την σύντομη συνομιλία με ενδιαφέρον. Άκου εκεί κύριε! Όποια θέση και να είχε εδώ, ήταν φανερό ότι ήταν πολύ υψηλή. Πιθανόν να ήταν προϊστάμενος σε κάποιο τομέα. Στράφηκε προς το μέρος του.

<< Καταλαβαίνω ότι είσαι ίσως πολύ απασχολημένος, τόσο πολύ που δε θα έχεις καιρό για χάσιμο μαζί μου. Λοιπόν αν μπορούσες να με πάς στον εργοδότη σου για να του ζητήσω να δει κάποιος γιατρός το πόδι μου, ώστε να μπορέσω να φύγω και μετά μπορείς να συνεχίσεις με τα καθήκοντά σου.>>

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή συνειδητοποίησε ότι θα έμπαινε στον πύργο. Αυτό ήταν που ήθελε τόσο πολύ, ώστε να μπορέσει να τραβήξει τις φωτογραφίες που θα χάριζε στη θεία της. Και η ευκαιρία που της παρουσιάστηκε ήταν ουρανοκατέβατο δώρο. Απλά έπρεπε να πείσει τον ιδιοκτήτη να την αφήσει να τραβήξει μερικές φωτογραφίες. Η ελαφρώς ειρωνική του φωνή, την έβγαλε από τις σκέψεις της.

<< Πολύ ευγενικό από μέρους σου να μη θέλεις να χάσω το χρόνο μου.>> Της είπε. << Εντάξει ας πάμε. Ακολούθησέ με μόνο.>>

Μα πώς να το κάνω αυτό; Ρώτησε βουβά τον εαυτό της. Δεν μπορούσε να πατήσει το πόδι της και δεν υπήρχε κάτι που θα μπορούσε να στηριχτεί. Εκείνος σταμάτησε και γύρισε να την κοιτάξει. Για μια στιγμή τον είδε σαν να περίμενε από την ίδια να του ζητήσει τη βοήθεια του. Ένα αχνό χαμόγελό σχηματίστηκε στα χείλη του.

<< Μήπως θα μπορούσα να... να στηριχτώ από το χέρι σου ; Ξέρεις δεν μπορώ να πατήσω το πόδι μου! >>

Η Μπέλλα δεν ήξερε πως ακούστηκαν τα λόγια της. Σαν παράκληση ή σαν κατηγορία που εκείνος είχε ξεχάσει την κατάσταση της.

<< Ο… μα φυσικά ! >> Με κινήσεις αιλουροειδούς την πλησίασε και την σήκωσε στην αγκαλιά του.

<< Δεν εννοούσα αυτό. Το μόνο που ήθελα…>>

<< Ξέρω, ξέρω αλλά νομίζω ότι αυτό είναι που ήθελες πραγματικά και δεν τόλμησες να μου το ζητήσεις ! >>

Τι θράσος που είχε. Μα ποιος νόμιζε ότι ήταν; Και γιατί τέλος πάντων μπορούσε τόσο εύκολα να καταλάβει τι σκεφτόταν και τι ήθελε. Η Μπέλλα δεν του έκανε τη χάρη να του απαντήσει. Σε πολύ λίγο θα γνώριζε τον ιδιοκτήτη και πιθανόν να μη ξαναέβλεπε ποτέ αυτόν τον εξοργιστικό άντρα. Αν και δεν ήταν σίγουρη αν πραγματικά ήθελε το τελευταίο.

Δεν μπορούσε καλά, καλά να πιστέψει ότι της συνέβαινε στην πραγματικότητα. Ήταν έτοιμη να κάνει το πρώτο της βήμα μέσα στον πύργο.

Όχι πολύ μέσα όμως. Οδηγήθηκε από μια πέτρινη σκεπαστή βεράντα και μερικά σκαλάκια σε ένα μικρό, στρωμένο με πλακάκια διάδρομο. Μετά ο Έντουαρντ άνοιξε μια παλιά, βαριά πόρτα και την πήγε σε ένα δωμάτιο εκεί δίπλα.

<< Περίμενε εδώ. >> της είπε και την ακούμπησε σε μια μεγάλη πολυθρόνα . << Δεν θα κάνω πάνω από ένα λεπτό>> .

Μετά, με ένα βιαστικό χαμόγελο, έκανε μεταβολή και την άφησε μόνη. Προτού κάνει οτιδήποτε άλλο η Μπέλλα κοίταξε τριγύρω της Το δωμάτιο που την είχε αφήσει ήταν μικρό αλλά τέλειο. Είχε όμορφες αναλογίες, ψηλό ταβάνι με δοκάρια και θαυμάσια σκαλισμένη δρύινη επένδυση στους τοίχους. Ήταν ένα δωμάτιο που μύριζε σωστά. Μύριζε υπέροχα παλιό βερνίκι και ιστορία.

Αναστέναξε με απόλαυση καθώς θαύμαζε τις ελαιογραφίες με τις βαριές κορνίζες στους τοίχους, τις όμορφες προσεκτικά διατηρημένες αντίκες, το σπάνιο χαλί στο δάπεδο.

<< Αχ θεία Τζούλια >> ψιθύρισε. << Μακάρι να ήσουν εδώ! Αυτό που θα έβλεπες θα σε άφηνε πραγματικά άφωνη.>>

Οι ιστορίες είχαν περάσει στη θεία Τζούλια από τη μητέρα της , την προγιαγιά της Μπέλλα, που για ένα διάστημα είχε δουλέψει σαν υπηρέτρια στου πύργο, πριν φύγει με τον άντρα της από το Γιόρκσαιρ. Όταν η θεία της είχε μάθει ότι η Μπέλλα είχε μια εβδομάδα άδεια από το γραφείο, που δούλευε σαν γραμματέας είχε πετάξει από την χαρά της.

<< Υποσχέσου μου ότι θα πας στο Γιόρκσαϊρ >> παρακάλεσε την Μπέλλα. << και προσπάθησε να επισκεφτείς το Άμποτσντέιλ και να γυρίσεις να μου πεις τα πάντα γι’ αυτό. >>

<< Θα πάω >> της υποσχέθηκε << θα πάω ως εκεί, θα επισκεφτώ τον πύργο και θα βγάλω ένα σορό φωτογραφίες. Όταν θα δεις τι θα φέρω πίσω, θα νιώσεις σαν να ήσουν εκεί η ίδια.>>

Λοιπόν αυτή ήταν η αποστολή της και ήταν αποφασισμένη να την εκπληρώσει. Κοίταξε το ρολόι της.

<< Δε θα κάνω πάνω από ένα λεπτό. >> της είχε πει. Μα πους στο καλό ήταν ; Μήπως τελικά δεν έπεισε τον ιδιοκτήτη να την συναντήσει ;

<< Ακόμα περιμένεις βλέπω. >>

Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε και ο Έντουαρντ μπήκε στο δωμάτιο. Της χαμογέλασε μ’ εκείνο το εξοργιστικό αυτάρεσκο χαμόγελο. << Άργησα λίγο περισσότερο απ’ όσο σκόπευα. Ελπίζω να μη βαρέθηκες. >>

<< Δε βαρέθηκα καθόλου.>> Του είπε Για την ακρίβεια χάζευα το ντεκόρ, είναι πραγματικά ένα πολύ όμορφο δωμάτιο.>>

<< Ναι είναι αλλά πάλι, ο πύργος έχει πολλά ωραία δωμάτια. >>

<<Λοιπόν ; >> Ρώτησε << Μίλησες με το αφεντικό σου ; θα με δει ; >>

Ο Έντουαρντ συνάντησε το βλέμμα της. Εξακολουθούσε να χαμογελάει, δείχνοντας να απολαμβάνει την κατάσταση.

<< Ναι. Θα σε δει. Και ο γιατρός θα είναι εδώ σε πολύ λίγο, ευτυχώς είχε έρθει για να δει την Ελίζα, οπότε θα δει και το πόδι σου. >>

Ένα αίσθημα ζήλιας την κατέκλυσε. Την Ελίζα; Ποια είναι πάλι αυτή; Και τι σχέση είχε μαζί του; Αναρωτήθηκε. Και τι με νοιάζει εμένα; Ας είναι όποια θέλει. Μάλωσε τον εαυτό της.

