| Nautilus Academy Σαλπάρετε στον κόσμο της φαντασίας |
| | Εφιάλτης ή πραγματικότητα; | |
| |
Συγγραφέας | Μήνυμα |
---|
Starlight Administrator
Number of Posts : 4810 Registration Date : 14/03/2010
Character sheet Magic Object: Κιβωτός των στοχασμών House: Silentium
| Θέμα: Εφιάλτης ή πραγματικότητα; Σαβ Μάης 15, 2010 9:58 am | |
| Η ζωή είναι γεμάτη προβλήματα. Αν όμως όλα τα προβλήματα πέσουν σε ένα άτομο; Αυτό προσπαθώ να διαδραματίσω στην ιστορία αυτή, όπου, αν και γράφω σε α' πρόσωπο, η ζωή της κοπέλας αυτής είναι εντελώς διαφορετική από τη δικιά μου. Υ.Γ Ήρεμα με τις ντομάτες παρακαλώ... Σκοτάδι… Φόβος… Το βλέμμα μου πλανήθηκε σε όλη την περιοχή. Τίποτα παλιό. Όλα είχαν αλλάξει. Τα σπίτια είχαν εξαφανιστεί και στη θέση τους υπήρχαν μόνο εγκαταλελειμμένες αποθήκες. Μία πόλη-φάντασμα. Βήματα. Βήματα; Ναι βήματα. Η σιωπή είχε σπάσει από τον ήχο βημάτων. Γύρισα ξαφνιασμένη. Ποιος θα περιπλανιόταν τα μεσάνυχτα σε μια εγκαταλελειμμένη πόλη; Ένα ειρωνικό χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη μου. Ποιον ειρωνευόμουν; Τον εαυτό μου. Η σκέψη μου ήταν ανόητη. Έτσι στάθηκα για λίγα λεπτά, αγνοώντας το κουδουνάκι μέσα μου, που χτυπούσε ρυθμικά «Φύγε από εκεί». Ο άγνωστος προχωρούσε όλο και πιο βιαστικά. Μόνο όταν η απόσταση είχε μειωθεί στα 5μ. είδα το μαχαίρι. Ένα μακρύ χασαπομάχαιρο. Τρόμος με κατέκλυσε. Έκανα να φύγω όμως τα πόδια μου δεν έλεγαν να κουνηθούν. Ο άγνωστος πλησίαζε όλο και πιο πολύ. Όταν είχε φτάσει μπροστά μου σταμάτησε. Το χέρι του, λευκό σαν το χιόνι, σηκώθηκε να βγάλει την κουκούλα του. Έκλεισα τα μάτια. Δεν ήθελα να δω το πρόσωπό του. Για κάποιον λόγο νόμιζα πως θα υπήρχε μόνο το κρανίο. Άκουσα το γέλιο του. Σκέτο. Σατανικό. Αχνό. Ένιωσα την αύρα του μαχαιριού καθώς το σήκωνε. Και μετά το σφύριγμα της πτώσης. «Αααα!!!!»Πετάχτηκα όρθια. Η ανάσα μου έβγαινε κοφτή και γρήγορη. Πέρασαν λίγα δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι όλο ήταν ένα όνειρο. Και λίγα περισσότερα για να καταλάβω πως μόλις είχα ουρλιάξει λες και με έσφαζαν. Αφουγκράστηκα για λίγο. Απ’ ότι φαίνεται δεν είχα φωνάξει με όλη τη δύναμη της φωνής μου. Μέχρι και ο αδερφός μου στο διπλανό δωμάτιο δεν είχε έρθει έντρομος, όπως κάθε φορά που ούρλιαζα στη μέση της νύχτας. Ξάπλωσα ξανά στο κρεβάτι. Τώρα που είχα ηρεμήσει το όνειρο ξαναρχόταν, λες και ήθελε να μη με αφήσει σε ησυχία. Ο ίδιος εφιάλτης. Ο ίδιος με χθες, με 2 μήνες πριν… Κοίταξα το ρολόι. Οχτώ και μισή. Έμεινα να το κοιτάζω μετέωρη για λίγο. Μετά κατάλαβα. «Αααα!!!!!» Αυτή τη φορά δεν είχα κρατήσει το τόνο της φωνής μου χαμηλά. Βήματα ακούστηκαν στο διάδρομο και το χλωμό, αγουροξυπνημένο και ανήσυχο πρόσωπο του αδερφού μου ξεπρόβαλλε στην πόρτα. «Τι έγινε και ουρλιάζεις έτσι Σοφία;» με ρώτησε καθώς με παρακολουθούσε να σηκώνομαι φουριόζα από το κρεβάτι. «Η ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ 8:30!!!!!» απάντησα εγώ και έτρεξα μέχρι την ντουλάπα. Δηλαδή μέχρι το γραφείο μου, απ’ όπου είχε πέσει μια διαφάνεια με κάτι φωτοτυπίες που είχαν βάλει στο γραμματοκιβώτιο: ΠΡΩΤΕΣ ΒΟΗΘΕΙΕΣ, PIZZA DE LA MUSICA κλπ. Με το που ακούμπησε πάνω της το ξυπόλητο πόδι μου, η μοίρα μου ήταν προκαθορισμένη. «Αααα!» Πότε πρόλαβα και έπεσα, ούτε εγώ το κατάλαβα. «Χαχαχαχαχαχα!!!» ο Γιάννης προφανώς είχε ξεραθεί στα γέλια. Σήκωσα το βλέμμα μου και τον είδα που με κοιτούσε ειρωνικά. «Όποιος βιάζεται σκοντάφτει!» Φαίνεται πως το καλοκαίρι δεν τον είχε αλλάξει καθόλου. Ο ίδιος ειρωνικός και ετοιμόλογος Γιάννης. «Ώχου, σταμάτα και βοήθα με να σηκωθώ!» παραπονέθηκα εγώ. «Δε θα αλλάξεις ποτέ;» του έτεινα το χέρι μου. «Ω, μου παρεξηγήθηκες;» συνέχισε. «Καλά δε σε μαχαίρωσα κιόλας να μου κρατάς τέτοια μούτρα!» έπιασε το χέρι μου και με βοήθησε να σηκωθώ. «Και τώρα μπορώ να μάθω γιατί ουρλιάζεις πρωινιάτικα;» «Είναι 8:40! Σε 20’ ξεκινάει ο αγιασμός και δεν έχουμε φάει ούτε πρωινό!!» κλαψούρισα εγώ. Με κοίταξε λες και είχα πετάξει