Και εγώ έχω ξεκινίσει μία ιστιρία που άξωνάς της είναι η σαγκα....(δεν είναι ίδιο)τελείως φαντασία!
για αρχή

Άνοιξα τα μάτια μου και πάνω στο σώμα μου ένιωθα την ζέστη που ερχόταν από το ανοιχτό παράθυρο. Είναι καλοκαίρι μια από τις ζεστές μέρες του Αυγούστου. Στο χωριό που είμαι, είναι όλα ξερά και άψυχα. Το σπίτι είναι άδειο –μάλλον θα πήγαν να κάνουν μπάνιο, στην θάλασσα- έτσι αποφάσισα να βάλω το αγαπημένο μου κλασσικό κομμάτι –Η σονάτα του σεληνόφως- και να κάτσω έξω στο μικρό μου μπαλκόνι. Η ατμόσφαιρα είναι πολύ αποπνικτική, με το ζόρι αναπνέω. Πέρασαν οι ώρες σκεπτόμενη το πόσο θλιβερά πέρασα την προηγούμενη σχολική χρονιά.
Εκεί που ήμουν αφηρημένη άκουσα φωνές -οι γονείς μου γύρισαν- και είναι γύρο στις τρις το μεσημέρι.
Η μαμά μου είναι μια ψηλή –αγέρωχη- γυναίκα με βαθύ μπλε μάτια. Ανέβηκε και με ρώτησε μετά από πολύ σκέψη
<<Ξύπνησες μωρό μου>> με την γλυκιά ατάραχη φωνή της.
<<Ναι, εδώ και ώρα>> απάντησα καλοσυνάτα –δεν μπορώ να της μιλήσω άσχημα-.
<<Α! Σκεπτικά να πηγαίναμε για ψώνια, αλλά από ότι βλέπω δεν έχεις και πολύ διάθεση, οπότε μπορούμε να πάμε κάποια άλλη μέρα!>> μου πρωτινέ ανήσυχα.
<<Ναι! Φυσικά μαμά όποτε θες>> απάντησα αμέσως, για να μην την στενοχωρήσω.
<<Ωραία, πάω να ετοιμάσω το φαγητό. Θα σε φωνάξω όταν είναι έτυμο>>.
Άκουσα τα βήματα της πάνω στο ξύλινο πάτωμα. Αμέσως σκεπτικά πως θα πέρναγα αυτήν την ημέρα ήταν τόσο μονότονα σε αυτό το χωριό, που έχει σχεδόν 60 κατοίκους.
Εγώ είμαι μια αδύνατη, χλομή κοπέλα σχετικά ψηλή με μαύρα μακριά μαλλιά. Είμαι απογοητευτικά ιδία ο πατέρας μου.
Ήταν μόλις 13 Αυγούστου, πόσο γρήγορα περνούσαν οι μέρες –μέσα σε βαθιές σκέψεις- και το καλοκαίρι τελείωνε. Θα έπρεπε να γυρίσω πίσω και να αρχίσω να διαβάζω γιατί ήμουν και πλέων τελειόφοιτη λυκείου και…
<<Αύρα>> φώναξε η μαμά μου –μάλλον το φαγητό είναι έτυμο-.
Τελείως μηχανικά έκλεισα την μουσική και προχώρησα για να κατεβώ τις σκάλες –αμέσως μύρισε τηγανιτές πατάτες με μπιφτέκι-. Το φαγητό της ήταν πάντα τόσο ωραίο.
<<Το βράδυ θα βγεις?>> με ρώτησε ο μπαμπάς –Μιχάλης- δεν μπορώ να τον λέω μπαμπάς άρα Μιχάλης.
<<Δεν νομίζω θα κάτσω να κάνω καμία επανάληψη>> κάτι που δεν πρόκειται να κάνω αλλά δεν υπάρχει άλλη δικαιολογία για να κάτσω σπίτι.
<<Αχ! κρίμα και ήθελα να πηγαίναμε βόλτα στην παραλία>> είπε η μαμά με ένα κλαψιάρικο τρόπο και αφού τελείωσα το φαγητό μου τις απάντησα ’λίγο’ ψυχρά. <<Πάνε με τον άντρα σου. Δεν έχω χρόνο>>. Το πρόσωπο της αμέσως κατσούφιασε –ήθελα να πάρω τα λόγια μου πίσω- αλλά δεν θα είχε αποτέλεσμα.
Όλο το μεσημέρι το πέρασα κάνοντας επαναλήψεις –είτε μου άρεζε είτε όχι έπρεπε- και κατά τις επτά το απόγευμα μπαίνει μέσα η Άλκηστη –μαμά- και με κοίταξε με απορία.
<<Τελικά θα πάμε βόλτα. Μήπως άλλαξες γνώμη?>> είπα η Άλκιστη με μια γλυκιά φωνή. Δεν είχα καταλάβει την απορία της. Τι μπορεί να σκαφτόταν. Αυτήν την στιγμή με έκοψε ο Μιχάλης με ένα απλό βήξιμο.
<<Εμμ! Δεν νομίζω ότι είναι καλή μέρα για εμένα. Οπότε μάλλον όχι>>
<<Καλά πάντως υπάρχει και το τηλέφωνο>> μου ψιθύρισε ο Μιχάλης –χωρίς να το ακούσει η Άλκιστη-.
Όταν έφυγαν και άκουσα την παλιά πόρτα να κλείνει –τρίζοντας- τότε κατάλαβα ότι είμαι μονή. Έτσι πήρα το αγαπημένο μου βιβλίο που είναι η πέμπτη φορά που το διαβάζω. Η ώρα έχει περάσει γρήγορα ώσπου τελείωσα το βιβλίο και άρχισα να σκάφτομαι τι μπορεί να κάνω μετά το σχολείο άμα δεν περάσω εκεί που θέλω, μέχρι που με πήρε ο ύπνος – στην κούνια που είχα στο μπαλκονάκι μου-.