<< Και το αφεντικό σου; Πρόκειται να έρθει εδώ, να με συναντήσει; >>

Τον είδε να κάθετε σε μια πολυθρόνα κοντά της και να απλώνει τα πόδια του μπροστά.

<< Αν είναι έτσι, δε χρειάζεται να περιμένεις. Μπορώ να τον δω και μόνη μου. Πραγματικά δεν υπάρχει λόγος να μένεις. >>

<< Φοβάμαι ότι υπάρχει.>> Ο Έντουαρντ απλώς βολεύτηκε καλύτερα στην πολυθρόνα του. << Για την ακρίβεια εγώ είμαι ο άνθρωπος που θέλεις να δεις δεσποινίς Σουάν! >>

<< Εσύ; >> Βούλιαξε με απόγνωση στην πολυθρόνα. << Εννοείς ότι εσύ είσαι ο ιδιοκτήτης του πύργου ; >>

<< Μέχρι τα κεραμίδια >> Το χαμόγελο του είχε γίνει ακόμα πιο πλατύ.

<< Κάθε τούβλο του και κάθε πέτρα του, μου ανήκει. >>

<< Μα πως…. θέλω να πω, υπέθεσα ότι ο ιδιοκτήτης θα ήταν πολύ πιο μεγάλος. Εσύ είσαι μικρός! >>

<< Για την ακρίβεια όχι και πολύ μικρός, αλλά ούτε και μεγάλος, είμαι είκοσι εννιά χρόνων δεσποινίς Σουαν! >>

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή χτύπησε η πόρτα.

<< Περάστε >> Ο Έντουαρντ σηκώθηκε για να χαιρετήσει τον άντρα που μόλις είχε μπει. << Πώς είστε γιατρέ; >>

<< Μια χαρά >> απάντησε ο κοντός γκριζομάλλης άντρας.

<< Πολύ χαίρομαι. Και η Ελίζα ; Την είδατε ; >>

<< Δε χρειάζεται να ανησυχείς Έντουαρντ. Το ξέρω πως την αγαπάς πολύ αλλά είναι μια χαρά. Λίγη ξεκούραση θα της κάνει καλό. >>

Η Μπέλλα πρόσεξε την ανησυχία στη φωνή του να αντικαθιστάτε από ανακούφιση. Ώστε υπήρχε κάποια Ελίζα που την αγαπούσε κιόλας. Η ζήλια την χτύπησε και πάλι. Μα τι με νοιάζει εμένα ; Τι έχω πάθει επιτέλους;!


<< Και πια είναι η ασθενής που με περιμένει ; >> Οι δύο άντρες την πλησίασαν.
<< Η δεσποινίς Σουάν, παλιά φίλη!>>

Φίλη; Ώστε δεν θα του έλεγε την αλήθεια;

<< Είχε ένα ατύχημα, και απ’ ότι φαίνεται στραμπούλιξε τον αστράγαλο της. Καλύτερα όμως να σας αφήσω να δείτε και μόνος σας. >> Φεύγοντας, έριξε μια ματιά στην Μπέλλα και έφυγε αθόρυβα όπως είχε μπει.

<< Λοιπόν δεσποινίς Σουάν…>>

<< Μπέλλα >> Τον διέκοψε.

<< Μπέλλα λοιπόν. Πως ακριβώς χτύπησες; >> Τη ρώτησε καθώς έσκυβε μπροστά της και πήρε στα χέρια του το πόδι της, για να το εξετάσει.

<< Ε…. περπατούσα και απλά γλίστρησα. >>

<< Μάλιστα >> Είπε εκείνος σκεφτικός καθώς εξέταζε το πόδι της, που είχε πρηστεί αρκετά και είχε μελανιάσει.

Μετά από λίγα λεπτά και αφού είχε πιέσει το πόδι της σε διάφορα σημεία ρωτώντας την που ακριβώς πονάει, σηκώθηκε όρθιος.

<< Λοιπόν γιατρέ, τι είναι; Ξέρετε θα πρέπει να γυρίσω στο Λονδίνο σήμερα με το αυτοκίνητο μου…>>

<< Λυπάμαι πολύ. Αλλά δεν θα πρέπει να ζορίσετε το πόδι σας, πόσο μάλλον να οδηγήσετε. Τουλάχιστον για δύο μέρες. >> Τη διέκοψε.

<< Δύο μέρες! Μα εγώ...δεν γίνετε…. Δηλαδή, δεν μπορώ να μείνω εδώ, και…>>

<< Μα φυσικά και μπορείς να μείνεις εδώ ! >> Ο Έντουαρντ μίλησε από την άκρη της πόρτας. Πόση ώρα στεκόταν εκεί και άκουγε χωρίς να τον καταλάβει;

<< Έχει δίκιο ο Εντουαρντ. Δυο μέρες είναι μόνο. Μετά θα περάσω να σε ξαναδώ και να δεις που θα μπορέσεις να φύγεις. >>

Η Μπέλλα είχε παγώσει. Μα πώς θα έμενε εκεί; Δύο μέρες και μάλιστα μαζί μ’ αυτόν τον εξοργιστικό άντρα. Αύριο βράδυ ήταν του Αγίου Βαλεντίνου. Είχε κανονίσει να περάσει από την θεία της, να τις κάνει δώρο τις φωτογραφίες από τον πύργο και μετά να πήγαινε για χορό με τον Τζέικ.

Ο Τζέικ ήταν ο καλύτερος της φίλος και αν και δεν έτρεχε τίποτα μεταξύ τους και εφόσον ήταν και οι δυο μόνοι είχαν αποφασίσει να μη μείνουν μέσα μια τέτοια μέρα.

<< Εντάξει γιατρέ, ευχαριστώ πολύ>>

Είπε ο Έντουαρντ στον γιατρό καθώς τον συνόδευε στη πόρτα. Έπειτα γύρισε και την κοίταξε.

<< Δεν θα μείνω. >> Του είπε αποφασιστικά και σηκώθηκε όρθια. << Μπορώ να οδηγήσω, είμαι σίγουρη >>

<< Μην είστε ανόητη δεσποινίς Σουάν, ακούσατε το γιατρό. Και εξάλλου τώρα είστε υπό την ευθύνη μου και δεν θα επιτρέψω να φύγετε από δω.>>

<< Δεν μπορείς να με κρατάς εδώ, ενώ εγώ δεν θέλω!>>

<< Κοίταξε >> Χαμήλωσε τον τόνο της φωνής του και συνέχυσε.

<< Ούτε εμένα μου είναι ευχάριστο να φιλοξενήσω ένα παραβάτη που παρακολουθούσε το σπίτι μου, αλλά δεν έχω άλλη επιλογή. Εξάλλου ο πύργος είναι τόσο μεγάλος που δεν θα συναντιόμαστε συχνά. >> Σωστά. Ο πύργος… δεν το είχε σκεφτεί. Αν έμενε εδώ, δυο μέρες ήταν αρκετές για να βγάλει της φωτογραφίες που ήθελε. Μετά θα έφευγε από δω και δεν θα τον ξαναέβλεπε πότε. Με την τελευταία σκέψη ένιωσε ένα σφίξιμο στο στήθος.

<< Λοιπόν εντάξει κύριε Κάλλεν. Θα μείνω , αφού δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. >>

<< Ωραία. >>

Αυτό το ωραία σίγουρα δεν το εννοούσε. Εξάλλου το είχε πει και μόνος του ότι η παρουσία της τον ενοχλούσε και αναγκάστηκα δέχτηκε να την φιλοξενήσει.

<< Μόνο που θα ήθελα… αν είναι εύκολο φυσικά, να πάρω ένα τηλέφωνο, να ειδοποιήσω ότι κάτι μου έτυχε. >>

_________________

<< Όπως θέλεις. >> Είπε και τράβηξε το τηλέφωνο από το απέναντι γραφείο. Της έδωσε το ακουστικό << Ορίστε! >>

<< Ευχαριστώ. >> Η Μπέλλα κράτησε το τηλέφωνο και περίμενε να τον δει να φεύγει. Αλλά όπως φάνετε εκείνος δεν είχε σκοπό να το κάνει. Εντάξει, ας είναι. Πάτησε τον αριθμό και περίμενε να το σηκώσουν. Στο τρίτο χτύπο ο φίλος της ο Τζέικ το σήκωσε.

