Nautilus Academy
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.
Nautilus Academy

Σαλπάρετε στον κόσμο της φαντασίας
 
ΦόρουμLatest imagesΠόρταλΕικονοθήκηΑναζήτησηΣύνδεσηΕγγραφή
Καλωσήρθες Επισκέπτης

Μοιραστείτε | 
 

 Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια

Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας Πήγαινε κάτω 
Μετάβαση στη σελίδα : Επιστροφή  1, 2, 3, 4, 5, 6, 7  Επόμενο
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Icon_minitimeΠεμ Μαρ 10, 2011 7:50 am

Τι μυρίστηκες σαΐνι Ελπιδάρα; Cool
Ναι Νεφελάκι, ο Στεφάν είναι εντάξει παιδί. Αλητάκι, από τα καλά και τα λίγα(με την καλή έννοια το αλητάκι, ε; Μην παρεξηγηθούμε lolll ) wink
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Undying Curse
Administrator
Administrator
Undying Curse

Number of Posts : 7462
Registration Date : 29/03/2010

Character sheet
Magic Object: Το χαμένο διάδημα
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Icon_minitimeΠεμ Μαρ 10, 2011 8:31 am

χαχαχαχαχα!!!!


μπελάδες μυρίζετε η σκυλίσια μύτη μου! loll
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Icon_minitimeΠαρ Μαρ 11, 2011 7:01 am

laugh
Ω, αν είναι έτσι, η συγγραφέας Cool δεν μπορεί να μπει εμπόδιο ανάμεσα σε εσένα και στη σουπερ- μύτη captain
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Icon_minitimeΚυρ Μαρ 13, 2011 6:09 am

Μικρό, αλλά θαυματουργό cuty


Μέσα στο κλαμπ…
«Αχιλλέα, πηγαίνεις αυτό το κοκτέιλ πάνω στην ταράτσα;», είπε βιαστικά η Άντα και απίθωσε το ποτήρι μπροστά του.
«Γιατί;», ρώτησε απορημένος εκείνος και η Λούσι τον αγκάλιασε.
«Για να πάρει αέρα. Τι γιατί; Το ζήτησε η Χαρά και έχω πολύ δουλειά. Κάνε μου τη χάρη, ε;», του είπε γρήγορα και έφυγε. Ο Αχιλλέας κοίταξε πρώτα το ποτήρι, και μετά τη Λούσι δίπλα του, που τον παρατηρούσε με ανασηκωμένο φρύδι και ένα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη.
«Ε… Πρέπει να πάω στο μπάνιο. Ελίζα, το πηγαίνεις πάνω;». Δεν περίμενε απάντηση, απομάκρυνε τα χέρια της Λούσι και εξαφανίστηκε.
«Τώρα; Μια χαρά δεν περνάμε βρε μωρό μου;», έκανε η Ελίζα στον Άγγελο και του έδωσε ένα φιλί. Ο Άγγελος ήταν έτοιμος να προσφερθεί να πάει αυτός το κοκτέιλ στη Χαρά, όμως εκείνη τη στιγμή πέρασε από δίπλα τους η Μιράντα, και αποφάσισε ως δια μαγείας να ασχοληθεί με την Ελίζα.
Η Λούσι κοίταξε τριγύρω. Η Λίλα και η Λόλα χόρευαν, ο Αχιλλέας… το έσκασε, σκέφτηκε με ένα νικηφόρο χαμόγελο, η Άντα δεν διακρίνεται καν από δω, ο Άγγελος είναι απασχολημένος με την Ελίζα, η Ελίζα είναι χαζή… Εντάξει. Έβγαλε διακριτικά από την κόκκινη τσάντα της ένα κραγιόν. Ένα συνηθισμένο κραγιόν, που όμως είχε μέσα μία σειρά άσπρα, μικρά χαπάκια. Έριξε ένα προσεκτικά στο ψηλό ποτήρι, καλύπτοντας την κίνηση με τα μαλλιά της, έπειτα απομακρύνθηκε, έκλεισε το κραγιόν, έκανε την χαρακτηριστική κίνηση των χειλιών και ασχολήθηκε με τα μαλλιά της.
Μετά από δύο λεπτά η Λούσι ‘παρατήρησε’ πως το κοκτέιλ δεν είχε φτάσει ακόμη στον παραλήπτη του. Έτσι, έπεισε τον αδερφό της-με το αζημίωτο φυσικά, ήταν βλέπετε δύσκολο γι’ αυτόν να αφήσει την παρέα του- να πάει εκείνος το ποτό πάνω. Τι θα επακολουθούσε μετά; Μόνο ένας διάβολος σαν τη Λούσι το ήξερε. Δηλαδή… νόμιζε πως ήξερε…
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Starlight
Administrator
Administrator
Starlight

Number of Posts : 4810
Registration Date : 14/03/2010

Character sheet
Magic Object: Κιβωτός των στοχασμών
House: Silentium Silentium

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Icon_minitimeΚυρ Μαρ 13, 2011 6:12 am

Ωχ ωχ ωχ!!
Τώρα έχω δύο υποψίες:
α) το κοκτέιλ θα το πιει ο χαζο-Άγγελος
β) το κοκτέιλ θα χυθεί.
Πάντως η Χαρά δε θα το πιεί. lollloll
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Icon_minitimeΔευ Μαρ 14, 2011 5:54 am

laugh
Ωραίες και οι δύο εκδοχές σου laugh
Μάλλον θα αργήσει λιγάκι η συνέχεια lolll
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Undying Curse
Administrator
Administrator
Undying Curse

Number of Posts : 7462
Registration Date : 29/03/2010

Character sheet
Magic Object: Το χαμένο διάδημα
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Icon_minitimeΤετ Μαρ 16, 2011 5:51 am

αχααααααα!!!! αντε! πόσο ακόμη θα περιμένουμε..... snob
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Icon_minitimeΤετ Μαρ 16, 2011 8:03 am

laugh
Μάλλον θα ποστάρω συνέχεια το ΣΚ. Να έχω χρόνο επειδή "πνίγομαι" ολίγον αυτές τις μέρες, να το εμπεδώσετε εσείς να το διαβάσουν και οι άλλοι... Έχει ο Θεός!! laugh in love
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Undying Curse
Administrator
Administrator
Undying Curse

Number of Posts : 7462
Registration Date : 29/03/2010

Character sheet
Magic Object: Το χαμένο διάδημα
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Icon_minitimeΠεμ Μαρ 17, 2011 2:04 am

αντε καλα neutral
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Icon_minitimeΠαρ Μαρ 18, 2011 6:11 am