ακούω εωτυπόσεις!

Εμενα μου αρεσε

perfect!τελειο!εντυπωσιακο!

ενθουσιαστηκα!ελπιδακι μου ειναι... ΤΕΛΕΙΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ευχαριστώ πολύ αγάπες!

λίγη συνέχεια..

Κάπως έτσι περνούσαν και οι υπόλοιπες μέρες ώσπου έφτασε η μέρα που πρέπει να γυρίσουμε σπίτι – το σπίτι το οποίο ήταν τόσο μεγάλο, σε αντίθεση με το μικρό μας εξοχικό- και θα αρχίσουν τα βάσανα μου.
Νωρίς το πρωί ξεκινήσαμε για το αεροδρόμιο, μετά μέσα στο αυτοκίνητο δεν άντεξα κοιμήθηκα – δεν ήθελα να κοιμηθώ στο αεροπλάνο γιατί μου αρέσει η διαδρομή-.
<<Γλυκιά μου.. Αύρα, Αύρα>> με ξύπνησε τόσο απλά και σύγχρονος γλυκά η Άλκιστη.
Όταν ξύπνησα το λαμπερό φως του ήλιου έχει χαθεί και μονό πυκνά σύννεφα υπάρχουν – το σπίτι βρίσκετε αρκετά έξω από μια πολύ φημισμένη περιοχή της Θεσσαλονίκης-, όταν συνήρθα βοήθησα στο συμμάζεμα και μετά έπεσα στο κρεβάτι μου –και ακούστηκε ένας βαθύς γδούπος – που μου έχει λείψει τόσο πολύ.
Ο Μιχάλης έχει ένα προαίσθημα ότι δεν είμαι καλά και έτσι έρχεται συνέχεια και με ρωτάει <<Θα βγεις σήμερα?>> έχει καταντήσει εκνευριστικό, άλλαξες τι να του πω!
Έφτασε η πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς – όλοι οι τελειόφοιτοι ήταν τόσο αγχωμένοι- όταν έφτασα ήταν όλοι σε διαφορετικές παρέες και τότε θυμήθηκα έναν άλλον πόνο που προσπαθούσα να διώξω όλο το καλοκαίρι.
Μια θλιβερή ιστορία που η μονή χαμένη είμαι εγώ –έμεινα χωρίς φίλη- μετά από ολόκληρο καλοκαίρι αφού το ξεπέρασα, πλέων δεν με ενδιαφέρουν τα σχόλια που κάνουν για εμένα.
<<Αύρα>> μια οικία, ζεστή φωνή. Μα φυσικά ο Δημήτρης –ένας από τους μοναδικούς μου φίλους – ήταν ένα παιδί που πάντα τραβούσε την προσοχή – όμορφος – μόλις με είδε ήρθε και με έσφιξε στην αγκαλιά του.
<<Εμμ… Δημ… ητρη! Ναααα ανα… πνέε… υσω!>> αγκομαχούσα – μου είχε κοπεί η ανάσα-
