Nautilus Academy
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.
Nautilus Academy

Σαλπάρετε στον κόσμο της φαντασίας
 
ΦόρουμLatest imagesΠόρταλΕικονοθήκηΑναζήτησηΣύνδεσηΕγγραφή
Καλωσήρθες Επισκέπτης

Μοιραστείτε | 
 

 Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια

Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας Πήγαινε κάτω 
Μετάβαση στη σελίδα : Επιστροφή  1, 2, 3, 4, 5, 6, 7  Επόμενο
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
The Half-Blood Princess
Λυκανθρωπος
Λυκανθρωπος
The Half-Blood Princess

Number of Posts : 5241
Registration Date : 10/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Silentium Silentium

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Icon_minitimeΠαρ Φεβ 25, 2011 9:29 am

ξωτικουλι θελουμε συνεχεια!! inloving
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Icon_minitimeΠαρ Φεβ 25, 2011 9:32 am

laugh Η πλειοψηφία πάντοτε κερδίζει, οπότε δεν γίνεται να αντιστέκομαι... Ορίστε!!bounce inloving

Είχα την αίσθηση πως κοιμόμουν, το ήξερα, όμως δεν ήθελα να ξυπνήσω. Κάτι σε εκείνο το μέρος, έκανε την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, ακανόνιστα. Φοβόμουν, γιατί τριγύρω, υπήρχε μόνο το σκοτάδι και στα αυτιά μου έφτανε το τρελό γέλιο μιας γυναίκας που με έκανε να ανατριχιάζω ολόκληρη. Έβλεπα το μόνο φως μπροστά μου, στο τεράστιο κτήριο και αυτό το φως με ζάλιζε και ταυτόχρονα ήταν η σωτηρία μου. Έπρεπε να την σταματήσω και να ακολουθήσω το φως… το ήξερα βαθιά μέσα μου…
«…να φάω;». Μούγκρισα. Έπρεπε να συνεχίσω να βλέπω το όνειρο.
«Χαρά… Τι να φάω; Πεινάω…». Άνοιξα τα μάτια μου και είδα την Ειρήνη σκυμμένη στο πλάι μου. Ανασηκώθηκα και ζαλίστηκα.
«Ε, Χαρά; Τι έχεις; Που να σου πω για το σχολείο! Κάναμε χειροτεχνίες και εγώ ζωγράφισα εμένα, εσένα, το μπαμπάκα, τη μαμάκα και το Νίκο! Και η κυρία μου είπε…».
Η Ειρήνη συνέχιζε να μου μιλάει καθώς εγώ άνοιγα το ψυγείο, έβγαζα υλικά για τοστ, έφτιαχνα τα τοστ και καθώς έτρωγε. Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα να την υποδεχόμουν με ένα χαμόγελο και πολλή χαρά, όμως μου ήταν αδύνατο να χαμογελάσω. Προσπάθησα να προσποιηθώ, όμως δυστυχώς χτύπησε φλέβα χωρίς να το ξέρει.
«Ο Νίκος δεν ήρθε ακόμα, Χαρά;». Η συσκευασία με τα τοστ μου έπεσε από τα χέρια και έσκυψα να τη μαζέψω καθώς έλεγα ανέκφραστα: «Βγήκε για μια βόλτα. Θα έρθει όπου να’ ναι…». Κοίταξα μηχανικά το ρολόι στον τοίχο: ήταν έξι και έξω είχε νυχτώσει…
Οι ώρες περνούσαν και ανησυχούσα όλο και πιο πολύ. Είχα βρει μια πρόφαση και πήγα στο δωμάτιο μου, λέγοντας στην Ειρήνη να μην με ενοχλήσει γιατί είχα διάβασμα. Φυσικά ήξερα πως θα με ενοχλούσε σίγουρα, όμως και πάλι δεν έπρεπε να ξεσπάσω πάνω της.
Είχα ανοιγμένο μπροστά μου το βιβλίο των Αρχαίων, όμως δεν καταλάβαινα τίποτα από τη σύγχυση. Πήγε εφτά, οκτώ, εννιά… Πότε θα ερχόταν ο μπαμπάς από το εστιατόριο; Ο Νίκος έλειπε πέντε ώρες… Που πήγε; Η πόλη είναι τεράστια. Μπορεί να χάθηκε ή… ή να έμπλεξε κάπου.
Πήγε εννιά και μισή και βρισκόμουν στα πρόθυρα του εγκεφαλικού. Ήμουν στο σαλόνι και πηγαινοερχόμουν από δω και από κει, ενώ η Ειρήνη κόντευε να ζαλιστεί καθώς με παρατηρούσε. Είχα ξεχάσει να την βάλω και για ύπνο. Ο Νίκος έφυγε πολύ αναστατωμένος…
«Χτυπάει το κουδούνι!», ανακοίνωσε η Ειρήνη και έκανε να ανοίξει. Την σταμάτησα στα μέσα του δρόμου και έτρεξα εγώ αναστατωμένη. Στο κατώφλι της πόρτας ήταν ένα αγόρι, ίσως δύο χρόνια μεγαλύτερό μου, που δεν του έδωσα ιδιαίτερη σημασία και από πίσω ο Νίκος, ο οποίος δεν τολμούσε να με κοιτάξει στα μάτια.
«Νίκο!», φώναξα και έτρεξα να τον αγκαλιάσω. Με χτύπησε στην πλάτη και με έκανε πέρα. «Με ανησύχησες! Τι έγινε;». Τώρα είχα βγει έξω, έτοιμη να του τα ψάλλω.
«Χάθηκε», μου είπε το ψηλό, ξανθό αγόρι με πράσινα καρφάκια που τον έφερε.
«Συγνώμη, τόση ώρα και δεν σας έχω ευχαριστήσει…», του είπα κοιτώντας ακόμη τον αδερφό μου.
«Ω, δεν πειράζει. Τον βρήκα σε μια κακόφημη γειτονιά και υπέθεσα πως χάθηκε», μου χαμογέλασε ευγενικά ο άγνωστος και δεν μπορούσα παρά να του ανταποδώσω το χαμόγελο.
«…Συγνώμη που σε ανησύχησα…», χαμήλωσε το βλέμμα του καθώς του έδινα ένα ποτήρι ζεστό κακάο, πίσω μέσα στο σπίτι μας, αφού έβαλα την Ειρήνη για ύπνο.
«Δεν πειράζει», του είπα και δεν αναγνώρισα τη φωνή μου. Δεν ήξερα πως ακριβώς έπρεπε να φερθώ πλέον στο Νίκο. «Πιές το κακάο σου και πέσε να κοιμηθείς, εντάξει;»
«Ο μπαμπάς τι ώρα θα γυρίσει;»
«Δεν ξέρω», απάντησα αόριστα χωρίς να τον κοιτάξω στα μάτια.
«Μου είσαι ακόμη θυμωμένη;». Τον κοίταξα. Φαινόταν στεναχωρημένος και μετανιωμένος, αλλά δεν καταλάβαινε.
«Δεν σου θύμωσα, μικρέ», αναστέναξα και πήγα κοντά του. «Απλώς φοβήθηκα για σένα και… δεν ξέρω πώς να σου φερθώ πια…»
«Τι εννοείς;»
«Δεν ξέρω, αλλάζεις και… δεν θέλω»
«Δεν αλλάζω εγώ, είναι η ζωή μας που αλλάζει απότομα!», παραπονέθηκε και έγειρε το κεφάλι του στον ώμο μου, κινδυνεύοντας να χύσει το κακάο.
«Νίκο…»
«Μμμ;»
«Το κακάο!»
«Ωχ! Συγνώμη…». Τώρα, τον αναγνώριζα...

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ

Ξανά το ίδιο όνειρο, αναλογίστηκα καθώς ντυνόμουν για τη δεύτερη μέρα στο σχολείο. Τα έκανα όλα μηχανικά και πήγα και πάλι στην κουζίνα.
«Καλημέρα, Χαρά μου!», μου είπε ο μπαμπάς και μου ανακάτωσε τα μαλλιά. Τον έβλεπα πολύ κεφάτο…
«Καλημέρα… Τι ώρα γύρισες χθες;», τον ρώτησα καχύποπτη. Εκείνος, με κοίταξε με την άκρη του ματιού του και μετά δήλωσε αεράτα:
«Ε! Ξέρεις μωρέ, δουλειά…!», και επέστρεψε μπροστά στην τηλεόραση με μια κούπα καφέ στο χέρι.
«Μάλιστα», μονολόγησα. Αυτό δεν μου άρεσε καθόλου. Δουλειά- ξεδουλειά, δεν θα γινόταν και κομμάτια ο μπαμπάς!
Ακούμπησα στον πάγκο της κουζίνας, έχοντας τεντωμένα τα αυτιά μου για το σχολικό. Ο Νίκος καθόταν στον δερμάτινο διθέσιο καναπέ και φαινόταν χαμένος στις σκέψεις του. Γιατί έπρεπε να έρθουν έτσι τα πράγματα;
ΜΠΙΠ!!! Πετάχτηκα πάνω φουρκισμένη, χαιρέτησα γρήγορα και έφυγα τρέχοντας, κλείνοντας με δύναμη την πόρτα.
Και τι δε θα έδινα για μια ήσυχη μέρα, χωρίς αναταράξεις στο νευρικό μου σύστημα… Έτρεξα με τα μάτια προσηλωμένα στο σχολικό και, καθώς άνοιγε η πόρτα, ήξερα πως έπρεπε να τα περιμένω όλα. Ανέβηκα προσεκτικά τα σκαλοπάτια και η πρώτη που μπήκε στο οπτικό μου πεδίο καθώς το σχολικό έπαιρνε πάλι ταχύτητα, ήταν η Λούσι, περιτριγυρισμένη από τις… σκύλες της και πολλά αγόρια που κρέμονταν από τα χείλη της. Δεν με κοίταξε καν όταν πέρασα από δίπλα της και την άκουσα να λέει στη Λόλα να κρατήσει ένα καθρέφτη για να βάλει εκείνη πούδρα. Αναστέναξα.
Στο παλιό μου σχολείο… δεν τελείωσα τη φράση στο μυαλό μου, γιατί είδα την Άντα, στο βάθος να κάθεται με ένα κοκκινομάλλικο κορίτσι.
«Καλημέρα», τους χαμογέλασα, «Μπορώ να καθίσω;». Η Άντα μου έδειξε τη θέση δίπλα της και κάθισα ανακουφισμένη.
«Η Χαρά, η Ελίζα», έκανε τις μονότονες συστάσεις της.
«Γεια σου, Χαρά!», μου χαμογέλασε η όμορφη κοκκινομάλλα, «άκουσα πολλά για σένα»
«Ω. Από…». Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω και εκείνη συνέχιζε να μιλάει.
«Χθες ήμουν άρρωστη και είπα να μην έρθω στο σχολείο… Είμαι και εγώ στην ίδια τάξη με εσένα! Καλά, μιλάμε… τι ωραία μπλούζα!», φώναξε ενθουσιασμένη για την μπλε ηλεκτρίκ μου μπλούζα.
«Εεε… Ευχαριστώ, Ελίζα»
«Τίποτα! Καλά, μιλάμε, δεν το συζητώ, θα περάσουμε υπέροχα… Αχ, μια μέρα έλλειψα και έγινε το σώσε! Άντα, τι κάνει ο Άγγελος;», είπε παίζοντας παιχνιδιάρικα με μια τούφα των μαλλιών της.
Κοίταξα και εγώ την Άντα, η οποία είχε πάρει ένα άγριο, δολοφονικό βλέμμα.
«Παραμένει το ίδιο γουρούνι που ήταν και προχθές», απάντησε σκοτεινά η Άντα και ξέσπασε τα νεύρα της με το να δώσει μια κλοτσιά στο μπροστινό κάθισμα. Ο Αλέξης γύρισε και την κοίταξε ενοχλημένος, όμως αυτή δεν έδωσε σημασία.
«Κατάλαβα. Η κόντρα καλά κρατεί», τιτίβισε η Ελίζα και μου έκλεισε το μάτι.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Undying Curse
Administrator
Administrator
Undying Curse