Ήρθεεεεεε Very Happy



ΔΥΣΚΟΛΗ ΖΩΗ

Τελικά, μόνοι ερχόμαστε και μόνοι φεύγουμε από αυτή τη ζωή, σωστά; Αυτό το ρητορικό ερώτημα μου πέρασε από το μυαλό κάποια στιγμή στην ταράτσα. Δεν θυμάμαι πότε ακριβώς. Είναι όλα θολά. Και τι άλλο μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος που τα έχει χάσει όλα σε ένα μήνα, που του επιτίθενται καθημερινά, που παλεύει σε έναν λάκκο με φίδια, από το να αναρωτιέται τέτοια πράγματα;…
«Τίποτα!», απάντησα φωναχτά και πέταξα με δύναμη κάτω το άδειο πια ποτήρι γελώντας. Τι έχω πάθει; Έχεις κουραστεί. Όχι, αντέχω κι άλλο… Μήπως είμαι τριπλή προσωπικότητα τελικά; Όχι, μάλλον τετραπλή… Όλοι μου οι εαυτοί για πρώτη φορά συμφώνησαν σε αυτό το εσωτερικό λογύδριο του παραλόγου. Δε μου έμενε παρά να γελάσω. Με όλη τη μαστουρωμένη μου ψυχή. Γιατί η ψυχή μου είχε μαστουρώσει, όσο περίεργο κι αν φαίνεται.
Τα γόνατά μου άγγιξαν το δάπεδο. Δεν ένιωθα το σώμα μου, όμως συνέχιζα να γελάω. Κατρακυλούσα, όμως συνέχιζα να ζαλίζομαι και για κάποιον λόγο το εσωτερικό του χεριού μου με πέθαινε στον πόνο. Όμως σε λίγο, όλο μου το κορμί είχε μουδιάσει, έτσι ώστε να έχω γίνει αναίσθητη, σε σώμα και πνεύμα. Για κάποιον λόγο ήταν ωραίο αυτό. Αισθανόμουν αήττητη για πρώτη φορά…

Μέσα στο κλαμπ ξανά…

«Στεφ, η Χαρά είναι ακόμη πάνω;». Η Άντα είχε πλησιάσει τον αδερφό της διακόπτοντας την συζήτησή του με μια παρέα μουσικών και στο πρόσωπό της διακρινόταν μια νότα ανησυχίας.
«Ναι, λογικά… Εννοώ, είναι μια χαρά, μην ανησυχείς!», συμπλήρωσε γρήγορα βλέποντας την αντίδρασή της. Εκείνη ξεφύσηξε και κοίταξε την ώρα στο κινητό της.
«Μα… πόση ώρα είναι εκεί πάνω;!»
«Αχ, Μιραντούλα… Αν αυτό σε ευχαριστεί θα πάω να την φωνάξω», της είπε και της ανακάτωσε τα μαλλιά με το πειραχτικό χαμόγελό του και βγήκε γρήγορα έξω.

«Μην φοβάσαι, κάποια μέρα θα βγει ο ήλιος ξανά… Να να να… Θα βγει ο ήλιος ξανά…», συνέχισα να σιγοτραγουδώ, μην έχοντας την παραμικρή ιδέα τι συμβαίνει γύρω μου. Δεν με ενδιέφερε άλλωστε.
«Χαρά!». Πού την βλέπεις τη χαρά;, αναρωτήθηκε το τμήμα του μυαλού μου που αντιστεκόταν και έμενε ‘λογικό’. Αν υπήρχε λογική. «ΧΑΡΑ!!», πιο δυνατή φωνή, ανήσυχη, έκπληκτη…; Δεν ξέρω.
Το οπτικό μου πεδίο άλλαξε ξαφνικά, βρισκόμουν πιο ψηλά. Κάποιος με είχε σηκώσει. Ξανθά μαλλιά με πράσινες βούλες.. Όχι, όχι βούλες… Ρίγες!
«Στέφανε, οι ζέβρες είναι μαύρες με άσπρες ρίγες ή άσπρες με μαύρες ρίγες; Περίμενε!», του είπα πριν προλάβει να μου απαντήσει και προσπάθησα να σηκώσω το αριστερό μου χέρι, αλλά με πονούσε. Οι αισθήσεις μου επέστρεφαν σιγά- σιγά, και συνειδητοποιούσα πως πονούσε όλο μου το κορμί. «Η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;;»
Ο Στέφανος με σταθεροποίησε προσεκτικά στα πόδια μου και κοίταξε τριγύρω. Ανάθεμα αν ήξερα τι σκεφτόταν. Πάντως όχι για ζέβρες ή κότες.
«Δεν γίνεται να είσαι σε τέτοια κατάσταση επειδή ήπιες δύο κοκτέιλ». Μιλούσε περισσότερο στον εαυτό του και με κρατούσε παράλληλα από τη μέση για να μην πέσω.
«Θα βγει ο ήλιος ξανά…»., άρχισα πάλι να σιγοτραγουδώ παίζοντας με την μπλούζα του. «Αουτς!», έκανα απότομα και σήκωσα ψηλά το αριστερό μου χέρι. Έσταζε αίμα, που είχε ήδη λερώσει την μπλούζα μου. Πονούσα, σαν να με κάρφωναν με μικρά καρφιά σε όλο το μήκος του εσωτερικού του χεριού μου.
«Θεέ μου!», αναφώνησε εκείνος. «Χαρά, πρέπει να σε πάω στο νοσοκομείο! Δεν είσαι καλά!»
«Είμαι μια χαρά!», του απάντησα πιο δυνατά από όσο ήθελα και έκανα ένα βήμα προς το μέρος του. Δεν αισθανόμουν τα πόδια μου, και έτσι παραπάτησα και ο Στέφανος με έπιασε.
«Το βλέπω πόσο καλά είσαι. Λοιπόν,», με σήκωσε στην αγκαλιά του, «τώρα θα πάμε στην Άντα και θα της πούμε πως φεύγουμε. Εντάξει;», μου είπε ήρεμα σαν να μιλούσε στην Ειρήνη.
«Εντάξει»
«Και εσύ όταν θα μπούμε στο κλαμπ θα κρύψεις το αριστερό σου χέρι με κάποιον τρόπο. Μπορείς;»
«Ναι»
«Μπράβο το κορίτσι μου», είπε καθώς κατεβαίναμε τη σκάλα. Ένιωθα ήδη πολύ κουρασμένη, ζαλισμένη, πονούσα παντού, η κούραση με κατέκλυσε και έγειρα στον Στέφανο, ο οποίος αντάλλαξε μία κουβέντα- που δεν άκουσα- με τον θυρωρό πριν μπούμε μέσα.
Το κατάλαβα μόλις μπήκαμε, παρόλο που το πρόσωπό μου ήταν στο στέρνο του Στέφανου. Η σιωπή αντικαταστάθηκε με μουρμουρητά. Μου θύμιζαν μέλισσες. Ένα μεγάλο μελίσσι, όπως αυτό που είχε ο παππούς της Δάφνης και της Δανάης…
Άραγε, τι διαφορές είχαν οι μέλισσες από τα φίδια; Μετά από αυτήν μου την εμπειρία; Πολλές. Όμως έπειτα από αυτό το βράδυ, αυτή που θα διέφερε περισσότερο από όλα, θα ήμουν εγώ!

Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Starlight
Administrator
Administrator
Starlight

Number of Posts : 4810
Registration Date : 14/03/2010

Character sheet
Magic Object: Κιβωτός των στοχασμών
House: Silentium Silentium

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Icon_minitimeΠαρ Μαρ 18, 2011 6:17 am

Τι... τι στο καλό έβαλε μέσα στο ποτό η Λούσυ;;;;;;;;; conf conf
Κι άλλο Ξωτικούλι!! loll
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Undying Curse
Administrator
Administrator
Undying Curse

Number of Posts : 7462
Registration Date : 29/03/2010

Character sheet
Magic Object: Το χαμένο διάδημα
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Icon_minitimeΣαβ Μαρ 19, 2011 3:00 am

μου αρέσει!!!! περιμένω και άλλο ποιο σύντομα!
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Icon_minitimeΣαβ Μαρ 19, 2011 6:13 am

Τιμή μου cuty
Πόσο πιο σύντομα;; lolll
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Undying Curse
Administrator
Administrator
Undying Curse

Number of Posts : 7462
Registration Date : 29/03/2010

Character sheet
Magic Object: Το χαμένο διάδημα
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Icon_minitimeΣαβ Μαρ 19, 2011 10:04 pm

πολύ!!!άντε γιατί αυτό άργησε...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Icon_minitimeΤρι Μαρ 22, 2011 3:12 am

Παραπονιάρικό μου εσύ laugh Προσπαθώ με τον λίγο χρόνο που έχω, ειλικρινά! Όμως, έφτασεεεεεεεεεεεεε smile


«Τι έγινε;»
«Τι έπαθε;»
«Είναι η καινούρια…»
«Μυστήρια κοπέλα! Το’ ξερα πως κάποια έκπληξη θα μας έκανε!»

Κι εγώ το’ ξερα πως την είχα βάψει άσχημα.
«Στέφανε! Τι… τι ΕΠΑΘΕ;». Ήταν η Άντα. Σήκωσα το κεφάλι μου με δυσκολία και η φίλη μου ευθύς έβαλε τα χέρια μπροστά στο στόμα. Τι συνέβαινε; Τι την σοκάρει; Α… Εγώ… Την κοίταξα με νόημα, προσπαθώντας να της μεταδώσω με τηλεπάθεια πως δεν έπρεπε να τραβήξω την προσοχή των παιδιών.
«Θα την πάω σε κάποιο νοσοκομείο», της αποκρίθηκε ψυθιριστά ο Στέφανος. «Φαίνεται πως έχει σοβαρά κοψίματα από γυαλί»
«Εντάξει. Μετά πήγαινέ την στο σπίτι της»
«Είσαι τρελή; Οι γονείς της θα πάθουν σοκ αν την δουν έτσι. Θα την πάω στο νοσοκομείο και μετά θα περάσει το βράδυ σπίτι μας. Θα στείλει μήνυμα στους γονείς της πως θα μείνει σε μια φίλη. Και…»
«Και αύριο βλέπουμε. Αχ, τα ρούχα της είναι χάλια!», έκανε μια γκριμάτσα η Άντα. «Δωσ’ της κάποια δικά μου ρούχα να αλλάξει μετά, καλά; Εγώ θα έρθω όσο πιο γρήγορα γίνεται».
Οι χαιρετισμοί έγιναν γρήγορα και πάντα ψιθυριστά. Ο Στέφανος περπατούσε προς την έξοδο και έκανε χώρο ανάμεσα από το κοινό, που παρακολουθούσε περιμένοντας με αγωνία τη συνέχεια. Νόμιζα πως αυτό ήταν. Είχαμε γλιτώσει, περάσαμε από τα φίδια και τον κίνδυνο. Όλα καλά. Μα…
«Αγαπητοί συμμαθητές!», ακούστηκε μια λεπτή φωνή από το κέντρο της αίθουσας και ο Στέφανος γύρισε άθελά του. Ακόμη κι εγώ άκουγα με προσοχή και ξύπνησα από τον λήθαργό μου. Η Λούσι Αγγέλου μπήκε στο οπτικό μου πεδίο. Είχε ανέβει πάνω στη μπάρα και ετοιμαζόταν να εκφωνήσει λόγο.
«Όταν όλοι σας υποδεχτήκατε με ανοιχτές αγκάλες τη νέα μας συμμαθήτρια Χαρά Διαμαντίου… Ναι, αυτήν εκεί λέω, αυτό το χάλι! Κοιτάξτε!», αποκρίθηκε και έδειξε με το δάχτυλο προς το μέρος μου. Πολλά, πολλά ζευγάρια μάτια καρφώθηκαν πάνω μου. Δεν μπορούσα να σαλέψω, μέχρι που σταμάτησα να αναπνέω.
«Όταν εσείς με κατηγορούσατε πως την φέρομαι άδικα και πως είμαι μία σκύλα, εγώ όπως καταλαβαίνετε, τα έκανα όλα για το καλό του σχολείου! Έκανα αμέσως μία έρευνα για την αφελή κοπελίτσα όπως νομίζατε όλοι και ξέρετε τι ανακάλυψα;», ανασήκωσε το φρύδι. Ουάου, ήταν πολύ καλή, διαπίστωσε μία φωνή μέσα μου.
»Ανακάλυψα πως δεν είναι τόσο αθώα! Ένα βαποράκι είναι! Που σήμερα μας έδειξε το πραγματικό της πρόσωπο! Είχα χρέος να το κάνω αυτό σαν πρόεδρος του σχολείου…». Βλέμματα απορίας, βλέμματα αδικίας, βλέμματα μίσους διέκρινα. Δεν είχα άδικο, δεν έκανα λάθος. Μα, πώς μπορούσε να λέει τέτοια ψέματα αυτή η κοπέλα; Πώς!;
«Κατέβα κάτω ύαινα!», ακούστηκε η φωνή της Μιράντας. Η Μιράντα είχε πιάσει από το χέρι τη Λούσι και την τραβούσε κάτω, προσπαθώντας απεγνωσμένα να σταματήσει αυτό το καλά κατά τα άλλα οργανωμένο σχέδιο.
«Πάμε να φύγουμε από δω», είπε ο Στέφανος. Πολλά άτομα στράφηκαν προς το μέρος μας, προφανώς καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως η Λούσι είχε δίκιο, γι’ αυτό και έφευγα με το κεφάλι χαμηλωμένο. Όμως, αυτή τη φορά δεν θα της έκανα τη χάρη, το είχε παρατραβήξει.
«Όχι!», φώναξα. Ξαφνικά στο κλαμπ δεν ακουγόταν κανείς. Ακόμη και η Άντα με τη Λούσι είχαν πάψει. «Άφησέ με κάτω, σε παρακαλώ», είπα κοφτά στον Στέφανο χωρίς να τον κοιτάξω. Εκείνος με άφησε με αμφιβολία, μα κράτησε τα χέρια του κοντά μου, για καλό και για κακό, μήπως και έχανα τις δυνάμεις μου ξαφνικά.
Κι όμως ένιωθα δυνατή. Κατευθύνθηκα αργά προς την μπάρα -από την οποία η Λούσι είχε κατέβει πριν λίγο υπό τις απειλές της Άντας- υπό τα βλέμματα όλων των παρευρισκομένων.
«Κάποιοι από εσάς πιστεύετε πως δεν είμαι αυτό που φαίνομαι…», άρχισα να μιλάω διαπεραστικά για να με ακούσουν όλοι. Από εκεί ψηλά, μπορούσα να τους δω όλους. Τον μόνο που δεν ήθελα να αντικρίσω, ήταν ο Αχιλλέας. Δεν ήθελα να δω την έκφρασή του, ντρεπόμουν… Έτσι λοιπόν συνέχισα με το κεφάλι ψηλά.
«Σε τι μοιάζω και τι είμαι, λοιπόν;»
«Μοιάζεις με κότα και είσαι νυφίτσα», απάντησε με εμφανή κακία η Λούσι.
«Αν δεν το βουλώσεις, θα μοιάζεις με τομάρι φιδιού που ετοιμάζεται να γίνει σούσι», την απείλησε η Άντα με ανεβασμένη τη γροθιά της.
«Δε νομίζω να θυμάται κανείς από εσάς ποιος πραγματικά είναι. Κι αυτό γιατί ανήκετε όλοι σας σε μια πραγματικότητα που σας θέλει τυποποιημένους. Τα κορίτσια πρέπει να φτιάχνουν νύχια παρέα και έπειτα να σκάβει η μία το λάκκο της άλλης, και τα αγόρια πρέπει να τρώνε τα λεφτά του μπαμπάκα…», είπα πιο δυνατά για να σταματήσουν. Ήξερα πως πλέον, είχα κερδίσει την προσοχή τους. Κάποια άτομα μάλιστα, έσκυβαν το κεφάλι και έμοιαζαν ντροπιασμένα.
«Ζείτε στον μικρόκοσμό σας, προσβάλλοντας τους άλλους πολλές φορές, δίχως να σκεφτείτε πως δεν είστε ανώτεροι», τώρα μιλούσα στη Λούσι, «παρά μόνο εγωκεντρικά παιδιά που αποζητούν την προσοχή των άλλων».
«Ναι!»
«Πες τα κορίτσι!»