<<Οχ! Συγγνώμη Αύρα μου, από την χαρά μου δεν κρατήθηκα! Τι κάνεις? Πως πέρασες?>> με ρωτούσε ενθουσιασμένος – ήταν ανανεωμένος μάλλον θα πέρασε καλά στις διακοπές – και πολύ χαρούμενος.
<<Καλά είμαι. Εσύ? Σε βλέπω ανανεωμένο έχασα κάτι?>> όχι ότι με ενδιέφερε άλλα έναν τον έχω.
<< Εγώ τέλεια. Ανανεωμένος ακριβώς αυτή είναι η σωστή λέξη! Δεν έγινε τίποτα σπουδαίο απλά πέρασα πολύ ωραία. Μάλλον εσύ δεν πέρασες και τόσο καλά …!>> ο Δημήτρης με καταλάβαινε – αυτήν την στιγμή μου χαμογέλασε- μάλλον έπρεπε να απαντήσω. Άλλα προς στιγμή χτύπησε το κουδούνι. Ουφ ανακούφιση. << θα τα πούμε αργότερα>> μου είπε με μια ανήσυχη φωνή και έτρεξε στην τάξη του – πάντα τόσο απρόβλεπτος -.
Οι ώρες πέρασαν βασανιστικά – λίγο καλύτερα στα μαθήματα κατεύθυνσης- είμαι αρκετά καλή μαθήτρια και έτσι έχω τον σεβασμό τον καθηγητών μου. Το καλό είναι ότι κάθομαι μονή μου – έτσι δεν έχω κανέναν να με ενοχλεί-.
Αφού τελείωσαν οι ώρες και άρχισα να προχωρώ για το σπίτι, μου ήρθαν κάτι αναμνήσεις από τα παλιά - τέτοια μέρα μαζευόμασταν σε μιας κοπέλας το σπίτι και ‘γιορτάζαμε’ την αρχή της σχολικής χρονιάς – τόσο όμορφες άλλα πονούσαν έτσι τις άφησα να φύγουν μακριά.
Όταν έφτασα σπίτι δεν ήταν κάνεις –ήταν φυσικό γιατί η Άλκηστη και ο Μιχάλης δουλεύουν, ο ένας δικηγόρος και η μαμά διακοσμήτρια – και έτσι όρχησα να διαβάζω. Οι ώρες πέρασαν μέχρι που άκουσα τα κλειδιά στην πόρτα.
<<Αύρα>> άκουσα την φωνή που δεν περίμενα ότι θα άκουγα – για τουλάχιστον δυο μήνες ακόμη -.

Ελπίδα μου, μου αρέσει πολύ. Μπράβο!

Ελπιδακι μου είναι υπέροχο !!

Και εχω σκασει σε ποιόν ανήκει αυτη ση φωνη στο τελος !!

υπομονή και ευχαριστώ πολύ....

Πολύ ωραίο!!!!!! Είναι ασυνήθιστη η πλοκή... και με έχει φάει η περιέργεια να δω ποιανού είναι αυτή η φωνή!

άντε η συνέχεια!