<< Παρακαλώ; >>

<< Τζέικ! >>

<< Μπέλλα! Πού είσαι; Τι ώρα γυρνάς; >>

<< Ξέρεις Τζέικ είχα ένα ατύχημα και στραμπούλιξα το πόδι μου. Θα πρέπει να μείνω εδώ δυο μέρες, ο γιατρός λέει ότι δεν γίνεται να οδηγήσω. >>

<< Τι έγινε Μπέλλα; Είσαι καλά; >> Ο γλυκός Τζέικ… πόσο νοιαζόταν γι’ αυτή.

<< Ναι Τζεικ μια χαρά. Αν εξαιρέσεις το πόδι μου δηλαδή… αλλά μην ανησυχείς δεν είναι κάτι σοβαρό. >>

<< Και που θα μείνεις ; Είσαι στο νοσοκομείο ;>>

<< Όχι. Βασικά… θα μείνω στον πύργο. >>

<< Εννοείς… στον πύργο Άμποτσντέιλ ; >>

<< Ακριβώς! >>

<< Μα πως ; >>

<< Θα σου εξηγήσω από κοντά Τζέικ.>>

<< Εντάξει όπως θες. Τα λέμε, φιλιά ! >>

<< Τα λέμε Τζέικ… φιλία. >> Η Μπέλλα κατέβασε το ακουστικό και αναστέναξε.

<< Λοιπόν τώρα που ειδοποίησες και τον φίλο σου… μπορούμε να πάμε να σου δείξω το δωμάτιο σου.>>

Τα μάτια του την κοιτούσαν με περιφρόνηση και η φωνή του ήταν πιο χλευαστική από ποτέ. Αυτή τη φορά δεν την πήρε αγκαλιά απλά της έδωσε το χέρι του για να στηριχτεί, και αυτό μάλλον με το ζόρι. Μα πως μπορούσε να αλλάζει την συμπεριφορά του συνέχεια; Τι μια γλυκός και τρυφερός και την άλλη ψυχρός και απόμακρος.

Το δωμάτιο που θα έμενε ήταν ακόμη πιο όμορφο απ’ ότι το φανταζόταν. Ήταν ένα υπέροχο δωμάτιο, διακοσμημένο σε γλυκό ροζ χρώμα και τουλάχιστον διπλάσιο σε μέγεθος από το διαμέρισμα της στο Λονδίνο. Ένα τεράστιο κρεβάτι με ουρανό βρισκόταν στο κέντρο του δωματίου, καλυμμένο με ένα υπέροχο μοβ κάλυμμα από μετάξι και δαντέλα. Οι κουρτίνες ήταν από βελούδο στο χρώμα της λεβάντας με μικρά τριανταφυλλάκια κεντημένα επάνω και η θέα από το παράθυρο ήταν θαυμάσια.

<< Καλύτερα να ξεκουραστείς. Θα πω να σου φέρουν ένα τσάι και κάτι να φας. Φαίνεσαι πολύ χλωμή! >> Δεν υπήρχε ίχνος τρυφερότητας στα λόγια του.

<< Ευχαριστώ >> Του απάντησε στον ίδιο ψυχρό τόνο. Εκείνος χωρίς να της απαντήσει έβαλε τα χέρια στης τσέπες του παντελονιού του και βγήκε από το δωμάτιο.

Λοιπόν δεν θα έσκαγε άλλο για την συμπεριφορά του απέναντι της. Αυτό που της χρειαζόταν τώρα ήταν ένα ζεστό μπάνιο. Ευτυχώς το δωμάτιο που της είχε δώσει είχε το δικό του. Έβγαλε τα ρούχα της μένοντας μόνο με τα εσώρουχα και μπήκε στο μπάνιο.

Ακόμη και αυτό ήταν πανέμορφο. Οι τοίχοι ήταν ντυμένοι με λουλουδάτη ταπετσαρία. Σε μία άκρη ήταν τοποθετημένος ένας κομψός νιπτήρας με μπρούτζινα διακοσμητικά και έναν μεγάλο σκαλιστό καθρέφτη ακριβώς από πάνω. Το ραφάκι ακριβώς δίπλα είχε πολλές χνουδωτές πετσέτες σε παστέλ χρώματα και διάφορα μπουκαλάκια με αφρόλουτρα και αιθέρια έλαια. Το λουτρό ήταν από κρεμ πορσελάνη με πολλές κόγχες και σκαλίσματα και τα απαραίτητα ποδαράκια. Η Μπέλλα άφησε τη βρύση να τρέχει με καυτό νερό, διάλεξε ένα αφρόλουτρο που μύριζε φράουλα και κεράσι και έριξε αρκετό μέσα στη μπανιέρα.

Πλησίασε στον καθρέφτη και κοίταξε το είδωλό της. Τα μαλλιά της που άλλοτε έπεφταν στους ώμους της σαν λιωμένη σοκολάτα τώρα ήταν ανακατεμένα. Το δέρμα της ήταν ακόμη πιο λευκό απ’ ότι συνήθως και τα βελούδινα καστανά της μάτια τώρα έδειχναν τεράστια στο ταλαιπωρημένο πρόσωπο της. Με έναν αναστεναγμό έβγαλε τα μικρά δαντελωτά της εσώρουχα, έκλεισε την βρύση και μπήκε στο καυτό νερό που είχε γεμίσει σαπουνόφουσκές.

Το ζεστό νερό χαλάρωσε αμέσως τα πονεμένα μέλη της. Η εικόνα του Έντουαρντ εισέβαλε στις σκέψεις της. Καθισμένος επάνω στο άλογο, με τα χρυσαφένια του μάτια να λάμπουν και τα μαλλιά του ανακατεμένα από τον αέρα…. Ω πόσο της άρεσαν τα μαλλιά του. Ήθελε να βάλει το χέρι της μέσα και να δει αν ήταν τόσο απαλά όσο φαινόταν. Πρέπει να την πήρε ο ύπνος με το να τον σκέφτεται.

Ξαφνικά η πόρτα του μπάνιου άνοιξε, ή μάλλον έσπασε και ο Έντουαρντ όρμησε μέσα σαν σίφουνας. Η Μπέλλα ανακάθισε βιαστικά προσπαθώντας να κρύψει τη γύμνια της αφού η σαπουνάδα είχε σχεδόν διαλυθεί.

<< Πως τολμάς να μπαίνεις εδώ μέσα…… >> του φώναξε ενώ τα μάτια της πετούσαν φλόγες.

<< Χτυπάω τόση ώρα την πόρτα και δεν μου απαντάς… τι ήθελες να κάνω; Πίστευα πως κάτι έπαθες! >>

Η φωνή του ήταν δυνατή και στα μάτια του εναλλάσσονταν η ανησυχία, ο θυμός και κάτι άλλο που η Μπέλλα δεν μπορούσε να καταλάβει.

<< Μα τι θα μπορούσα να πάθω; Απλώς έκανα ένα μπάνιο!>>

<< Θα μπορούσε να σε πάρει ο ύπνος και να πνιγείς, αν δηλαδή δεν σε πήρε! Ή ακόμα να γλιστρήσεις και να χτυπήσεις και ένα σωρό ακόμα ατυχήματα, που δεν θα μου έκανε εντύπωση αν τα προκαλούσες! >>

<< Όπως βλέπεις δεν πνίγηκα, ούτε χτύπησα, οπότε παρατάμε και βγες έξω, δεν έχω συνηθίσει να κάνω μπάνιο μπροστά σε κοινό ! >> Ο Έντουαρντ της έριξε ένα άγριο βλέμμα και βγήκε έξω χτυπώντας πίσω του την πόρτα.

Μα τι στο καλό είχε πάθει; Την είχε πάρει όντως ο ύπνος και δεν τον άκουσε να χτυπάει; Το νερό πάντως ήταν παγωμένο που σημαίνει ότι είχε μείνει αρκετά εκεί μέσα. Ωστόσο μπορεί το νερό να ήταν κρύο αλλά το κορμί της είχε πάρει φωτιά.

Η παρουσία του σε έναν τόσο μικρό χώρο και τα μάτια του να ταξιδεύουν στο γυμνό κορμί της ήταν αρκετά για να την αναστατώσουν. Πήρε μια βαθιά ανάσα, σηκώθηκε και τέντωσε το χέρι της για να πάρει μια πετσέτα. Το πόδι της γλίστρησε στην μπανιέρα και με ένα γδούπο έπεσε μαζί με τη πετσέτα μέσα στο νερό. Ο Έντουαρντ όρμησε ξανά στο μπάνιο.