βόμβα. «Αααα!!!!!!» Εξαφανίστηκε στις σκάλες για το κάτω πάτωμα αφήνοντας με να κοιτάω το σημείο που είχε εξαφανιστεί με γουρλωμένα μάτια. Μόλις άκουσα έναν γδούπο αποφάσισα να επέμβω. Τον βρήκα να είναι πεσμένος φαρδύς-πλατύς στη μέση της κουζίνας. Γέλασα ειρωνικά και στάθηκα από πάνω του. «Όποιος βιάζεται σκοντάφτει!» πέταξα. Με κοίταξε νευριασμένος και σηκώθηκε χωρίς κανένα σχόλιο να συνεχίσει τη δουλειά του. Που δεν ήταν άλλη από το να φτιάξει το πρωινό του. Με ένα ελαφρύ μειδίαμα πήγα να πάρω το γάλα από το ψυγείο όταν ένα ποντίκι αποφάσισε πως είναι ώρα για ένα ποντικοπρωινό. «Αααα!!!» Άφησα το χερούλι του ψυγείου άρον άρον και με εκπληκτική ταχύτητα βρέθηκα πάνω στο τραπέζι. «ΠΟΝΤΙΚΙ!!!!!» Ο Γιάννης εντωμεταξύ είχε σκάσει στα γέλια ενώ το ποντίκι καθόταν και με παρακολουθούσε με τα μαύρα μάτια του γουρλωμένα. Με όλη αυτή τη φασαρία η Ελένη, η μικρή μας αδερφή, είχε ξυπνήσει. Κάτι που το βρίσκω λογικό. « Τι..τι έγινε;» ρώτησε ανάμεικτα με ένα χασμουρητό. «Πο..πο..ποντίκι!!!» απάντησα εγώ από το τραπέζι δείχνοντας την ¨τεράστια απειλή¨. «Α, είμαι σίγουρη πως ο Μόρτιμερ δεν ήθελε να σε τρομάξει! Έτσι δεν είναι Μορτιμερ;» έκανε αυτή χαϊδεύοντας το κεφάλι του ποντκιού. «Μόρτιμερ;» είχα μείνει άναυδη ενώ ακόμα και ο Γιάννης είχε σωπάσει. «Το καινούριο μου κατοικίδιο» έκανε η Ελένη λάμποντας από χαρά Ε, αυτό ήταν αρκετό για το Γιάννη. Το γέλιο του αντήχησε σε όλο το σπίτι με αποτέλεσμα οι γονείς μας να σηκωθούν ανήσυχοι από την όλη φασαρία. «Σταματήστε πια! Με έχετε τρελάνει τόση ώρα! Τι σας έπιασε;» φώναξε ο μπαμπάς μόλις μπήκε στην κουζίνα, με μάτια κατακόκκινα. «Έχει δίκιο ο πατέρας σας! Τι ώρα είναι αυτή που σηκωθήκατε;» άρχισε και η μητέρα. Κοκκινίσαμε μέχρι τα αυτιά και όλοι μαζί αρχίσαμε να εξηγούμε. Ω, τι περίεργο δεν είπαν τίποτα για το γεγονός ότι η Ελένη έβαλε κι άλλο ζώο μέσα στο σπίτι (είχε ήδη φέρει ένα αδέσποτο σκυλί και μια επίσης αδέσποτη γάτα, μαζί με δύο ψάρια που πήρε από τη λίμνη με τα νούφαρα στο διπλανό πάρκο) και επικεντρώθηκαν στο γεγονός ότι ο αγιασμός άρχιζε σε 10’. Αποτέλεσμα ήταν να φύγουμε εμείς από το σπίτι στις 9:00 σε κλίμα πανικού, ενώ οι γονείς μας ετοιμάζονταν και οι ίδιοι για τη δουλειά τους. «Τι ωραία» σκέφτηκα πικρόχολα κρατώντας την Ελένη από το χέρι, χτενίζοντας το δρόμο για αμάξια και με το Γιάννη να σιγοτραγουδάει ένα τραγούδι των Placebo. «Τέλεια αρχή για την πρώτη μέρα στο σχολείο!» |
| | | The Cursed Prince Druid
Number of Posts : 6164 Registration Date : 02/02/2010
Character sheet Magic Object: Το βιβλίο του Ημίαιμου Πρίγκιπα House: Silentium
| Θέμα: Απ: Εφιάλτης ή πραγματικότητα; Σαβ Μάης 15, 2010 9:16 pm | |
| οκ... δεν υπάρχουν λόγια... κάτι παραπάνω από τέλειο. Είσαι ταλέντο. και είσαι... πρώτη τάξη ακόμα? :konfus: συνέχισε... πραγματικά εκπληκτικό. |
| | | Natalia Λυκανθρωπος
Number of Posts : 6819 Registration Date : 25/02/2010
Character sheet Magic Object: Το σπαθί του Γκρίφιντορ House: Austerus
| Θέμα: Απ: Εφιάλτης ή πραγματικότητα; Σαβ Μάης 15, 2010 10:04 pm | |
| Νεφελακι μου ειναι τελειο !!!! Μπραβο σου !! Κιαλο !! |
| | | Ariadni* Ξωτικό
Number of Posts : 3072 Registration Date : 25/02/2010
Character sheet Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης House: Animus
| Θέμα: Απ: Εφιάλτης ή πραγματικότητα; Σαβ Μάης 15, 2010 11:07 pm | |
| Νεφέληηηηηηη!! Έχεις ένα ακατέργαστο ταλέντο!! Ναι, ναι!! Πρέπει να σου πω πως μου άρεσε. ΑΛΛΑ από την άλλη φορά θέλω να προσέχεις τις εκφράσεις σου και να ξεκαθαρίσεις κάπως τους διαλόγους. Ένα ταλέντο πρέπει να δουλέψει για να γίνει τέλειο και μπορείς Κατά τα άλλα, μου αρέσει ο τρόπος που χρησιμοποιεις για την εξέλιξη, είναι άμεσος και πολύ γλυκός, εφηβικός θα έλεγα!! Περιμένωωωωωωωω!! :congrats: |
| | | Starlight Administrator
Number of Posts : 4810 Registration Date : 14/03/2010
Character sheet Magic Object: Κιβωτός των στοχασμών House: Silentium
| Θέμα: Απ: Εφιάλτης ή πραγματικότητα; Κυρ Μάης 16, 2010 12:12 am | |