Χαμογέλασα δειλά και συνέχισα κοιτάζοντας τους υπόλοιπους.
«Δεν μπορώ να σας αποδείξω πως δεν ισχύουν αυτά που είπε η Λούσι»
«Και βέβαια δεν μπορείς», τίναξε τα ξανθά της μαλλιά.
«Όμως μπορώ να σας πω πως είμαι αυτή που βλέπετε. Είμαι αληθινή. Δεν ήρθα για να παριστάνω τη σπουδαία, ούτε για να διεκδικήσω κάτι, παρά μόνο το σεβασμό. Δεν μου αξίζει να με κουτσομπολεύουν άτομα που δεν με γνωρίζουν, δεν μου αξίζει να στήνονται παγίδες και πλεκτάνες για χάρη μου». Ναι, τους είχα κερδίσει. Ίσως τελικά να μην ήταν όλοι ψεύτικοι εκεί μέσα. «Αν βαρεθήκατε αυτή την ψευτιά κι εσείς, σηκώστε το χέρι!», φώναξα περισσότερο για πλάκα, σε μια προσπάθεια να σπάσω τον ήδη ραγισμένο πάγο, μα συνειδητοποίησα με έκπληξη πως εκατό ζευγάρια χέρια υψώθηκαν στον αέρα. Δεν μπορούσα παρά να χαμογελάσω.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι με κατάλαβαν, συμφωνούσαν μαζί μου. Άγνωστοι και γνωστοί. Οι μόνοι που δεν σήκωσαν το χέρι τους, ήταν η Λούσι και ο Αχιλλέας… Ο Αχιλλέας που παρίστανε πως βρισκόταν σε κάποιο άλλο σύμπαν όλη αυτή την ώρα που μιλούσα.
«Τη Χαρά για πρόεδρο!»
«Ναι!»
«Θέλουμε Χαρά, θέλουμε Χαρά!»

Αυτά που επακολούθησαν, δεν βρίσκονταν μέσα στις προσδοκίες μου. Το κλαμπ σύσσωμο με επευφημούσε, η Άντα με κατέβασε προσεκτικά από τη μπάρα και με αγκάλιασε συγκινημένη, χέρια προσπαθούσαν να με φτάσουν για να σφίξουν το ματωμένο δικό μου.
Άνθρωποι φώναζαν το όνομά μου. Αργότερα εκείνο το βράδυ κατάλαβα πως κανείς πιο πριν δεν είχε μιλήσει σε αυτά τα άτομα τόσο ειλικρινά. Ήταν καταδικασμένοι στο ψέμα, μα εγώ θα πάλευα για να το αλλάξω αυτό. Ακόμη και η Λίλα με τη Λόλα προσπάθησαν να κλέψουν λίγο από το χρόνο μου, για να μου μιλήσουν για τους κανονισμούς που ακολουθούσε ο πρόεδρος του σχολείου.
«Χαρά, είμαι τόσο περήφανη για σένα! Αυτό που έκανες, ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσες να κάνεις… Κερδίσαμε!», μου είπε ενθουσιασμένη η Άντα λίγο πριν φύγουμε και με αγκάλιασε. Την αγκάλιασα κι εγώ. Πράγματι. Τη στιγμή εκείνη παρατήρησα πως από το πλήθος ξεχώριζαν δύο άτομα που απομακρύνονταν με ταχύ βήμα. Η Λούσι Αγγέλου, που έσερνε στο κατώπι της τον Αχιλλέα Δούκα. Για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου η ματιά του συνάντησε τη δική μου κι έπειτα επέστρεψε μελαγχολικά μπροστά. Στην δική του πραγματικότητα, την οποία αγνοούσα.
Ναι, κερδίσαμε τη μάχη… Όχι τον πόλεμο…
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Undying Curse
Administrator
Administrator
Undying Curse

Number of Posts : 7462
Registration Date : 29/03/2010

Character sheet
Magic Object: Το χαμένο διάδημα
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Icon_minitimeΤρι Μαρ 22, 2011 6:34 am

αχ!! ωραία αντε για να μαθαίνουν κάποιες κάποιες!!!


επόμενο! smile
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Starlight
Administrator
Administrator
Starlight

Number of Posts : 4810
Registration Date : 14/03/2010

Character sheet
Magic Object: Κιβωτός των στοχασμών
House: Silentium Silentium

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Icon_minitimeΤρι Μαρ 22, 2011 10:00 am

Πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμμένη η Λούσυ. bounce
Ξωτικό, όποτε μπορέσεις συνέχεια!! cuty
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Icon_minitimeΤετ Μαρ 23, 2011 11:46 pm

llol
Ευχαριστώ κοριτσάκια μου!! in love
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Icon_minitimeΠεμ Μαρ 24, 2011 7:43 am