<< Τι στο καλό ήταν πάλι αυτό ; >> Την είδε εκεί ξαπλωμένη στην μπανιέρα με την πετσέτα βουτηγμένη στο νερό.

<< Ορίστε. Δεν το γλιτώσαμε το ατύχημα τελικά. >>

<< Απλώς γλίστρησα , αυτό είναι όλο! >> Του πέταξε.

Χωρίς να της απαντήσει ο Έντουαρντ, σαν να μην τον ένοιαζε να μουσκέψει τα ρούχα του, έσκυψε, την πήρε στην αγκαλιά του και την άφησε ακριβώς μπροστά του. Τράβηξε μια μεγάλη χνουδωτή πετσέτα και άρχισε να την σκουπίζει μαλακά.

Ω… θεέ μου! Τι ακριβώς γίνεται; Η Μπέλλα δεν μπορούσε να μιλήσει. Η μυρωδιά της κολόνιας του εισέβαλε στα ρουθούνια της και την ζάλιζε. Τα χέρια του απαλά πάνω στο γυμνό κορμί της την είχαν ταράξει. Ένιωθε έναν πόνο χαμηλά στο στομάχι και καθόταν εκεί, γυμνή μπροστά του κοιτάζοντας τον σαν χαμένη. Τι άλλο θα μπορούσε να της συμβεί…;

Σαν απάντηση στην ερώτηση της ο Έντουαρντ πολύ τρυφερά την τράβηξε κοντά του, τυλίγοντας και τα δύο χέρια του γύρο από τη μέση της. Και καθώς η Μπέλλα ένιωσε την σκληρή ζεστασιά του κορμιού του να την πιέζει, ένα καυτό κύμα απόλαυσης την πλημμύρισε. Άπλωσε τα χέρια της στους ώμους του και με έναν αναστεναγμό βούλιαξε στο στήθος του. Για μια στιγμή τα βλέμματα τους συναντήθηκαν και η φλόγα τους έλιωσε και τους δύο. Και μετά κάνοντας την να αναστενάξει , ο Έντουαρντ έσκυψε και τη φίλησε. Δε συμβαίνει στ’ αλήθεια αυτό, είπε μέσα της. Πρέπει να ονειρεύομαι. Από στιγμή σε στιγμή θα ξυπνήσω. Γιατί πρέπει να ήταν όνειρο. Πως ήταν δυνατόν να στέκεται εκεί γυμνή και να φιλάει τον Έντουαρντ Κάλλεν.

Ξαφνικά εκείνος σήκωσε το κεφάλι του και την κοίταξε.

<< Καλύτερα να ντυθείς τώρα. Θα τα πούμε αργότερα στο δείπνο.>> Γύρισε και έφυγε αφήνοντας την κεραυνοβολημένη από το φιλί του. Ο θεέ μου πόσο πολύ της είχε αρέσει να βρίσκεται στην αγκαλιά του, να ανασαίνει το άρωμα του να τον νιώθει πάνω στο κορμί της… και το φιλί του τόσο γλυκό και τρυφερό, ήταν σαν να της είχε ρουφήξει όλη την ενέργεια.

Με χέρια που έτρεμαν τυλίχτηκε με μια ρόμπα που βρισκόταν διπλωμένη στο ραφάκι με τις πετσέτες, πήγε μέχρι το κρεβάτι, χώθηκε κάτω από τα ζεστά σκεπάσματα και βυθίστηκε σε ένα ύπνο γεμάτο όνειρα με πρωταγωνιστή τον Έντουαρντ Κάλεν!

Όταν ξύπνησε ο ήλιος είχε δύσει, αφήνοντας ένα απαλό φως να μπαίνει στο δωμάτιο. Ανακάθισε στο κρεβάτι και είδε ένα δίσκο με τσάι και κουλουράκια που μοσχοβολούσαν κανέλα, ακουμπισμένα πάνω στο κομοδίνο δίπλα από το κρεβάτι της.

Κάποιος είχε μπει στο δωμάτιο και τον είχε φέρει. Με τη σκέψη ότι ο Έντουαρντ ήταν εκείνος που είχε μπει στο δωμάτιο ενώ εκείνη κοιμόταν, ένα γλυκό ρίγος διαπέρασε το κορμί της κάνοντας την να ανατριχιάσει.

Ντύθηκε βιαστικά και καθώς βούρτσιζε τα μαλλιά της που τώρα είχαν στεγνώσει, ένα χτύπημα ακούστηκε στην πόρτα.

<< Περάστε. >> Η φωνή της ήταν βραχνή. Η πόρτα άνοιξε και μια κοντούλα γυναίκα γύρο στα πενήντα μπήκε στο δωμάτιο.

<< Ξυπνήσατε >> Της είπε γλυκά. << Είμαι η Ελίζα, ήρθα να σας πω ότι το δείπνο θα είναι έτοιμο σε δέκα λεπτά.>>

Ώστε αυτή ήταν η Ελίζα. Για κάποιο λόγο η Μπέλλα ένιωσε ανακούφιση.

<< Εγώ είμαι η Μπέλλα. Χάρηκα πολύ. >>

<< Βλέπω δεν ήπιατε το τσάι που σας έφτιαξα. >> Είπε με ένα τόνο δυσαρέσκειας! Άρα αυτή ήταν που είχε μπει στο δωμάτιο και όχι ο Έντουαρντ. Ανακούφιση ή απογοήτευση ήταν τώρα αυτό που ένιωθε;

<< Ο… έχει λίγη ώρα μόνο που ξύπνησα και δεν πρόλαβα! Ευχαριστώ πολύ πάντως.>> Απολογήθηκε.

<<Εντάξει κορίτσι μου δεν πειράζει . Λοιπόν σε αφήνω τώρα , η τραπεζαρία είναι μόλις βγεις η δεύτερη πόρτα δεξιά.>>

<<Ευχαριστώ.>>

Μα πως θα αντίκριζε τον Έντουαρντ μετά από ότι είχε συμβεί μεταξύ τους. Μήπως να μην πήγαινε για δείπνο. Από την άλλη δεν είχε φάει τίποτα εκτός από λίγο κέικ, το πρωί πριν ξεκινήσει για το Γιόρκσαϊρ και τώρα το στομάχι της διαμαρτυρόταν.

Θα πάω είπε αποφασίστηκα στον εαυτό της, εξάλλου εκείνος ήταν που μπήκε στο μπάνιο της και εκείνος ήταν που την φίλησε. Αν υπήρχε κάτι για το οποίο θα έπρεπε να ντρέπεται ήταν μόνο ότι ανταποκρίθηκε στο φιλί του.

Κουτσαίνοντας αλλά αποφασισμένη να τον αντιμετωπίσει βγήκε από το δωμάτιο.

Η τραπεζαρία ήταν εξίσου ένα εντυπωσιακό δωμάτιο. Στη μια πλευρά υπήρχε ένα μεγάλο πέτρινο τζάκι που τώρα ήταν αναμμένο. Τριγύρω του υπήρχαν βαριά έπιπλα ντυμένα από σκούρο κόκκινο βελούδο, ενώ ένα μεγάλο ξύλινο τραπέζι ήταν στρωμένο επίσημα με κρυστάλλινα ποτήρια, ασημένια μαχαιροπίρουνα και δυο ανέμενα κηροπήγια στο κέντρο.

Ακριβώς από πίσω της άκουσε βήματα, γύρισε και είδε τον Έντουαρντ. Τα Μαλλιά του ήταν τώρα χτενισμένα. Φορούσε ένα γαλάζιο πουκάμισο, ένα σκούρο γκρι γιλέκο και το σακάκι του κουστουμιού του αγκάλιαζε τις φαρδιές πλάτες του. Ήταν πραγματικά ένας πανέμορφος άντρας.

<<Ελπίζω να ξεκουράστηκες.>> Της είπε. <<Θα ήθελες ένα ποτό πριν το φαγητό;>>

<<Ένα γλυκό τσέρι θα ήταν ότι πρέπει.>>

Εκείνος προχώρησε έβαλε γι’ αυτήν το τσέρι που του ζήτησε και ένα τζιν με τόνικ για τον ίδιο.