-. Είναι ο αδελφός μου. Έτρεξα αμέσως κάτω – τον λατρεύω, εδώ που τα λέμε - .
<< Ερρίκο!>> το είπα με ενθουσιασμό – από την χαρά μου τον έριξα κάτω -. <<Ουπς. Συγγνώμη >> και σηκώθηκα σιγά σιγά. Με πήρε στην αγκαλιά του και καθίσαμε στον μεγάλο πορτοκαλί καναπέ. Τον αγαπούσα τόσο πολύ που μονό μαζί του ένιωθα τόσο καλά!
<<Για πες μου μικρό μου διαβολάκι. Τι κάνει? Πως περνάς?>> μου μίλησε τόσο όμορφα.
<<Εγώ προς…>> με έκοψε
<<Α! Ξέρω ξέρω εσύ μονή. Μα γιατί ρε κοπέλα μου δεν προσπαθείς να βρεις καπ..>>
<<Άκου Ερρίκο δεν έχω καιρό για τέτοια, κανένας δεν μου τραβά την προσοχή. Μια χαρά τα πω και μόνη μου>> τον διέκοψα –τώρα εγώ- αμέσως γιατί οι σκέψεις του θα πήγαιναν πολύ μακριά!
<<Εντάξει πως κάνεις έτσι ρε μικρό!>> είπε με χαμόγελο στο πρόσωπο του –είναι τόσο όμορφος, μοιάζει με την Άλκηστη-. << Για πες μου πως τα πάς στο σχολείο?>>
<<Μια χαρά, να τώρα διάβαζα>> απάντησα με ύφος κατσουφιασμένο – θα μπορούσα και καλύτερα-.
Ενώ καθόμασταν και μου έλεγε πως τα παίρνει εκεί μπαίνει μέσα η Άλκηστη με τόση χαρά – θα έχει δει το αυτοκίνητο του Ερρίκου- και έτρεξε αμέσως να κάτσει διπλά μας.
<<Ερρίκο μωρό μου>> τσίριξε με την λεπτή φωνή της << Τι κάνεις? Πως περνάς? Πως είναι εκεί…>> ερωτήσεις η μια μετά την άλλην – είναι κατενθουσιασμένη- ο Ερρίκος δεν προειδοποίησε κανέναν. Ο καημένος απαντούσε –βαριεστημένα- με την βάρια του φωνή.
<< Άλκηστη, εγώ λέω να ανεβώ. Θα πάω να διαβάσω. Ερικ τα λέμε το βράδυ>> δεν έδωσα σημασία στο τι λυγάνε και άρχισα να ανεβαίνω τις –γυάλινες – σκάλες.
Έτσι πέρασε όλη η σχολική χρόνια ο Ερικ έφευγε-ερχόταν και εγώ το μονό που έκανα ήταν σχολείο-σπίτι-διάβασμα –το ίδιο και το ίδιο- μέχρι που ήρθε ο καιρός για τις τελικές εξετάσεις. Δεν έχω αχνός –έχω διαβάσει παρά πολύ καλά – δεν φοβάμαι τίποτα.
Στα μαθήματα που έγραψα –θετικά- τα είχα μελετήσει παρά πολύ καλά. Αφού τα έγραψα –μου φανήκαν εύκολα- περίμενα τα αποτελέσματα – με αγονία-. Έχω γράψει 19.920 και έχω κάνει και το μηχανογραφικό μου –με τις περσινές βάσεις θα περνούσα εκεί που θέλω- ήμουν έτοιμη, τις βάσεις περίμενα.
Το επόμενο πρωί άνοιξα το παράθυρο – ο καιρός είναι καλύτερος, έχει έρθει το καλοκαίρι- και μπήκε ο ήλιος. Εκκίνησα τον –παλιό- υπολογιστή μου και έψαξα για τις βάσεις –πράγμα που έκανα κάθε πρωί- προς μεγάλη μου έκπληξη έχουν βγει. Η καρδία μου πήγε να εκραγεί από το αχνός.
Έψαξα αμέσως λέγοντας << Μοριακή βιολογία. Μοριακή βιολογία. Μοριακή βιολογία…>> ξανά και ξανά, ώσπου το βρήκα.

