Nautilus Academy
Θέλετε να αντιδράσετε στο μήνυμα; Φτιάξτε έναν λογαριασμό και συνδεθείτε για να συνεχίσετε.
Nautilus Academy

Σαλπάρετε στον κόσμο της φαντασίας
 
ΦόρουμLatest imagesΠόρταλΕικονοθήκηΑναζήτησηΣύνδεσηΕγγραφή
Καλωσήρθες Επισκέπτης

Μοιραστείτε | 
 

 Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια

Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας Πήγαινε κάτω 
Μετάβαση στη σελίδα : Επιστροφή  1, 2, 3, 4, 5, 6, 7  Επόμενο
ΣυγγραφέαςΜήνυμα
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Icon_minitimeΠεμ Μάης 05, 2011 3:36 am

Χαχαχαχα!! Πράγματι Νεφέλη, τα αδέρφια είναι ξεκαρδιστικά, κάθε αδέρφια!! lolll
Ελπιδάκι, thanks για τα καλά σου λόγια!! laugh
inloving
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Icon_minitimeΤρι Μάης 10, 2011 7:36 am

Enjoy!!smile

ΘΕΤΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ


«Όλα θα πάνε καλά…», με καθησύχασε για πολλοστή φορά η Άντα. Κάναμε μάθημα λογοτεχνίας, και καθώς η κυρία Τριαντάφυλλου είχε βάλει μπροστά το ‘Ρωμαίος και Ιουλιέτα’, ήταν τόσο απορροφημένη και δεν έδινε σημασία στα μουρμουρητά μας. Η μόνη που ενοχλούνταν και είχε όρεξη να ξανακούσει αυτό το ρομάντζο ήταν η Ελίζα, που κάθε τρεις και λίγο, σκουντούσε από πίσω τις καρέκλες μας για να ησυχάσουμε.
«Πολύ αμφιβάλλω! Ξέρεις ότι η Κατερίνα είχε την φαεινή ιδέα να φάμε όλοι μαζί στο σπίτι; Το βράδυ; Από πού κι ως πού, θέλει η Κατερίνα να γνωρίσει τη μητέρα μου;», ρώτησα τον εαυτό μου.
«Δεν ξέρω, προφανώς θέλει να δείξει πως είναι ανώτερη στον πατέρα σου», υπέθεσε εκείνη.
«Σους!», ακούσαμε από το πίσω θρανίο.

«Εσείς τι νέα;», άλλαξα θέμα στην τραπεζαρία. Δεν γινόταν, την πρώτη σχολική μέρα του νέου χρόνου να παραπονιέμαι συνέχεια. Βρισκόμασταν πίσω-πίσω στην μικρή σειρά των παιδιών που περίμεναν να σερβιριστούν στον μπουφέ.
Το κλίμα στο σχολείο ήταν… κάπως. Όλοι με κοιτούσαν περίεργα, ψυθίριζαν – μα και φώναζαν- πράγματα για μένα. Με τα κορίτσια προσπαθήσαμε να αγνοήσουμε το ότι όλοι στη σειρά μπροστά μας είχαν στρέψει το κεφάλι τους προς το μέρος μας. Ήμασταν σίγουρες άλλωστε, πως εφόσον ήμουν η νέα μυστηριώδης και ενδιαφέρουσα ύπαρξη στη Μεγάπολη για τη Μπιρμπίδη θα επακολουθούσαν πολλά.
«Υπέροχα!», πήρε αμέσως τον λόγο η Ελίζα. «Δεν πειράζει που ήσουν απασχολημένη στις γιορτές, γιατί κι εγώ ήμουν κι έτσι δεν μας έστησες! Αχ, κορίτσια…», μας είπε ενθουσιασμένη.
«Ο Άγγελος;», μάντεψα με ένα χαμόγελο στα χείλη. Κούνησε το κεφάλι καταφατικά.
«Ένα σας λέω. Όταν μας διάβαζε η κυρία Τριαντάφυλλου το ‘Ρωμαίος και Ιουλιέττα’ εκείνον σκεφτόμουν…», είπε με ονειροπόλο ύφος. Η Μιράντα έκανε πως ξερνάει πίσω από τον ώμο της και άρχισα να γελάω. «Σου φαίνεται αστείο Χαρά;», ενοχλήθηκε η Ελίζα και σταμάτησα αμέσως. Ξανά. Επικεντρώσου στην Ελίζα και μην κοιτάζεις τους άλλους. Αργόσχολοι. Ευτυχώς δεν είχα συναντήσει ακόμη τη Λούσι, παρακολουθούσαμε διαφορετικά μαθήματα μέχρι την τέταρτη ώρα.
«Όχι… Ε… Ελίζα, είσαι σίγουρη πως ο Άγγελος νιώθει το ίδιο; Εννοώ, ότι το βλέπει τόσο σοβαρά το θέμα;», προσπάθησα να εξηγήσω τις σκέψεις μου ευγενικά. Εκείνη δεν απάντησε αμέσως.
«Ναι. Ναι; Ναι», κατέληξε, «Είναι αφηρημένος και θα έλεγα πως έχει σοβαρέψει»
«Μην το πεις», είπε η Άντα που είχε ήδη σερβιριστεί, «Γιατί θα πέσει το ταβάνι. Και δεν είναι αφηρημένος από έρωτα, το παιδί είναι αποβλακωμένο από τη φύση του». Η Ελίζα ήταν έτοιμη να της απαντήσει κάτι εξίσου έξυπνο, αλλά δεν βρήκε τι και αρκέστηκε στο να την κεραυνοβολήσει με το βλέμμα της αλλά η άτρωτη Μιράντα δεν πτοήθηκε ιδιαίτερα.
Όταν είχαμε γεμίσει και οι τρεις τους δίσκους μας, σταθήκαμε για λίγο όρθιες προσπαθώντας να εντοπίσουμε κάποιο άδειο τραπέζι.
«Βλέπω ένα», μας έδειξε η Ελίζα απλώνοντας το χέρι της. Ήταν το μόνο άδειο τραπέζι, και στο διπλανό καθόντουσαν οι σκύλες της Λούσι. Μόνες.
«Δεν βαριέσαι…», είπα μονότονα. Ούτως ή άλλως τώρα δεν την υπηρετούσαν. Τυπικά.
Εκείνες ούτε καν που μας πρόσεξαν όταν καθίσαμε στο τραπέζι δίπλα τους ή απλώς το έπαιζαν . Τα κορίτσια άρχισαν να συζητούν για το τεστ της γεωμετρίας που γράψαμε την δεύτερη ώρα και αφέθηκα στις σκέψεις μου. Πού ήταν η Λούσι; Ετοίμαζε το επόμενο σχέδιό της μακριά από τα βλέμματα; Όλοι βλέπουν αυτή την απαίσια εκπομπή όπως φαίνεται και έχουν ξεχάσει πως είμαι η νέα πρόεδρός του και πρέπει να με σέβονται και όχι να με κουτσομπολεύουν. Είμαι υπερβολική; Όχι, μάλλον πρέπει να εκμεταλλευτώ τη θέση μου πριν εκμεταλλευτεί κάτι άλλο η Λούσι…
Συνέχισα να αναπτύσσω αυτές τις άσχημες για την προσωπικότητά μου σκέψεις παίζοντας ταυτόχρονα με την αλατιέρα, όταν ένιωσα κάποιον πάνω μου, κατάλαβα πως τα κορίτσια διέκοψαν απότομα τη συζήτησή του και επίσης όοοολοι στην τραπεζαρία σταμάτησαν. Ανακάθισα νευρική. Σταμάτησε ο χρόνος. Ανεβοκατέβασα το χέρι μου πάνω- κάτω. Όχι, εντάξει.
«Γεια σας κορίτσια», μας είπε ο Αχιλλέας και την ίδια στιγμή ακούστηκε ο κρότος της αλατιέρας. Γύρισα απότομα και αντίκρισα τα μάτια του. Τα κορίτσια τον χαιρέτησαν ταυτόχρονα και ομολογώ πως νόμιζα πως κουφάθηκα. Έκανε απόλυτη ησυχία…
«Μπορούμε να μιλήσουμε ιδιαιτέρως;», με ρώτησε ψυθιριστά.
«Ναι, ήθελα κι εγώ να σου μιλήσω. Κορίτσια, ε… θα επιστρέψω»
«Με το πάσο σου…», είπε η Άντα δίνοντας την παραμικρή σημασία στον θόρυβο που απλωνόταν.
Σηκώθηκα από το κάθισμα και ακολούθησα τον Αχιλλέα σιωπηλά προς την έξοδο της τραπεζαρίας. Επικρατούσε μια αναστάτωση και με την άκρη του ματιού είδα κάποια παιδιά να έχουν βγάλει τα κινητά τους και να μας τραβούν βίντεο, άλλοι μας ακολουθούσαν και άλλοι απλώς κοιτούσαν. Ξαφνικά ένιωσα πρωτόγνωρο θυμό. Ήμουν άνθρωπος κι εγώ και είχα ανάγκη λίγη ιδιωτικότητα και να πώς μου φέρονται μπροστά στα μάτια μου, σαν να είμαι ένα προϊόν προς πώληση. Ο Αχιλλέας δεν αντέδρασε γιατί προφανώς είχε συνηθίσει όμως εγώ…
«Τα κινητά σας θα κατασχεθούν αυτή τη στιγμή», φώναξα στο πλήθος και όλοι τους χαμήλωσαν τις κάμερες με διαμαρτυρίες. Έκανα νόημα στις σκύλες της Λούσι να αναλάβουν εκείνες. Ούτως ή άλλως, εμένα υπηρετούσαν τώρα. «Όποιος μας ακολουθήσει θα αναλάβει χρέη καθαρίστριας. Απολαύστε το γεύμα σας τώρα», είπα τελικά ψυχρά και άνοιξα την πόρτα. Μια ανάσα αέρα χτύπησε το πρόσωπό μου αναζωογονώντας τις ελπίδες μου και την ψυχή μου. Τότε κατάλαβα πως άρχισα να γιατρεύομαι και να αλλάζω. Ένιωθα πιο ζωντανή και δυνατή από ποτέ. Με ένα χαμόγελο ακολούθησα τον Αχιλλέα στο χημείο.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Undying Curse
Administrator
Administrator
Undying Curse