| Αριάδνη μου, ευχαριστώ για τα σχόλια! Θα προσπαθήσω να διορθώσω τα λάθη στο επόμενο κεφάλαιο που γράφω. Στους υπόλοιπους επίσης ευχαριστώ!! Προς ενημέρωση: η συνέχεια είναι λίγο πιο περιγραφική και έρχεται σε λίγες μέρες. |
| | | Ariadni* Ξωτικό
Number of Posts : 3072 Registration Date : 25/02/2010
Character sheet Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης House: Animus
| Θέμα: Απ: Εφιάλτης ή πραγματικότητα; Κυρ Μάης 16, 2010 4:52 am | |
| Τίποτα Νεφελάκι μου, για το καλό σου το κάνω!! Εμένα ζητούσα να μου κάνουνε με το ζόρι, και τελικά βελτιώθηκα Άντε βρε, καλή αρχή!! |
| | | Undying Curse Administrator
Number of Posts : 7462 Registration Date : 29/03/2010
Character sheet Magic Object: Το χαμένο διάδημα House: Animus
| Θέμα: Απ: Εφιάλτης ή πραγματικότητα; Κυρ Μάης 16, 2010 8:36 am | |
| Νεφέλη υπέροχο δεν το συζητάω! |
| | | Laverne de Montmorency Moderator
Number of Posts : 1986 Registration Date : 05/03/2010
Character sheet Magic Object: Αόρατος Μανδύας House: Silentium
| Θέμα: Απ: Εφιάλτης ή πραγματικότητα; Τρι Μάης 18, 2010 9:50 pm | |
| Νεφέλη είναι πολύ ωραίο! Βάλε συνέχεια! |
| | | Starlight Administrator
Number of Posts : 4810 Registration Date : 14/03/2010
Character sheet Magic Object: Κιβωτός των στοχασμών House: Silentium
| Θέμα: Απ: Εφιάλτης ή πραγματικότητα; Τρι Μάης 18, 2010 11:11 pm | |
| Η συνέχεια που σας υποσχέθηκα!
Μετά το επεισοδιακό ξύπνημα και την ακόμα πιο επεισοδιακή προετοιμασία για τον αγιασμό, φτάσαμε μουτρωμένοι στο σχολικό κτήριο. Ήταν αρκετά μεγάλο. Ούτως η άλλως φιλοξενούσε το 3ο Δημοτικό, το 7ο Γυμνάσιο και το 5ο Λύκειο. Ανάμεσα στα σχολεία δεν υπήρχαν διαχωριστικά. Όλα τα παιδιά του Λυκείου και τα παιδιά του Γυμνασίου αγαπούσαν σαν αδερφούς και αδερφές τα παιδιά που ήταν στο Δημοτικό. Το Λύκειο ήταν το μεγαλύτερο απ’ όλα. Επιβλητικό, βαμμένο με ένα γκρίζο χρώμα και με δικιά του υποκειμενικά αυλή. Εσωτερικά δεν το είχα δει ποτέ. Μόνο από τις περιγραφές του Γιάννη είχα συνάψει μια γενική εικόνα. Πολλές τάξεις και πολλοί διάδρομοι. Πάντα αυτό μου έλεγε. Το Γυμνάσιο απείχε μόνο λίγα μέτρα από το κτήριο του Λυκείου. Λιγότερο επιβλητικό, είναι η αλήθεια και σίγουρα μικρότερο, βαμμένο με κρεμ χρώμα. Ήταν και αυτό το ίδιο άγνωστο για μένα. «Όμως δε θα είναι για πολύ ακόμα» σκέφτηκα και σήκωσα το κεφάλι. Ως το μεσαίο κτήριο, ήταν το πιο ψηλό… αλλά και το πιο λεπτεπίλεπτο. Το Δημοτικό ήταν το πιο περίεργο από όλα όσον αφορά την ¨ενδυμασία του¨. Κάτω κάτω, εκεί όπου ήταν οι πρώτες 2 τάξεις ήταν βαμμένο γαλάζιο, ενώ πιο πάνω ήταν πιο ανοιχτό το μπλε. Τέλος στον 3ο όροφο γινόταν εντελώς άσπρο. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο μου θύμιζε πάντα τον ουρανό. Εσωτερικά είναι το μόνο που μπορώ να περιγράψω με ακρίβεια. Όπως το χρώμα του, έτσι και η σχεδίαση του άλλαζε, σοβάρευε όσο πλησιάζαμε στην κορυφή. Στην αρχή γεμάτο με κολάζ παιδιών, στη συνέχεια με εργασίες τους και τέλος με ενημερωτικές αφίσες. Προσπαθούσε να είναι στο κλίμα ανάπτυξης των παιδιών. Η σχολική αυλή αναλογούσε αισθητικά στα κτήρια. Υπήρχαν γήπεδα ποδοσφαίρου, τα οποία βρίσκονταν κυρίως μπροστά στο Δημοτικό, γήπεδα μπάσκετ και ένα γήπεδο βόλεϋ. Τώρα, κατά πόσο χρησιμοποιούνταν, άλλο θέμα. Στην άκρη της αυλής ήταν το κυλικείο. Ένα μικρό κτήριο, που στην αρχή ήταν η εγκαταλελειμμένη αποθήκη για τις μπάλες. Όταν έγινε διευθύντρια η τωρινή, που έχει καταφέρει -άγνωστο πως- να γίνει διευθύντρια και στα τρία σχολεία, μετέτρεψε το εσωτερικό κυλικείο στο μέρος εγγραφής για τη βιβλιοθήκη, που άνηκε στο κτήριο του Δημοτικού. Ο λόγος που ήταν εκεί ήταν ότι το Δημοτικό είχε τις λιγότερες αίθουσες, άρα και περισσότερο άδειο χώρο. Οι σκέψεις μου διακόπηκαν απότομα, καθώς η Ελένη μου τραβούσε ανυπόμονα το χέρι. «Σοφία σταμάτα τις ονειροπολήσεις!» παραπονέθηκε. «Βλέπεις πουθενά την Κωνσταντίνα;» «Να ‘την! Δίπλα στη φτελιά!» απάντησα εγώ. Η φτελιά… Τι είχα περάσει κάτω από