Number of Posts : 7462
Registration Date : 29/03/2010

Character sheet
Magic Object: Το χαμένο διάδημα
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Icon_minitimeΠαρ Φεβ 25, 2011 10:28 am

εεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε άλλο όνομα δεν υπάρχει?
μέχρει το ''Ο Αλέξης'' είναι τέλειο αλλά με το Αλέξης δεν είναι!!! conf

τέλος πάντων πιστεύω να μην πάρει μεγάλο μέρος στην ιστορία...
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Icon_minitimeΣαβ Φεβ 26, 2011 5:56 am

Ελπιδάκι, δεν κατάλαβα το σχόλιό σου conf think Τι γίνεται με τα ονόματα; Σε χάλασε κάτι; lolll Τι να μην πάρει μέρος στην ιστορία; Γενικότερα, δεν κατάλαβα τίποτα cuty
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Starlight
Administrator
Administrator
Starlight

Number of Posts : 4810
Registration Date : 14/03/2010

Character sheet
Magic Object: Κιβωτός των στοχασμών
House: Silentium Silentium

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Icon_minitimeΣαβ Φεβ 26, 2011 6:39 am

Wiii, ο παλιός Νίκος σιγά σιγά επιστρέφειι! loll loll
Και, επαναλαμβάνω, η Άντα δεν έχει απλή κόντρα με τον Άγγελο. Cool
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
The Half-Blood Princess
Λυκανθρωπος
Λυκανθρωπος
The Half-Blood Princess

Number of Posts : 5241
Registration Date : 10/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Silentium Silentium

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Icon_minitimeΣαβ Φεβ 26, 2011 7:13 am

Σπόιλερ:
Τελειο,ΤΕΛΕΙΟ!!!!!!
Αντα ftw!!!!!!
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Icon_minitimeΣαβ Φεβ 26, 2011 7:57 am

Ευχαριστώ Μαράκι!! hug Θα το' χω υπόψιν.

Παράθεση :
Και, επαναλαμβάνω, η Άντα δεν έχει απλή κόντρα με τον Άγγελο.
Ξέρεις κάτι που δεν ξέρω; Cool
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Starlight
Administrator
Administrator
Starlight

Number of Posts : 4810
Registration Date : 14/03/2010

Character sheet
Magic Object: Κιβωτός των στοχασμών
House: Silentium Silentium

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Icon_minitimeΣαβ Φεβ 26, 2011 8:11 am

Εγώ; Εσύ είσαι η συγγραφέας! lolll
Διαίσθηση. Cool
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Icon_minitimeΚυρ Φεβ 27, 2011 5:09 am

Παράθεση :
Εγώ; Εσύ είσαι η συγγραφέας!
Αυτό ξαναπές το Cool

Παράθεση :
Διαίσθηση.
Για να δούμε αν είναι σωστή η διαίσθηση lolll Εγώ πάντως, δεν μιλάω Very Happy
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Icon_minitimeΔευ Φεβ 28, 2011 7:57 am

Μια νέα, ζουμερή συνέχεια, για εσένα και τις διαισθήσεις σου Νεφελάκι!! :PEnjoy in love