Number of Posts : 7462
Registration Date : 29/03/2010

Character sheet
Magic Object: Το χαμένο διάδημα
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Icon_minitimeΤρι Μάης 10, 2011 10:49 pm

ααααααααααααααααα!!!!! άντε ρεεεε στο καλό σημείο το κόβεις και εσύ!!!!
κανόνισε μην περιμένουμε έναν μήνα....
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Starlight
Administrator
Administrator
Starlight

Number of Posts : 4810
Registration Date : 14/03/2010

Character sheet
Magic Object: Κιβωτός των στοχασμών
House: Silentium Silentium

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Icon_minitimeΤετ Μάης 11, 2011 1:12 am

Hell yeah, η Χαρά ανέλαβε δράση! Cool
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Icon_minitimeΠαρ Μάης 20, 2011 3:21 am

Στο χημείο…

Ο Αχιλλέας έκλεισε την πόρτα και ήλεγξε από την κλειδαρότρυπα.
«Ωραία. Και τώρα οι δυο μας…»
«Να φοβάμαι;», συγκράτησα τα γέλια μου. Μου έδειξε ένα θρανίο και καθίσαμε. Ήθελα να του πω πολλά κατά τη διάρκεια των διακοπών κι όμως τώρα τα είχα ξεχάσει όλα.
«Ευχαριστώ για τα τριαντάφυλλα»
«Σου άρεσαν;», με ρώτησε με λαμπερά μάτια και μου έπιασε το χέρι. Δεν τον απομάκρυνα.
«Πολύ. Είναι τα αγαπημένα μου. Τα λευκά τριαντάφυλλα. Ναι. Γιατί γελάς;»
«Τίποτα… Συγγνώμη Χαρά. Που τώρα βρίσκεσαι κι εσύ στη δύσκολη θέση να σε γνωρίζουν δίχως να γνωρίζεις, να σε σχολιάζουν, να σε παρακολουθούν»
«Δεν φταις εσύ, Αχιλλέα. Απλώς τώρα είναι όλα ακόμη πιο δύσκολα. Τι γίνεται με τη Λούσι;». Εκείνος σώπασε και το πρόσωπό του σκοτείνιασε.
«Δεν αντέχει την ‘‘ατίμωση’’, με απείλησε πως θα το μετανιώσουμε και οι δύο. Το καλό είναι πως δεν χρειάζεται πια να παριστάνω πως είμαι ερωτευμένος μαζί της και πως δεν χρειάζεται να συνεχίσω αυτή τη σχέση»
«Μα… αυτό θα πλήξει την οικογένειά σου!»
«Έχω πάρει τα μέτρα μου», μου απάντησε και μόλις είδε το βλέμμα μου μού εξήγησε, «Μυστικοί πράκτορες και σχέδια εσωτερικής πολιτικής… δε νομίζω να σε ενδιαφέρουν. Απλώς να ξέρεις πως θα καθυστερήσουμε το θέμα όσο γίνεται»
«Α», ήταν η μόνη μου απάντηση. Το μυαλό μου δεν μπορούσε να χωνέψει πως δεν θα τον ξαναέβλεπα μαζί με τη Λούσι.
«Θέλω να σε ρωτήσω κάτι», τον άκουσα δίπλα μου και τον κοίταξα με ερωτηματικό βλέμμα.
«Ναι;»
«Κοίτα, αν αντέχεις τα σχόλια, τους παπαράτσι και όλους αυτούς τους πυροβολημένους, αν αντέχεις σωματοφύλακες, ψέματα και εμένα… θες να γίνεις το κορίτσι μου;»
«Ε;». Το… κορίτσι του; Ήταν τόσο απλό;
«Μόνο αν το θες και αντέχεις τα όσα θα έρθουν, εντάξει, ίσως με βαρεθείς…», συνέχισα ανήσυχος με το βλέμμα που πήρα. Ο Αχιλλέας Δούκας είχε αμφιβολίες για το αν άρεσε σε ένα κορίτσι στον κόσμο: σε μένα. Πωπω…
«Τι; Όχι! Δηλαδή, ναι! Θέλω βρε χαζέ!», του φώναξα απότομα και τον αγκάλιασα.
Εκείνος άρχισε να γελάει εξαιτίας της αντίδρασής μου και με έσφιξε ακόμη περισσότερο.
«Δηλαδή, τώρα είμαι αληθινά το κορίτσι σου; Μπορώ να σου κρατάω το χέρι και να σου τηλεφωνώ και να πηγαίνουμε κινηματογράφο δίχως να δίνουμε λογαριασμό σε κανένα, και να είσαι το αγόρι μου και…;»
«Ναι!», μου είπε με ένα χαμόγελο μέχρι τα αφτιά. Ήταν πολύ αστείος. Σαν πεντάχρονο. Ένας γλύκας. Και ήταν δικός μου! Νομίζω πως είμαι ερωτευμένη. Αλλά όσο ερωτευμένη κι αν είμαι δεν θα αποβλακωθώ ποτέ σαν την Ελίζα. Υπόσχεση. Είστε μάρτυρες.
Τίποτα. Χρειάζομαι μόνο την σιωπή του και ένα βλέμμα του για να καταλάβω πως εμένα έχει μέσα του, όχι τη Λούσι, ούτε καμία άλλη. Τώρα όλα θα ήταν πολύ πιο εύκολα.
Με αυτή τη χαρούμενη σκέψη κατάλαβα πως βρισκόταν ήδη πολύ κοντά μου και με διευκόλυνε έτσι. Μία κίνηση και ήρθε η επισημοποίηση.
Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Γνώριζα πολύ καλά πως ένα υγιές μυαλό με τους δικούς μου μπελάδες είναι καλύτερα να μην ερωτεύεται, διότι γεμίζει μπουρμπουλήθρες και πολύ απλά δεν σκέφτεται. Μήπως όμως αυτό ήταν το συναρπαστικό;, σκεφτόμουν καθώς βαδίζαμε προς το γυμναστήριο του σχολείο με τον Αχιλλέα.
Το καλύτερο ήταν πως μιλούσαμε για τα πάντα και περνούσαμε καλά. Εννοώ, όχι μόνο καταλαβαίναμε ο ένας τον άλλον, αλλά και βοηθούσαμε ο ένας τον άλλον να ξεφεύγουμε από τα προσωπικά μας βάσανα. Όμως αποχωριστήκαμε για λίγα λεπτά καθώς εκείνος πήγαινε στα αποδυτήρια των αγοριών και εγώ πήγα χοροπηδώντας προς τα αποδυτήρια των κοριτσιών. Ανυπομονούσαν να μιλήσω με τα κορίτσια.