<< Ορίστε.>> Της πρόσφερε το ποτό και κάθισε σε μια από τις πολυθρόνες.

Εκείνη σαν αυτόματο τον αντέγραψε και κάθισε στην πολυθρόνα που βρισκόταν πιο μακριά από την δική του. Καλύτερα να κρατάμε μια απόσταση.

<<Λοιπόν ξεκουράστηκες.>>

<< Ο ναι ευχαριστώ, κοιμήθηκα πολύ καλά και το πόδι μου το νιώθω ήδη καλύτερα.>> Του είπε και ήπιε μια γουλιά από το ποτό της. Εκείνη την στιγμή μπήκε στο δωμάτιο η Ελίζα σέρνοντας ένα καροτσάκι με το γεύμα τους.

<<Το φαγητό είναι έτοιμο κύριε.>>

<<Σ’ ευχαριστώ Ελίζα, άφησε τα θα τα αναλάβω εγώ πήγαινε να ξεκουραστείς, θυμήσου τι είπε ο γιατρός.>>

<<Ευχαριστώ πολύ κύριε, ελπίζω να απολύσετε το γεύμα σας.>>

Ο Έντουαρντ ανέλαβε να σερβίρει το φαγητό, προσέχοντας να μην την ακουμπήσει και κρατώντας αποστάσεις. Το γεύμα άρχισε και τελείωσε με σιωπή, κανείς δεν μίλησε.

<<Λοιπόν πως σου φάνηκε το φαγητό;>> Την ρώτησε αφού είχαν τελειώσει.

<< Ήταν θαυμάσιο ευχαριστώ πολύ και ο πύργος είναι πανέμορφος!>> Η τώρα ή ποτέ, έπρεπε να του ζητήσει να βγάλει τις φωτογραφίες που ήθελε.

<<Αναρωτιόμουν αν θα μπορούσα να βγάλω μερικές φωτογραφίες, αν δεν σε πειράζει φυσικά.>> Πρόσθεσε δειλά.


Για μια στιγμή ήταν σίγουρη ότι θα της αρνηθεί, αυτό έλεγε η έκφραση του.

<< Και γιατί τις θέλεις;>> Την ρώτησε .

Τώρα τι να του πω; Δεν θα πιστέψει ότι τις θέλω για να τις χαρίσω στην θεια μου.

<<Απλώς θέλω να τις κάνω δώρο κάπου, δες το σαν σουβενίρ από το ταξίδι μου.>> << Μάλιστα… >> Είπε σκεφτικός. << Να υποθέσω ότι τις θες για τον φίλο σου τον Τζέικομπ; >>

Μα πώς τολμούσε να σκέφτεται κάτι τέτοιο. Μετά απ’ ότι είχε γίνει μεταξύ τους στο μπάνιο. Πίστευε λοιπόν ότι ήταν από εκείνες που ενώ έχουν φίλο, παράλληλα μπορούν να περνάνε καλά με όποιον τύχει στο δρόμο τους… Ε λοιπόν αν είχε αυτή την εντύπωση δεν είχε σκοπό να τον διαψεύσει. Έτσι ήταν καλύτερα. Θα τον άφηνε με τα συμπεράσματα που είχε βγάλει μόνος του!

<< Ναι σωστά υπέθεσες. Ξέρεις θα ήταν ένα πολύ όμορφο δώρο!>> Η φωνή της ήταν γλυκιά και απαλή.

Αμέσως είδε τα μάτια του να σκοτεινιάζουν η έκφρασή του σκλήρυνε. Λες να τον πείραξαν τα λόγια της; Μήπως και εκείνος ένιωθε το ίδιο μ’ εκείνη; Όχι δεν μπορεί. Φυσικά εκείνος την είχε φιλήσει αλλά μετά την άφησε μόνη της και σε όλο το δείπνο ήταν τελείως αδιάφορος, δεν είχε αναφερθεί καθόλου σε ότι είχε γίνει μεταξύ τους.

<< Εντάξει… μπορείς να βγάλεις όσες θέες! >>

Σίγουρα δεν ενδιαφερόταν γι’ αυτή, το έδειξε με τα λόγια του. Αν ένιωθε κάτι γι’ αυτή δεν θα την άφηνε να βγάλει φωτογραφίες που όπως ψέματα είχε πει θα χάριζε στον φίλο της.

Δεν έπρεπε να του δείξει πως αυτό την πείραξε, προσπάθησε να κάνει τη φωνή της τελείως αδιάφορη και να το παίξει ψύχραιμη.

<< Πολύ καλά, πάω να πάρω τη φωτογραφική από το δωμάτιο μου. >>

Του είπε και έκανε να φύγει. Αλλά το χέρι του που την έπιασε σφιχτά από το μπράτσο την σταμάτησε.

<< Καλύτερα να τις βγάλεις αύριο >> Της είπε. << Με το φώς της μέρας οι φωτογραφίες σου θα βγουν πιο όμορφες. >>

<< Έχεις δίκιο απλώς αύριο σκοπεύω να φύγω νωρίς, πρέπει να βρίσκομαι στο Λονδίνο το βραδύ, είναι του αγίου Βαλεντίνου και θέλω… >>

<< Και θέλεις να είσαι με τον φίλο σου ! >>

Όχι ήθελε να του φωνάξει απλά θέλω να τις πάω στην θεία μου! Πόσο λάθος έκανε γι’ αυτή.

<< Εντάξει καταλαβαίνω, τότε βγάλτες σήμερα. >> Συνέχισε. Τα δάχτυλά του την έσφιξαν λίγο παραπάνω πριν τελικά την αφήσουν. Η Μπέλλα είχε τραβήξει φωτογραφίες απ’ όλα σχεδόν τα δωμάτια του πύργου. Η θεία της θα ήταν πολύ ευχαριστημένη όταν θα τις έβλεπε. Της έμενε μόνο η αίθουσα χορού . Μετά θα πήγαινε να ξαπλώσει και αύριο θα έφευγε μια για πάντα μακριά από τον Πύργο και μακριά από τον Έντουαρντ.

Ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπο της με αυτή τη σκέψη.

<< Μακριά από τον Έντουαρντ >> Ψιθύρισε.

Την πλήγωνε τόσο πολύ ότι δεν θα τον ξαναέβλεπε. Τον ήξερε μόλις μια μέρα και ήταν τόσο δύσκολό να φύγει μακριά του είχε νιώσει τόσα πολλά γι’ αυτόν, της ξυπνούσε συναισθήματα που πίστευε ότι δεν υπήρχαν… μέχρι σήμερα τουλάχιστον. Ένα χέρι ακούμπησε τον ώμο της και την έκανε να τιναχτεί.

<< Συγνώμη σε τρόμαξα >> Η φωνή του ήταν τόσο γλυκιά που έφτανε στα αυτιά της σαν μελωδία. << Δεν το ήθελα >>

<< Εντάξει δεν πειράζει, εξάλλου εγώ ήμουν αφηρημένη. >>

<< Τελείωσες με τις φωτογραφίες ; >>

<< Μόνο η αίθουσα χορού μου έμεινε και τελείωσα. >>

<< Πάμε μαζί τότε. >>

<< Εντάξει .>> Ψιθύρισε.

Η παρουσία του την έκανε να νιώθει άβολα. Ακόμα ένιωθε τα χείλη της να καίνε από το φιλί του και το κορμί της να λιώνει στην αγκαλιά του. Η αίθουσα χορού ήταν εκπληκτική. Ήταν μια τεραστία αίθουσα, από την οροφή της οποίας κρεμόταν επιβλητικοί πολυέλαιοι, ενώ υπέροχα χαλιά στόλιζαν το καλογυαλισμένο ξύλινο δάπεδο.

<< Είναι απίστευτο! >> Είπε η Μπέλλα καθώς έμπαινε μέσα, ξεχνώντας από τον θαυμασμό της όλη την ταραχή που ένιωθε μέσα της.

<< Δεν έχω δει ποτέ κάτι πιο όμορφο! >>

<< Άρχισε λοιπόν να βγάζεις τις φωτογραφίες σου. >> Της είπε χαμογελώντας.

Η Μπέλλα ξόδεψε δυο ολόκληρα φιλμ και θα μπορούσε να συνεχίσει να τραβάει φωτογραφίες όλο το βράδυ ακόμα. Αλλά τελικά σταμάτησε.