Ήμασταν στο μάθημα Αγγλικών. Κανείς δεν άκουγε τον κακόμοιρο τον καθηγητή Πετρίδη. Όλοι είχαν άλλες ασχολίες και καθώς καθόμουν στο προτελευταίο θρανίο μαζί με την Άντα(στο τελευταίο καθόταν μια χαζοχαρούμενη Ελίζα), είχα μια υπέροχη θέα της τάξης.
Σήμερα ο Αχιλλέας και η Λούσι θα πρέπει να τσακώθηκαν. Ωστόσο κανένας από τους δυο τους δεν φαίνεται στεναχωρημένος. Ο Αχιλλέας ήταν χαρούμενος επειδή άρχιζαν οι προπονήσεις ποδοσφαίρου και η Λούσι…
«…Σίγουρα κάτι σχεδιάζει αυτή», είπε για πολλοστή φορά η Άντα, «Δεν μου το βγάζεις από το μυαλό». Ανασήκωσα τους ώμους μου αδιάφορα. Ποτέ δεν μου άρεσε να χαλάω τη διάθεσή μου με το να ασχολούμαι με εγωπαθείς προσωπικότητες.
«Και τι σημασία έχει;», είπα τη σκέψη μου.
«Χαρά! Η Λούσι είναι… διαβολική. Μην την βλέπεις έτσι», με επέπληξε.
«Καλά, όπως θες», την κατεύνασα. Τι σατανική και διαβολική; Όλοι παιδιά είμαστε και επομένως, έχουμε κάποιες κοινές σκέψεις. Προσπάθησα να το εξηγήσω αυτό στην Άντα με καλό τρόπο για να μην νευριάσει.
«Σίγουρα! Ειδικά εσείς οι δυο έχετε κοινές σκέψεις!», ψυθίρησε ανήσυχη.
«Τι εννοείς;»
«Τον Αχιλλέα». Μου έδειξε με το κεφάλι της ένα θρανίο μπροστά στη δεξιά σειρά των θρανίων. Κοίταξα εκεί προσεκτικά. Ο Αχιλλέας κοίταζε προς το μέρος μας. Μάλλον…
«Του αρέσεις εσύ ή η Ελίζα», εξήγησα ήρεμα ενώ η Ελίζα έκανε πως αυτοπυροβολούταν.
«Χαρά, δεν πας καλά», άρχισε η Ελίζα, «Ή δεν ξέρεις από αυτά ή μας κάνεις την πάπια»
«Εεε…».
Έψαξα στην αίθουσα μια απάντηση και τότε είδα τη Λούσι να με κοιτάζει και αυτή. Μόνο που το δικό της βλέμμα ήταν σίγουρα διαφορετικό. Μπορεί να μην γνώριζα πολλά από αυτά, όμως ήξερα πως αυτό ήταν ένα καθαρά και σε μεγάλο βαθμό κοριτσίστικο βλέμμα. Ένα βλέμμα ανταγωνισμού που δηλώνει πως μόνο μια θα επιζήσει. Έσκυψα το κεφάλι αυτόματα, την ίδια στιγμή που το κουδούνι χτυπούσε…
Οι επόμενες μέρες δεν διέφεραν από την σημερινή. Πέρασαν με έναν καταιγισμό χαζομάρας. Με τον καιρό διαπίστωνα πως η Άντα ήταν αντράκι και είχε τσαμπουκά, ενώ η Ελίζα ήταν… το κορίτσι της ροζ τσιχλόφουσκας με πολύ αυτοπεποίθηση και πάντα μέσα στην καλή χαρά. Ήταν γελοίο να τις βλέπεις δίπλα- δίπλα και να παρατηρείς πως διαφέρουν σε όλα ανεξαιρέτως. Μία τεράστια διαφορά τους ήταν ο Άγγελος.
Βρισκόμασταν στην μεγάλη τραπεζαρία και όλα τα τραπέζια ήταν πιασμένα. Η Άντα ήταν έτοιμη να διώξει κάτι παιδιά από το κοντινότερο τραπέζι με τις κλοτσιές, όμως τελικά κατάφερα να την πείσω να μην το κάνει.
«Ρε σεις, πάμε να κάτσουμε με τα παιδιά εκεί», μας έδειξε η Ελίζα με ένα βαμμένο κόκκινο δάχτυλο. Και οι δυο κοιτάξαμε προς την κατεύθυνση που μας έδειχνε. Φυσικά, ο πρώτος που είδα ήταν ο Άγγελος που μας κουνούσε το χέρι. Ωχ! Δεν είχα καμία όρεξη να περάσω μισή ώρα δίπλα στον μισογύνη Άγγελο. Βέβαια, δίπλα του καθόταν ο Αχιλλέας, που σήμερα ήταν πολύ όμορφος με το μαύρο κολλητό ζιβάγκο του… Και απέναντι από τον Αχιλλέα καθόταν ένας άλλος συμμαθητής μας, ο Αλέξης, που ήταν ένα μελαχρινό αγόρι με ίσια μύτη και σχετικά ήσυχο παιδί, όμως προσπαθούσε να δουλέψει με το ‘νταϊλίκι’ του για να στέκεται επάξια δίπλα στους άλλους δύο.
Τελείως θαμπωμένη από το χαμόγελο που μόλις μου είχε χαρίσει ο Αχιλλέας, δεν πρόσεξα πως η Άντα απομακρυνόταν με ταχύ βήμα.
«Άντα!», η Ελίζα έτρεξε δίπλα της και την τράβηξε από το χέρι. Πήγα κοντά τους γρήγορα ανήσυχη.
«και μου ζητάς να πάω να κάτσω…», έλεγε φουρκισμένη η Άντα και έδιωξε μια τούφα από τα μαύρα μαλλιά της με την ανάστροφη.
«Το ξέρεις ότι το παρακάνεις;», προσπάθησε να την ηρεμήσει η Ελίζα. «Το έχουν προσέξει όλοι πόσο αντιπαθείς τον Άγγελο και το παιδί πραγματικά σε φοβάται!»
«Το παιδί», κάγχασε η Άντα και ξεφύσησε.
«Και μάλιστα πολύ ωραίο παιδί… Δεν έχεις παρατηρήσει τα πράσινα μάτια του…», είπε μοιρολατρικά η Ελίζα. Ξαφνικά, χάθηκε στις σκέψεις της. πού έχω μπλέξει Θεέ μου; Ο καθείς με τον πόνο του, δεν λέω, αλλά… τον Άγγελο βρε Ελιζάκι;
«Θα την πνίξω», μονολόγησε η Άντα. Πειράζει που δεν καταλαβαίνω τίποτα;, αναρωτήθηκα.
«Άντα, δεν ξέρω τι σε έπιασε, αλλά τα παιδιά θα παρεξηγήσουν», άρχισα εγώ. Η Άντα με κοίταξε με πείσμα. Μήπως έπρεπε να χρησιμοποιήσω ανάποδη ψυχολογία; «Καλά, μείνε εδώ και θα τους πω πως δεν ένιωθες καλά. Άλλωστε», πρόσθεσα γρήγορα, «η Ελίζα θα λειτουργήσει καλύτερα χωρίς εσένα…»
«Τι να λειτουργήσει, πώς να λειτουργήσει;», ρώτησε γρήγορα η Άντα. Το βλέμμα της γυρνούσε από εμένα στην Ελίζα και από την Ελίζα σε εμένα.
«Θέλω να τον ρίξω, ακόμη και η Χαρά το κατάλαβε!», η Ελίζα έστριψε μια κόκκινη μπούκλα. Δεν καταλάβαινα τι ακριβώς ήθελε να ρίξει, αλλά το σχέδιο μου έπιασε αμέσως. Ίσως τελικά η ανάποδη ψυχολογία βοήθησε γιατί η Άντα προσπάθησε να καλμάρει αγριοκοιτάζοντας την Ελίζα στο δρόμο για το τραπέζι των παιδιών.
«Γεια σας κορίτσια», χαιρέτησε άνετα ο Άγγελος.
«Γεια», χαιρετήσαμε εγώ και η Ελίζα. Η Άντα έκανε πως δεν τον ακούει, μα ο Άγγελος δεν πτοήθηκε.
«Μπορούμε να καθίσουμε;», ρώτησε με νάζι η Ελίζα και η Άντα από πίσω μου έκανε πως ξερνάει. Ο Αχιλλέας γέλασε και γύρισα να τον κοιτάξω καχύποπτη. Στο όμορφο πρόσωπό του άνθιζε ένα χαμόγελο και τα μάτια του έλαμπαν. Μου πήρε ένα λεπτό για να ξαναρχίσει να χτυπάει με τον κανονικό ρυθμό η καρδιά μου. Με είδε και μου έδειξε να κάτσω δίπλα του. Δεν έδινα πια σημασία στην Ελίζα και στην Άντα και πήγα γρήγορα στη θέση που μου πρόσφερε. Σίγουρα, εκείνη τη στιγμή αγνόησα τα σοφά λόγια που μου είχε πει πριν μια εβδομάδα η Άντα: «Και προς Θεού, μακριά από τον Αχιλλέα!»
«Γεια», μου είπε ζεστά όταν κάθισα.
Ξερόβηξα κωμικά. Γιατί ήμουν τόσο αγχωμένη; Χαζή!, φώναξα στον εαυτό μου καθώς ο Αχιλλέας περίμενε με ένα χαμόγελο να του πω κάτι. «Γεια σου»
«Έχει και εδώ άδεια θέση, Άντα». Γύρισα περίεργη. Η Άντα ήταν όρθια, διχασμένη. Η Ελίζα είχε πάρει ήδη τη θέση της στα αριστερά του Άγγελου και η μόνη άδεια θέση ήταν αυτή στα δεξιά του. Μάντευα πως θα μπορούσε να στέκεται όρθια μισή ώρα παρά να καθίσει δίπλα του. Απ’ ότι φαίνεται, πήρε μια απόφαση.
Δεν πίστευα στα μάτια μου. Πήγε κοντά του, έσκυψε από πάνω του… Ο Άγγελος την κοιτούσε στα μάτια, αυτή κοιτούσε κάτι πίσω του. Και τη στιγμή που ο Άγγελος ήταν έτοιμος να σηκωθεί η Άντα πήρε μια καρέκλα από το πίσω τραπέζι(που βρισκόταν πίσω από τον Άγγελο) και την πήγε δίπλα στον Αλέξη. Την άκουσα να μουρμουρίζει κάτι σαν: «… Και εσύ και το χαρέμι σου…!», καθώς καθόταν σαν κυρία στη θέση της. Ο Άγγελος πήρε το βλέμμα της αγελάδας, της πολύ μπερδεμένης αγελάδας, αλλά το έκρυψε αμέσως. Έβαλε το χέρι του γύρω από την Ελίζα νωχελικά και την είπε ομορφούλα.
Ο Αχιλλέας δίπλα μου είχε διπλωθεί από τα γέλια.
«Κουράγιο φίλε», του είπε προσπαθώντας να πάρει το ύφος κάποιου που πηγαίνει σε κηδεία και του χτύπησε παρηγορητικά τον ώμο με γροθιά. Ο Άγγελος τον στόλισε με μια αξιοπρεπή βρισιά και στράφηκε και πάλι στην Ελίζα, η οποία προσπαθούσε να τον φλερτάρει με παιχνιδιάρικο τρόπο. Άθελά μου, θυμήθηκα τη Λούσι και αναγούλιασα. Έμοιαζαν με έναν τρόπο…
«Λοιπόν; Πως σου φαίνεται το σχολείο;», ρώτησε ο Αχιλλέας δείχνοντας τριγύρω με μια πλατιά χειρονομία.
«Πολύ όμορφος…», είπα κοιτάζοντας τον. Σήκωσε το φρύδι του κωμικά. «Όμορφο ήθελα να πω!», πήρα μια βαθιά αναπνοή, «Ωραίο. Καλό. Εεε…». Κοίταξα τριγύρω ψάχνοντας μια λέξη. Ο Αχιλλέας μου έσκασε ένα χαμόγελο.
«Είσαι πολύ αστεία Χαρά»
«Ναι… Πάντα άθελά μου! Οι παλιές μου κολλητές…», ξεροκατάπια στην ανάμνηση των διδύμων.
«Σου λείπουν», δεν ήταν ερώτηση. Νοιαζόταν. Κούνησα το κεφάλι. Με κοίταξε στα μάτια. Για λίγο δεν μιλούσαμε, επικρατούσε αμηχανία.