«Γεια σαααας!», κελάηδησα μόλις μπήκα στο άσπρο δωμάτιο. Όλα τα κορίτσια που ντύνονταν εκείνη την ώρα με χαιρέτησαν χαρούμενες και με μια ιδέα πονηριάς στο βλέμμα τους. Δεν με χαλούσε. Κατευθύνθηκα προς τις φίλες μου που με περίμεναν χαμογελαστές και ντυμένες ήδη καθισμένες σε έναν ξύλινο πάγκο.
«Φιλενάδα λάμπεις. Τι να λέμε! Φαίνεται από μακριά», σχολίασε η Ελίζα πιάνοντας τα κόκκινα μαλλιά της μια αλογοουρά. Εγώ γέλασα νευρικά κοιτάζοντας τα υπόλοιπα κορίτσια στην αίθουσα. Δεν ήθελα να μας ακούσουν. «Τι έγινε; Πες τα μας όλα!»
«Ναι, πες τα μας!», συμφώνησε μια κοπέλα, Μαρία νομίζω την λένε, από τα υπόλοιπα κορίτσια. Όλες κρυφάκουγαν όμως εκείνη τόλμησε να ρωτήσει στα ίσια. Το εκτίμησα αυτό.
«Μαρία, κορίτσια, ετοιμαστήκατε; Μπορείτε να μας αφήσετε μόνες;», τους χαμογέλασα.
«Ναι, βέβαια», δέχτηκαν όλες αμέσως, σαν μαγεμένες από το χαμόγελό μου. Γύρισα παραξενεμένη στις φίλες μου.
«Είσαι η νέα τους βασίλισσα. Κάνουν τα πάντα για σένα», μου θύμισε η Άντα ξερά δένοντας τα κορδόνια της.
«Ναι, το ξεχνάω αυτό…»
«Άντε, σταματήστε τώρα! Έχουμε πιο σοβαρά θέματα να συζητήσουμε. Λέγε. Τι σου είπε; Τι του είπες; Επαναλήφθηκε το συμβάν των Χριστουγέννων;», άρχισε η Ελίζα γρήγορα. Γέλασα καθώς έβαζα το λευκό μπλουζάκι μου.
«Ε…». Κοίταξα την Άντα. Μετά την Ελίζα. Κρέμονταν από τα χείλη μου. «Τα φτιάξαμε!», τσίριξα χαρούμενη χοροπηδώντας. Οι άλλες δύο σηκώθηκαν απότομα τσιρίζοντας και με αγκάλιασαν. Αρχίσαμε να χοροπηδάμε σαν τα χαζά, ξέγνοιαστα και χαρούμενα. Αυτή την τρελή στιγμή θα τη θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή. Όμως, κάτι ή μάλλον κάποια- όχι, καλά λέω, κάτι- διέκοψε την όμορφη στιγμή.
«Διασκεδάζετε άχαρες;». Μια μελιστάλακτη φωνή με πολύ δηλητήριο. Σταματήσαμε απότομα και γυρίσαμε ταυτόχρονα προς την πηγή του κακού. Λούσι Αγγέλου, ο ζωντανός διάβολος. Λαμπερή και αποφασιστική όπως πάντα, με ένα κοντό ροζ μπλουζάκι και άσπρος σορτς. Κοπελιά, έξω βρέχει, ξεκαβάλα!
Η Λούσι πλησίασε σιωπηλή προς το μέρος μου τινάζοντας τα ξανθά μαλλιά της και οι φίλες μου αμέσως σχημάτισαν ασπίδα μπροστά μου. Ήταν σαν δύο μέτωπα. Το καλό και το κακό. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση η Λούσι θα μπορούσε να με σκοτώσει, όχι όμως τώρα. Και όχι γιατί με προστάτευαν τα κορίτσια. Όχι. Αλλά γιατί ήμουν δυνατή πια.
«Φύγε από δω φίδι», πέταξε μέσα από τα δόντια της η Άντα.
«Γιατί; Η φίλη σας με φοβάται ακόμη και με σας μπροστά;», κάγχασε εκείνη κοιτάζοντας με. «Δεν χρησιμοποιώ ποτέ βία. Έχω άλλους τρόπους». Περίμενε να πούμε κάτι μα όλες μας απλώς την κοιτούσαμε με μίσος. «Είσαι τόσο δειλή που δεν με αντιμετωπίζεις μόνη; Δεν θα μεγαλώσεις ποτέ..», χαμογέλασε.
Έκανα στην άκρη τα κορίτσια ρίχνοντας μια καθησυχαστική ματιά.
«Πολύ θα ήθελες να φοβάμαι, όμως θα σε απογοητεύσω», στάθηκα μπροστά της. για άλλη μιαν φορά παρατήρησα πως ήμουν πιο ψηλή από αυτήν όταν δεν φορούσε ψηλοτάκουνα και της χαμογέλασα ειρωνικά. «Σε λυπάμαι Λούσι». Ήξερα πού πονούσε, ήξερα πού θα την χτυπούσα, δεν ήξερα τι θα πάθαινα.
«Εσύ να λυπάσαι εμένα; Γιατί;»
«Γιατί είσαι μόνη σου, δεν το έχεις καταλάβει ακόμη;», της είπα μελιστάλακτα πεταρίζοντας τα μάτια σαν αυτήν. «Δεν έχεις φίλες-ποτέ δεν είχες- δεν έχεις βασίλειο, δεν έχεις αγόρι, δεν έχεις τσίπα! Τώρα ας σκεφτούμε τι έχω εγώ..», της είπα μετρώντας στα δάχτυλα, «Έχω βασίλειο, έχω φίλες, τον Αχιλλέα, γονείς που ενδιαφέρονται για εμένα, έχω μέλλον και αξιοπρέπεια». Για λίγο με κοίταξε σοκαρισμένη. Άρχισε να γελάει, όμως ήξερα πως το έκανε γιατί δεν είχε τι να μου απαντήσει. Την μιμήθηκα και σταμάτησα απότομα κάνοντας και την ίδια να σταματήσει.
«Φύγε από εδώ φίδι», της είπα με ψυχρό χαμόγελο.
«Κέρδισες την μάχη, όχι τον πόλεμο. Θα σε κάνω να υποφέρεις όσο κανείς άλλος», μου ψυθίρισε πλησιάζοντάς με. Την κοίταξα σταθερά με ειρωνικό βλέμμα. Γύρισε απότομα και έφυγε κουνιστή σαν κομπρεσέρ. Νίκησα, σκέφτηκα καθώς με αγκάλιαζαν με υπερηφάνεια οι φίλες μου.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Undying Curse
Administrator
Administrator
Undying Curse