Αποζημίωση για τις αργοπορημένες συνέχειες Cool


Η ΜΗΤΡΙΑ

Άνοιξα την πόρτα του σπιτιού. Πρέπει να ήταν Σάββατο, το σπίτι είχε ίχνη ζωής. Άκουγα τον Νίκο, να παίζει στον υπολογιστή και την Ειρήνη να μιλάει στην αγαπημένη της κούκλα, τη Νίκη. Ήταν και οι δύο στο δωμάτιό τους και σκόπευα να κάνω κι εγώ το ίδιο, όμως…
«Χαρά! Έλα εδώ που σε θέλω μια στιγμή…». Ο ήχος της φωνής του μπαμπά δεν μου άρεσε καθόλου. Μπήκα στο καθιστικό με αργά βήματα και ακούμπησα στον διαχωριστικό τοίχο με την πλάτη, προσπαθώντας να βρω τη δύναμή μου. Εκείνος με κοίταξε παραξενεμένος από πάνω μέχρι κάτω.
«Θα ορκιζόμουν πως έφυγες με άλλα ρούχα…», είπε αναποφάσιστος και έξυσε το πιγούνι του.
«Βράχηκαν τα ρούχα μου στη βροχή και μου έδωσε η Άντα αυτά για να μην κρυολογήσω», προσπάθησα να πω με την αφύσικη φωνή μου.
«Χμ… Στην Άντα έμεινες;»
«Ναι»
Ο μπαμπάς αναστέναξε βλέποντας την ανυπομονησία μου.
«Κανονικά θα έπρεπε να σε μαλώσω, γιατί μας ανησύχησες πολύ, αλλά θέλω να σου μιλήσω», περίμενε να του πω κάτι και όταν είδε πως δεν πρόκειται να μιλήσω, μου έδειξε την πολυθρόνα απέναντί του.
«Μπαμπά, δεν μπορεί να περιμένει; Πραγματικά, είμαι πολύ κουρασμένη»
«Μάλλον αρρώστησες στο κρύο παιδί μου, είσαι χλωμή! Εντάξει, θα τα πούμε μετά εμείς…», μου έκανε ανήσυχος και απομακρύνθηκα με το αριστερό μου χέρι πίσω από την πλάτη.
Τελικά ο μπαμπάς δεν ανησύχησε όταν έμαθε πως θα περνούσα το βράδυ μου στης Άντας. Περισσότερο χάρηκε, θα έλεγα. Μάλλον γιατί αποδεικνύεται πως κάνω φίλους. Αχ και να’ ξερε τι νύχτα πέρασα…
Στο δρόμο για το δωμάτιό μου, κοίταξα κρυφά από την κλειδαρότρυπα για να δω αν είναι φρόνιμα τα αδέρφια μου. Ίσως δεν ήταν η κατάλληλη ώρα, να μπουν στο δωμάτιό μου, με τις φωνές και τα ξεφωνητά τους, καλύτερα να νομίζουν πως είμαι ακόμη έξω, μέχρι να ξεκουραστώ, σκέφτηκα.
Μπήκα στο δωμάτιό μου όσο πιο αθόρυβα μπορούσα. Έβγαλα με μια αδύναμη κίνηση το κάλυμμα του κρεβατιού μου και ξάπλωσα κάτω από τα μοβ σκεπάσματά μου. Σε ένα λεπτό, είχα αποκοιμηθεί, για να ξαναδώ και πάλι το ίδιο όνειρο, και να ξυπνήσω με λυγμούς.

Χτύπησα την πόρτα του παιδικού δωματίου. Ήλπιζα πως δεν ήταν ώρα για φαγητό, γιατί δεν είχα καθόλου όρεξη. Το μόνο που ζητούσε ο οργανισμός μου ήταν πολύ νερό. Και λίγη ξεγνοιασιά. «Είμαι στο σωστό μέρος πάντως», σκέφτηκα χαρούμενη.
«Ναι…», φώναξε από μέσα η αδερφή μου. Πήρα φόρα και άνοιξα την πόρτα με ένα πλατύ χαμόγελο, έτοιμη για την συνηθισμένη μεγάλη αγκαλιά. Ωστόσο, το σκηνικό του δωματίου δεν ήταν όπως ακριβώς το περίμενα…
«Α! Ξύπνησε η Χαρά!», είπε τραγουδιστά εκείνη η γυναίκα που θα κρατούσε τα παιδιά κατά την απουσία μου… Κατερίνα την έλεγαν; Βρισκόταν στο κέντρο του πορτοκαλί χαλιού στο πάτωμα, με την Ειρήνη στα πόδια της και έφτιαχναν ένα παζλ με την εικόνα της πριγκίπισσας Σίσσι, ενώ ο Νίκος τις κοιτούσε μουτρωμένος με τα χέρια στις τσέπες της φόρμας του. Τον κοίταξα ερωτηματικά καθώς με αγκάλιαζε με τσιριχτά επιφωνήματα η μικρή.
«Ναι! Ήρθα!», είπα τραγουδιστά κι εγώ. Στράφηκα παραξενεμένη στην Κατερίνα: «Σας ευχαριστώ που τα κρατήσατε, αλλά τώρα αναλαμβάνω εγώ…». Και για να της το αποδείξω πήρα αγκαλιά την Ειρήνη και καθίσαμε μαζί στο κρεβάτι του Νίκου.
«Τι αναλαμβάνεις Χαρούλα;», μου είπε μελιστάλαχτα η όμορφη γυναίκα. Γιατί δεν με καταλάβαινε;!
«Τα παιδιά. Δεν χρειαζόμαστε πια νταντά, λυπα- »
«Δεν είμαι νταντά», με διέκοψε με την λεπτή της φωνή και σηκώθηκε όρθια, «Προφανώς δεν σου μίλησε ο Παύλος…». Άφησε την πρόταση να αιωρείται στον αέρα λιγάκι. Δεν σκόπευα να ξεκινήσω μια κουραστική συζήτηση και σίγουρα όχι με αυτή την γυναίκα. Έχετε δει ποτέ στην τηλεόραση μια από αυτές τις λαμπερές περσόνες που προσπαθούν με κάθε τους λέξη και κίνηση να δείξουν πόσο γλυκειές και αθώες είναι; Αυτό μου θύμιζε. Αποφάσισα να μην το συνεχίσω. Αν θέλει κάποιος να μου εξηγήσει, ας το κάνει τώρα, αλλιώς να σιωπήσει για πάντα!
«Είναι η φιλενάδα», τόνισε ειρωνικά τη λέξη ο Νίκος, «του μπαμπά». Τον κοίταξα έτσι όπως στεκόταν στην άλλη άκρη του δωματίου και μου πέρασε η ιδέα πως είναι μια από τις κακόγουστες φάρσες του. Αποκλείεται ο μπαμπάς να βρήκε φιλενάδα. Μου φαινόταν τόσο γελοίο όσο το να κλειστεί η Πάρις Χίλτον σε μοναστήρι…
Τα είχα χαμένα. Έπρεπε απλώς να αφήσω όλες αυτές τις κακοτυχίες να περάσουν χωρίς να επέμβω. Ξάπλωσα δίχως λέξη στο κρεβάτι και «ελευθέρωσα όλες μου τις σκέψεις, παραδίνοντας τον εαυτό μου στο Σύμπαν», όπως μου έλεγε η μαμά παλιότερα. Τώρα που το σκέφτομαι, η μαμά θα έπρεπε να είναι Βουδίστρια…
«Σε καταλαβαίνω γλυκιά μου, ήταν απότομο. Όμως, δεν ξέρεις πόσο θέλω να γίνουμε φίλες, και θα δεις, θα τα πάμε περίφημα οι δυο μας!». Είπε μελιστάλαχτα με την λεπτή φωνή της και κάθισε προσεκτικά στην άκρη του κρεβατιού. Τώρα τι να της πω; «Μου χαλάς τη γαλήνη μου»;;
Η Ειρήνη είχε βαρεθεί την συζήτηση και συνέχιζε το παζλ. Την κοίταζα θέλοντας να δείξω στην Κατερίνα που περίμενε απάντησή μου πως σκέφτομαι κάτι άλλο. Πόσο τυχερή ήταν η Ειρήνη! Αν μπορούσα, αυτή τη στιγμή, θα γονάτιζα κι εγώ ξέγνοιαστη στο χαλάκι για να φτιάξουμε μαζί το παζλ. Αλλά όχι, ήμουν η μεγάλη.
«Θέλω το καλό του μπαμπά. Αν νομίζει πως είσαι εσύ το καλό του, δεν μπορώ να κάνω κάτι», της είπα ευγενικά. Ακούστηκε άθελά μου, σαν παραίτηση και εκείνη χαμογέλασε, δείχνοντάς μας τη λαμπερή οδοντοστοιχία της. Με αγκάλιασε, με μια βεβιασμένη και ψυχρή αγκαλιά και με έσφιξε λίγο παραπάνω καθώς την άκουγα να μου λέει:
«Ναι, δεν μπορείς να κάνεις κάτι!». Το έκανε να φανεί σαν χαριτωμένο αστείο, άφησε ένα χαμηλό γελάκι, σηκώθηκε, αγκάλιασε την Ειρήνη χαρούμενα, έγνεψε στον Νίκο και πήγε «να πει στον Παυλούκο της τα καλά νέα».
Η πόρτα έκλεισε με έναν απότομο ήχο και μείναμε για λίγο στη σιωπή. Η Ειρήνη για λίγο φάνηκε να σκέφτεται κάτι, μετά σήκωσε αδιάφορα τους μικρούς της ώμους και συνέχισε το παζλ. Άφησα την αναπνοή μου που την κρατούσα από τη στιγμή που έφυγε και ξάπλωσα και πάλι στο κρεβάτι. «Άδειασε τις σκέψεις σου…», ψυθίρισα στον εαυτό μου. Ο Νίκος είχε ξαπλώσει δίπλα μου και με κοιτούσε παραξενεμένος.
«Ξέχνα το. Όσο και να τις αδειάσεις τις ρημάδες τις σκέψεις, αυτή θα κατσικωθεί εδώ μέσα». Γύρισα το κεφάλι μου στον αδερφό μου και του έκανα ένα αδιόρατο νεύμα προς την μικρή στο χαλάκι. Με κοίταξε ένοχος. «Και δεν μ’ αρέσει καθόλου αυτό… Καθόλου», είπε χαμηλώνοντας τον τόνο της φωνής του. Ούτε κι εμένα, μικρέ, σκέφτηκα ένοχα από μέσα μου και προσπάθησα να διώξω τις «ρημάδες» τις καινούριες σκέψεις μου.