«Ναι ρε φίλε! Την άλλη Παρασκευή μου είπαν», έλεγε από την άλλη άκρη του τραπεζιού ο Αλέξης στον Άγγελο.
«Ωραία. Το μόνο που μας μένει είναι να βρούμε μέρος…». Για λίγο έμειναν και οι δυο αμίλητοι.
«Για τι πράγμα μιλάνε;», ρώτησα χαμηλόφωνα τον Αχιλλέα. Δεν μου απάντησε και τον τσάκωσα να με κοιτάζει χαμένος στις σκέψεις του.
«Ε;»
«Για τι πράγμα μιλάνε;», τον ξαναρώτησα υπομονετικά.
«Ω! Σκέφτονται να κάνουν πάρτι. Θέλουμε του χρόνου να πάμε μια βδομάδα εκδρομή στο εξωτερικό όλη η πρώτη. Δηλαδή τότε θα πηγαίνουμε Δευτέρα…», διόρθωσε τον εαυτό του.
«Και έτσι λέμε να ξεκινήσουμε τα πάρτι από φέτος…», συμπλήρωσε η Ελίζα.
«Ξέρεις. Έρχονται παιδιά από το λύκειο… Περνάμε καλά και επίσης αποταμιεύουμε από τα λεφτά της εισόδου.», συμπλήρωσε ο Αλέξης και συνέχισαν να σχεδιάζουν για το πόσο ακριβώς θα πρέπει να κοστίζει, αν θα υπάρχουν αλκοολούχα ποτά και που θα στεγαστεί το πάρτι.
«Άντα», είπε ο Άγγελος. Η Άντα έκανε πως δεν τον ακούει. Ο Αχιλλέας πάλι γέλασε και ο Άγγελος τον κοίταξε νευριασμένος. «Άντα!», ξαναείπε. Αυτή τη φορά η Άντα τον κοίταξε με ένα αδιάφορο- ερωτηματικό βλέμμα.
«Εσύ δεν δουλεύεις σε ένα κλαμπάκι στην πλατεία;», ρώτησε αδιάφορα. Ο Αχιλλέας σήκωσε ειρωνικά το φρύδι του και ρουθούνισε.
«Τι;», ρώτησα. Μήπως σνόμπαρε το μέρος που δούλευε η Άντα;
Ο Αχιλλέας με εξέτασε και αποφάσισε να μου πει χαμηλόφωνα στο αφτί.
«Κάνει τον ανήξερο τώρα, ότι δήθεν δεν ξέρει που δουλεύει η Άντα, ενώ ξημεροβραδιάζεται όλη μέρα εκεί…». Μου έκλεισε το μάτι. Γιατί έκανε τον αδιάφορο; Δεν καταλάβαινα τίποτα… Αποφάσισα να επικεντρωθώ στη συζήτηση.
«Ναι. Το “dragon and tiger”», είπε η Άντα χωρίς να κοιτάζει τον Άγγελο. Εκείνος ήταν πολύ ευχαριστημένος και προσπαθούσε να το κρύψει.
«Την Παρασκευή δουλεύεις;». ρώτησε αδιάφορα.
«Ναι». Ξεφύσησε αδιάφορα για τη συζήτηση και επικεντρώθηκε στο χυμό της.
Ο Αλέξης έκανε νόημα στον Άγγελο. «Άκου Άντα. Είσαι να γίνει το πάρτι στο “dragon and tiger”; Εμείς θα είμαστε στην είσοδο, θα προσέχουμε… Εσύ θα κάνεις παιχνίδι…», της χαμογέλασε. Η Άντα του χαμογέλασε και αυτού. Α! Μόνο στο Άγγελο φερόταν άσχημα. Και νόμιζα πως απλώς τα είχε βάλει με τον αντρικό πληθυσμό!
«Σόρυ, παιδιά. Τις παρασκευές δουλεύω στο μπαρ…»
«Μπαρ- γούμαν δηλαδή, ε;», προσπάθησε να μπει στη συζήτηση ο Άγγελος.
«Ναι, έτσι λέγεται», απάντησε απότομα η Άντα και ο Άγγελος λούφαξε και πάλι.
«Και ποιος θα είναι ο ντι- τζέι;», παραπονέθηκε ο Αχιλλέας, «Εσύ παίζεις τέλεια!»
«Ναι, ρε συ», είπε η Ελίζα.
«Χαλαρώστε. Ο αδερφός μου παίζει εξίσου καλά», έβαλε τέλος η Άντα, «Α! Και θέλω το 35% των εσόδων…».
Δεν ήταν καθόλου περίεργο που οι άλλοι δεν της αρνήθηκαν το ποσό. Μάλλον άξιζε. Ήταν κάπως περίεργο το ότι η Άντα δούλευε. Τις επόμενες μέρες μου εξήγησε πως ήθελε να είναι ανεξάρτητη. Ωστόσο η Ελίζα μου είπε εμπιστευτικά πως οι γονείς της Άντας δεν ζούσαν και αυτή και ο μεγαλύτερος αδερφός της, ο Στέφανος είχαν μάθει από μικρά να τα βγάζουν πέρα μόνοι τους. Η Άντα δεν ήξερε πως το έμαθα αυτό και δεν σκόπευα να της δείξω πως τα ήξερα. Είχα μάθει πως ένα από τα πράγματα που απεχθανόταν ήταν η συμπόνια. Το άλλο ήταν η οικογένεια Αγγέλου…
Ναι. Οικογένεια Αγγέλου. Τελικά αυτοί ήταν τα κακομαθημένα παιδιά του κύριου Παναγιώτη. Πόσο μικρός είναι ο κόσμος.
Βρισκόμασταν στα αποδυτήρια και φορούσαμε τις φόρμες μας. Ολόκληρο το τετράμηνο ήταν αφιερωμένο στο ποδόσφαιρο, κάτι που έκανε την Άντα πολύ χαρούμενη και την Ελίζα να λείπει όλως περιέργως από κάθε μάθημα γυμναστικής.
«Αχ!». Μόλις πρόσεξα πως οι φόρμες μου ήταν λερωμένες με μουστάρδα και κέτσαπ παντού. Τις πέταξα κάτω απογοητευμένη. Κάποιος θα πρέπει να με μισούσε πολύ. Και οι σκέψεις μου επιβεβαιώθηκαν.
«Τι έγινε Διαμαντίου; Λέρωσες τις φόρμες σου;», εμφανίστηκε από τη γωνία η Λούσι με τη Λόλα και τη Λίλα στο πλευρό της. Ακούμπησε νωχελικά στον τοίχο. Το μπλουζάκι της ήταν ανασηκωμένο, πιασμένο σε κάμπο έτσι ώστε να φαίνεται το επίπεδο στομάχι της. Έσφιξα την κοτσίδα μου και την κοίταξα με το πιο άγριο βλέμμα που είχα. Εκείνη γέλασε ειρωνικά. Μαζεύτηκα πίσω αβέβαιη.
«Κοιτάξτε κορίτσια! Το κοριτσάκι προσπαθεί να σκληρύνει! Πρέπει να πάρει αμέσως μαθήματα…»
«Ναι, αμέσως!», είπαν η Λίλα και η Λόλα με τις καμπανιστές φωνές τους. Η Άντα τόση ώρα έδενε τα κορδόνια της, όμως τώρα σηκώθηκε και πλησίασε τη Λούσι με τα χέρια στη μέση. Παρατήρησα πως τώρα η Λούσι έδειχνε πιο κοντή και από μένα και από την Άντα. Βέβαια τώρα δεν φορούσε ψηλοτάκουνα…
«Ω, θα πάρει από εμένα μαθήματα», είπε απειλητικά η Άντα. «Και… ποιος ξέρει; Ίσως το αποτέλεσμα να μην σ’ αρέσει», της χαμογέλασε ειρωνικά.
«Ότι μάθημα κι αν πάρει από σένα, άχρηστο θα της φανεί», απάντησε μελιστάλακτα η Λούσι. Μετά έκανε πίσω, έγνεψε στις σκύλες της και βγήκαν έξω.
Τελικά η γυμνάστρια μου τα έψαλλε, η Λούσι με κορόιδευε, ο Αχιλλέας πήρε το μέρος μου και ο Άγγελος επίσης με αποτέλεσμα η Λούσι να αρχίσει να τον βρίζει, ο Άγγελος να γίνεται κόκκινος από το κακό του και να αρχίζουν να καυγαδίζουν πολύ άγρια. Μάλλον αυτό γινόταν πολύ συχνά, γιατί όλοι ξαφνικά κοιτούσαν αλλού και δεν τολμούσαν να πάρουν το μέρος κανενός.
Όλα πήγαιναν καλά. Οι υπόλοιποι έπαιζαν ποδόσφαιρο και εγώ τους κοιτούσα από τις εξέδρες. Μόνο που η Λούσι, κατά λάθος ή όχι, δεν ήξερα, βάρεσε πολύ άσχημα την Άντα στο κεφάλι με μια μπάλα του μπάσκετ. Τα υπόλοιπα δεν τα πρόλαβα καθώς έτρεχα ανήσυχη. Μήπως έπαθε κακό η Άντα; Έβλεπα τους υπόλοιπους που είχαν κάνει έναν κύκλο και υπέθετα πως ίσως λυποθήμησε.
Ωστόσο, κατάλαβα σύντομα τι γινόταν. Είδα έκπληκτη τη Λούσι στο πάτωμα και την Άντα από πάνω της, να της τραβάει τα μαλλιά να τη γρατζουνάει να την χτυπάει όπου βρει…
«Ας φωνάξει κάποιος την κυρία!», φώναξε ο Άγγελος. Θα μπορούσε πολύ απλά να απομακρύνει ο ίδιος την Άντα, αλλά υπέθετα πως είχε φάει και αυτός ξύλο στο παρελθόν και φοβόταν.
«Όχι ρε φίλε!», του είπε ο Αλέξης κοιτώντας την Άντα, «Αυτή η Άντα είναι… είναι! Τη θέλω». Μάλλον άκουγα πολλά, όμως είχα κολλήσει εκεί και με έσπρωχναν και άλλοι από πίσω και δεν μπορούσα να φύγω από δίπλα τους.
«ΤΙ θέλεις;», είπε εμβρόντητος ο Άγγελος.
«Την Άντα»
«Για το καλό σου μείνε μακριά της!»,του γρύλισε ο Άγγελος.
«Τι; Μη μου πεις ότι…», χαμογέλασε ο Αλέξης.
«Τι λες ρε! Όχι! Αλλά στην καλύτερη θα φας μεγάλη απόρριψη…», προσπάθησε να τα μπαλώσει και να κρύψει το χαμόγελό του σε αυτή την ιδέα. Τους κοίταζα πλέον με ενδιαφέρον.
«Και στη χειρότερη;», ρώτησε σκεφτικός ο Αλέξης.
«Θα φας ξύλο», είπε χαιρέκακα ο Άγγελος. Δεν δυσκολεύτηκα να καταλάβω πως αυτό ήταν ευχή.
Εκείνη τη στιγμή η γυμνάστρια κατσάδιαζε άγρια την Άντα. Εγώ στη θέση της θα είχα λουφάξει, ωστόσο η φίλη μου ήταν αδιάφορη με τα χέρια σταυρωμένα στο στήθος περιμένοντας. Όταν τελείωσε ο εξάψαλμος της καθηγήτριας η Άντα είπε κάτι που δεν μπόρεσα να ακούσω με ύφος Δεν-Με-Νοιάζει-Τίποτα-Άντε και…, έδειξε μια προσβλητική χειρονομία προς το μέρος της Λούσι, πήρε τα πράγματά της και έφυγε νευριασμένη. Είχαν μείνει όλοι να την θαυμάζουν…
«Λέω να το ρισκάρω», δήλωσε ο Αλέξης μαγεμένος από την τσαμπουκαλού φίλη μου. Ο Άγγελος από την άλλη… ήταν έτοιμος να τον παρηγορήσει η οποιαδήποτε τυχαία βρεθεί στο δρόμο του. Ή απλώς η Ελίζα, μια από τις καλύτερες φίλες της Άντας. Τυχαίο; Δε νομίζω… απάντησα στο ερώτημα που η ίδια έθεσα καθώς ο Αχιλλέας έβαζε ένα γκολ και φώναζε: “Αφιερωμένο”, σε μένα.
Την αφιέρωση που θα μας έκανε όμως η Λούσι, δεν την είχαμε σκεφτεί…
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Starlight
Administrator
Administrator
Starlight