Πολύ ωραίο!!
Να δούμε, πέρασε ή όχι; :angel 2:

χαχαχχαχα έλα μου ντέ!

ευχαριστώ Νεφέλι μου(λατρεύω το όνομά σου!)

Εμ, έλεγα κι εγώ!
Πέρασε τελικά. :angel 2:
Κι άλλο!!!!!!

Πραγματικα πολυ ωραια πλοκη... Κι αλλοοο...

ευχαριστώ!


<<Έλα κατέβα>> μου είπε αρκετά ενθουσιασμένος. Έχω μια μεγάλη απορία τι μυρίζει τόσο πρωτόγνωρα αλλά και –συγχρόνως- όμορφα. Κατέβηκα αργά τις –γυάλινες- σκάλες και είδα τον Μιχάλη μέσα σε ένα μάτσο διάφορα λουλούδια –αυτά μύριζαν έτσι – δεν μου αρέσουν τα λουλούδια τα θεωρώ πολύ μα πολύ ‘χαρούμενα’ για εμένα.
<<Μιχάλη τι είναι αυτά?>> αναρωτήθηκα.
<<Για εσένα μικ-! Αύρα μου>> μου απάντησε χαμογελώντας <<Συγχαρητήρια>>.
<< Ευχαριστώ πολύ Μιχάλη. Είναι αρκετά παράξενο…>> είναι! Αν και είναι αρκετά χαρούμενος, που άλλαξα την ιδέα του ότι δεν είμαι ικανή για αυτό..-παράξενο!-
Ήρθε και με αγκάλιασε σφιχτά <<Σου έχω και ένα δώρο. Εκτός από αυτά>> και μου έδειξε τα λουλούδια. Σύγχρονος έβγαλε κάτι χαρτιά από την τσέπη του. <<Έχω έναν γνωστό εκεί –που πήγε για κάτι δουλείες – και βρήκε ένα πολύ ωραίο σπίτι –μεγάλο- έτσι το αγόρασα. Είναι όλο δικό σου και αυτά είναι τα χαρτιά του…>> και μου τα έδωσε.
Δεν το πιστεύω ο Μιχάλης ποτέ δεν έχει κάνει κάτι για εμένα και αυτό είναι πάρα πολύ. <<Μου κάνεις πλάκα!>>
<<Για να είμαι εδώ τέτοια ώρα , με ένα μάτσο χαζά λουλούδια και ένα χαμόγελο σαν χαζός. Δεν νομίζω. Α! Είναι και επιπλωμένο>> προσπαθεί να μην θυμώσει και όπως κι εγώ δεν του αρέσουν τα λουλούδια.
<<Σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Είσαι τέλειος>> είναι τέλειος αυτό που έκανε είναι υπέροχο.
<<Αυτό είναι για τα γενέθλια σου>> μου είπε και μου θύμισε ότι αύριο έχω γενέθλια –κλίνω τα 17!-. ξαφνικά μπήκε η Άλκηστη και με αγκάλιασε τσιρίζοντας.
<<Μαμά ηρέμισε>> την είπα κάπως ενοχλημένη από την τσιρίδα της.
<<Έλα έξω μαζί μου>> και με τράβηξε –αποκρουστικός τον αγκώνα- προς τα έξω. <<Κοίτα>> μου είπε με ενθουσιασμό.
Μπροστά μου είδα ένα αυτοκίνητο τόσο εκθαμβωτικό –έμεινα με το στόμα ανοιχτό, λατρεύω τα αμάξια- είναι το καινούριο μοντέλο της Πόρσε – άσπρη με μεμβράνη στα τζάμια- δείχνει πραγματικά υπέροχη. <<Δικό σου>> μου ψιθύρισε.
<<Είναι υπέροχο. Άλκηστη δεν έχω λόγια. Σε ευχαριστώ πάρα μα πάρα πολύ>>
Άρχισα να κάνω οδήγηση πριν δυο χρόνια, πλέων είμαι έτυμη οδηγός μονό τα σήματα μου λείπουν –που θα τα δώσω σε μια εβδομάδα-.
<<Είναι όλο δικό σου. Λοιπόν άντε πάνε με βόλτα>> και έτρεξε να μπει στην θέση του συνοδηγού.
Μπήκα και εγώ –από μέσα είναι ακόμη πιο ωραίο- έχει δερμάτινα καθίσματα –μπεζ- και μυρίζει ‘κολόνια’ που έχουν βάλει διπλά στην πόρτα -μου-. Μόλις έβαλα το κλειδί στην μίζα και πάτησα το γκάζι ακούστηκε ένας μαλακός –υπέροχος ήχος- του δικού μου αυτοκινήτου.
Η Άλκηστη με κοίταξε ακόμη με θαυμασμό και περίεργα. Τότε έβαλα ταχύτητα και άφησα τον συμπλέκτη –αφού πατώ το γκάζι- και το αμάξι σύρθηκε μπροστά γρήγορα. Τέλεια! Άνοιξα τα παράθυρα και ο αέρας χτύπησε στο πρόσωπο μου σαν μαστίγιο, όμως δεν με νεάζει –μου αρέσει τόσο πολύ- έτρεξα τόσο γρήγορα που είναι σαν να πετώ.
<<Α-Αύρα μου. Ξέρεις ότι σου έχω εμπιστοσύνη. Αλλά πρόσεχε μωρό μου>> είναι ανήσυχη και έτσι έκανα στροφή και γύρισα σπίτι.
<<Είναι υπέροχη οδηγός>> το φώναξε στον Μιχάλη <<Δεν έχω κανένα λόγο να στεναχωριέμαι. Επιστέψουμε>>.