Κοιμόμουν και σκεφτόμουν. Τον τελευταίο καιρό, κοιμόταν το σώμα μου και το μυαλό μου έκανε υπερωρίες… Ήταν σαν να ήθελε με κάποιον τρόπο να λύσει εξισώσεις που δεν πρόλαβε στη διάρκεια της ημέρας, κι όμως του ήταν αδύνατον και τώρα.
Ένιωθα το μαλακό στρώμα, δεν ήταν το κρεβάτι μου και θυμήθηκα πώς κατέληξε η χθεσινή νύχτα. Με γεύμα μαζί με την Κατερίνα και τον μπαμπά. Χαζογελούσαν και η Κατερίνα, η πάντα χαρούμενη Κατερίνα, γελούσε σαν παιδούλα, ενώ μας έλεγαν πώς γνωρίστηκαν στο εστιατόριο, πώς πήγε να μιλήσει στον σεφ αυτοπροσώπως και «το ένα έφερε το άλλο… Μας άρεσαν τα ίδια πράγματα, έτσι αγάπη μου; Του είπα πώς προτιμώ την τρούφα μου και συμφωνεί μαζί μου απόλυτα! Μου είπε πως η κρεμ μπρουελέ είναι χίλιες φορές καλύτερη όταν μαζί με τη ζάχαρη λιώνεις και μαύρη σοκολάτα με λεμόνι και συμφωνώ! Ε, δεν ήθελε πολύ να δέσει το γλυκό!!». Γέλια, γέλια, γέλια…
«Θα ξυπνήσετε;»
«Τι;! Δεν θέλω…». Πριν ολοκληρώσω τη φράση μου, κατάλαβα πως δεν βρισκόμουν στο τραπέζι, αλλά ήμουν στο παιδικό δωμάτιο, είχα αποκοιμηθεί στο κρεβάτι του Νίκου. Η Κατερίνα μου χαμογελούσε από την άλλη άκρη του δωματίου. Εδώ κοιμήθηκε;!
«Ξεπροβόδισα εγώ την Ειρήνη, Χαρούλα μου, μην ανησυχείς», μου είπε χαμογελαστή.
«Ναι; Α. Καλά. Εεε… Ευχαριστώ, υποθέτω». Ήμασταν μόνες στο δωμάτιο. Πού είναι ο Νίκος όταν τον χρειάζεσαι; «Πάω να… αλλάξω εγώ τώρα», είπα χαμηλόφωνα και βγήκα από το δωμάτιο όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Καθώς ντυνόμουν στο περίεργα τακτοποιημένο δωμάτιό μου, αναρωτιόμουν πώς θα έπρεπε να φερθώ σε αυτή τη γυναίκα. Μοιάζει καλή, υπερβολικά καλή. Όμως, το να βρίσκεται δίπλα στην Ειρήνη με πείραζε και δεν ήξερα γιατί. Μήπως ήμουν εγωίστρια και ζήλευα; Και αν το μόνο που προσπαθεί αυτή η γυναίκα είναι να δεθεί μαζί μας γιατί αγαπάει τον μπαμπά; Πρέπει να συζητήσω μαζί της αργότερα…, αποφάσισα καθώς τελείωσα το πλέξιμο μιας μακριάς πλεξούδας.
Κατευθύνθηκα προς την κουζίνα, όπου ο μπαμπάς έδινε ρεσιτάλ μαγειρικής. Είχε ετοιμάσει αυγά με μπέικον και μέντα, τηγανίτες με μέλι και σπιτική μαρμέλαδα και κρέπες με σοκολάτα.
«Βρε μπαμπά, ποιος θα τα φάει όλα αυτά;», ρώτησα βάζοντας την τσάντα στον ώμο μου.
«Ξύπνησες μπουμπουκάκι μου;». Ήρθε κοντά μου και με φίλησε στο μέτωπο. Μύριζε ωραία, το παλιό του άρωμα και ήταν φρεσκοκουρεμένος. Είχε καιρό να με φιλήσει και να με πει μπουμπουκάκι του. Η Κατερίνα μας πλησίασε, μου έδωσε μια κούπα καφέ και έστρωσε το κρεμ πουλόβερ του μπαμπά προσεκτικά με χαρωπή έκφραση. Ε, λοιπόν, αν η Κατερίνα ευθυνόταν που ξαναγύρισε πίσω ο αγαπημένος μου μπαμπάς, δεν είχα κανένα πρόβλημα μαζί της. Και δεν έπρεπε να νιώθω πως προδίδω τη μαμά. Είναι και αυτή με άλλον άντρα. Τελικά, η αγάπη τους ανασταίνει όλους…, σκέφτηκα αναστενάζοντας, καθώς προσπαθούσα να προσπεράσω την απίστευτη κίνηση για να φτάσω στο σχολικό μου.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Starlight
Administrator
Administrator
Starlight