Number of Posts : 4810
Registration Date : 14/03/2010

Character sheet
Magic Object: Κιβωτός των στοχασμών
House: Silentium Silentium

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Icon_minitimeΤρι Μαρ 01, 2011 2:01 am

Χαχα!!
Το περίμενα, το περίμενα!! loll loll
Ωχ, και... προβλέπω μπελάδες. lolll
Ξωτικό, όποτε μπορέσεις, κι άλλο!
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Undying Curse
Administrator
Administrator
Undying Curse

Number of Posts : 7462
Registration Date : 29/03/2010

Character sheet
Magic Object: Το χαμένο διάδημα
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Icon_minitimeΤρι Μαρ 01, 2011 7:46 am

αχ! μορέ τέλειο!!!!
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
The Half-Blood Princess
Λυκανθρωπος
Λυκανθρωπος
The Half-Blood Princess

Number of Posts : 5241
Registration Date : 10/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Silentium Silentium

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Icon_minitimeΠεμ Μαρ 03, 2011 1:57 am

Αρε Αντα!!!!!!!!

Αυτο επρεπε να το δω!!!!
Ξωτικουλι περιμενουμε τη συνεχεια!!!! inloving
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Laverne de Montmorency
Moderator
Moderator
Laverne de Montmorency

Number of Posts : 1986
Registration Date : 05/03/2010

Character sheet
Magic Object: Αόρατος Μανδύας
House: Silentium Silentium

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Icon_minitimeΠεμ Μαρ 03, 2011 2:37 am

Άργησα λίγο να διαβάσω τα τελευταία κομμάτια αλλά τώρα τα είδα και είναι όλα τέλεια! Η Άντα είναι φοβερός χαρακτήρας.
Συνέχισε!
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Icon_minitimeΠεμ Μαρ 03, 2011 5:57 am

Ευχαριστώ για την υποστήριξη παίδες! laugh


ΜΥΣΤΙΚΑ ΜΕΤΑΞΥ ΜΥΣΤΙΚΩΝ

Ο Αχιλλέας Δούκας, γόνος αριστοκρατικής οικογένειας και γιος του πρωθυπουργού της χώρας, μπορούμε να πούμε πως είχε πάντα ότι ήθελε. Ποτέ πριν δεν υπήρχε κάτι άγνωστο και άπιαστο για αυτόν. Ποτέ πριν ακριβώς ένα μήνα…
«Αχιλλέα μου, συμβαίνει κάτι;». Η Λούσι Αγγέλου, και μέλλουσα μνηστή του- ή όπως έλεγε συχνά ο τύπος και οι κατεξοχήν σοβαροί δημοσιογράφοι: ‘το άλλο του χρυσό’- επέστρεψε το κοκτέιλ στον Σεμπάστιαν, τον προσωπικό βοηθό του νεαρού Δούκα και του έκανε νόημα να βγει από το δωμάτιο με μια αέρινη κίνηση που έκανε τα χρυσά βραχιόλια της να λάμψουν.
«Τι;», την κοίταξε απορημένος ο Αχιλλέας, «όχι, τίποτα».
«Κατάλαβα. Σου έχω λείψει!», του είπε ναζιάρικα και κάθισε δίπλα του στον καναπέ με επένδυση κόκκινου βελούδου. «Ω… Σε έχω παραμελήσει με τις συνεντεύξεις που δίνω αυτές τις μέρες..!».
«Μην ανησυχείς, καταλαβαίνω», της απάντησε απότομα και την έδιωξε από την αγκαλιά του. Η Λούσι τον κοίταξε με σκοτεινό βλέμμα και έκανε στην άκρη μία τούφα από τα ξανθά μαλλιά της.
«Αγάπη μου, συμβαίνει κάτι; Γιατί τις τελευταίες εβδομάδες δεν μου αρέσει η συμπεριφορά σου. Είμαστε το χρυσό ζευγάρι της Μεγάπολης, μην το ξεχνάς». Ο Αχιλλέας έστρεψε το βλέμμα του προς το μέρος της. «Και… Η μάμι θα λυπηθεί αν μάθει πως η σχέση μας έχει προβλήματα… Ποιος ξέρει τι θα αναγκαστεί να κάνει για την ευτυχία μου!...». Η Λούσι κατέβασε το κάτω της χείλος, άξια ηθοποιός όπως πάντα.
Ο Αχιλλέας Δούκας , ήξερε μέσα του πως η μέλλουσα μνηστή του ήταν θεατρίνα, και ωστόσο, τα λόγια που τους είπε τον έκαναν να σκεφτεί πως η οικογένειά του θα βρει τον μπελά της αν κάνει κάποιο λάθος με την κοπέλα. Τι αισθανόταν για αυτήν; Μπορεί παλιά να ήταν φλόγα που τώρα έσβησε, ένα καπρίτσιο που πέρασε, όμως δεν μπορούσε έτσι απλά να την χωρίσει.
Κάπως έτσι ο Αχιλλέας έβαλε την καλύτερη του μάσκα του ερωτευμένου και έκανε χαρούμενη τη Λούσι…

«Ήρθες επιτέλους;»
«Ναι, συγνώμη που άργησα, έπρεπε να κλείσω κάτι υποθέσεις», είπε λαχανιασμένη η γυναίκα και κάθισε απέναντι από τη νεαρή κοπέλα. Της είχε ζητήσει να συναντηθούν-επιτέλους!- και εκείνη βιάστηκε να δώσει μια πρόφαση για να βγει έξω.
«Τι συμβαίνει;», ρώτησε η γυναίκα. Η νεαρή απέναντί της, έπλεξε τα λεπτεπίλεπτα δάχτυλά της και την κοίταξε με ένα αποφασιστικό βλέμμα.
«Ήθελα να μάθω πώς πάει η δουλεία σου Κατερίνα, τι άλλο;», σχημάτισε μια γραμμή με τα χείλη της.
«Πολύ καλά, η έρευνα συνεχίζεται κανονικά. Προσπαθώ να πλησιάσω τον πατέρα, όπως μου είπες, με μεγάλη επιτυχία πρέπει να πω», είπε χαμηλόφωνα η Κατερίνα καθώς ο σερβιτόρος της έφερνε σε έναν δίσκο τον συνηθισμένο εσπρέσο.
«Έχεις κάποια παρατήρηση, κάποιο στοιχείο, τι λέει το μητρώο της;»
«Τίποτα, είναι πεντακάθαρο. Αν και… εντάξει, αυτό είναι συνηθισμένο. Ο Παύλος και η Γαλήνη παντρεύτηκαν ενώ η Γαλήνη ήταν έγκυος, και δεν μιλάμε για τους πρώτους μήνες. Και από όσα κατάφερα να αποσπάσω, είναι αδύνατον… δηλαδή, δεν κολλάει χρονικά, η σύλληψη με βάση τη γνωριμία τους, την εγκυμοσύνη…»
«Καλά, και αυτό φαίνεται μόνο σε μένα παράξενο; Κάτι μου βρωμάει εδώ… Και δεν είναι τα φτηνά αρώματα που φοράνε όλες εδώ μέσα», είπε ειρωνικά η όμορφη νεαρή και πολλές γύρισαν να την κοιτάξουν εχθρικά στο μαγαζί.
«Τι τις ήθελες τις τρίχες;», ρώτησε παραξενεμένη η Κατερίνα πίνοντας μια γουλιά.
«Ανάλυση. Ποιος ξέρει τι θα βρούμε εκεί;»
Η Κατερίνα έδειξε να σκέφτεται κάτι για λίγο.
«Εντάξει. Για να τις πάρω καταλαβαίνεις πως χρειάζομαι χρόνο. Να μπω στην οικογένεια, να με γνωρίσουν και τα παιδιά να προχωρήσει καλά…», πήρε μια βαθιά ανάσα. «Η μικρή είναι τόσο αθώα, τόσο … ανυποψίαστη, από αυτά που έχω μάθει», γέλασε.
«Τα σιγανά ποταμάκια να φοβάσαι χρυσό μου. Ακόμη και η Λίλα και η Λόλα την συμπαθούν κρυφά. Οι καθηγητές την ευνοούν και έχω την εντύπωση πως ο Αχιλλέας από τη στιγμή που ξεφύτρωσε αυτή, είναι άλλος άνθρωπος! Είπα στη μητέρα μου να υπενθυμίσει στον πατέρα του τι θα φέρει η ένωση των οικογενειών, του έβαλα λόγια... Πριν λίγα χρόνια, κατέστρεψα μια μικρή και ασήμαντη σαν κι αυτή, που όμως με απειλούσε και πίστεψέ με, η Χαρά είναι δέκα φορές πιο αδύναμος στόχος από εκείνη… Ο κόσμος μας, ο κόσμος που μπήκε έτσι απότομα, χωρίς να ρωτήσει, δεν είναι για τα κυβικά της. Δεν θα την αφήσω να πάρει όλη τη δόξα. Δεν θα την αντέξει ούτως ή άλλως…», ανασήκωσε τους ώμους της η άλλη.
«Οπότε συνεχίζουμε;»
«Ναι, θέλω να μάθω τα πάντα για τη Χαρά Διαμαντίου. Όσο περισσότερα γνωρίζεις για τον εχθρό τόσο πιο εύκολα μπορείς να τον αφανίσεις», είπε η Λούσι Αγγέλου χαιρέκακα και έδωσε στην Κατερίνα έναν φάκελο με… χοντρό περιεχόμενο.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Undying Curse
Administrator
Administrator
Undying Curse

Number of Posts : 7462
Registration Date : 29/03/2010

Character sheet
Magic Object: Το χαμένο διάδημα
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Icon_minitimeΠεμ Μαρ 03, 2011 7:48 am

αχ!!!αυτή η ζωη!
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
The Half-Blood Princess
Λυκανθρωπος
Λυκανθρωπος
The Half-Blood Princess

Number of Posts : 5241
Registration Date : 10/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Silentium Silentium

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Icon_minitimeΠεμ Μαρ 03, 2011 8:08 am

συνομοσιες,ιντριγκες,πλεκτανες!!!!
Ποπο!!!
Γινεται ακομα πιο ενδιαφερον!!!!

Συνεχεια παρακαλω inloving
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Starlight
Administrator
Administrator
Starlight

Number of Posts : 4810
Registration Date : 14/03/2010

Character sheet
Magic Object: Κιβωτός των στοχασμών
House: Silentium Silentium

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Icon_minitimeΠεμ Μαρ 03, 2011 9:31 am

Πόσο παίζει να αντιπαθώ την Λούσι; -.-
Συνέχεια όοοποτε μπορέσεις Ξωτικό μου!! inloving
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Icon_minitimeΔευ Μαρ 07, 2011 7:44 am

laugh Ελπίδα: συμφωνώ! Μαρία: χαίρομαι! Νεφέλη: μπες στο κλαμπ lolll



[i]CLUB “DRAGON AND TIGER”
ΠΡΟΣΟΧΗ!!!!


Η επόμενη μέρα στο σχολείο αποδείχθηκε εφιαλτική. Το θέμα του Αχιλλέα με απασχολούσε υπερβολικά πολύ και δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε οτιδήποτε άλλο. Μα πώς γίνεται ξαφνικά να είναι τόσο ψυχρός μαζί μου; Ουφ! Μου είχαν κάνει ήδη παρατήρηση τρεις καθηγητές και είχα γίνει ήδη πέντε φορές κατακόκκινη, όμως αρνούμουν να καταλάβω, ή απλά δεν μπορούσα.
Όλα τα παιδιά της τάξης, που σιγά- σιγά, μάθαινα τα ονόματά τους, περίμεναν πώς και πώς τη βραδιά του πάρτυ. Και εγώ το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ, ενώ είχα τόσα άλλα πιο σημαντικά προβλήματα, ήταν ο Αχιλλέας, ο οποίος ήταν όλο αγκαλιές και φιλιά με τη Λούσι. Η ζήλεια είναι ένα περίεργο συναίσθημα και τα προαισθήματά μου εκείνες τις μέρες ήταν επίσης περίεργα.
Ήξερα πως αυτό που ένιωθα ήταν ένα μικρό κομμάτι της ζήλειας που θα ένιωθε ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος. Και αυτό οφειλόταν στο ότι ένιωθα βαθιά μέσα μου πως δεν την αγαπούσε. Πέρασα τις δυο πρώτες ώρες κάνοντας ψυχανάλυση στον εαυτό μου μέχρι να καταλήξω στο συμπέρασμα πως δεν ζήλευα, απλώς δεν μου άρεσε η επιλογή του. Του άξιζε κάτι καλύτερο. Σίγουρα καλύτερο από αυτό το φίδι.
Έπειτα, ένα άλλο θέμα, ήταν πως δεν ήθελα να πάω στο πάρτυ. Ήθελα να πάω για να ξεσκάσω, να ξεχαστώ, να γνωρίσω τη νυχτερινή Μεγάπολη… όμως, δεν το ήθελε ένα κομμάτι της ψυχής μου, το πιο δυνατό κομμάτι της αδύναμης ψυχής μου, που με έκανε να φαίνομαι δυνατή. Πως γίνεται να φαίνομαι δυνατή τη στιγμή που πεθαίνω μέσα μου; Αυτό το κομμάτι της ψυχής μου ήταν κάθετο στο να πάω εκεί. Και αντίθετο με την Άντα και την Ελίζα, φυσικά…