εκείνο το δέντρο. Συνήθως δεν φιλοξενούσε πολλά άτομα στη σκιά του, αλλά σήμερα, που η αυλή ήταν γεμάτη, όπου υπήρχε χώρος για να σταθεί κάποιος… Χαμογελώντας, γύρισα το κεφάλι, μήπως και συναντήσει το βλέμμα μου μια γνωστή φυσιογνωμία. Καμία τύχη. Τα πρόσωπα άγνωστα, οι φωνές αχνές. Το χαμόγελο σβήστηκε από το πρόσωπό μου καθώς, επιτέλους, το βλέμμα μου συνάντησε ένα γνωστό χαμόγελο. Γύρισα απότομα από την αντίθετη πλευρά, ευχόμενη να μη με προδώσουν τα μαλλιά μου. Καφέ σκούρα και υπερβολικά σγουρά, τραβούσαν την προσοχή όσον με ήξεραν. Δυστυχώς ούτε αυτή τη φορά εισακούστηκαν οι ευχές μου. «Σοφία!! Τι κάνεις;» ακούστηκε η φωνή του πίσω μου. «Αλέξανδρε!» έκανα εγώ και γύρισα προσπαθώντας, μάταια είναι η αλήθεια, να χαμογελάσω. Τα μελί μου μάτια καρφώθηκαν στα δικά του. Μπλε σαν τη θάλασσα. «Τι κάνεις;» ρώτησα απομακρύνοντας μια μπούκλα από το μέτωπό μου. «Α, τα συνηθισμένα… Προσπαθώ να προσαρμοστώ στην ιδέα ότι θα πάμε στο Γυμνάσιο» σταμάτησε την κουβέντα του και με κοίταξε. «Χαίρομαι που ήρθες εδώ» συμπλήρωσε. ‘Λογικό ήταν! Αφού μένω σχεδόν δίπλα!’ σκέφτηκα νευριασμένη. Εκείνη τη στιγμή, μια άλλη γνωστή φωνή ακούστηκε από κοντά. «Α! Ο Αλέξανδρος και η Σοφία! Τι κάνουν τα παιδιά;» είπε το αγόρι που κατευθυνόταν προς το μέρος μας, Ο Πέτρος. Ποιος άλλος; «Πέτρο!» ο Αλέξανδρος τον χαιρέτησε εγκάρδια, σε αντίθεση με μένα, μου περιορίστηκα σε ένα απλό γνέψιμο. Πάντοτε είχα τις πιο μεγάλες διαφωνίες μαζί του, αν και για μια φορά χάρηκα που τον είδα. Καθώς η προσοχή του Αλέξανδρου ήταν στραμμένη στο ‘Πόσο κέρδισε η Roma την Milan’ κατευθύνθηκα προς το μεγάλο βράχο που ήταν στο όριο της αυλής με το διπλανό δασάκι. Μου φάνηκε περίεργο που κανένα από τα παιδιά που στέκονταν τριγύρω δεν είχε ανέβει πάνω. Πιο ήρεμη από ποτέ κάθισα στην άκρη του και, σιωπηλή, άφησα τα μάτια μου να περιπλανηθούν στην αυλή. Η Ελένη με την Κωνσταντίνα έπαιζαν σκοινάκι κάτω από τη φτελιά, ο Γιάννης καθόταν στα σκαλιά με την παρέα του και ο Αλέξανδρος συνέχιζε να μιλάει με τον Πέτρο. Σίγουρα για άσχετα θέματα. Αναστέναξα. Το μόνο που ήθελα εκείνην τη στιγμή ήταν να εμφανιστεί κάπου η Δήμητρα. Μόνο αυτό! Αλλά τα μάτια μου δεν εντόπιζαν τα ξανθά, σπαστά μαλλιά της πουθενά στην αυλή. Έτσι, τα μάτια μου ξανακόλλησαν στα δύο αγόρια. Έτσι έμεινα, ακίνητη σαν άγαλμα να κοιτάζω το κενό και να σκέφτομαι. Μέχρι που ένας συνεχής ήχος με έβγαλε από τις σκέψεις μου. Το κουδούνι. Σηκώθηκα και προχώρησα μέσα από τα μικρά φυτά που κάλυπταν την περιοχή γύρω από το βράχο, μέχρι που βρέθηκα να στέκομαι μπροστά από το κυλικείο, με τον Πέτρο δίπλα μου. ‘Τι ειρωνεία!’ σκέφτηκα. Όταν σώπασαν όλοι, η διευθύντρια ξεκίνησε τον μονότονο μονόλογό της. Όπως πάντα. Σαν να μην άλλαξε τίποτα. |
| | | Undying Curse Administrator
Number of Posts : 7462 Registration Date : 29/03/2010
Character sheet Magic Object: Το χαμένο διάδημα House: Animus
| Θέμα: Απ: Εφιάλτης ή πραγματικότητα; Τρι Μάης 18, 2010 11:20 pm | |
| |
| | | Starlight Administrator
Number of Posts : 4810 Registration Date : 14/03/2010
Character sheet Magic Object: Κιβωτός των στοχασμών House: Silentium
| Θέμα: Απ: Εφιάλτης ή πραγματικότητα; Τρι Μάης 18, 2010 11:25 pm | |
| Ευχαριστώ πολύ!!! |
| | | Ariadni* Ξωτικό
Number of Posts : 3072 Registration Date : 25/02/2010
Character sheet Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης House: Animus
| Θέμα: Απ: Εφιάλτης ή πραγματικότητα; Τετ Μάης 19, 2010 10:58 pm | |
| Ωραία η συνέχεια σου Νέφι μου!! Μας συστήνεις με τα υπόλοιπα πρόσωπα σιγά-σιγά!! Για να δούμε τι θα δούμε παρακάτω!! |
| | | The Half-Blood Princess Λυκανθρωπος
Number of Posts : 5241 Registration Date : 10/02/2010
Character sheet Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης House: Silentium
| Θέμα: Απ: Εφιάλτης ή πραγματικότητα; Τετ Μάης 19, 2010 11:11 pm | |
| Λοιπον να σου πω με λιγη καθυστερηση και εγω οτι ειναι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ!!!!!
