εδώ λέμε αναμνήσεις των παδικών μας χρόνων...

ημουν 7 χρονων.
Ημουν με αυτον στην θαλασσα και παιζαμε.
Εγω του εριχνα νερο στα ματια και αυτος με μαλωνε εγω κραταγα μουτρα και υστερα με αγκαλιαζε.

τι γλυκό...

μου ξινεις πληγες τωρα.
Αχ εχω και φωτογραφιες απο τοτε

βάλε!

δεν ειναι απο ψηφιακη

α οκ...

Οταν ειμουν πρωτη γυμνασιου ειμουν ερωτευμενη με τον Χρηστο , αυτος το ήξερε αλλα δεν μου έδεινε σημασια .....τα ειχε με την Αλεξια μια χαζη ξανθια που μου εκανε δυσκολη τη ζωη !
Και δευτερα γυμνασιου με πανε απο το Β1 στο Β2 και με βαζουν να κατσω μαζί της Στα διαλυματα ο Χρηστος ερχοταν και καθοταν στη γωνια του θρανιου μας και χασχογελούσαν , αγγαλιτσες και φιλακαι !! Και γω κοιτουσα εξω απο το παραθυρο ή μουτζουρωνα τα βιβλία απο τα νευρα μου ( τις εσκιζα τις σελίδες ! )
Μισω αυτες τις αναμνήσεις !

παιδικά τραύματα που έχεις και συ...

Εγω να δεις...

Δεν ξέρω πώς το θυμήθηκα μετά από τόσο καιρό!!
Ήμουν γύρω στα πέντε, το ίδιο και η φίλη μου και ανεβήκαμε με μέσο τη πάρα πολύ παλιά και σκουριασμένη σκάλα στη σκεπή του σπιτιού της. Όλα μου φαινόντουσαν τόσο δύσκολα εκεί πάνω, η οδός τόσο τεράστια, πόσο μάλλον και ο κόσμος ολόκληρος...
Μετά, δεν μπορούσαμε να κατέβουμε(παράξενο για τα δεδομένα μας, είχαμε κάνει και χειρότερα)και είχαν μαζευτεί τα παιδιά από κάτω και μας έλεγαν να μην φοβόμαστε
Πωωω, τι ωραία χρόνια, τι ξέγνοιαστα!!

Εγώ έχω παιδικές αναμνήσεις από τον αδερφό μου:
Εγώ να τρέχω και αυτός να με κυνηγάει
Ή να παίζουμε πασούλες και να προσπαθώ να του βάλω γκολ...
Αχ τι χρόνια...

εγώ θυμάμαι στο νηπιαγωγείο, που κάτι άλλα παιδάκια έπαιζαν τους αρχηγούς και μας έπαιρναν τα πράγματα μας, πέταγαν πέτρες και τέτοια. Και την τελευταία μέρα, οργάνωσα επανάσταση, και επιτεθήκαμε στο υποτιθέμενο οχυρό τους, τους διώξαμε, και πανηγυρίζαμε. Είδατε που ήμουν από παιδί αντιτζειμιστής? :llol:

αχ εγω καθομουν και τις ετρωγα και δεν μιλουσα αλλα τωρα. φτιαχνω κρεατοπιτες

The Half-Blood Princess έγραψε:

αχ εγω καθομουν και τις ετρωγα και δεν μιλουσα αλλα τωρα. φτιαχνω κρεατοπιτες

Κι εγώ κάτι ανάλογο

Θυμάμαι στο νηπιαγωγείο υπήρχε σαν παιχνίδι ο στρατιώτης/ιππότης που γυρνούσε από τον πόλεμο στην πριγκίπισσά του. Συνήθως έπαιζα εγώ την πριγκίπισσα (Ήμουν από τότε noble-looking παιδάκι )

The Cursed Prince έγραψε:

εδώ λέμε αναμνήσεις των παδικών μας χρόνων...

Μάλλον θα 'μαι λίγο άκυρη, αλλά...δεν έχω.

Μου ήρθε καινούργια. :llol:
Στο χωριό μου, δίπλα από το σπίτι μας, υπάρχει ένα "δάσος" από πουρνάρια. Και είχαμε πάει εξερεύνηση με τον αδερφό μου και έναν φίλο μας (με τον οποίο ήμουν ερωτευμένη τότε :llol: ) και το είχαμε ονομάσει "Κάπου". . Και το καλύτερο είναι ότι παίζαμε Χάρυ Πότερ: ο αδεφός μου ήταν ο Ρον, αυτός ο Χάρυ κι εγώ η αυτονόητη.