<< Νομίζω ότι τράβηξα αρκετές. >> Είπε γελώντας. Ήταν ενθουσιασμένη και δεν μπορούσε να το κρύψει.

Καθώς σταμάτησε να γελάει και τον κοίταξε στα μάτια, η καρδιά της άρχισε να σφυροκοπά στο στήθος της. Θα με φιλήσει, σκέφτηκε με πανικό καθώς εκείνος την πλησίαζε. Και δεν πρόκειται να του αντισταθώ.

Το χέρι του έπιασε απαλά το δικό της, πήρε την μηχανή και την πέταξε σε μια πολυθρόνα. Και τότε έσκυψε και την φίλησε.

Ήταν ένα φιλί αργό και βαθύ που πλημμύρισε γλυκά το κορμί της. Της άνοιξε τα χείλη με τη γλώσσα του. Ήταν τόσο γλυκός, τόσο ζεστός, τόσο άντρας! Ακούμπησε την άκρη της γλώσσας της στην άκρη των δοντιών του και ανατρίχιασε μέχρι τα δάχτυλα των ποδιών της. Τύλιξε τα χέρια της γύρο από τον λαιμό του και έχωσε τα δάχτυλά της στα μαλλιά του, καθώς εκείνος την έσφιξε πάνω του. Ο θεέ μου πόσο απαλά ήταν, τα ένιωθε σαν μεταξύ κάτω από τα δάχτυλά της. Μακάρι να μην τελείωνε ποτέ αυτό το φιλί.

Αλλά εκείνη ακριβώς τη στιγμή ήταν που το χαλί τραβήχτηκε κάτω από τα πόδια της.

Γιατί ξαφνικά αντιλήφθηκε κάποιο θόρυβο στο άνοιγμα της πόρτας πίσω τους και ταυτόχρονα με τον Έντουαρντ γύρισε να κοιτάξει. Και εκεί όρθιος και χαμογελαστός, φανερά ευχαριστημένος που την έβλεπε και περιμένοντας μια εξίσου ευχαριστημένη υποδοχή από κείνη, στεκόταν ο φίλος της ο Τζέικ.

Η Μπέλλα ένιωσε να παγώνει.

<< Τζέικ >> Είπε ξέπνοα. << Τι… ευχάριστη έκπληξη. >> Καθώς η Μπέλλα συνέχισε να μένει εκεί μονοκόμματη και ακίνητη, κοιτάζοντας σαν χαμένη τον Τζέικ που εξακολουθούσε να μένει στο άνοιγμα της πόρτας, σαν να ήταν είδος φαντάσματος,

ο Έντουαρντ προχώρησε προς τα μπρός, με το χέρι του απλωμένο για να τον χαιρετήσει.

<< Χαίρομαι που σε γνωρίζω. >> Είπε << Είμαι ο Έντουαρντ Κάλλεν.
Πρέπει να είσαι ο φίλος της Μπελάς. >>

Ο Τζέικ φαινόταν λίγο σαστισμένος.

<< Ελπίζω να μην σας διακόπτω. Η οικονόμος σου μου είπε ότι πιθανόν να είσαστε εδώ… >> Σταμάτησε και άπλωσε το χέρι του ευγενικά. <<Είμαι ο Τζέικομπ Μπλάκ, χάρηκα πολύ. Ήρθα να πάρω τη Μπέλλα.>>

Η Μπέλλα διέσχισε το δωμάτιο για να τον χαιρετήσει. Τον αγκάλιασε σφιχτά και τον φίλησε.

<< Γιατί δεν μου είπες ότι θα ερχόσουν ; >>

<< Ήθελα να σου κάνω έκπληξη. >>

<< Λοιπόν, σίγουρα το πέτυχες αυτό. >>

<< Βρήκα είδη το αυτοκίνητο σου σταματημένο στο δρόμο καθώς ερχόμουν και ειδοποίησα να έρθουν να το πάρουν. >>

<< Καλά έκανες, το είχα ξεχάσει τελείως. >>

<< Οπότε μπορούμε να φύγουμε τώρα.>>

<< Ναι φυσικά ας… ας φύγουμε. >> Είπε προσπαθώντας να κρύψει την απογοήτευση στη φωνή της.

Ο Τζέικ ευχαρίστησε τον Έντουαρντ, ενώ εκείνη τον κοιτούσε σαν χαμένη περιμένοντας να της πει κάτι, να της πει να μένει. Αλλά εκείνος την κοιτούσε αδιάφορα.

<< Μπέλλα είσαι εντάξει; >>

<< Ο ναι Τζέικ, απλά έχω λίγο πονοκέφαλο. >> Γύρισε προς τον Έντουαρντ.

<< Λοιπόν σας ευχαριστώ πολύ κύριε Κάλλεν, για όλα όσα κάνατε για μένα σήμερα.>> Άπλωσε το χέρι της προς το μέρος του αλλά εκείνος δεν κουνήθηκε.

<< Δεν ήταν τίποτε, θα έκανα το ίδιο για τον οποιονδήποτε. >> Η φωνή του ψυχρή σαν πάγος.

Ώστε δεν σήμαινε τίποτα γι’ αυτόν ότι είχε συμβεί ανάμεσα τους πριν λίγα λεπτά; Δεν θα έλεγε τίποτα… δεν θα έκανε τίποτα;

<< Πολύ καλά, Αντίο >> Κρεμάστηκε από το μπράτσο του Τζέικ του έριξε μια τελευταία ματιά και βγήκε από τον αποπνικτικό εκείνο χορό. Η διαδρομή μέχρι το Λονδίνο της φάνηκε τεράστια. Δεν ήθελε να μιλήσει στον Τζέικ για ότι έγινε και έτσι προτίμησε να κάνει πως κοιμάται σε όλη την επιστροφή. Όταν τελικά έφτασαν κάτω από το διαμέρισμα της ο Τζέικ δεν την πίεσε να ανεβεί επάνω μαζί της. Τον ευχαρίστησε και του είπε ότι θα τα πούνε αύριο γιατί ήταν πολύ κουρασμένη.

Το διαμέρισμα της αν και μικρό ήταν ζεστό, με το ροδακινί χρώμα στους τοίχους, της απαλές ροζ κουρτίνες στα παράθυρα και τα λιγοστά αλλά όμορφα έπιπλά που το συνόδευαν.

Βούλιαξε στον καναπέ για να σκεφτεί τι είχε περάσει τις τελευταίες ώρες. Πόσο όμορφα ένιωθε στην αγκαλιά του. Δεν ήθελε να το παραδεχτεί αλλά αυτό που ένιωθε για εκείνον ήταν κάτι παραπάνω από τις δυνάμεις της… καθώς τον κοίταξε πριν φύγει από τον πύργο το κατάλαβε, ήταν ερωτευμένη μαζί του. Τον αγαπούσε. Ναι τον αγαπούσε και ας ήξερε ότι εκείνος δεν ένιωθε τίποτα. Έπρεπε να τον ξεχάσει, και αυτό θα έκανε ακόμα και αν αυτό την πονούσε.

Το φως του ήλιου που έμπαινε από το παράθυρο την έκανε να ξυπνήσει. Κοίταξε γύρω της με μισάνοιχτα μάτια. Την είχε πάρει ο ύπνος στον καναπέ, φορούσε ακόμα τα ρούχα της και κοιμόταν ξεσκέπαστη. Καθώς σηκωνόταν ένιωσε μια έντονη ζάλη. Το κεφάλι της ήταν βαρύ και το κορμί της έτρεμε.

<< Αυτό μου έλειπε τώρα να αρρωστήσω ! >>

Είπε δυνατά στον εαυτό της. Πήγε το μπάνιο ξεντύθηκε και έκανε ένα γρήγορο ντους. Στέγνωσε τα μαλλιά της και φόρεσε ένα σατέν γαλάζιο νυχτικό. Έβαλε και μια ζεστή ζακέτα και πήγε στην κουζίνα να κάνει ένα τσάι. Καθώς το έπινε βαριεστημένα μπροστά στην τηλεόραση , χτύπησε το τηλέφωνο.

<< Εμπρός! >>

<<Μπέλλα! >>

<< Θεία Τζούλια, τι κάνεις; >>

<< Εγώ μια χαρά, εσύ πες μου πήγες στον πύργο ; >> Δεν θα την άφηνε κανείς να το ξεχάσει λοιπόν;

<< Ναι, πήγα και σου τράβηξα τόσες φωτογραφίες που θα χρειαστείς τουλάχιστον τρείς ώρες για να τις δεις όλες.>> Προσπάθησε να κάνει τη φωνή της ενθουσιασμένη.