Δεν ξερω αλλα μ'αυτο το κοριτσι ταυτιστηκα!!! |
| | | Starlight Administrator
Number of Posts : 4810 Registration Date : 14/03/2010
Character sheet Magic Object: Κιβωτός των στοχασμών House: Silentium
| Θέμα: Απ: Εφιάλτης ή πραγματικότητα; Πεμ Μάης 20, 2010 4:19 am | |
| Σας ευχαριστώ πολύ και τις δύο!! |
| | | Starlight Administrator
Number of Posts : 4810 Registration Date : 14/03/2010
Character sheet Magic Object: Κιβωτός των στοχασμών House: Silentium
| Θέμα: Απ: Εφιάλτης ή πραγματικότητα; Δευ Μάης 31, 2010 10:07 am | |
| Η συνέχεια! - Σπόιλερ:
Συγνώμη για το διπλό ποστ!!
«Αγαπητοί μαθητές και αγαπητές μαθήτριες» ξεκίνησε η διευθύντρια. «Χαίρομαι πάρα πολύ που το σχολείο μας φιλοξενεί κάποια καινούργια μέλη στην οικογένειά μας, και καλωσορίζει πίσω κάποια παλιά» η μπάσα φωνή της αντηχούσε στην αυλή. Η αλήθεια είναι ότι είχε μία μάλλον αδιάφορη εμφάνιση. Μικρόσωμη, αλλά επιβλητική, δεν ξέφευγε ποτέ από το λίγο παλιομοδίτικο γούστο των ρούχων της, Μία απλή μπλούζα, συνήθως ζιβάγκο, και μία μακριά φούστα, συνήθως μονόχρωμη. Στον χαρακτήρα διέφερε κατά πολύ. Ήταν σοβαρή, φιλική προς τους μαθητές -αφού μας είχε συνηθίσει- και υπερβολική με τους κανονισμούς. Οι σκέψεις μου διακόπηκαν απότομα, καθώς η διευθύντρια είπε κάτι που έκανε όλο το ακροατήριο να παραμείνει ακίνητο. «Με μεγάλη μου λύπη, δηλώνω πως αποχωρώ από την διεύθυνση των σχολείων» είπε σοβαρά και μετά από μια μικρή διακοπή, συνέχισε. «Ο καινούργιος διευθυντής θα επιστρέψει από κάποιες υποχρεώσεις του στο εξωτερικό σε μία εβδομάδα. Θα σας ενημερώσω για τα σχετικά» τελείωσε το μονόλογο, κοιτώντας τα χαρτιά που είχε στα χέρια της. Με ένα βήξιμο, συνέχισε, λέγοντας σε ποια αίθουσα θα πήγαινε η κάθε τάξη. Συγκέντρωσα την προσοχή μου στα λόγια της, αν και από το μυαλό μου περνούσαν χιλιάδες σκέψεις: για ποιον λόγο θα έφευγε η διευθύντρια; Όλοι ήξεραν πως αγαπούσε τη δουλεία της. Είχε αφιερώσει τη ζωή της στο έργο του σχολείου, δεν είχε οικογένεια. Το σχολείο ήταν σχεδόν τα πάντα γι αυτήν. «Το Α1 θα πάει στην αίθουσα 14, 2ο όροφο, το Α2 θα πάει…» συνέχιζε η διευθύντρια. Μόλις άκουσα τα τμήμα μου, ακολούθησα τον Πέτρο και τα υπόλοιπα παιδιά προς την είσοδο του σχολικού κτηρίου. Το κτήριο εσωτερικά ήταν πολύ διαφορετικό από το εξωτερικό. Οι τοίχοι του ήταν μουτζουρωμένοι σε κάποια σημεία, ενώ το μάτι μου έπιασε και κάποιους στίχους από γνωστά τραγούδια, μερικά ερωτικά στιχάκια. Οι αφίσες δεν κυριαρχούσαν στο χώρο, παρά μόνο ήταν εγκλωβισμένες σε μία άκρη, σαν τιμωρημένα παιδία. Καθώς ανεβαίναμε τις σκάλες, συνέβη κάτι που, μαζί με την παραίτηση της διευθύντριας, ήταν το τελευταίο πράγμα που περίμενα. «Γιατί πιστεύεις ότι φεύγει;» με ρώτησε ο Πέτρος, που ήταν ακόμα δίπλα μου. «Δεν ξέρω…», απάντησα διστακτικά. Μετά από λίγη σκέψη, συνέχισα: «Ίσως να θέλει να αφιερωθεί στην οικογένειά της…» Ο Πέτρος ρουθούνισε περιφρονητικά. Και αυτός και εγώ ξέραμε πως η θεωρία μου δεν έστεκε. Η διευθύντρια θεωρούσε το σχολείο και τους μαθητές την «οικογένειά» της. Η κουβέντα μας σταμάτησε όταν ο υπεύθυνος του τμήματος κοντοστάθηκε μπροστά από μία μεγάλη, κίτρινη πόρτα με τον αριθμό «14» γραμμένο πάνω της. Ξερόβηξε. «Αγαπητά μου παιδιά, θα σας παρακαλούσα να κάνετε ησυχία όσο βρίσκεστε σε αυτήν την αίθουσα. Εγώ θα λείψω για λίγο, να κάνω κάποιες δουλειές του γραφείου. Εσείς περάστε μέσα και περιμένετε τον υπεύθυνο του τμήματός σας», είπε και, αφού μας άνοιξε την πόρτα, κατευθύνθηκε προς τις σκάλες. Μέσα σε μια παράξενη σιγή, μπήκαμε σιγά-σιγά στην αίθουσα. Ήταν αρκετά ευρύχωρη, με θέα προς το δασάκι. Χωρίς δεύτερη σκέψη κατευθύνθηκα προς ένα θρανίο δίπλα στο ανατολικό παράθυρο. Αμέσως σχεδόν η Δήμητρα ήρθε και κάθισε δίπλα μου, με ένα χαμόγελο ως τα αυτιά. «Σοφίτσα μου! Τι κάνεις; Που πήγες διακοπές; Πως πέρασες;» άρχισε τις