Number of Posts : 7462
Registration Date : 29/03/2010

Character sheet
Magic Object: Το χαμένο διάδημα
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Icon_minitimeΠαρ Μάης 20, 2011 10:03 am

αααααα καλό!!
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Starlight
Administrator
Administrator
Starlight

Number of Posts : 4810
Registration Date : 14/03/2010

Character sheet
Magic Object: Κιβωτός των στοχασμών
House: Silentium Silentium

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Icon_minitimeΣαβ Μάης 21, 2011 6:56 am

Ωραίες εξελίξεις!! Αναρωτιέμαι τι θα ετοιμάσει η Λούσι. think
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Icon_minitimeΤετ Ιουν 15, 2011 10:40 pm

I'm back!!! rock


Στο γυμναστήριο…
«Βόλεϊ παιδιά, βόλεϊ», φώναξε η γυμνάστρια. Από κει και πέρα, δεν μπορούσαμε να πούμε τίποτα. Μας έβαλε να τρέχουμε από δω και από κει, κάνοντας σερβίς και μανσέτα κ.ο.κ.
Όλα πήγαιναν καλά. Η γυμνάστρια σφύριζε με την σφυρίχτρα και μας φώναζε, εγώ με τα κορίτσια την καταριόμασταν από μέσα μας και είχαμε κάνει ομαδούλα με τον Αχιλλέα, τον Άγγελο, τον Αλέξη και την Μαρία. Ανάμεσα σε ένα σερβίς και κάτι πάσες, συνέβη κάτι… αναπάντεχο. Το μόνο που πρόλαβα να ακούσω είναι ένα σφύριγμα, ένα μπαμ και μετά ένιωσα πολύ πόνο στο πρόσωπό μου. Ζαλιζόμουν, έβλεπα αστεράκια, ένιωθα πως το κεφάλι μου είναι έτοιμο να πει αντίο στους ώμους και έπεσα κάτω.
«Χαρά!», φώναξαν τα παιδιά σαν ένα και προσπάθησα να ανοίξω τα μάτια μου. Σιγά- σιγά, το μαύρο αντικαταστάθηκε από χρώματα και μετά από την εικόνα των συμπαικτών μου να είναι ανήσυχοι πάνω από το κεφάλι μου. Ο Αχιλλέας, η Ελίζα, ο Αλέξης, ο Άγγελος, η Μαρία… Πού είναι η Άντα;
«Τι έγινε; Μπάλα με χτύπησε; Του μπάσκετ να υποθέσω; Πού είναι η Άντα; Γιατί δεν κλαίει πάνω από το προσκέφαλό μου;», ρώτησα χαμογελαστά και ανασηκώθηκα. Κανείς δεν με κοιτούσε. «Δεν θα μου απαντήσετε;», απευθύνθηκα στον Αχιλλέα.
«Εεε…».
«Σε χτύπησε η Λούσι επίτηδες με την μπάλα του μπάσκετ και υποθέτω πως η Άντα τσακώνεται μαζί της τώρα», πετάχτηκε η Μαρία. Την κοίταξα. Μάλλον ήθελε να ανάψουν τα αίματα. Κοντοστάθηκα προσπαθώντας να μπω στην ψυχολογία του κοριτσιού και απότομα συνειδητοποίησα τι μου είπε.
Βλέμμα από εδώ βλέμμα από εκεί. Τις εντόπισα. Ευτυχώς δεν είχαν πιαστεί ακόμη στα χέρια, τις συγκρατούσε η κυρία Ελένη, η γυμνάστρια. Στεκόταν στη μέση και σφύριζε με τη σφυρίχτρα όμως καμιά από τις δυο δεν σταματούσε να φωνάζει και να δείχνει με το χέρι στην άλλη.
Έτρεξα γρήγορα προς το μέρος τους τραβώντας τα βλέμματα των υπόλοιπων συμμαθητών μου. Έπρεπε να τις προλάβω πριν πιαστούνε στα χέρια. Τα παιδιά με ακολούθησαν βιαστικά, προφανώς νόμιζαν πως ήθελα να τις χωρίσω.
«Πώς τολμάς, απαίσια;», τσίριξα και έπεσα πάνω στη Λούσι με ένα σάλτο. Η κυρία Ελένη έπαθε σοκ και έπεσε η σφυρίχτρα της κάτω. Μέχρι να σκύψει να την πιάσει, είχαν κάνει όοοολοι έναν κύκλο γύρω μας. Η Λούσι δεν το περίμενε αυτό- όπως και όλοι άλλωστε- και τσίριζε προσπαθώντας να ελευθερωθεί, όμως την κρατούσα πολύ καλά. Την είχα ρίξει κάτω και βρισκόμουν πάνω της κρατώντας καλά τα χέρια της με τα μακριά κόκκινα νύχια.
Όλοι φώναζαν, εγώ ένιωθα πως το μίσος είχε κατακλύσει κάθε πόρο του κορμιού μου και γρατζουνούσα, κλοτσούσα, χτυπούσα, όμως το ίδιο έκανε κι εκείνη, γιατί μετά από το πρώτο σοκ του αιφνιδιασμού επανήλθε δείχνοντάς μου πως με μισεί το ίδιο.
«Σε βαρέθηκα!», τσίριξα τραβώντας τα μαλλιά της.
«Χαίρομαι. Σε μισώ να λες, ηλίθια, δεν ξέρεις να προσβάλλεις;»
Το σκηνικό συνεχίστηκε μέχρι που μας χώρισαν δύο γυμνασμένα αγόρια. Μας απομάκρυναν στον αέρα και δεν πανικοβλήθηκαν καθόλου. Να’ ναι καλά τα παιδιά.
Τα ρούχα μου ήταν σκισμένα όμως ήταν και της Λούσι. Την κοίταξα χαρούμενη. Δεν είναι καθόλου όμορφη, είναι απαίσια. Φίδι. Η γυμνάστρια μου τα έψαλλε και αναγκάστηκα να την ακούω να μου φωνάζει. Φυσικά και θα κατηγορούσε εμένα. Δεν θα τιμωρούσε τη Λούσι, τη νεαρή Αγγέλου, γιατί αν θύμωνε θα μπορούσε να την απολύσει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα και να αγοράσει δέκα γυμναστές. Δεν με ένοιαζε όμως, είχα δείξει σε αυτή την απαίσια πως δεν μπορεί να παίζει μαζί μου.
«Εντάξει κυρία, τελειώσατε;», είπα τελικά ενοχλημένη.
«Ναι, παίρνεις αποβολή για την υπόλοιπη μέρα Διαμαντίου»
«Και βέβαια παίρνω εγώ αποβολή κι όχι η Αγγέλου, γιατί ξέρετε τι σας συμφέρει». Οι συμμαθητές μου κούνησαν το κεφάλι συμφωνώντας σιωπηλά. «Και… είναι τελευταία ώρα», συνέχισα βάζοντας τον σάκο στον ώμο μου. «Βάλτε μου ωριαία αποβολή και καλοπιάστε την ηλίθια από δω».
Γύρισα προς το μέρος του Αχιλλέα για να φύγουμε μαζί μα άλλαξα γνώμη. Είχα κάτι ακόμη να κάνω. Έδειξα μια απρεπέστατη χειρονομία στη Λούσι, υποκλίθηκα στην κάμερα που κρατούσε η Μαρία όλη αυτή την ώρα, πήρα αγκαζέ τον Δούκα και έφυγα με το κεφάλι ψηλά υπό τα έκπληκτα βλέμματα όλων.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Undying Curse
Administrator
Administrator
Undying Curse

Number of Posts : 7462
Registration Date : 29/03/2010

Character sheet
Magic Object: Το χαμένο διάδημα
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Icon_minitimeΠεμ Ιουν 16, 2011 1:53 am

ααααααααααααααααααα αργείς αλλά ιδού τα αποτελέσματα!!!! hoho
φάτους Χαρά!
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Icon_minitimeΠεμ Ιουν 16, 2011 4:28 am

Ευχαριστώ αγάπη! Και επειδή θέλω να σας αποζημιώσω σας βάζω και δεύτερο την ίδια μέρα!! lolll