<< Αλήθεια, δεν το πιστεύω ! >> Είπε χαρούμενα.

<< Και από την αίθουσα χορού ; >> Συνήχησε.

Την αίθουσα χορού… αχ όχι η φωτογραφική μηχανή. Την είχε ξεχάσει τελείως. Ο Έντουαρντ της την πήρε από τα χέρια πριν τη φιλήσει και μετά την ανεπάντεχη εμφάνιση του Τζέικ και την ξαφνική αναχώρηση της, την είχε ξεχάσει εκεί, στην αίθουσα χώρου.

<< Μπέλλα… Μπέλλα με ακούς καλή μου ; >>

<< Ο… ναι θεία, συγνώμη απλά θυμήθηκα ότι… >> Σταμάτησε απότομα.

Όχι δεν μπορούσε να απογοητεύσει τώρα την θεια της, θα της εξηγούσε από κοντά τι είχε συμβεί και ήταν σίγουρη ότι εκείνη θα την καταλάβαινε.

<< Ξέχασα τη τσαγιέρα στη φωτιά, συγνώμη πρέπει να κλείσω. >>

<< Εντάξει καλή μου , θα τα πούμε. >> Δεν πρόλαβε να απομακρυνθεί, όταν το τηλέφωνο χτύπησε ξανά.

<< Παρακαλώ; >> Είπε βαριεστημένα.

<<Μπέλλα, εδώ Τζέικ, πως είσαι;>>

<<Γεια σου Τζέικ.>>

<<Λοιπόν τι ώρα να περάσω να σε πάρω το βραδύ.>>

<<Λυπάμαι Τζέικ αλλά δεν θα μπορέσω , τελικά προτιμώ να μείνω μέσα.>>

<<Μα Μπελά είναι του Άγιου Βαλεντίνου και είχαμε πει ότι θα πηγαίναμε για χορό.>>

<< Το ξέρω Τζέικ και λυπάμαι αλλά δεν νιώθω και πολύ καλά, έχω πυρετό και ο λαιμός μου πονάει.>>

<<Να έρθω από εκεί>>>


<<Ο όχι δεν χρειάζεται προτιμώ να μείνω μονή μου, εσύ να βγεις και να περάσεις καλά.>>


<<Είσαι σίγουρη;>>

<<Ναι, θα βάλω καμιά ταινία και θα ξαπλώσω νωρίς.>>

<<Όπως θες, περαστικά σου τα λεμέ.>>

<<Τα λεμέ.>>

Είχε περάσει το περισσότερο μέρος της ημέρας σκεπασμένη στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση; Είχε πάει τέσσερεις και ο πυρετός την έκανε να νιώθει χαλιά .

Πήρε δύο ασπιρίνες, έκανε ένα δροσερό ντους μήπως και βοηθούσε τον πυρετό της να πέσει, αλλά το αποτέλεσμα ήταν να την πιάσουν τέτοια ρίγη, που φόρεσε αμέσως το νυχτικό της και έπεσε στο κρεβάτι.

Κοιμήθηκε αρκετά αλλά κάποια στιγμή ξύπνησε από έναν απροσδιόριστο ήχο. Τέντωσε τα αυτιά της και συνειδητοποίησε ότι ήταν το κουδούνι. Σηκώθηκε με κόπο από το κρεβάτι και πήγε προς την πόρτα. Ο πυρετός της είχε πέσει, αλλά ένιωθε πάρα πολύ αδύναμη. Έριξε μια ματιά στο ρόλοι και είδε ότι ήταν εφτά και μισή το απόγευμα. Μήπως τελικά ο Τζέικ είχε αποφασίσει να έρθει να την δει;

Άνοιξε την πόρτα και ξαφνικά πάγωσε. Με κομμένη την ανάσα κούνησε το κεφάλι της και αναρωτήθηκε αν ήταν ξύπνια ή αν έβλεπε όνειρο. Στο κατώφλι του σπιτιού της στεκόταν ο Έντουαρντ Κάλλεν!

<<Μπορώ να περάσω; >> Τη ρώτησε ανέκφραστα και μπήκε στο σπίτι χωρίς να περιμένει την απάντηση της.

Φορούσε τζιν παντελόνι, σκούρο μπλε πουκάμισο και ήταν πιο όμορφος από κάθε άλλη φόρα. Κοίταξε γύρο του και μετά κάρφωσε το ειρωνικό του βλέμμα στο τσαλακωμένο της νυχτικό.

<<Τι δουλειά έχεις εδώ, Έντουαρντ;>>

<<Ήρθα στο Λονδίνο για δουλειές και επειδή ξέχασες τη φωτογραφική σου μηχανή στον πύργο, είπα να έρθω να σου την φέρω!>> Της είπε σαρκαστικά.

<<Τέτοια ώρα;>> Τον ρώτησε εκείνη με φωνή που δεν θύμιζε και πολύ την δική της και πίεσε τον εαυτό της να τον κοιτάξει κατάματα.

<<Μη μου πεις ότι ενοχλήθηκες .>>

Της είπε εκείνος απότομα και έκανε μερικά βήματα στο χολ. Το χολ ήταν σκοτεινό και δεν μπορούσε να διακρίνει την έκφραση του, αλλά η Μπέλλα δεν είχε το κουράγιο να ανάψει το φως! Έκανε μερικά βήματα προς τα πίσω και έψαξε με το χέρι της τον τοίχο να στηριχτεί.

<<Φύγε από εδώ Έντουαρντ.>>

<<Ήθελα άπλα να ξεκαθαρίσω ορισμένα πράγματα μαζί σου και πίστευα ότι το πεδίο θα ήταν ελεύθερο στις εφτά και μισή το απόγευμα.

Βλέπω όμως ότι τελικά ήρθα σε ακατάλληλη ώρα. Αρχίσατε από τώρα να γιορτάζετε τον Άγιο Βαλεντίνο. Μην ενόχλησε λοιπόν και ξαναγύρνα στην αγκαλιά του εραστή σου…! >>

Η Μπέλλα τον κοίταξε απορημένη για μια στιγμή και όταν κατάλαβε τι εννοούσε της ήρθε να ξεσπάσει σε υστερικά γέλια. Άνοιξε το στόμα της να του δώσει την απάντηση που του άξιζε, αλλά έτρεμε τόσο πολύ που δε μπόρεσε να μιλήσει. Ακούμπησε την πλάτη της στον τοίχο και τον κοίταξε ανυπόμονα. Πότε επιτέλους θα αποφάσιζε να φύγει και να την αφήσει ήσυχη; Έπρεπε οπωσδήποτε να πάει να ξαπλώσει.

<< Τελείωσες το κήρυγμα; >> Τον ρώτησε προσπαθώντας να ελέγξει το κροτάλισμα των δοντιών της. << Θα φύγεις επιτέλους ή θα με έχεις να στέκομαι όλο το βράδυ εδώ; Κοντεύω να ξεπαγιάσω από το κρύο. >>

Ο Έντουαρντ έπνιξε μια βλαστήμα και έσκυψε να την κοιτάξει καλύτερα. Έψαξε με το χέρι του το διακόπτη και μόλις άναψε το φως είδε το κατάχλομο πρόσωπο της και συνοφρυώθηκε.

<< Μα εσύ είσαι άρρωστη! Τι δουλεία έχεις να σηκωθείς από το κρεβάτι σου σ’ αυτό το χάλι; Ωραίο εραστή βρήκες, μα την αλήθεια! Δεν μπορούσε να σηκωθεί να ανοίξει την πόρτα αυτός; >>

Υπήρχε μια νότα πικρίας στη φωνή του. Και χωρίς να περιμένει την απάντηση της τη σήκωσε στην αγκαλιά του και την έσφιξε πάνω του.

<< Πού είναι το δωμάτιο σου; >> Τη ρώτησε τραχιά.

<< Από δω >> Του έδειξε μια πόρτα στο τέλος του διαδρόμου. << Αλλά μπορώ να πάω και μόνη μου.>>

Εκείνος την αγνόησε, προχώρησε, έσπρωξε με τον ώμο του τη πόρτα και έκανε ένα μορφασμό βλέποντας το διπλό κρεβάτι. Την άφησε όμως απαλά στο κρεβάτι και έριξε από πάνω της το πάπλωμα.