«Δεν καταλαβαίνω γιατί κάνεις έτσι!», μου χτύπησε η Άντα. Βρισκόμασταν μέσα στη ζεστασιά του σχολικού. Θα χιόνιζε άραγε; Σίγουρα περίμενε μια απάντηση, όμως δεν την είχα ούτε εγώ.
«Δεν ξέρω, αλήθεια», κοίταξα τα χέρια μου. Γιατί μου φώναζε έτσι; Εγώ απλώς είπα πως δεν νομίζω να πάω.
«Ερωτεύεσαι», χαμογέλασε η Ελίζα. Είχε μια τρελαμένη άποψη, πως όλα ήταν τέλεια, ο έρωτας ήταν ρόδινος, ερχόταν και περνούσε και στη ζωή ξαναχτυπούσε… Τρελαινόμουν.
«Μη λες βλακείες Ελίζα! Φυσικά και δεν πρόλαβε να τον ερωτευτεί…», την μάλωσε η Άντα ψυχρά και μετά γύρισε αβέβαιη σε μένα. «Έτσι, Χαρά;». Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως δεν παρακολουθούσα τη συζήτησή μας εδώ και ώρα και έκανα μεγάλο κόπο να θυμηθώ τι μου είπαν. Ήταν περίεργο το πόσο μπορούσε κάποιος να επηρεάσει την ψυχική μου ηρεμία και τη διάθεσή μου. Κάποιος ουσιαστικά άγνωστος. Άρα, οι οικογενειακές πίκρες ήταν δεδομένες, έκανα μια πικρόχολη σκέψη. Δεν πρέπει να πας, συνέχισε η συνείδηση μου.
«Είσαι ερωτευμένη, Χαρά», είπε απλά η Ελίζα και προσπάθησε να αλλάξει θέμα. «Σήμερα στο πάρτι, να βάλω το καινούριο μου στράπλες φόρεμα, ή να βάλω ένα στενό παντελόνι με-»
«Εγώ δεν θα έρθω», τη διέκοψα.
«Τι; Έλα τώρα βρε Χαρά! Δεν γίνεται να μην έρθεις εξ αιτίας του Αχιλλέα και της Λούσι! Εννοώ δεν θα περάσεις καλά και θα τους κάνεις την χάρη;», με ρώτησε η Ελίζα με ανασηκωμένο φρύδι. Η Άντα κούνησε το κεφάλι.
Οι φίλες μου είχαν δίκιο όμως η αλήθεια ήταν πως οι υποχρεώσεις με βάραιναν. Ποιος θα πρόσεχε το Νίκο και την Ειρήνη; Ποιος θα τους διάβαζε, ποιος θα τους έβαζε για ύπνο…; Τους είπα πως υπήρχε αυτό το πρόβλημα, χωρίς να εξηγήσω που είναι η μητέρα μου και τα κορίτσια μου έδωσαν τον αριθμό του κινητού τους για παν ενδεχόμενο. Ήταν αποφασισμένες για όλα. Για δική μου ατυχία.

Έφτασα στο σπίτι μου και ένιωθα δέκα κιλά βαρύτερη εξαιτίας των ευθυνών. Ήθελα πραγματικά να πάω σε εκείνο το πάρτι και ο βασικότερος λόγος δεν ήταν για να μάθω περισσότερα μέρη σ΄ αυτή την καταραμένη πόλη που μου έχει προξενέψει μόνο μπελάδες… Κύριος λόγος ήταν για να διαλευκάνω την υπόθεση “Αχιλλέας”.
Ήμουν σίγουρη πως δεν του είχα κάνει κάτι κακό. Τότε ποιο ήταν το πρόβλημα; Γιατί ξαφνικά ήταν τόσο ψυχρός μαζί μου; Επίσης σίγουρη πως η Άντα υποπτευόταν τη Λούσι… Και αν είχε δίκιο; Αλλά πώς θα μπορούσε να πείσει η Λούσι τον Αχιλλέα να μην μου μιλά; Δεν έχει δική του βούληση; Εν πάσει περιπτώσει, έπρεπε να πάω στο πάρτι, είχα ένα προαίσθημα και η μαμά μου έλεγε πάντα να ακολουθώ τα προαισθήματά μου.
«Γύρισα!», φώναξα κλείνοντας με δύναμη την πόρτα.
«Καλώς την», άκουσα το Νίκο να λέει από κάπου μέσα. Μια υπέροχη μυρωδιά έφτασε στα ρουθούνια μου και αναρωτήθηκα γιατί ο μπαμπάς δεν ήταν στη δουλειά. Έριξα την τσάντα μου επιτόπου κάτω και ετοιμάστηκα να βγάλω το λόγο που είχα ετοιμάσει στο μυαλό μου καθώς ερχόμουν.
Διέσχισα το τακτοποιημένο σαλόνι και μπήκα στην κουζίνα.
«Άκου μπαμπά- ». Σταμάτησα απότομα. Δεν ήταν ο μπαμπάς αυτός που μαγείρευε αλλά ο Νίκος. Κατάλαβα πως είχα ανοιχτό το στόμα και το έκλεισα απότομα.
«Που είναι ο μπαμπάς;». Ο Νίκος φορούσε την ποδιά του μπαμπά και κατάλαβα πως μαγείρευε το αγαπημένο μου φαγητό: κανελόνια.
«Στο εστιατόριο», μου χαμογέλασε κεφάτος και σιγοσφύριξε. «Πως πέρασες στο σχολείο;». Ο Νίκος μου έπιανε κουβέντα. Τι ήθελε άραγε από μένα;
Αποφάσισα πως έπρεπε να καθίσω και να το αντιμετωπίσω αυτό, όμως εκείνη τη στιγμή άκουσα το σχολικό της μικρής.
«Α, η Ειρήνη! Πήγαινε άνοιξε σε παρακαλώ, Χαρούλα», μου είπε ο Νίκος απασχολημένος με τη μαγειρική. Χαρούλα; Τον κοίταξα απορημένη και πήγα να προϋπαντήσω την μικρή μου αδερφή.
Την άκουσα που χαιρετούσε τις φίλες της και της άνοιξα την πόρτα τη στιγμή ακριβώς που έβαζε το κλειδί στην κλειδαριά.
«Χαρά!», τσίριξε χαρούμενη και έπεσε πάνω μου, γεγονός που με έκανε αμέσως να χαρώ. Την πήρα στην αγκαλιά μου και έκλεισα προσεκτικά την πόρτα πίσω μας.
«Πως πέρασες πριγκίπισσα;». Η Ειρήνη καταχάρηκε που την είπα πριγκίπισσα και μου χάρισε ένα εκτυφλωτικό χαμόγελο.
«Πολύ ωραία! Σήμερα βγήκαμε έξω στην παιδική χαρά του σχολείου και παίζαμε στις κούνιες, όμως μετά δεν έκανε καλό καιρό και… Τι μυρίζει έτσι;». Γύρισε με το βλέμμα της το δωμάτιο και έμενε κι εκείνη άφωνη με το Νίκο.
«Άντε, ελάτε, είναι έτοιμο το φαγητό», μας είπε ο μικρός και έβγαλε προσεκτικά τρία πιάτα από το ντουλάπι. Έπειτα, γύρισε και μας κοίταξε απορημένος με την έκφρασή μας. «Άντε, δεν θα΄ρθετε να φάμε;!».
Η Ειρήνη του χαμογέλασε και έκατσε φρόνιμα, αφού πρώτα έβγαλε το κόκκινο μπουφάν της και μου το έδωσε να το κρεμάσω. Όλο αυτό το σκηνικό ήταν τελείως περίεργο. Καθίσαμε και οι τρεις στο τραπέζι και αφού πρώτα η Ειρήνη είπε προσευχή, φάγαμε το υπέροχο γεύμα. Χωρίς να το θέλω, είχα μείνει έκπληκτη με τις μαγειρικές ικανότητες του αδερφού μου. Η διάθεση στο σπίτι αμέσως άλλαξε σε χαρούμενη και κατά έναν παράξενο τρόπο, οικογενειακή. Ο Νίκος άκουγε την Ειρήνη να τιτιβίζει για τις φίλες της και παρότρυνε και εμένα να μιλάω. Έπειτα από μισή ώρα και δύο γεμάτα ως πάνω πιάτα κανελόνια, αποφάσισα να μιλήσω ανοιχτά.
«Νίκο;», άρχισα.
«Μμμ;», είπε καθώς έτρωγε μια μπουκιά.
«Πως και… μαγείρεψες;». Εκείνος σταμάτησε για να καταπιεί και ανασήκωσε τους ώμους του.
«Ξέρεις… γιατί;», τον ρώτησα. «Απλώς μου φαίνεται περίεργο επειδή δεν μας έχεις συνηθίσει σε τέτοια!», διεκρύνησα όταν φάνηκε να στεναχωριέται.
«Απλώς, να, ήθελα μια φορά να είμαστε σαν οικογένεια. Να καθίσουμε και να μιλήσουμε, να πούμε τα νέα μας… Το φαγητό ήταν μια καλή αρχή, απλά. Φρόντισα να είναι το αγαπημένο σου. Για να με συγχωρήσεις κιόλας για.. ξέρεις», έσκυψε το κεφάλι του. Δεν μπορούσα παρά να του χαμογελάσω. Πράγματι ήταν καλή ιδέα.
«Μαγειρεύεις πολύ ωραία!», του είπε ευχάριστα η Ειρήνη σαν να μην είχε προσέξει τον μονόλογό του, «Σε λίγο καιρό θα μαγειρεύεις τόσο καλά όσο ο μπαμπάκας!»
«Τι; Ο μπαμπάκας; Ο μπαμπάκας;». Ο Νίκος πήγε στο μέρος της και άρχισε να την γαργαλάει. Η Ειρήνη παραλίγο να πνιγεί με τη μπουκιά της. Και για πρώτη φορά εκείνη τη μέρα, γελούσα με την καρδιά μου. Όμως με έκαναν να θυμηθώ το πρόβλημά μου.
Τους άφησα για λίγο να παίζουν και πήρα το κινητό μου. Πληκτρολόγησα τον αριθμό… Και πήγα πάλι μέσα με το κινητό στο αφτί μου.
«Ναι;», άκουσα τον μπαμπά να λέει. Από πίσω του ακούγονταν και άλλες φωνές, υπέθεσα η ομάδα μαγειρικής του.
«Μπαμπά;». Τα παιδιά σταμάτησαν να κάνουν φασαρία και με κοίταξαν ανήσυχα. Τους έκανα νόημα με το χέρι πως όλα ήταν εντάξει, όμως συνέχισαν να με κοιτούν περίεργα για τον λόγο που έπαιρνα τηλέφωνο τον μπαμπά στη δουλειά του.
«Ναι, Χαρούλα μου… Συμβαίνει κάτι; Αυτά στο τραπέζι δύο παιδιά!»
«Τι;», τον ρώτησα παραξενεμένη.
«Τίποτα, τίποτα. Πες μου». ‘Έπαιξα νευρικά με το κορδόνι της μπλούζας μου.
«Να… Σήμερα κάνει η τάξη μου πάρτι και θέλω πολύ να πάω. Δεν βγαίνω ποτέ έξω, όπως ξέρεις και οι νέοι μου φίλοι θέλουν πολύ να πάω», ξαναείπα νευρικά. Ο μπαμπάς δεν μιλούσε για λίγο.
«Τότε να πας». Ήθελε σίγουρα να ξεμπερδέψει με το τηλεφώνημα για να γυρίσει στη δουλειά του.
«Ναι, όμως… τα παιδιά;», του θύμισα. «Ποιος θα τους προσέχει;»
«Ω! Ναι…», γέλασε με ένα αστείο που δεν ήξερα. «Αυτή είναι μια ευκαιρία… Μην ανησυχείς Χαρά μου, θα φέρω μια κυρία να τα προσέχει». Ξεφύσησα ανακουφισμένη, τον ευχαρίστησα και το έκλεισα.
«Χαρά, θα βγεις έξω; Το βράδυ;», ρώτησε η Ειρήνη με το δάχτυλο στα χείλη της. Ο Νίκος με παρατηρούσε περίεργος.
«Ναι, όμως μην ανησυχείτε, θα έρθει μια κυρία να σας προσέχει!», είπα και κάθισα δίπλα τους με αναπτερωμένο ηθικό και διάθεση για αστεία.