ερωτήσεις. «Ήρεμα Δήμητρα!! Μου φαίνεται πως οι ερωτήσεις σου είναι ατελείωτες!» της απάντησα με ένα αχνό χαμόγελο. Η συζήτηση μαζί της ήταν πάντα ευχάριστη, και διασκεδαστική, καθώς κατέληγε πάντοτε στο ίδιο θέμα. Τον Παύλο. «Τον είδες καθόλου;» την ρώτησα. Ήξερα πως της άρεσε, και ας μην το είχε παραδεχτεί ποτέ. «Όχι, είναι η αλήθεια…» ξεκίνησε εκείνη, καθώς η ματιά της έπεφτε στην μικρή ομάδα που είχαν σχηματίσει τα αγόρια. Μετά από αυτό αφαιρέθηκε εντελώς. Έτσι, με τη Δήμητρα δίπλα μου να χαζεύει τα αγόρια, γύρισα το κεφάλι μου προς το ανοιχτό παράθυρο. Έξω έκανε ψύχρα, και ο ουρανός ήταν έτοιμος να εξαπολύσει τα δάκρυα του. Αν έβρεχε αστέρια, σκέφτηκα θα ήταν πολύ καλύτερα. Χαμογέλασα ειρωνικά. Οι απίθανες σκέψεις γέμιζαν κάθε στιγμή το μυαλό μου. «Βλέπω η Αθηνά χάθηκε στις σκέψεις της», ακούστηκε μια φωνή πίσω μου. « Πέτρο, ξέρεις πως αυτό το παρατσούκλι δεν μου αρέσει», απάντησα χωρίς να γυρίσω το βλέμμα μου. «Έλα, βρε Σοφάκι παρεξηγήθηκες;» συνέχισε εκείνος με κλαψάρικη φωνή. Εκνευρισμένη, γύρισα το κεφάλι μου, έτοιμη να του φέρω την τσάντα μου στο κεφάλι. Η κίνηση μου έμεινε στη μέση, με τα χέρια μου να κρατάνε την τσάντα μου στο ύψος των ώμων μου, κοιτώντας τον διπλανό του Πέτρου μη μπορώντας να πιστέψω πόσο πολύ άτυχη είμαι. Ήταν ο Αλέξανδρος. Η Δήμητρα είχε γυρίσει προς τα πίσω και μετά από λίγα δευτερόλεπτα ξέσπασε σε υστερικά γέλια, περιγράφοντας την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν. Και δεν ήταν η μόνη… «Χαχαχα !! Δεν θα αλλάξεις ποτέ!» είπε γελώντας ο Πέτρος, Κάποια στιγμή πρόσεξε το ύφος μου και σταμάτησε παραξενεμένος. «Ε… Ξέρεις σκέφτηκα πως η τσάντα μου είναι λίγο βαριά για να τη φέρω στο κεφάλι» άρχισα προσπαθώντας να καλύψω τη σιωπή μου. Ο Πέτρος συνέχισε να γελάει. «Αυτό ή φοβήθηκες τα αντίποινα;» ρώτησε. Αυτό ήταν αρκετό. Την επόμενη στιγμή κιόλας η τσάντα μου κοπανούσε το κεφάλι του. «Αχ! Καλά Σοφάκι, ηρέμησε!!!» άρχισε να κλαψουρίζει αυτός, μέχρι που άφησα την τσάντα. Τότε αρχίσαμε και οι τέσσερις να γελάμε, ενώ η ένταση που ένιωθα μέσα μου είχε αρχίσει να διαλύεται. Ένα αχνό βηχαλάκι ακούστηκε και, καθώς ήταν άγνωστη η προέλευση του ήχου, όλα τα παιδιά γυρίσαμε τα κεφάλια μας. Στην είσοδο της αίθουσας στεκόταν μια νεαρή γυναίκα, με μακριά, ίσια ξανθά μαλλιά, μπλε , μάτια, ψηλή και με ένα ανοιχτόχρωμο φόρεμα. Όταν έφτασε στην έδρα, μας χαμογέλασε και έβγαλε τα χέρια πάνω στο τραπέζι, έτοιμη να αρχίσει. |
| | | Ariadni* Ξωτικό
Number of Posts : 3072 Registration Date : 25/02/2010
Character sheet Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης House: Animus
| Θέμα: Απ: Εφιάλτης ή πραγματικότητα; Τρι Ιουν 01, 2010 5:28 am | |
| Ωραία η συνέχεια σου Συννεφούλα μου... Καταφέρνεις πάντα να με ηρεμείς, ακόμη και με τους παραπάνω καβγάδες!! |
| | | Laverne de Montmorency Moderator
Number of Posts : 1986 Registration Date : 05/03/2010
Character sheet Magic Object: Αόρατος Μανδύας House: Silentium
| Θέμα: Απ: Εφιάλτης ή πραγματικότητα; Πεμ Ιουν 03, 2010 9:39 pm | |
| Άργησα λίγο να μπω αλλα τώρα το διάβασα και είναι τέλειο. Μου αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις! |
| | | Starlight Administrator
Number of Posts : 4810 Registration Date : 14/03/2010
Character sheet Magic Object: Κιβωτός των στοχασμών House: Silentium
| Θέμα: Απ: Εφιάλτης ή πραγματικότητα; Παρ Ιουν 04, 2010 1:04 am | |
| Σας ευχαριστώ πολύ και τις δύο!! - Σπόιλερ:
Αν και ψιλοδιαφωνώ. :llol:
|
| | | Laverne de Montmorency Moderator
Number of Posts : 1986 Registration Date : 05/03/2010
Character sheet Magic Object: Αόρατος Μανδύας House: Silentium
| Θέμα: Απ: Εφιάλτης ή πραγματικότητα; Παρ Ιουν 04, 2010 3:23 am | |
| - Σπόιλερ:
Κι εγώ διαφωνώ με την τάση σου να αυτοκακολογείσαι
|
| | | Will Of Abyss Βέλλα