<< Έχεις πάρει κάτι για τον πυρετό; >> Την ρώτησε.

<< Πήρα δυο ασπιρίνες και είχα κάνει ένα Ντους για να ρίξω τον πυρετό και μετά με είχε πάρει ο ύπνος. Ξύπνησα την ώρα που χτυπούσες την πόρτα…. >>

<< Ώστε είσαι ολομόναχη; Πού είναι ο Τζέικ; >>

<< Ο εραστής μου; >> Του είπε ειρωνικά. << Ο Τζέικ είναι απλώς φίλος μου, είτε το πιστεύεις είτε όχι!>> Του πέταξε.

<<Μα πως αφού εσύ η ιδία μου είπες ότι ήθελες τις φωτογραφίες για να τις χαρίσεις στον φίλο σου, γιατί μου είπες ψέματα Μπέλλα ; >>

<<Γιατί εσύ ήσουν σίγουρος, είχες βγάλει τα δικά σου συμπεράσματα και εγώ πίστευα ότι έτσι θα κρατούσες μια απόσταση από μένα, μετά από το φιλί μας στο μπάνιο, ήσουν τέλειος ψυχρός και αδιάφορος απέναντι μου, έτσι υπέθεσα ότι δεν σήμαινε κάτι για σένα…>>

<<Όχι γλυκιά μου μη το λες αυτό!>> Κάθισε διπλά της στο κρεβάτι και της έπιασε απαλά το χέρι.

<<Τι μια ήσουν γλυκός και αμέσως μετά γινόσουν απόμακρος, και σκληρός.>>

<<Όχι…. Αγάπη μου πόσο σε πλήγωσα άθελα μου.>>
Αγάπη μου; Με είπε αγάπη μου η έχω παραισθήσεις από τον πυρετό;

<<Συχώρεσε με. >> Την σήκωσε απαλά και την κράτησε στην αγκαλιά του!

<<Και μετά ήρθες εδώ και με πρόσβαλες τόσο πολύ με τα λόγια σου…>> Την έσφιξε περισσότερο στην αγκαλιά του.

<< Όταν ήρθε ο Τζέικ και σε πήρε μέσα από την αγκαλιά μου θύμωσα με τον εαυτό μου που αντιδρούσα έτσι δεν μπορούσα να ελέγξω τα αισθήματα μου για σένα . Αποφάσισα να σε ξεχάσω… και μετά βρήκα την φωτογραφική σου μηχανή και ήταν μια δικαιολογία στον εαυτό μου να έρθω να σε βρω. Και όταν ήρθα είδα το νυχτικό σου τσαλακωμένο, τα φώτα κλειστά και εσύ άργησες τόσο πολύ να μου ανοίξεις… Πίστεψα ότι ήσουν μαζί του.>>

<< Μα εγώ άπλα κοιμόμουν.>>

<<Το ξέρω γλυκιά μου έκανα ένα φρυκτό λάθος.>> Έσκυψε και την φίλησε απαλά στα χείλη.

<<Αχ Μπέλλα να ξέρες πόσο πολύ σ’ αγαπώ… δε θα σε πληγώσω ποτέ ξανά μωρό μου , δεν θα σε αφήσω ποτέ.>>

<<Μα πώς… θέλω να πω είσαι σίγουρος; >>

<< Πιο σίγουρος δεν γίνεται, όταν μπήκα στο δωμάτιο σου στον πύργο και σε είδα να κοιμάσαι σαν άγγελος… είπες το όνομα μου στον ύπνο σου και τότε το κατάλαβα, σ’ αγαπούσα. Σ’ αγάπησα από την πρώτη στιγμή που σε είδα, εκεί σκαρφαλωμένη πάνω στο δέντρο ! >>

<< Και γώ σ’ αγαπώ Έντουαρντ. Δεν ήθελα να το παραδεχτώ Αλλά όταν έφυγα μακριά σου το κατάλαβα δεν μπορούσα να το αρνούμαι άλλο! >>

Η Μπέλλα πέρασε τα χέρια της γύρο από το λαιμό του και τον φίλησε.

<< Σίγουρα θα μας μείνει αξέχαστος αυτός ο Άγιος Βαλεντίνος έτσι ; >> Της ψιθύρισε ανάμεσα στα φιλιά τους.

<< Ο… ναι. Είναι ο πρώτος μας και θα είναι αξέχαστος! >> Του είπε γλυκά.

<< Ο πρώτος μας από πολλούς που θα ακολουθήσουν. >>
Και η Μπέλλα ήταν σίγουρη ότι αυτό δεν ήταν υπόσχεση αλλά η αλήθεια!!

Το ξέρω οτι είναι τεράστιο !!! :angel 2:
όποιος εχει ώρεξη μπορει να το διαβάσει !!

Η ιστορία πάντως ειναι τελειωμένη !!
Ευτυχώς για εσας δεν εχει άλλο !!

είναι όντος τεράστιο...εσύ παιδί μου έχεις μεράκι στα πλήκτρα....!!!! μόλις ξεκίνησα να το διαβάζω!!!!!!!!!!!!!!!

Και να σκεφτεις οτι εκοψα πολλά , οταν το εγραφα ήθελα να γράψω κιάλλα πολλά !!!

Λοιπον περειμένω τη γνώμη σου !!!
Μη με λιπηθείς !!!!

είμαι ψυχοπονιάρα όπου πρέπει και μέχρι το σημείο που έχω διαβάσει είναι πολύ1.ωραίο
2.σου δημιουργεί το αίσθημα ότι θέλεις και άλλο
3. το έγραψες εσύ άρα είναι άπεχτο!!!!

Περειμενω να το διαβάσεις όλο και να μου κάνεις και παρατηρησείς !!

ακούς εκεί....πολύ αέρα πήρες....άκου θες παρατηρήσεις...από ποιά?....από εμένα δεν είμαστε καλά....μόνο καλά λόγια λέω γιατί μόνο αυτά είναι αληθινά...!!!!!!!!!!!!!

ειναι τελειο και αν μπορεις συνεχισε το εγv 8ελv συνεχeια σε παρακαλω

Αλήθεια Θάλεια μου ?
Σ ευχαριστω πολύ !!

Οταν θα εχω χρόνο θα το συνεχείσω !!

αχχχχχχ τελεια

επιτέλους το τελείωσα!!! λοιπόν να ανεβάσεις αλλιός θα σε μαλλώσω!!! αλλά σε παρακαλώ κάνε λίγο ποιο μικρά κεφάλαια για να μην ξεχνάω έστω και τις ποιο πολλές λεπτομέριες...!!!πάρα πολύ καλή προσπάθεια.!

Βασικα δεν είναι κεφάλιο , το ειχα γραψει για εναν διαγωνισμο !!

Σπόιλερ:

Δηλαδή ειναι τελειωμένο , απλά μου ζήτησε η Θάλεια να το συνεχήσω !!
όταν με το καλό βρω το χρονο και ασχοληθω , θα φροντίζω να το γράφω λίγο λίγο !

ξέρω ότι το έγραψες σε έναν διαγωνησμό!!!....και εγώ είμουνα με έναν ψήφο.....όχι τον δικό μου πάντος...dora cullen αν σου λέει κάτι...

ε ναι λίγο λίγο γιατί έχω ψηλοζαλιστεί μπροστά στην οθόνη...

ΤΕΛΕΙΟ!!
Πραγματικά μένω άφωνη!

Aλήθεια ??

Σευχαριστω Νεφελάκι μου !!

Ναι!
Παρακαλώ!

ειναι μοναδικο αν τελεικα κανεις την συνεχια που ειπαμε θα ειναι φοβερη σιγουρα

Μαρια μου το ειχα διαβασει και τοτε και μου αρεσε πολυ!
Ηταν απο fanfiction που θα ηθελα να δω συνεχεια!!
Και το στυλακι του Εντουαρντ ολα τα λεφτα!!

Σευχαριστω Βασω μου !!

Οπως ειπα οταν θα εχω χρονο θα κανω και συνεχεια !!

Μαρία πολύ ωραία η ιστορία σου να συνεχίσεις να γράφεις όταν μπορείς γιατί πραγματικά είναι τέλειο.