Number of Posts : 4810
Registration Date : 14/03/2010

Character sheet
Magic Object: Κιβωτός των στοχασμών
House: Silentium Silentium

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Icon_minitimeΠαρ Μαρ 25, 2011 3:42 am

Χμ. -.-
Καλά τον παίζει το ρόλο της η κα Κατερίνα. -.-
Ξωτικό μου, merci για τη μεγάλη συνέχεια! cuty
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Icon_minitimeΠαρ Μαρ 25, 2011 3:57 am

laugh
Πράγματι, έξυπνο Συννεφάκι μου!
Ευχαρίστησις μου, παρακαλώ και ανταποδίδω Cool
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Undying Curse
Administrator
Administrator
Undying Curse

Number of Posts : 7462
Registration Date : 29/03/2010

Character sheet
Magic Object: Το χαμένο διάδημα
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Icon_minitimeΠαρ Μαρ 25, 2011 11:57 pm

αυτή η Κατερίνα φωτιές στα μπατζάκια θα μας ανάψει!!!
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Icon_minitimeΚυρ Μαρ 27, 2011 4:41 am

ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

Ένα μήνα μετά…

«Όλα έχουν αλλάξει. Δεν ξέρω πώς ούτε γιατί, αλλά είναι σαν να θέλει να μας ανταμείψει ο Θεός για όλα αυτά που περάσαμε». Το σχολείο είχε κλείσει λόγω διακοπών, πλησίαζαν Χριστούγεννα. Έξω χιόνιζε, κάτι που μου φαινόταν σαν άλλη μια καλοτυχία, αν σκεφτούμε το φαινόμενο του θερμοκηπίου και πως είχα να δω χρόνια μια από εκείνες τις λευκές νεράιδες του χειμώνα που χόρευαν τώρα έξω από το τζάμι του σπιτιού της Μιράντας και του Στέφανου χαρωπά, σχηματίζοντας χιονονιφάδες.
Το σπίτι της Μιράντας είχε ανακηρυχθεί στέκι της μικρής μας παρέας. Βρισκόμασταν εκεί κάθε απόγευμα σχεδόν και συζητούσαμε, ή κάναμε τα μαθήματά μας. Τώρα απλώς καθόμασταν στον άνετο μπλε καναπέ και πίναμε ζεστό κακάο, εγώ, η Άντα και η Ελίζα.
«Χαίρομαι πολύ για σένα, κοπελιά, αξίζεις λίγη χαρά», μου είπε η Μιράντα πίνοντας από το ζεστό ρόφημα.
«Ναι, δηλαδή, το ξέρω. Τελικά, είχα άδικο για την Κατερίνα, είναι πολύ καλή, προσπαθεί…», έκανα νεύμα με το κεφάλι μου.
«Και ο μικρός τι λέει;», ρώτησε η Ελίζα, «Μας είχες πει πως δεν την θέλει νομίζω»
«Καθόλου όμως! Έχει στραβώσει κορίτσια. Μάλιστα πρόσφατα μου είπε πως την θεωρεί ύποπτη και θα προσέχει κάθε της κίνηση!», μιμήθηκα την μυστηριώδη του έκφραση όταν μου το είπε και γελάσαμε και οι τρεις.
«Καλά, αφήστε τα αυτά τώρα», είπε η Μιράντα και ανακάθισε, «Μήπως θα έπρεπε να μας απασχολεί περισσότερο το θέμα… ξέρετε… εκείνης της βραδιάς στο κλαμπ; Πολλά πράγματα δεν κολλάνε στην όλη ιστορία; Σκέφτομαι πως ήταν παγίδα και-». Η Ελίζα της έριξε ένα προειδοποιητικό βλέμμα και η Άντα σταμάτησε.
«Ας μην πούμε για αυτά, Άντα, πηγαίνουν όλα τόσο καλά. Η Χαρούλα κάνει θαύματα στο σχολείο, η Λούσι πήρε το μάθημά της και δεν ‘ξαναχτύπησε’… Όλα καλά!», της είπε μέσα από τα δόντια.
«Ναι, δεν ανησυχώ για αυτό πια. Μάλλον ήταν παρεξήγηση. Άλλωστε, πλέον με ξέρουν όλα τα παιδιά και αν εξαιρέσουμε τη Λούσι, είναι όλοι πολύ καλοί μαζί μου. Α!»
Εκείνη τη στιγμή χτύπησε το κινητό μου.
«Συγνώμη. Ναι, Νίκο», απάντησα μονότονα.
«Χαρά, αυτή, δεν φτάνει που κατσικώθηκε για τα καλά στο σπίτι μας, τώρα κάνει και ότι θέλει!»
«Νίκο, προσπάθησε να τη συνηθίσεις. Δυο ολόκληρες βδομάδες μένει στο σπίτι, δεν κατάλαβες ακόμη πως δεν έχει κακή πρόθεση;»
«Άκου! Την παρακολουθούσα… ε… θέλω να πω, την είδα κατά τύχη…»
«Όσο κατά τύχη προχθές στην τραπεζαρία, έριξα το αναψυκτικό μου στο γουρούνι τον Άγγελο», είπε χαιρέκακα η Άντα που είχε αποδείξει εδώ και καιρό ότι είχε πολύ καλή ακοή.
«Σσς!», είπα γελώντας.
«…βούρτσα των μαλλιών σου!»
«Συγνώμη Νίκο, τι είπες;»
«Την είδα να παίρνει τις τρίχες από τη βούρτσα των μαλλιών σου! Αυτό δεν το θεωρείς περίεργο Χαρά;». Ουφ, άρχισε να γίνεται πολύ προβλέψιμος.
«Νίκο, αν δεν το παρατήρησες η Κατερίνα προσπαθεί να με ξεκουράσει με τις δουλειές του σπιτιού, δεν χαίρεσαι με αυτό; Ξέρεις, το κάνουμε αυτό. Καθαρίζουμε τις βούρτσες»
«Ρε Χαρά! Ξέρω τι σου λέω! Αυτή κάτι ετοιμάζει. Δεν είναι ‘καθαρή’»
«Καλά, καλά. Γιατί δεν πας καμιά βόλτα με τον φίλο σου τον Γιώργο…;»
«Καλάαα… Θα δεις εσύ!», μου είπε και μου το έκλεισε..
«Ο μικρός δεν λέει να λογικευτεί. Τον καταλαβαίνω. Μάλλον του λείπει η μαμά, κι ας κάνει πως δεν την θέλει..», κούνησα το κεφάλι.
«Ωχ, κορίτσια, άργησα», αναφώνησε η Ελίζα κοιτάζοντας την ώρα στο χρυσό ρολογάκι της. Σηκώθηκε απότομα και φόρεσε το βαρύ παλτό της.
«Τι; Θα φύγεις;», είπα παραπονεμένα καθώς έφτιαχνε τα μαλλιά της. Εκείνη κοντοστάθηκε.
«Α, ξέχασα να σας το πω. Θα βγούμε με τον Άγγελο και δεν θέλω να τον κάνω να με περιμένει. Αχ κορίτσια… ζω ένα όνειρο. Το παιδί είναι…αχ…». Χάθηκε για λίγο στον κόσμο της. «Ναι. Άντε, φιλάκια αγαπάκια μου», μας έστειλε φιλάκια στον αέρα και βγήκε γρήγορα στο κρύο τρέχοντας.
«Ναι, πήγαινε μην χάσεις το κελεπούρι», είπε ειρωνικά η Άντα όταν έκλεισε η πόρτα.
«Τι λες πάλι εσύ μόνη σου;», έκανα πως δεν την άκουσα.
«Να σου πω κάτι Χαρά; Υπάρχουν πολλές χαζές, αλλά σαν την φίλη μας καμία…», είπε με το συνηθισμένο της υφάκι.
«Κάποια ζηλεύει», είπα τραγουδιστά.
«Βρε άντε από κει! Εγώ το λέω για να την προστατέψω από αυτό το κτήνος»
«Το γουρούνι, ναι ναι… Κοίτα, δεν μπορείς να το αρνηθείς, έχει μια γοητεία…», έκανα παίζοντας με τα μαλλιά μου χαρωπά. Την κρυφοκοίταξα. Είχε γουρλώσει τα μάτια της και ήταν ακίνητη. Μόνο με παρατηρούσε.
«Χαρούλα, την Άντα δεν κάνουμε καν την προσπάθεια να την ‘ψαρέψουμε’»
«Ω!», χτύπησα νευριασμένη το μαξιλάρι στα πόδια μου. «Πάλι με κατάλαβες;!»
Ήμουν τόσο ευτυχισμένη! Είχα νέους φίλους, κατάφερνα επιτέλους να ενσωματωθώ στις παρέες και στην πόλη και όλα πήγαιναν πολύ καλά στην οικογένεια. Είχα πολύ καιρό να νιώσω τόση ευφορία. Ακόμη και το περιστατικό σε εκείνο το κλαμπ μου φαινόταν αστείο.