Η μέρα μου πράγματι ήταν ασυνήθιστη. Συνέβησαν τόσα. Τα έφτιαξα με τον Αχιλλέα, πιάστηκα με την Αγγέλου μαλλί με εξτένσιον, πήρα την πρώτη ωριαία αποβολή της ζωής μου(ναι, είμαι λίγο φυτό), δεν γύρισα στο σπίτι με το λεωφορείο, μα με την μαύρη μπεμβέ του Αχιλλέα-την οποία οδηγούσε ένας μαυροντυμένος και αυστηρός κύριος, που αμφιβάλλω αν μιλάει ποτέ- και τώρα έστρωνα το τραπέζι με την Ειρήνη, προετοιμάζοντας ένα κάπως περίεργο δείπνο. Όχι ακριβώς οικογενειακό παρότι θα έτρωγε μαζί μας και η μαμά. Τι θα γινόταν; Πώς γίνεται να βρεθούν σε ένα σπίτι η μαμά, ο μπαμπάς και η φιλενάδα του μπαμπά; Τι στο καλό σκεφτόταν η Κατερίνα; Και αυτός ο μπαμπάς, δεν της χαλάει χατίρι!
Το κουδούνι χτύπησε. Ο Νίκος κοίταξε ταραγμένος προς την πόρτα. Η Κατερίνα, έπλεξε τα χέρια της, η Ειρήνη άρχισε να τσιρίζει και ο μπαμπάς έβγαλε το γλυκό από τον φούρνο.
«Πάω εγώ να ανοίξω!», τους φώναξα και δεν έφερε κανείς αντίρρηση. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά καθώς έστριβα το πόμολο. Είχα στείλει με μέιλ τη διεύθυνση στη μαμά και τώρα αναρωτιόμουν αν έπρεπε να ‘το ξεχάσω’. Αλλά όλες αυτές οι αρνητικές σκέψεις, χάθηκαν όταν αντίκρισα στο κατώφλι την Γαλήνη μου. Ήταν ίδια. Με τις όμορφες μαύρες μπούκλες της να πλαισιώνουν το πρόσωπό της σε σχήμα καρδιάς. Φορούσε ένα μάξι φλωράλ φόρεμα και μόλις με είδε έβγαλε τη συνηθισμένη της τσιρίδα και με έσφιξε στην αγκαλιά της. Έκλεισα πίσω μου την πόρτα και το σαλόνι γέμισε από τα ξεφωνητά μας και τα φιλιά της.
«Μαμά!», τσίριξε η Ειρήνη και χώθηκε στην αγκαλιά της. Ο μπαμπάς ήρθε αργά και από πίσω του ξεπρόβαλλε η Κατερίνα. Γρήγορα έγιναν οι αμήχανες συστάσεις και παρατήρησα πως οι γονείς μου απέφευγαν να κοιταχτούν στα μάτια.
«Κάθισε μαμά», της είπα και της έδειξα την θέση δίπλα μου στο τραπέζι.
«Ο Νίκος;», ρώτησε εκείνη και κοίταξε τριγύρω.
«Εδώ είμαι», ακούστηκε εκείνος και ξεπρόβαλλε από μια γωνία. «Μαμά.». Δεν το περίμενα αυτό, με τίποτα, αλλά την αγκάλιασε και της είπε πόσο του έλειψε.
Κάπως έτσι άρχισε το δείπνο. Εγώ με την Ειρήνη να την ρωτάμε τι κάνει αυτόν τον καιρό, με την Κατερίνα να μην παίρνει μέρος στην συζήτηση, απλώς να παρακολουθεί ευγενικά και με τον μπαμπά να την ενημερώνει για το πώς καταφέρνει τα πράγματα με εμάς. Η αλήθεια είναι πως δεν έπρεπε να ελπίζω κάτι καλύτερο. Αυτό μου ήταν αρκετό.
Καθώς η μαμά μας έλεγε για το νέο της σεμινάριο, χτύπησε το κουδούνι. Μα, ήταν δέκα το βράδυ.
«Α, ο Παναγιώτης θα είναι!», είπε ο μπαμπάς ευχάριστα, «Πέρασε για να μου δώσει μια λίστα με τους σεφ για να τους αξιολογήσω. Εγώ. Το αφεντικό μου», απάντησε στο ερωτηματικό βλέμμα της μαμάς και εκείνη ένευσε πως κατάλαβε.
«Είναι πάμπλουτος», την ενημέρωσε ο Νίκος καθώς ακούγονταν οι δυο άντρες που πλησίαζαν.
«Μήπως ενοχλώ, Παύλο;», ακούστηκε η φωνή του κυρίου Αγγέλου από μέσα και το πιρούνι της μαμάς έπεσε κάτω. «Γεια σας. Καλή όρεξη!», μας είπε καθώς εγώ έσκυβα να το πιάσω.
«Ευχαριστούμε», του απάντησα χαμογελαστά όταν σηκώθηκα. Μα, ο κύριος Αγγέλου δεν έδειχνε να με άκουσε. Κοιτούσε επίμονα τη μητέρα μου με έκπληκτο-χαρούμενο βλέμμα. Το ίδιο και η μαμά!
«Γαλήνη;!», αναφώνησε ο Παναγιώτης και πλησίασε με τα γαλαζοπράσινα μάτια του γουρλωμένα ακόμη.
«Παναγιώτη!». Όλοι τους κοιτάζαμε παραξενεμένα.
«Γνωρίζεστε;». Η Κατερίνα μίλησε για πρώτη φορά σε εκείνο το δείπνο, εμφανώς περίεργη όπως όλοι μας.
Ο Αγγέλου κούνησε το κεφάλι του.
«Μόνο…;!», είπε με νοσταλγία. Η μαμά ήταν ακόμη έκπληκτη και η Κατερίνα έδειξε ευγενικό ενδιαφέρον.
«Ναι, ε; Από πού;»
«Η Γαλήνη ήταν ο πρώτος μου έρωτας. Θυμάσαι Γαλήνη; Ωραία χρόνια…». Ο μπαμπάς τον κοίταξε σαστισμένος.
«Ναι, ωραία», συμπλήρωσε η μαμά με ευγενικό χαμόγελο.
«Α. Είχατε σχέση;», ρώτησε ο μπαμπάς με ύφος μικρός-που-είναι-ο-κόσμος.
«Ναι. Αλλά έφυγε ξαφνικά», σχολίασε εκείνος. «Πριν… δεκαέξι, δεκαεφτά χρόνια;», έκανε ερωτηματικά. «Για δουλειές μου είχε πει. Βέβαια, ήμασταν νέοι τότε, ήταν φυσικό να ακολουθήσει κάποιος την καριέρα του και έπειτα την αγάπη. Τι σύμπτωση πάντως!», ξαναγύρισε πάλι στο συνηθισμένο του χαμόγελο.
«Ναι, τι σύμπτωση…», επανέλαβε η μαμά.
«Λοιπόν, να μην σας γίνομαι άλλο βάρος. Παύλο, η λίστα», είπε και έβγαλε ένα διπλωμένο χαρτί από την τσέπη του σακακιού του. Ο μπαμπάς το πήρε, ακόμη παραξενεμένος. «Χάρηκα που σε είδα Γαλήνη», η μαμά έγνεψε χλωμή. «Καλό σας βράδυ!», μας ευχήθηκε.
«Να σας συνοδεύσω!», αναφώνησε η Κατερίνα και τον ακολούθησε βιαστικά.
«Εγώ πάω στην τουαλέτα», μας ανακοίνωσε ο Νίκος. Στην κουζίνα μείναμε, εγώ, ο μπαμπάς, η μαμά και η Ειρήνη να κοιταζόμαστε.
«Τρομερή σύμπτωση, Γαλήνη», της είπε ο μπαμπάς προσπαθώντας να δει τις αντιδράσεις της. Αυτή, ξανάρχισε να τρώει. «Δηλαδή, λίγο πριν γνωριστούμε. Κοίτα να δεις!». Τι παράξενα που ήταν όλα αυτά. Δεν μπορούσα να ρωτήσω την μαμά μπροστά στον μπαμπά και στην μικρή και εκείνη θα έφευγε σε λίγο για το ξενοδοχείο της. Μόνο ένα μου έμενε να κάνω.
«Μαμά, θα κοιμηθείς εδώ απόψε;». Εκείνη με κοίταξε έκπληκτη.
«Αυτό δεν εξαρτάται από εμένα, Χαρά μου». Και οι τρεις κοιτάξαμε τον μπαμπά.
«Καταπληκτική ιδέα, Χαρά», είπε ο Νίκος μπαίνοντας στην κουζίνα με ένα ίχνος μυστηρίου στην φωνή του.
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Starlight
Administrator
Administrator
Starlight

Number of Posts : 4810
Registration Date : 14/03/2010

Character sheet
Magic Object: Κιβωτός των στοχασμών
House: Silentium Silentium

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Icon_minitimeΠεμ Ιουν 16, 2011 7:35 am

1ο κείμενο: Καλά έκανε η Χαρά! Να μάθει αυτή η γαϊδούρα! evil cuty
2ο κείμενο: Ωχ ωχ, κάτι μυρίζομαι! loll
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Undying Curse
Administrator
Administrator
Undying Curse

Number of Posts : 7462
Registration Date : 29/03/2010

Character sheet
Magic Object: Το χαμένο διάδημα
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Icon_minitimeΠεμ Ιουν 16, 2011 8:26 am

οχ οχ οχ! κάτι παίζεται εδώ!
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Icon_minitimeΠεμ Ιουν 23, 2011 3:54 am