Number of Posts : 2833 Registration Date : 03/02/2010
Character sheet Magic Object: Καθρέφτης του Εριζεντ House: Silentium
| Θέμα: Απ: Εφιάλτης ή πραγματικότητα; Πεμ Ιουν 10, 2010 8:40 pm | |
| Επόμενο κομμάτι έχει; :llol: |
| | | Starlight Administrator
Number of Posts : 4810 Registration Date : 14/03/2010
Character sheet Magic Object: Κιβωτός των στοχασμών House: Silentium
| Θέμα: Απ: Εφιάλτης ή πραγματικότητα; Πεμ Ιουν 10, 2010 8:57 pm | |
| Έχει. :llol: Και έρχεται σε λίγες ωρίτσες. (Μόλις το τελειώσω δηλαδή :llol:)
------------------------
«Καλημέρα αγαπητά μου παιδιά!» άρχισε με τη βελούδινη φωνή της. «Είμαι πολύ χαρούμενη που θα είμαι δασκάλα σας φέτος!!» μας κοίταξε προσεκτικά αφού ολοκλήρωσε τη φράση της. Αμέσως μετά γέλασε μάλλον καλόκαρδα. «Παιδιά, αυτό είναι ένα στοιχείο που θέλω να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή! Δεν είμαι εδώ πέρα σα Χίτλερ» σε αυτή τη φράση έβαλε το δάχτυλό της σαν μουστάκι και το ελεύθερο χέρι της στο πλάι στου κεφαλιού σαν να χαιρετούσε. Αυτό προκάλεσε αρκετά γελάκια. «Έτσι μπράβο! Ο αυθορμητισμός είναι το παν για μια καλή συνεργασία! Δε θέλω να είστε στρατιωτάκια-ακούνητα-αμίλητα-αγέλαστα!» ξαναγέλασε μετά από αυτό. Μετά σοβάρεψε. «Καταρχήν, είναι μια σημαντική χρονιά η φετινή, οπότε θα ήθελα να δώσετε πολύ προσοχή στα μαθήματα. Και δεν το λέω μόνο για τα δικά μου, αλλά και για των υπόλοιπων συναδέλφων. Εγώ θα σας διδάσκω Ιστορία, Αρχαία και Κείμενα. Για τα υπόλοιπα μαθήματα θα ενημερωθείτε τις μέρες που θα ακολουθήσουν.». Αμέσως μετά, έβγαλε ένα κατάλογο με τα ονόματά μας. «Λοιπόν, δε θα ξεκινήσουμε από τώρα τη γνωριμία, απλά όποιος ακούει το όνομά του, θα βγαίνει, θα παίρνει τη σακούλα με τα βιβλία που είναι απ’ έξω και θα φεύγει ή θα περιμένει κάποιον συμμαθητή του ή γονέα.» τέντωσε τον κατάλογο μπροστά της και ξεκίνησε. Εγώ περίμενα προσεκτικά, ξέροντας πως το όνομά μου είναι από τα πρώτα. Και bingo. «Σοφία Γεωργίου» Μόλις βγήκα από την αίθουσα η ματιά μου εντόπισε μια στοίβα από σακούλες, μπλε και πλαστικές που μέσα είχαν τα βιβλία της φετινής χρονιάς. Μόλις πήρα μία στα χέρια μου, ένα μικρό βογγητό μου ξέφυγε. Μα πόσο βαριές είναι; σκέφτηκα. Παραπαίοντας έφτασα στην κεντρική είσοδο. Εκείνη τη στιγμή, που ο κόσμος δε συνωστιζόταν, ο χώρος κάτω από τη φτελιά ήταν άδειος, όπως και ο βράχος. Έφτασα στη μεγάλη φτελιά και ακούμπησα τη σακούλα δίπλα στη βάση της. Ύστερα, ελεύθερη από το βάρος των βιβλίων, ακούμπησα το χέρι μου στο κορμό της και έκλεισα τα μάτια. Το απαλό αεράκι που φυσούσε ανάμεσα στα φύλλα της ακουγόταν αχνό, ενώ τα φύλλα δημιουργούσαν μια λίγο αποπνικτική ατμόσφαιρα. Άνοιξα τα μάτια μου. Λίγο πιο πέρα από τη φτελιά, στεκόταν ο Γιάννης, με τη γνωστή παρέα. Μφ. Καθώς τον πλησίαζα με πρόσεξε και κατευθύνθηκε προς το μέρος μου. Πριν προλάβω να ορθώσω λέξη είπε «Σοφία, εγώ θα βγω έξω με τα παιδιά και η Ελένη μου ζήτησε να πάει στο σπίτι της Κωνσταντίνας. Έτσι πήρα την μαμά τηλέφωνο και μου είπε πως θα μπορούσες να επιστρέψεις μόνη σου στο σπίτι. Ε; Τι λες;» «Τι να πω;» έκανα απογοητευμένη «Δεν πειράζει… καλά να περάσεις.» «Ευχαριστώ πολύ!» είπε ο Γιάννης και με ένα χαμόγελο ακολούθησε τους φίλους του, που είχαν ήδη αρχίσει να απομακρύνονται. Πάλι τελευταία τα έμαθα τα νέα, σκέφτηκα θλιμμένα. Η αυλή είχε αρχίσει να αδειάζει, αλλά εγώ δεν έλεγα να κουνηθώ, παρά μόνο κοιτούσα το κενό, σκεφτική και σιωπηλή κάτω από τη μεγάλη φτελιά. Μόνο όταν άδειασε η αυλή γύρισα αυθόρμητα το βλέμμα στο ρολόι μου. Ουπς. Πήρα τη σακούλα από κάτω και βγήκα από το σχολικό κτήριο. Ευτυχώς το σπίτι δεν ήταν μακριά κι έτσι δεν χρειαζόταν να περπατήσω πάρα πολύ. Η σακούλα ήταν βαριά στο χέρι μου, ενώ είχε αρχίσει και να βρέχει. Τι στο καλό… τόσο άτυχη είμαι; Όταν η βροχή έγινε μπόρα το σπίτι ήταν ακόμη μακριά. Ο καιρός της πόλης… Έτσι