«Επ, πώς πάει; Γιατί δεν είσαι έξω να παίζεις χιονοπόλεμο στην αυλή με την Ειρήνη;». Μόλις είχα μπει στο σαλόνι. Είχα ακόμη νιφάδες χιονιού στο σκουφάκι που φορούσα και το έβγαλα γρήγορα μαζί με τα γάντια μου. Ο Νίκος βρισκόταν εκεί, στην πολυθρόνα του με το λάπτοπ στα πόδια του, κοιτάζοντας το άπειρο. Τα πράσινα μάτια του, λίγο πιο διαφορετικά από τα γαλαζοπράσινα δικά μου, δεν κοιτούσαν κάτι συγκεκριμένο.
«Νίκο! Μικρέ!;», του φώναξα και γύρισε προς το μέρος μου.
«Το απέφυγα, γιατί νιώθω ήδη λίγο άρρωστος», είπε πληκτρολογώντας κάτι και έβηξε επιδεικτικά.
«Πού είναι η Κατερίνα;», ρώτησα από την κουζίνα. Αποφάσισα να φτιάξω κάτι να φάω, αλλά είχαμε ήδη πολλά όπως πάντα άλλωστε, οπότε έβαλα λίγο από όλα σε ένα πιάτο και κάθισα στον καναπέ απέναντί του.
«Είπε ότι είχε κάτι νέες φωτογραφίες ξεχασμένες στο εργαστήριο και έφυγε τρέχοντας, δεν ασχολούμαι και πολύ για να σου πω… Τι με νοιάζει;», έκανε αδιάφορα και έγραψε πάλι κάτι βαριεστημένα. Η Κατερίνα εκτός από πολύ καλή σύντροφος για τον μπαμπά ήταν και επιμελέστατη φωτογράφος. Άλλo ήταν όμως το θέμα. Ο Νίκος επιδείκνυε τέτοιο τακτ; Τον κοίταξα με το πιρούνι μου μετέωρο.
«Προς τι αυτή η ευχάριστη αλλαγή πολυαγαπημένε μου αδερφέ;»
«Ε, να», με κοίταξε πάνω από τον ώμο του ευγενικά, «σκέφτηκα ''Νίκο, μην φυτρώνεις εκεί που δεν σε σπέρνουν'' κάτι ξέρει η καλή σου αδερφή’». Τώρα να ανησυχήσω;, σκέφτηκα καθώς μασούσα. Μπα… Μα γιατί να ανησυχώ; Απλώς, τα παιδιά εμπιστεύονται την κρίση μου, κατέληξα και σηκώθηκα από τον καναπέ. Μπορούν να ξεχωρίσουν από μίλια μακριά έναν σταθερό άνθρωπο σαν κι εμένα… Ναι. Και τότε σκόνταψα με έναν εκκωφαντικό θόρυβο κι έπεσα μέσα σε έναν χείμαρρο από μπισκότα βουτύρου και κρέπες με μα.ύρη σοκολάτα.
«Αυτή η σταθερότητά σου με τρελαίνει….», σχολίασε ο Νίκος, ψύχραιμος όπως πάντα από την άλλη άκρη της αίθουσας. Για άλλη μια φορά, η μαμά έχει δίκιο, είπα σοκαρισμένη από μέσα μου και προσπάθησα να σηκωθώ. «Τα αδέρφια έχουν ένα είδος τηλεπάθειας…»
«Τι είπες;»
«Τίποτα, τίποτα…»
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Starlight
Administrator
Administrator
Starlight

Number of Posts : 4810
Registration Date : 14/03/2010

Character sheet
Magic Object: Κιβωτός των στοχασμών
House: Silentium Silentium

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Icon_minitimeΚυρ Μαρ 27, 2011 5:28 am

Wiii! Συνέχειααααααα!!
Α, και αυτό κάνουν τα περισσότερα μεγάλα αδέρφια! Δε ακούν εμάς τα μικρά και μπλέκουν μετά! lolll
Και η τηλεπάθεια ισχύει. -.- loll
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Laverne de Montmorency
Moderator
Moderator
Laverne de Montmorency

Number of Posts : 1986
Registration Date : 05/03/2010

Character sheet
Magic Object: Αόρατος Μανδύας
House: Silentium Silentium

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 Icon_minitimeΚυρ Μαρ 27, 2011 8:03 am

Ήταν ήδη τέλειο και όσο πάει γίνεται πιο ενδιαφέρον! Συνέχισε!
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
 

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια

Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 4 από 7Μετάβαση στη σελίδα : Επιστροφή  1, 2, 3, 4, 5, 6, 7  Επόμενο

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Nautilus Academy :: Ναυτιλος II :: Τα Νησιά :: Τα Νησιά της Γνώσης :: Το Νησί της Δημιουργίας :: Γράφοντας...-
Μετάβαση σε:  
Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 4 310
Forumgreek.com | ©phpBB | Δωρεάν φόρουμ υποστήριξης | Αναφορά κατάχρησης | Πρόσφατες συζητήσεις