The Half-Blood Princess έγραψε:

αχ εγω καθομουν και τις ετρωγα και δεν μιλουσα αλλα τωρα. φτιαχνω κρεατοπιτες

Πόσο σε καταλαβαίνω...

Οι δικές μου παιδικές αναμνήσεις πάντως δεν ήταν ιδιαίτερα καλές.

Η πιο δυνατή ανάμνησή μου είναι όταν ήμουν 7 και είχε γίνει σεισμός. Όλη η γειτονιά είχε βγεί έξω εκτός απο εμένα που κοιμόμουν του καλού καιρού... Και ανεβαίνει ο μπαμπάς μέχρι τα μισά φωνάζοντάς με. Εγώ σηκώθηκα, πήγα μέχρι την σκάλα τον κοίταξα και είπα
<<Τι έγεινε?>>
<<Σεισμός ελά τώρα κάτω>>
<<Α!!!καλά>> και πήγα να ξανακοιμηθώ...

απο τότε λιώνω στα γέλια!!!

Ξίνεις πληγές.Μπορώ να πω πως ήμουν το ποιο μοναχικό παιδί του σχολείου.Για να καταλάβετε τι εννοώ πήγαινα να παίξω με τα άλλα παιδιά και ή με έδιωχναν ή μου έλεγαν να ρωτήσω μια κοπέλα κόρη αστυνομικού που την είχανε θεά.Φοβόμουν όμως και δεν πήγαινα να την ρωτήσω επομένως έμενα μόνη.Επίσης όταν τσακωνόμουν με τον αδερφό μου καθόμουν και τις έτρωγα.Τόσο βλήμα ήμουν.Και να φανταστείτε πως ο Γιάννης ήταν μια μισοριξία. Τι να πεις δύσκολα χρόνια.Καλά όχι πως και τώρα δεν είναι αλλά πλέον έχω την ωριμότητα να το αντιμετωπίσω το ζήτημα.Α και κάτι άλλο που θυμήθηκα δεν ξέρω αν το κάνατε εσείς αλλά εγώ επειδή δεν είχα παρέα έπαιζα μόνη μου.Το τι σενάρια έφτιαχνα στο μυαλό μου δεν λέγετε.Ο καλύτερος ρόλος πάντα για εμένα.Κατέβαζα και τα ρούχα,τα εσώρουχα και τα παπούτσια της μάνας μου και έκανα κάτι παιχνίδια το κατευχαριστίομουνα.Τι να πεις αυτά.

Κι εγώ μέχρι την Ε' δημοτικού μόνη μου έπαιζα.^

εγώ πάλι έπαιζα μόνος μου μέχρι την εποχή που μεγάλωσα αρκετά ώστε να σταματήσω να παίζω...

nausika έγραψε:

Ξίνεις πληγές.Μπορώ να πω πως ήμουν το ποιο μοναχικό παιδί του σχολείου.Για να καταλάβετε τι εννοώ πήγαινα να παίξω με τα άλλα παιδιά και ή με έδιωχναν ή μου έλεγαν να ρωτήσω μια κοπέλα κόρη αστυνομικού που την είχανε θεά.Φοβόμουν όμως και δεν πήγαινα να την ρωτήσω επομένως έμενα μόνη.

Μηπως εισαι κορη καθηγητων??

Εγώ δεν είμαι κόρη καθηγητών...αλλά και πάλι με έδιωχναν. Ίσως επειδή ήμουν άσχετη με το τρέξιμο. Ή για κάποιον άλλο εξίσου ηλίθιο λόγο που δε θυμάμαι πια.

Θυμάμαι όταν κάποια κορίτσια έκαναν κάποιο χορευτικό το οποίο εγώ το θεωρούσα πανδύσκολο, δεν άντεχα τις σπόντες τους κι έφευγα. :| . Τουλάχιστον δεν τους έδινα την όποια ικανοποίηση υπήρχε στο να με έδιωχναν οι ίδιες, στη ψύχρα, και να με κάνουν κουρέλι.