Είχα ετοιμαστεί από ώρα. Φόρεσα ένα κοντό μαύρο φόρεμα, μπότες και φρόντισα να πάρω μαζί μου μια ζακέτα γιατί κατά έναν περίεργο τρόπο, ήταν σαν ο καιρός να είχε κάνει συμφωνία με τη διάθεσή μου. Όσο πιο χάλια γινόμουν, τόσο πιο μαύρος φαινόταν να γίνεται ο ουρανός. Από τη νευρικότητά μου, δεν μπορούσα να καθίσω ήρεμα στο καθιστικό με τα παιδιά που έβλεπαν μια κωμωδία και μετρούσα τα βήματά μου σε αναλογία με τα πλακάκια όταν άκουσα το αυτοκίνητο του μπαμπά στο γκαράζ από κάτω.
Γρήγορα, ετοίμασα την τσάντα μου και τσέκαρα τι είχα πάρει μαζί μου.
«Χαρά!», είδα τον μπαμπά μπροστά στην ορθάνοιχτη πόρτα. «Ετοιμάστηκες;». Ήταν προφανές πως ήταν χαρούμενος…
«Ν…ναι»
«Ωραία», είπε πριν καν ολοκληρώσω, «Έλα μέσα Κατερίνα!», στράφηκε σε κάποια που δεν έβλεπα ακόμη. Τότε, άκουσα ένα λεπτό γέλιο και τακούνια να πλησιάζουν. Στην πόρτα, εμφανίστηκε μια όμορφη, μικροκαμωμένη γυναίκα. Απέπνεε έναν άλλο αέρα. Με κοντά σοκολατί μαλλιά σε ασύμμετρο σχήμα και όμορφα καστανά μάτια, ήρθε και στάθηκε δίπλα στον μπαμπά μου με χάρη. Ο Νίκος από δίπλα είχε στραβολεμιάσει για να την δει και με έκπληξη άκουσα έναν γδούπο που δήλωνε πως στην προσπάθειά του είχε πέσει από τον καναπέ.
«Χαρά, αυτή είναι η κυρία που σου έλεγα. Κατερίνα, η Χαρά, η μεγάλη μου κόρη».
«Χάρηκα», της έδωσα το χέρι μου. Εκείνη με κοιτούσε προσεκτικά από πάνω μέχρι κάτω και κούνησε το κεφάλι της. Είχε περίεργο ύφος. Προσπάθησα να το αγνοήσω. «Σας ευχαριστώ που θα κρατήσετε σήμερα τα παιδιά…»
«Ναι. Βασικά Χαρά…», διέκοψε ο μπαμπάς, αλλά μετά η Κατερίνα τον κοίταξε κι εκείνος σταμάτησε απότομα. «Μπορείς να πηγαίνεις». Κάτι δεν μου κολλούσε εδώ, όμως από τότε που ήρθα σε αυτό το μέρος πολλά δεν μου κολλούν, οπότε το άφησα εκεί το θέμα. Τους καληνύχτισα και έφυγα για το club “Dragon and Tiger”.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Undying Curse
Administrator
Administrator
Undying Curse

Number of Posts : 7462
Registration Date : 29/03/2010

Character sheet
Magic Object: Το χαμένο διάδημα
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Icon_minitimeΔευ Μαρ 07, 2011 8:14 am

ωραίο!!!άχ αυτή η Κατερίνα
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Starlight
Administrator
Administrator
Starlight

Number of Posts : 4810
Registration Date : 14/03/2010

Character sheet
Magic Object: Κιβωτός των στοχασμών
House: Silentium Silentium

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Icon_minitimeΔευ Μαρ 07, 2011 8:44 am

Νίκος ο απρόσεχτος μάγειρας!! laugh
Αναρωτιέμαι τι θα γίνει στο πάρτυ... Και τι θα γίνει με την Κατερίνα...
Ξωτικούλι, γράφεις υπέροχα και όποτε μπορέσεις συνέχεια!! inloving
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Icon_minitimeΤρι Μαρ 08, 2011 3:43 am

laugh Ευχαριστώ inloving Έρχεται εντός των ημερών wink
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Icon_minitimeΤετ Μαρ 09, 2011 6:57 am