Ωραίο!!
Βάλε κι άλλο δεσποινίς!

χαχαχαχαχα ευχαριστώ πολύ και το δικό σου τέλειο!!!!
πρέπει να κάτσω να το περάσω στον υπολογιστή....

Τέλειο!!
Ειδικά για κείμενο μέσα σε εξετάσεις!!!

ευχαριστώ Νεφέλι μου!!!!
είδες σου απογιώνω και την φαντασία...

τώρα αρχίζει η βλακία πίτε μου!!!!



Λοιπόν πάμε κάτω>> πρότεινε ο Μιχάλης. Αφού έχουμε δει το γυμναστήριο, την βιβλιοθήκη και το γραφείο αρχίσαμε να κατεβαίνουμε –είναι όλα τόσο όμορφα-.
Όταν κατέβηκα κάτω είδα δώδεκα άτομα να στέκονται μπροστά από την πόρτα.
<<Αυτοί είναι που θα σε βοηθάνε στο σπίτι! Βασικά εσύ δεν θα κάνεις τίποτα>> Έμεινα μου τα έχει κανονίσει όλα.
<<Μα! Μιχάλης δεν χρειάζονται τόσοι και ένας πολύς είναι>>
<<Όχι ο καθένας κάνει και κάτι διαφορετικό. Έλα μην γκρινιάζεις θα είναι σαν να μην υπάρχουν>> μου είπε καθησυχαστικά.
Το δέχτηκα –δεν μπορώ να κάνω και κάτι άλλο- ενώ τους είπα αύριο να έρθουν με καρτελάκια –ονομάτων- για να τους ξεχωρίζω.
Η Άλκηστη και ο Μιχάλης θα φύγουν μεθαύριο, για να ταχτοποιηθώ πρώτα. Αυτές οι δυο μέρες πέρασαν γρήγορα, το σπίτι είναι τόσο μεγάλο που όλον την ώρα ανακαλύπτω διάφορα –υπόγεια, κρυψώνες- έχει φάση. Έτσι έφυγαν και είμαι μονή με δώδεκα –υπαλλήλους – ανθρώπους, άγνωστους σε εμένα.
Το μισό καλοκαίρι πέρασε και εγώ έχω γυρίσει όλη την πολύ. Μέρα με την μέρα την αγαπάω και πιο πολύ. Όμως μου έλειψαν οι δικοί μου και έτσι αποφάσισα να πάω να τους δω –βγήκε και το δίπλωμα- για μια εβδομάδα.
Έτσι σήμερα το πρωί ξεκίνησα, είναι ωραία η διαδρομή – δεν την έχω ξανά δει με φως- το απολαμβάνω. Όμως δεν έχω προσέξει ότι δεν έβαλα βενζίνη και έτσι έμεινα στην μέση ενός βουνού μονή. Ενώ προσπαθώ να πιάσω σήμα για να ζητήσω βοήθεια.
Είναι μια ωραία μέρα, βγήκα από το αυτοκίνητο και άρχισα να προχώρα ώσπου είδα μπροστά μου ένα φιδάκι και προχώρησα πιο γρήγορα για να φτάσω στο αυτοκίνητο αλλά μάταιος κόπος με δάγκωσε στο πόδι. Έτσουξε, δεν πανικοβλήθηκα και άρχισα να προχωράω πιο γρήγορα προς τα πίσω, μέχρι που έπιασα σήμα και πήρα αμέσως το νοσοκομείο.