σταμάτησα για λίγο και συνέχισα στο ίδιο τέμπο, βρεγμένη μέχρι το κόκκαλο. Ενώ μέσα μου αναθεμάτιζα την ώρα που δεν πήρα ομπρέλα, η βροχή σταμάτησε να πέφτει πάνω μου κι μια χαρούμενη φωνή ακούστηκε δίπλα μου. «Έχεις γίνει παπί». Η γνωστή φωνή. Γύρισα ξαφνιασμένη για να αντικρίσω τον Αλέξανδρο, που στεκόταν με την ομπρέλα στο χέρι από δίπλα μου. Του χαμογέλασα αμήχανα. «Ε, ναι… Ξέχασα να πάρω ομπρέλα σήμερα…» είπα τραυλίζοντας. Μετά ξαναβρήκα την αυτοκυριαρχία μου. «Πως και ήρθες από αυτόν το δρόμο;» «Βαρέθηκα τον άλλο. Μονότονος. Σπίτια, σπίτια και πάλι σπίτια.» Κοίταξα τριγύρω. Κι εδώ σπίτια είχε. Και πάλι σπίτια. Ο Αλέξανδρος ακολούθησε το βλέμμα μου. Κοκκίνισε. «Η αλήθεια είναι ότι… είναι πιο κοντά το σπίτι μου από εδώ.» σταμάτησε την κουβέντα του. «Πως και γυρνάς μόνη σου στο σπίτι; Ο αδερφός σου και η αδερφή σου;» «Ο Γιάννης βγήκε έξω, ενώ η Ελένη πήγε σε μια φίλη της…» σταμάτησα για λίγο. «Τι κάνεις εδώ τέτοια ώρα; Είναι αργά» «Ανάκριση;» ρώτησε αυτός χαμογελαστά. «Είχα πάει μια βόλτα με τον Πέτρο, αυτός γύρισε από το δρόμο του κι εγώ από εδώ.» Με κοίταξε προσεκτικά. «Θα σου πρότεινα δύο πράγματα. Πρώτον, να μείνεις κάτω από την ομπρέλα και δεύτερον να γυρίσεις γρήγορα στο σπίτι σου. Δεν φαντάζομαι να θες να πάθεις καμιά πνευμονία…» Έγινα κατακόκκινη. «Ε… ναι, καλύτερα να ακολουθήσω τις συμβουλές σου…» είπα και, σαν να έδωσα το σύνθημα, ξεκινήσαμε και οι δύο να περπατάμε. Κατά περίεργο τρόπο ήμασταν και οι δύο σιωπηλή. Κάποια στιγμή, ενώ το σπίτι μου άρχιζε να αχνοφαίνεται, ο Αλέξανδρος ξερόβηξε. «Εμ… Είναι κάτι που θα ήθελα να σου πω…» Εγώ κοκάλωσα. Σίγουρα έβλεπα όνειρο. « Έχει να κάνει… Άστο, καλύτερα να σου το πω αύριο… Καθώς γυρνάμε. Να το σπίτι σου. Και μην αρχίσεις τις αντιρρήσεις!!!» Εγώ κατσούφιασα. Ένιωσα σα να μου είχε σερβίρει έναν ωραίο μπακλαβά και μετά να μου τον είχε αρπάξει μέσα από το πιάτο! Αλλά το σοβαρό του ύφος με έκανε να κοιτάξω αλλού. «Καλά…» απάντησα. Είχαμε φτάσει μπροστά από το σπίτι μου. Τον χαιρέτησα, και, αφού βράχηκα κι άλλο, έβγαλα τα κλειδιά μου από την τσάντα μου. Μόλις άνοιξα την πόρτα τα μάτια μου έπεσαν κάτω από τις κρεμάστρες των μπουφάν. Όλα τα καθημερινά παπούτσια έλειπαν. Πράγμα που σήμαινε πως ήμουν μόνη στο σπίτι. Επιτέλους, η μέρα μου είχε φτιάξει! |
| | | Laverne de Montmorency Moderator
Number of Posts : 1986 Registration Date : 05/03/2010
Character sheet Magic Object: Αόρατος Μανδύας House: Silentium
| Θέμα: Απ: Εφιάλτης ή πραγματικότητα; Δευ Ιουν 21, 2010 4:01 am | |
| Περιγράφεις πολύ ωραία την πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο! Αν γράφεις από τώρα τόσο ωραία μεγαλώνοντας θα γράφεις αριστουργήματα! |
| | | Undying Curse Administrator
Number of Posts : 7462 Registration Date : 29/03/2010
Character sheet Magic Object: Το χαμένο διάδημα House: Animus
| Θέμα: Απ: Εφιάλτης ή πραγματικότητα; Δευ Ιουν 21, 2010 4:05 am | |
| |
| | | Starlight Administrator
Number of Posts : 4810 Registration Date : 14/03/2010
Character sheet Magic Object: Κιβωτός των στοχασμών House: Silentium
| Θέμα: Απ: Εφιάλτης ή πραγματικότητα; Δευ Ιουν 21, 2010 4:35 am | |
| Ευχαριστώ κορίτσια! |
| | | Ariadni* Ξωτικό
Number of Posts : 3072 Registration Date : 25/02/2010
Character sheet Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης House: Animus
| Θέμα: Απ: Εφιάλτης ή πραγματικότητα; Σαβ Ιουν 26, 2010 4:25 am | |
| Μπράβο Νεφελάκι!! Μου άρεσε, και περιμένω δράση - Σπόιλερ:
Εγ'ω πάντως, θα χαιρόμουν αν μου έπαιρναν τον μπακλαβά από το χέρι:llol: |
| | | | Εφιάλτης ή πραγματικότητα; | |
|
Παρόμοια θέματα | |
|
Παρόμοια θέματα | |
| |
Σελίδα 1 από 4 | Μετάβαση στη σελίδα : 1, 2, 3, 4 | |
| Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτή | Δεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
| |
| |
| |
|