Κου κου τσα. Ήρθε lolll


Έχει παλιόκαιρο, σκέφτηκα κοιτώντας τον μαύρο ουρανό. Είχε ήδη νυχτώσει και δεν μου άρεσε που περπατούσα μόνη μου στους δρόμους. Είχα μια ανησυχία από τη στιγμή που έφυγα από το σπίτι. Η αλήθεια όμως είναι πως για τα δεδομένα της Μεγάπολης, το κλαμπάκι αυτό ήταν αρκετά κοντά, μόλις είκοσι λεπτά από το σπίτι μιας και ήταν και αυτό στον κεντρικό.
Το τελευταίο δεκάλεπτο με ακολουθούσε από απόσταση πενήντα μέτρων ένα μαύρο αμάξι με φιμέ τζάμια και δεν ήξερα αν αυτό ήταν καλό. Κοίταξα πίσω μου για πολλοστή φορά, ήταν εκεί και φαινόταν να είμαι ο μόνος πεζός έναντι της θάλασσας των αυτοκινήτων… Άρχισα να τρέχω νευρικά με όλη μου τη δύναμη… Το αυτοκίνητο με τα φιμέ τζάμια γρύλισε καθώς πατούσε γκάζι. Τρέχα… Τρέχα… Σίγουρα μπορεί να με φτάσει…
«Α!», έπεσα πάνω σε κάποιον, «Χίλια συγνώμη…». Σήκωσα το βλέμμα και αντίκρισα ένα γνωστό, ψηλό, ξανθό αγόρι με πράσινες ανταύγειες και γαλάζια μάτια. Τι μου θύμιζε; Γύρισα πίσω ανήσυχη. Το αυτοκίνητο είχε εξαφανιστεί…
«Εντάξει, δεν πειράζει, δεν θα σε σκοτώσω…», μου χαμογέλασε αυτός και γέλασα και εγώ νευρικά.
«Όλα χάλια μου πάνε…». Ώπα! Αυτή την ίδια συζήτηση είχα κάνει πριν λίγες βδομάδες με τον…
«Κάπου σε ξέρω…», μου είπε αυτός και με έφερε πίσω στην πραγματικότητα. «Έι! Ο αδερφός σου είχε χαθεί. Ένα αγοράκι…;». Τώρα τον θυμήθηκα. Ήταν αυτός που είχε βρει το Νίκο, εκείνη τη μέρα που τσακωθήκαμε.
«Α! Ναι… Ευχαριστώ γι’ αυτό»
«Τίποτα. Με λένε Στέφανο», μου έδωσε το χέρι του χαμογελαστός. Μου έφτιαχνε τη διάθεση αυτός ο τύπος.
«Χαρά», του έδωσα και το δικό μου.
«Ω! Τότε… πάμε», μου είπε έκπληκτος και με τράβηξε μαζί του. Μάλλον είχα σχηματίσει λάθος εντύπωση. Και να ήταν αυτός ο οδηγός του αμαξιού με τα φιμέ τζάμια;;;
«Έι! Που πάμε;», προσπάθησα να τραβήξω το χέρι μου. Με πήγαινε προς ένα μαγαζί που δεν μπορούσα να διακρίνω το όνομα.
Γύρισε και μου χαμογέλασε. «Στο “Dragon and Tiger” φυσικά! Η αδερφή μου σε περιμένει»
«Ποια είναι η αδερφή σου;». Σταμάτησα αμέσως να του αντιστέκομαι όμως εκείνος δεν μου άφησε το χέρι.
«Η Άντα»
«Ω! Εντάξει τότε. Και με τρόμαξες…», μονολόγησα. Μου έπιασε τη συζήτηση για το από πού ήρθα, ποια είναι η ιστορία μου, τι κάνω… Φυσικά δεν μου είπε τίποτα ούτε για τον ίδιο, ούτε για την αδερφή του, όμως δεν παραπονιόμουν. Με έναν παράξενο τρόπο κατάφερνε να με απασχολεί μακριά από τα προβλήματά μου.
«Εδώ είμαστε!», μου είπε. Βρισκόμασταν σε μια είσοδο. Μπροστά μας υπήρχαν τρεις άντρες που με κοίταξαν ερωτηματικά. Ήμουν έτοιμη να βγάλω το πορτοφόλι μου για να πληρώσω την είσοδο όταν ο Στέφανος είπε στον πιο μεγαλόσωμο:
«Nικ, η είσοδος της κοπέλας είναι κερασμένη από εμένα». Εγώ δεν θα πήγαινα κόντρα στο Νικ, όμως εκείνος χαμογέλασε στον Στέφανο-μάλλον ήταν κοινωνικός με όλους- και μας έκανε νόημα. Ο Στέφανος με τράβηξε από το χέρι και κατεβήκαμε λίγα σκαλοπάτια. Είχε απόλυτο σκοτάδι εκτός από έναν ελαφρύ φωτισμό που ερχόταν από μια πόρτα λίγο μακριά.
«Είναι υπόγειο το μαγαζί Στέφανε;», τον ρώτησα έκπληκτη. Εκείνος μου έγνεψε κωμικά το κεφάλι.
«Είσαι έτοιμη Χαρά; Το μαγαζί που δουλεύω εγώ με την αδερφή μου είναι… μοναδικό». Εκείνη τη στιγμή άνοιξε την πόρτα μπροστά μας και… έμεινα με το στόμα ανοιχτό.
Ήταν πράγματί μοναδικό. Κυρίευε παντού ένα σκούρο μπλε χρώμα, του σκοτεινού ουρανού και οι πάγκοι ήταν γυάλινοι και άστραφταν σαν τα αστέρια. Έπαιζε μια μουσική dark metal, πεθαμενατζίδικη και στο ταβάνι υπήρχαν όμορφες ασημί μπάλες που έριχναν το χλωμό τους φως εδώ κι εκεί. Στους τοίχους δέσποζαν όμορφες, μαύρες ηλεκτρικές κιθάρες. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ την Άντα να δουλεύει σε διαφορετικό μαγαζί από αυτό.
«Έλα, θα σε πάω στην Άντα». Ουφ, ναι. Άρχισα να ανακουφίζομαι επειδή ντρεπόμουν. Υπήρχε τόσος κόσμος και όλα τα κορίτσια με κοιτούσαν γεμάτα μίσος. Μάλλον ο Στέφανος θα ήταν το όνειρο πολλών εδώ και αναρωτήθηκα πόσες ερχόντουσαν καθημερινά εδώ μόνο για να τον βλέπουν. Του έσφιξα το χέρι για να του δώσω να καταλάβει πως τον ευχαριστώ και μου το έσφιξε και εκείνος. Μου φάνηκε μάλιστα πως τον άκουσα να γελάει χαμηλόφωνα.
Βρισκόμασταν στο μπαρ και ο Στέφανος μου έδειξε ένα κάθισμα, όμως δεν κάθισα. Είδα δίπλα μου τον Αχιλλέα, με τη Λούσι, τη Λίλα, τη Λόλα, τον Άγγελο με την Ελίζα που ήταν η μόνη από αυτούς που με χαιρέτησε. Ο Αχιλλέας κοίταξε χαμηλά, στα μέρια του Στέφανου και τα δικά μου και για λίγο φάνηκε να χάνει την ψυχραιμία του. Λοιπόν, μάλλον είχε καιρό να αντιδράσει σε οτιδήποτε είχε σχέση με μένα, οπότε μου άρεσε αυτό. Χαμογέλασα στην Ελίζα, προσπάθησα να κρατήσω τα αρνητικά μου συναισθήματα και…
«Επ!», μου φώναξε η Άντα. Την εντόπισα απέναντί μου που είχε σκύψει προς το μέρος μου. «Πως σου φαίνεται;», με ρώτησε αδιάφορα δείχνοντας τριγύρω,
«Είναι ΤΕΛΕΙΑ!», της φώναξα και μου έκανε μια γκριμάτσα. Κοίταξε τον Στέφανο που παρακολουθούσε τη συζήτηση.
«Δεν πιστεύω να σου ρίχτηκε ο τρελός μου αδερφός…;», με ρώτησε και του έκλεισε το μάτι.
«Όχι, ήμουν κύριος! Ο πιο ευγενικός δεκαοκτάχρονος που έχει δίπλα του μια πανέμορφη δεκαπεντάχρονη!», σκούντησε πειραχτικά και τον σκούντησα κι εγώ, πράγμα που έκανε πολλά κορίτσια και τον Αχιλλέα να σκυλιάσουν χωρίς να το καταλάβω. Ένιωθα πολύ άνετα με αυτό τον άνθρωπο.
Μετά από τα συνηθισμένα της πειράγματα, η Άντα πήγε προς μια παρέα στον πάγκο για να φτιάξει τα ποτά τους και τότε την πρόσεξα καλύτερα. Ήταν πολύ όμορφη, αλλά πάντα διαφορετική. Φορούσε ένα μαύρο μάξι φόρεμα, που ήταν διχτυωτό στα μανίκια και στην κοιλιά σαν τον ιστό της αράχνης και κατέληγε στα δάχτυλά της. Όπως πάντα εκκεντρική.
Η ώρα περνούσε και ένιωθα ακόμα πιο περίεργα. Σε λίγο ο Στέφανος έφυγε και πήγε στη θέση του dj καθώς του έκαναν όλοι παράπονα και με άφησε μόνη. Ήπια αργά το κοκτέιλ που μου είχε φτιάξει νωρίτερα η Άντα και χάζεψα τους γύρω μου. Είχα παρατηρήσει και από πριν πως ήμουν η μόνη που δεν είχε βαφτεί έξαλλα και αυτομάτως κοίταξα τη Λούσι.
Ήταν πανέμορφη όπως πάντα. Φορούσε ένα κόκκινο σύνολο και πονούσα μόνο που την κοιτούσα επειδή κρεμόταν πάνω στον Αχιλλέα, ο οποίος μιλούσε θυμωμένος στο κινητό του. Ο Στέφανος έβαλε ένα τραγούδι που μιλούσε για έναν άγγελο και αναρωτήθηκα αν υπήρχαν άγγελοι σε αυτόν τον κόσμο που έπεσα. Εδώ μόνο διαόλια τριγυρνούν.
«Άντα!»
«Ναι, Χαρά;», ήρθε η Άντα κοντά μου.
«Θα βγω έξω να πάρω λίγο αέρα, εντάξει;», της φώναξα στο αφτί. Γύρισε και με κοίταξε.
«’Ντάξει», είπε με μισή καρδιά και με κοίταξε καθώς απομακρυνόμουν. Την ώρα που έβγαινα έξω, η Λούσι μιλούσε συνωμοτικά με τον Άγγελο…

Ανέβηκα παρέα με το κοκτέιλ μου- διπλό αυτή τη φορά- πάνω στην ταράτσα.
Με ενοχλούσε το ότι δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο εκτός από το θέμα ‘Αχιλλέας’. Με ενοχλούσε το γεγονός πως η Λούσι μου φερόταν απαίσια και μου έστηνε παγίδες κάθε μέρα επί ενάμιση μήνα τώρα. Με ενοχλούσα εγώ η ίδια, που δεν είχα το θάρρος να εναντιωθώ, να κάνω μια επανάσταση, να της επιτεθώ, γιατί η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση. Μα, αν δεν ήταν η Άντα, δεν θα τα κατάφερνα μέχρι τώρα. Και με ενοχλούσε ΚΑΙ αυτό, γιατί μπορεί η Άντα να ήταν φίλη μου, όμως θύμωνα επειδή δεν ήμουν αρκετά δυνατή για να τα αντιμετωπίσω όλα μόνη!
Και γιατί ο Αχιλλέας είχε πάψει να μου μιλάει και μου φερόταν αδιάφορα; Τι είχε συμβεί; Δεν γίνεται αυτό… Δεν φτάνει που το σκέφτομαι συνεχώς αυτό το θέμα ενώ έχω άλλα πιο σοβαρά, τα βλέπω και στην τηλεόραση κιόλας!, σκέφτηκα και ήπια μια μεγάλη γουλιά. Ναι… ‘Το ευτυχές νεαρό ζεύγος κάνει τα ψώνια του’, ‘Το πάρτυ και το δώρο έκπληξη του Δούκα στην Αγγέλου’ . Μπλα μπλα μπλα..!
Κάπως έτσι τελείωσε το κοκτέιλ μου. Δεν ήθελα όμως να μπω τόσο νωρίς μέσα. Ο δροσερός άνεμος με βοηθούσε, τα απέραντα φώτα των δρόμων που χάνονταν στο υπερπέραν με ηρεμούσαν και διασκέδαζα. Έτσι, πήρα τηλέφωνο την Μιράντα και της παρήγγειλα άλλο ένα κοκτέιλ –διπλό παρακαλώ, της τραύλισα και εκείνη γέλασε- με πάγο και λεμονάκι. Με κούριερ. Βέβαια, δεν μου πέρασε από το ζαλισμένο μου μυαλό πως μέχρι να φτάσει πάνω, ένα κοκτέιλ μπορεί να αλλάξει πολύ
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Undying Curse
Administrator
Administrator
Undying Curse

Number of Posts : 7462
Registration Date : 29/03/2010

Character sheet
Magic Object: Το χαμένο διάδημα
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Icon_minitimeΤετ Μαρ 09, 2011 7:54 am

αχααααα!!!! αυτός ο Στέφανος από την αρχή κάτι μου μύρισε.... smile
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Starlight
Administrator
Administrator
Starlight

Number of Posts : 4810
Registration Date : 14/03/2010

Character sheet
Magic Object: Κιβωτός των στοχασμών
House: Silentium Silentium

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 Icon_minitimeΤετ Μαρ 09, 2011 8:06 am

Ωχ ωχ για αλλγές σε κοκτέιλ διαβάζω και αναρωτιέμαι. -.-
Επίσης, έχω αρχίσει να συμπαθώ το Στέφανο. rock
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
 

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια

Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 3 από 7Μετάβαση στη σελίδα : Επιστροφή  1, 2, 3, 4, 5, 6, 7  Επόμενο

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Nautilus Academy :: Ναυτιλος II :: Τα Νησιά :: Τα Νησιά της Γνώσης :: Το Νησί της Δημιουργίας :: Γράφοντας...-
Μετάβαση σε:  
Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 3 310
Invision forum με ForumGreek | ©phpBB | Δωρεάν φόρουμ υποστήριξης | Αναφορά κατάχρησης | Πρόσφατες συζητήσεις