Αφού ήρθαν και με πήραν, στο νοσοκομείο μου είπαν ότι το φίδι αυτό δεν έχει δηλητήριο και δεν υπάρχει περίπτωση να πάθω κάτι. Όμως πρέπει να μείνω σπίτι για καλό και για κακό –αλλά έχω δώσει άδεια στους ανθρώπους- και θα είμαι μόνη για μια εβδομάδα.
Πήγα σπίτι και μου έφεραν και το αυτοκίνητο –τους είχα πάρει τηλέφωνο-. Κάθισα να δω τηλεόραση και με πήρε ο ύπνος αλλά άρχισα να ιδρώνω και έτσι ξύπνησα και πήγα να κοιμηθώ στο κρεβάτι μου.
Το πρωί που ξύπνησα νιώθω διαφορετικά. Ακούω τα πάντα –αν και είμαι μακριά σχετικά απο την πόλη-, ακούω τις συνομιλίες των ανθρώπων, βλέπω και την παραμικρή διαφορά ανάμεσα στον τοίχο, ενώ ταυτόχρονος μυρίζω όλα τα λουλούδια που είναι έξω. Είναι όλα τόσο παράξενα.
Σηκώθηκα για να πάω να κάνω πρωινό –αν και συνήθως είναι έτυμο, τώρα λυπεί η σεφ μου-. Άρχισα να κόβω ένα μήλο αλλά κατά λάθος κόπηκα και αντί να δω αίμα τρέχει ένα ασημένιο-γαλάζιο υγρό –απο τις γνώσεις που έχω πρέπει να είναι χημικό-.
Τρέχω γρήγορα –πολύ γρήγορα για τα ανθρώπινα δεδομένα μου- στον ολόσωμο καθρέφτη –στο δωμάτιο μου- και βλέπω μια πανέμορφη κοπέλα. Τα μάτια της είναι γκριζογάλανα και το δέρμα της κάτασπρο, ενώ φαίνετε αντί αίμα στις αρτηρίες αυτό το παράξενο υγρό. Τα μαλλιά της είναι κοκκινόμαυρα, το σώμα της φαίνετε λείο και απαλό.
Συνειδητοποίησα ότι, ότι έκανα εγώ το έκανε και αυτή –είμαι εγώ-!!!. Δεν είναι δυνατόν, ποτέ δεν ήμουν τόσο όμορφη και τα μάτια μου δεν είναι γκριζογάλανα αλλά καστανά, τα μαλλιά μου έχουν χρώμα πίσσας πως γίνετε να έγιναν κοκκινόμαυρα!

Καλόοοο!!!
Αυτό το φίδι πρέπει να γραφτεί στο βιβλίο γκίνες!

χαχαχαχα σίγουρα δεν είναι βλακία?

Εμένα μου αρέσει η πλοκή!
Ίσως όμως περιέγραψες λίγο γρήγορα το όλο συμβάν με το φίδι...