Thanks guys! bounce Για να δούμε... wink


ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΙΛΑΕΙ

Ξύπνησα απότομα αλλά αθόρυβα για να μην ξυπνήσω την μαμά που κοιμόταν γαλήνια δίπλα μου. Δεν θα πρέπει και κοιμηθήκαμε πάνω από τρεις ώρες καθώς μιλούσαμε μέχρι τα ξημερώματα. Από ένα σημείο και μετά, το κύριο θέμα της συζήτησης ήταν… ποιος άλλος; Ο πρίγκιπάς μου. Ότι γνώριζε η μαμά ήταν από κάποιες εκπομπές- την είχε ενημερώσει η Άννα, η κολλητή της. Έτσι, της μίλησα για όλα, για την πρώτη μου μέρα στο σχολείο, για τα αδέρφια Αγγέλου, τη σχέση τους με τον Αχιλλέα, τις νέες μου φίλες, και αυτό που είχα κάνει την προηγούμενη μέρα στο σχολείο.
Ετοιμάστηκα αθόρυβα και όταν τελείωσα πια και την πρόχειρη πλεξούδα που έκανα πήγα στην κουζίνα, τηρώντας πιστά την καθημερινή ρουτίνα, μόνο που σήμερα ήμουν και πάλι προβληματισμένη.
Κανείς δεν ήταν στην κουζίνα ακόμη, φυσικά, μιας και η ώρα ήταν εφτά παρά τέταρτο ακόμη έτσι κάθισα σε μια καρέκλα. Δεν μου άρεσε ο τρόπος που άρχισε η μέρα μου σήμερα, θα γυρίσω πάλι στις παλιές στεναχώριες;, αναρωτήθηκα θλιμμένη και κοίταξα το βάζο με τα εφτά λευκά τριαντάφυλλα. Έπρεπε να τα φυλάξω σε κάποιο βιβλίο…
Ο παλιός μου εφιάλτης επέστρεψε δέκα φορές χειρότερος, κούνησα το κεφάλι μου στη θύμηση του ονείρου και ανατρίχιασα. Μην το σκέφτεσαι…, είπα στον εαυτό μου και έδιωξα τις εικόνες που πίεζαν για να εισχωρήσουν στο συνειδητό μου.
«Καλημέρα, μπουμπούκα!», άκουσα την φωνή του μπαμπά και καθώς φιλούσε την κορυφή των μαλλιών μου έκανα μια προσπάθεια να χαμογελάσω.
«Καλημέρα, μπαμπά».
Ο μπαμπάς έβαλε γρήγορα την καφετιέρια σε λειτουργία, καθώς και την φρυγανιέρα. Έπειτα, έβγαλε από το ψυγείο τηγανίτες που έμειναν από χθες και μαρμελάδα κεράσι- παρεμπιπτόντως, ήταν η αγαπημένη της Γαλήνης, και αυτό μου έφτιαξε λίγο τη διάθεση- και δημητριακά με γάλα. Έπειτα στάθηκε λίγο με τα χέρια στη μέση, κοιτάζοντας εξεταστικά το γεμάτο τραπέζι.
«Ξέχασες κάτι;», τον ρώτησα αστειευόμενη.
«Το θυμήθηκα όμως», μου απάντησε τραγουδιστά και έβαλε στον αποχυμωτή πορτοκάλια υπό το έκπληκτο βλέμμα μου.
Σε λίγο, η κουζίνα είχε γεμίσει με μυρωδιές και το τραπέζι με ένα πλουσιοπάροχο πρωινό, που φαίνεται πως είχε κάνει τους υπόλοιπους να ξυπνήσουν και να κατευθυνθούν προς την κουζίνα.
«Καθίστε, ετοίμασα πρωινό»
«Ουάου! Μπαμπά, εκδηλώνεσαι», είπε ο Νίκος καθώς καθόντουσαν στο τραπέζι και η μαμά, η Κατερίνα και η Ειρήνη.
«Τι θα κάνεις σήμερα, μαμά;», είπα και δεν έδωσα σημασία στα πειράγματα που έπαιρναν θέση ανάμεσα στον μπαμπά και στον Νίκο.
«Χμ…», είπε εκείνη δαγκώνοντας μια φρυγανιά με μαρμελάδα, «μετά το πρωινό- πολύ ωραίο, όπως πάντα Παύλο- θα πάω στο Πανεπιστήμιο και θα δώσω μια διάλεξη στους νεαρούς φοιτητές της ψυχολογίας με θέμα την παραψυχολογία και τις επιπτώσεις της στην καθημερινή ζωή καθώς και σε ιστορικά γεγονότα…», άρχισε πάλι την διάλεξη και απλά όλοι μας- εκτός από την Κατερίνα που φαινόταν χαμένη στις σκέψεις της- κουνούσαμε το κεφάλι μας, όπως τις παλιές καλές μέρες.
«Ε, θυμάστε τότε που…», άρχισε ο μπαμπάς όμως δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει. Το κινητό του χτυπούσε με τον συνηθισμένο δυνατό, πολύ δυνατό ήχο. Η Ειρήνη έκανε έναν μορφασμό καθώς ο μπαμπάς το έπιανε.
«Α! Είναι από το σχολείο σου, μπουμπούκα», είπε παραξενεμένος και απάντησε. «Ναι;»
Όχι! Πνίγηκα με τον καυτό καφέ μου και η μαμά με κοίταξε με συνωμοτικό βλέμμα. Σε λίγο ο μπαμπάς άκουγε μονάχα τον άνθρωπο στην γραμμή, δεν μιλούσε, έκανε μορφασμούς και έβγαζε ήχους που ήξερα πολύ καλά μόλις τους άκουγα πως έπρεπε να φύγω. Είχε καρφώσει τα μάτια του πάνω μου.
«Ναι. Δεν ξέρω αν μπορέσω… θα σας ενημερώσω. Ναι. Επίσης». Έκλεισε το τηλέφωνο και με κοίταξε με βλέμμα την- έχεις- βάψει- και πάλι- νεαρή. Δαίμονα!
«Γιατί; Πες μου γιατί αν έχεις τον Θεό σου», σε κάθε λέξη ανέβαινε ο τόνος της φωνής του καθώς με πλησίαζε, «ξεμάλλιασες την κόρη του αφεντικού μου;!»
«Μπορούμε να συζητήσουμε σαν πολιτισμένοι άνθρωποι, πλιζ;», έκανα κάποια βήματα πίσω.
«Η κόρη μου, το ήσυχο παιδί, επιτέθηκε στην Λούσι Αγγέλου, την ξεμάλλιασε, πήρε αποβολή, έδειξε χειρονομία, και έφυγε με τον ΑΧΙΛΛΕΑ ΔΟΥΚΑ αν είναι δυνατόν!;»
«Ουάου, με κάνεις περήφανο, αδερφούλα»
«Ευχαριστώ για την υποστήριξη Νίκο», του είπα με καθωσπρέπει ύφος. «Πατέρα, μπορώ να ακούσω τον εξάψαλμο μετά; Νομίζω πως ήρθε το λεωφορείο μου…», έκανα να φύγω με ελαφρά πηδηματάκια.
«Όχι! Γιατί πρέπει να έρθω τώρα μαζί σου στο σχολείο γιατί θέλει να μου μιλήσει ο διευθυντής! Κατάλαβες; Και δεν έχω και χρόνο. Αλλά… Μείνε εκεί που είσαι!», μου φώναξε μόλις είδε τις προσπάθειές μου. «Γαλήνη, θα την πας εσύ στο σχολείο να μιλήσεις και με τον διευθυντή; Δεν έχω καθόλου χρόνο»
«Εμ... Φοβάμαι πως ούτε εγώ μπορώ, Παύλο»
«Α, τι κρίμα, θα πάω μόνη! Άντε, γεια!»
«Μπορώ να την πάω εγώ», μίλησε επιτέλους η Κατερίνα και όλα τα βλέμματα στράφηκαν πάνω της.
Φίλε!
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Starlight
Administrator
Administrator
Starlight

Number of Posts : 4810
Registration Date : 14/03/2010

Character sheet
Magic Object: Κιβωτός των στοχασμών
House: Silentium Silentium

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Icon_minitimeΠεμ Ιουν 23, 2011 6:31 am

Φτού! Πάλι θα έχει μπελάδες η Χαρούλα! -.-
Ξωτικούυυλι, όποτε μπορέσεις συνέχεια! cuty inloving
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Icon_minitimeΠεμ Ιουν 30, 2011 4:08 am

Σπόιλερ:

* * *
Δεν το πιστεύω αυτό. Πρώτον, ο μπαμπάς δεν ήθελε να ακούσει την δική μου εκδοχή για το περιστατικό με το φίδι χθες. Εννοώ, πώς κρίνεις κύριος, κάποιον ένοχο πριν ακούσεις την απολογία του; Δεύτερον, δέχτηκε να έρθει η Κατερίνα στο σχολείο, μια ουσιαστικά, ξένη, που δεν έχει καμία σχέση με μένα. Έχει με τον μπαμπά, και αυτό είναι εντελώς διαφορετικό. Εκτός όλων των άλλων, ζήτησε- όχι, απαίτησε- να έρθει ο Αχιλλέας από το σπίτι ‘‘για να δει τι κουμάσι είναι αν είναι να περνάει τόσο χρόνο με την κόρη του’’. Πόσο ρεζίλι μπορεί να γίνει ένας άνθρωπος;
Ουφ. Τώρα η Κατερίνα μιλούσε με τον Λυκειάρχη ενώ εγώ παρακολουθούσα το μάθημα ιστορίας με τον κύριο Αδάμου, έναν εξηντάρη καθηγητή με πολλές παραξενιές, πάντα ντυμένο με καφέ κουστούμι να εκτοξεύει σάλια όταν παραδίδει.
«Τι έχεις σήμερα βρε παιδάκι μου και δεν είσαι καλά;», με ρώτησε ψυθιριστά η Άντα. Δεν είχα πρόλαβει να της πω τίποτα
«Δώστε λίγη προσοχή εκεί πίσω, πλησιάζει περίοδος εξετάσεων, μα τον Ναπολέοντα!», φώναξε με την βραχνή φωνή του φτύνοντας σάλια στον Άγγελο που καθόταν πρώτο θρανίο.
«Μάγκα…!», αναφώνησε σιγανά σκουπίζοντας το πρόσωπό του.
«Αλληλούια», άκουσα την Άντα δίπλα μου. «Τι λέγαμε;»
«Ε…»
«Κορίτσια!», ξαναφώναξε ο κύριος Αδάμου και ο Αγγέλου έσκυψε.
«Στο μεσημεριανό», έγραψα με το μολύβι μου στο θρανίο. Η Άντα, με χαμηλωμένο το κεφάλι μου έκανε νεύμα και το έσβησα γρήγορα με τη σβηστήρα. Ήταν ανάγκη όλοι μας οι καθηγητές να ήταν τόσο καλοί ακροατές πια; Εμείς τους έχουμε για να μιλάνε! Ω, Θεέ μου, ακούγομαι σαν το Νίκο. Συγκεντρώσου, Χαρούλα…
* * *
«Και ξανά: αλληλούια!», αναστέναξε η Άντα στην τραπεζαρία.
«Μα πού είναι πια η Ελίζα…;», αναρωτήθηκα και σηκώθηκα στις μύτες.
«Άσε την Ελίζα, μάλλον έπιασε συζήτηση με την Μαρία για τα νύχια τους. Λέγε, τι συμβαίνει πάλι;»
«Να…», μουρμούρισα. «Σήμερα το πρωί πήραν τηλέφωνο τον πατέρα μου από το σχολείο για αυτά που έγιναν χθες»
«Ναι, ωραία μέρα», αναπόλησε.
«Ναι, δεν αντιλέγω», είπα με σκανταλιάρικο ύφος που άλλαξε γρήγορα σε ταλαιπωρημένο, «όμως, δεν ήρθε ο μπαμπάς για τα… διαδικαστικά. Ήρθε η Κατερίνα. Κατάλαβες γιατί είμαι έτσι; Δηλαδή σε λίγο θα μπορεί να εμπλέκεται κανονικότατα με τη ζωή μου! Μου τη δίνει. Δεν λέω, είναι καλή, ευγενική, χρυσή, αλλά δεν είναι η μαμά μου!»
«Σκούρα τα πράγματα πάλι», βόγκηξε.
«Ήρθα!», ακούσαμε την Ελίζα να τιτιβίζει. Ισορροπούσε τρεις δίσκους στα χέρια της με δυσκολία και πήραμε γρήγορα τους δικούς μας, πριν της πέσουν. «Τι έπαθε αυτή καλέ και πάνιασε; Πιές την πορτοκαλάδα σου παιδάκι μου, μου φαίνεται πως έχεις αδυνατίσει κιόλας!», κακάρισε στο αυτί μου και μας έσπρωξε.
«Μωρό!»
«Ούου, μωράκι!»
«Θα ξεράσω…», ακούστηκε δίπλα μου η Άντα και χωρίς να το θέλω συμφώνησα νοητά. Διότι, ήταν που ήταν χαζοβιόλα η Ελίζα, αλλά τώρα με τον Άγγελο έχει αποβλακωθεί τελείως. Άραγε το παιδί τους εγκεφαλικά θα άγγιζε τα όρια του Φρανκεστάιν;
Ο Άγγελος φώναζε προς το μέρος της Ελίζας και της κουνούσε το χέρι ζωηρά. Ήταν απίστευτο το πόσο εύκολα μπορούσε να τρέξει πάνω στα ψηλοτάκουνα όταν ήταν για τον Άγγελο. Καθώς ακολουθούσαμε την Ελίζα αμήχανες με την Άντα, ήμουν σίγουρη πως σκεφτόμασταν το ίδιο ακριβώς: Πόσο θα κρατήσει πια αυτό το '‘πολιτισμικό’΄ ζευγάρωμα;
«Ουφ», αναστέναξα και ήπια λίγο χυμό.
«Καθίστε», είπε χαμογελαστά ο Αχιλλέας και μου έκανε νεύμα. Δεν ήθελα πολύ…
Η Άντα κάθισε δίπλα στον Αλέξη προς μεγάλη του χαρά, αλλά και πάλι ήταν αμίλητη, η Ελίζα έκανε χαρές στον Άγγελο, και όλοι οι υπόλοιποι απέφευγαν το γελοίο σκηνικό. Ο Άγγελος από την άλλη, δεν έδινε καμιά σημασία στην Άντα… Όταν μεγάλωνα και γινόμουν ψυχολόγος, θα έπρεπε να εξασφαλίσω την πελατεία του. Θα ήταν ο τέλειος ασθενής, ή μήπως η Άντα;, αναρωτήθηκα και ήπια τον χυμό μου.
«Περίεργο…» , μονολόγησα.
«Τι είναι περίεργο;», με ρώτησε ο Αχιλλέας.
«Να…», στάθηκα για λίγο να το σκέφτομαι και μετά του ψυθίρισα στο αυτί, «Η γλώσσα του σώματος του Άγγελου, δείχνει πως δεν ενδιαφέρεται για την Ελίζα, και έχω την εντύπωση πως τρέφει κρυφά αισθήματα για τη Μιράντα. ΟΜΩΣ», τόνισα και έφερα τον δείκτη μου στο ύψος του ώμου δείχνοντας έμφαση, κάτι που τον έκανε να γελάσει, «δεν της δίνει καμία σημασία. Μην κοροϊδεύεις!», τον χτύπησα στον ώμο.
«Άουτς!», παραπονέθηκε κωμικά. «Είσαι καλή!... Η δική μου γλώσσα του σώματος τι λέει;», με ρώτησε και μου χάιδεψε τα μαλλιά απαλά, κάτι που με έκανε να ανατριχιάσω, αλλά και να πω κάτι που δεν ήθελα με τίποτα.
«Λέει πολλά και είμαι σίγουρη πως ο πατέρας μου θέλει να μάθει ακόνη περισσότερα». Το είπα τόσο γρήγορα που δεν ήμουν σίγουρη αν το κατάλαβε και χαμήλωσα το κεφάλι, στα δάχτυλά μου στο τραπέζι που πλέκονταν αδιάκοπα.
«Έλα μου;». Ωχ, μάλλον νόμιζε ότι… δεν ξέρω, δεν τον ήθελα και είπα στον μπαμπάκα ότι με εκμεταλλεύεται και τώρα πρέπει να απολογηθεί ή… Ααα!! Από το κακό στο χειρότερο πάω…
«Όχι. Κοίτα. Βασικά.»
«Ναι…», με ενθάρρυνε προσπαθώντας να μην γελάσει με την έκφρασή μου.
«Άκουσε πολλά χθες και ιδιαίτερα για το σκηνικό που παίχτηκε με την Λούσι από τον διευθυντή. Έχει ανησυχήσει ο άνθρωπος με τόσα που έχει ακούσει και από διάφορα δημοσιεύματα. Και έχει μάθει πως κάτι τρέχει... μεταξύ μας. Τρέχει ακόμη, ε; Δεν έχω γίνει πολύ ρεζίλι..», ρώτησα ανήσυχα.
«Είμαι σίγουρος πως μπορείς και καλύτερα. Καλά, ΤΩΡΑ έμαθε πως κάτι τρέχει μεταξύ μας;», ρώτησε γελώντας.
«Μη γελάς ρε! Τώρα έμαθε πως εξακολουθεί να… τρέχει; Και απλώς θέλει να σε γνωρίσει. Ξέρω πως είναι πολύ ντροπιαστικό αυτό, όμως είναι υπερπροστατευτικός και έχει φρικάρει λίγο με όλα αυτά που άκουσε και απλώς σε προσκάλεσε για έναν καφέ. Αχ, συγγνώμη!», είπα ανατριχιάζοντας και μόνο στην ιδέα.
«Εντάξει, δέχομαι. Να φέρω γλυκά;», με ρώτησε με πειραχτικό ύφος και με πήρε αγκαλιά.
«Χαρά, πάμε βόλτα με τη λιμουζίνα μου; Έχω πιο μεγάλη από του Αχιλλέα», μου έκλεισε το μάτι από το απέναντι κάθισμα ο Άγγελος. «Τι δικέ μου; Εγώ την είδα πρώτος!», απάντησε στο απειλητικό βλέμμα του Άγγελου. Λατρεύω όταν ζηλεύει.
«Δε νομίζω πως η Χαρά έχει τέτοιο γούστο ώστε να περάσει ένα λεπτό μαζί σου, βλαμμένε», του πέταξε η Άντα με υφάκι.
«Ενώ εσύ πολύ θα το ήθελες, ε βλαμμένη;»
«Κάνε όνειρα..»
«Εσύ κάνε»
«Εσύ κάνε παλιο…»
Αχ… Κάποια πράγματα δεν αλλάζουν.
* * *
Πηγαίνοντας στο μάθημα των αγγλικών κάτι μου χάλασε τη διάθεση. Η Κατερίνα και η Λούσι μιλούσαν και η Λούσι έδειχνε νευριασμένη. Μα το ίδιο και η Κατερίνα. Τις πλησίασα.
«Συμβαίνει κάτι;»
«Τι; Χαρά! Όχι, ζήτησα συγγνώμη από το κορίτσι για αυτό που έγινε χθες, όμως δεν τη δέχτηκε»
Η Λούσι έδειξε έκπληκτη- ενοχλημένη όμως κούνησε το κεφάλι.
«Σιγά μην της ζητήσουμε συγγνώμη», της είπα εκνευρισμένη.
«Μην ανησυχείς, σε λίγο θα ζητάς έλεος», μου είπε η Λούσι. Δεν της έδωσα σημασία. Την έχω βαρεθεί πια.


Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Starlight
Administrator
Administrator
Starlight

Number of Posts : 4810
Registration Date : 14/03/2010

Character sheet
Magic Object: Κιβωτός των στοχασμών
House: Silentium Silentium

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Icon_minitimeΠεμ Ιουν 30, 2011 4:38 am

Καλά το μυρίστηκα από την αρχή λοιπόν το θέμα με την Άντα και τον Άγγελο! loll
Ξωτικό μου, ευχαριστούμε για την μεγάλη συνέχεια!! inloving
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Icon_minitimeΠεμ Ιουν 30, 2011 4:40 am

laugh
Καλά το μυρίστηκες; Γιατί εδώ δεν φάνηκε και κάτι συνταρακτικό, εκτός από την φυσιολογική έχθρα rock
Παρακαλούμεεεεεεεεε hug
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Starlight
Administrator
Administrator
Starlight

Number of Posts : 4810
Registration Date : 14/03/2010

Character sheet
Magic Object: Κιβωτός των στοχασμών
House: Silentium Silentium

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Icon_minitimeΠεμ Ιουν 30, 2011 4:51 am

Εγώ επιμένω πάντως! Δεν υπάρχει μόοονο έχθρα! loll
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Icon_minitimeΠεμ Ιουν 30, 2011 4:52 am

laugh laugh
Όοοοτι πεις. Πάντως, οι συνέχειες που θα έρθουν θα σε αφήσουν άναυδη rock
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Icon_minitimeΚυρ Αυγ 07, 2011 8:49 pm

Η συνέχειαααα!! Smile Smile

Στις τουαλέτες των κοριτσιών…

«Δεν το πιστεύω αυτό που μου συμβαίνει…! Δεν μου φτάνει που την συμπαθούν όλοι, που ο μπαμπάς δεν απολύει τον πατέρα της, που με παρατάει ο Αχιλλέας εξαιτίας της, έχω σπάσει και δύο νύχια σε μία μέρα!», αποκρίθηκε η Λούσι Αγγέλου προς τον υπέροχο εαυτό της στον καθρέφτη.
«Απίστευτο!»
«Τραγικό!», κακάρισαν η Ντίνα και η Ντόνα, τα υποκατάστατα της Λίλας και της Λόλας.
Το είδωλο της Λούσι στον καθρέφτη φαινόταν σκεπτικό, γεμάτο έγνοιες- κάτι που φυσικά τα υποκατάστατα δεν παρατήρησαν. Η Λούσι για λίγο κοίταξε τον εαυτό της και μετά γύρισε πριν τις άλλες.
«Κορίτσια, ήρθε η ώρα για μια εξομολόγηση», οι άλλες δύο κράτησαν τις ανάσες τους. «Το καλοκαίρι που μας πέρασε, κάλεσα την Τζίνι στο σπίτι, ξέρετε, όπως κάθε χρόνο, για χειρομαντεία, φλιτζάνι, χαρτιά και λοιπά…», οι άλλες δύο κούνησαν το κεφάλι. «Και μου είπε πως φέτος θα έρθει στη ζωή μου μια κοπέλα, που εξαιτίας της θα αλλάξει όλη μου η ζωή, θα με απειλήσει. Σε όλους τους τομείς. Βέβαια, αυτή μου είπε, περισσότερο στα οικονομικά, αλλά και η Τζίνι κάνει λάθη! Το θέμα είναι, πως δεν την πίστεψα, κι όμως τώρα…! Βέβαια, στην πορεία, όταν κατάλαβα πως ίσως είναι η Χαρά, άρχισα να της βάζω εμπόδια… Δημιούργησα την έχθρα, κατάφερα να την βγάλω ναρκομανή, με τη βοήθεια του Τζακ σε εκείνο το πάρτυ αλλά όλο μου γλιτώνει. Και τώρα, αυτό;!».
Η Λούσι Αγγέλου, είχε χάσει κάθε ίχνος της ομορφιάς της τώρα. Τα μάτια της είχαν γεμίσει κακία και ζήλεια, ανάμεικτη με κρυφό φόβο. Τι έπρεπε να κάνει τέλος πάντων; Να δηλητηριάσει εκείνη τη μικρή; Δεν θα έφτανε σε εκείνο το σημείο, προς Θεού. Είχε σχεδιάσει εδώ και μήνες το πώς θα την βγάλει από την μέση. Θα την ντρόπιαζε, δίχως να καταλάβαινε κανείς την ανάμειξή της, με τη βοήθεια της Κατερίνας. Αλλά, η Κατερίνα, την είχε απογοητεύσει, δεν είχε βρει τίποτα αξιοσημείωτο… Θα έπρεπε να βρει έναν τρόπο μόνη της.
«Το βρήκα!...»
Ας μην βγάζουμε γρήγορα συμπεράσματα… Ο Διάβολος έχει πολλά ποδάρια.

Στην άλλη άκρη της πόλης, σε ένα εργαστήρι φωτογραφίας…

Η Κατερίνα καθόταν στη μέση ενός μικρού δωματίου, το οποίο φωτιζόταν από ένα βαθύ κόκκινο χρώμα. Οι μαύροι κύκλοι και τα ανάκατα μαλλιά της όμορφης γυναίκας, σε συνδυασμό με τον φωτισμό δημιουργούσαν το σκηνικό ενός κακού θρίλερ.
Η γυναίκα τώρα είχε το ακουστικό του κινητού της στο αφτί και περίμενε υπομονετικά να συνδεθεί. Είχε κουραστεί τόσο πολύ με αυτή την μάταια υπόθεση. Ήταν η πιο μίζερη υπόθεση που ανέλαβε ποτέ στη ζωή της: να μπει σε ένα συνηθισμένο σπίτι, να παραστήσει την ερωτευμένη και να ψάξει να βρει ενοχοποιητικά στοιχεία για ένα άτομο που φαινόταν τελείως ‘καθαρό’. Όμως χρειαζόταν τα λεφτά, που να πάρει… Έπρεπε να φύγει από την χώρα το συντομότερο δυνατό.
«Ναι, επιτέλους το σήκωσες!», είπε με νευρική φωνή. «Τι έγινε; Ναι… Μμ-χμ… Καλά, αυτά τα ξέρω, πέρνα στο παρασύνθημα!», φώναξε και άρχισε να κόβει βόλτες στο μικρό δωμάτιο κουνώντας το κεφάλι της πού και πού, προφανώς συμφωνώντας σιωπηλά με τον συνομιλητή.
Τίποτα δεν φαινόταν να την εκπλήσσει σε όσα άκουσε. Είχε δίκιο. Η Χαρά ήταν τελείως ‘καθαρή’. Και πάνω που άρχισε να απελπίζεται, άκουσε κάτι και κοκάλωσε απότομα.
«Τι; Τι είπες;». Ο συνομιλητής επανέλαβε τα προηγούμενα λόγια του και η Κατερίνα σκέφτηκε πως έβγαλε λαβράκι. «Δεν το πιστεύω…!»
Κάτι τέτοιες στιγμές αναρωτιόμαστε πώς βγήκε η παροιμία «Αγαπάει ο Θεός τον κλέφτη, αγαπάει όμως και τον νοικοκύρη». Γιατί όπως φαίνεται, εδώ δεν ισχύει… Ηρέμησε τώρα, Κατερίνα, και είσαι τυχερή. Η Χαρά δεν είναι όσο νομίζουν όλοι ‘καθαρή’.
* * *
«Γύρισα!», φώναξα καθώς έκλεινα την πόρτα πίσω μου. Κοίταξα στο σκοτεινό χολ του σπιτιού. Κανείς. Μα πού στο καλό είναι όλοι;, αναρωτήθηκα και κατευθύνθηκα προς το σαλόνι. Πάλι κανείς.
«Μαμά, μπαμπά, Κατερίνα, Νίκο, Ειρήνη;». Καμία απάντηση. Κάπου εκεί ήταν που ανασήκωσα τους ώμους και πήγα στο δωμάτιό μου να στρωθώ στο διάβασμα.
Στον δρόμο μου για το δωμάτιο, αποφάσισα να ανοίξω τα φώτα του χολ, μην σκοντάψει κανείς με τέτοιο σκοτάδι. Κλικ. Δεν άνοιγε. Πήγα προσεκτικά στο δωμάτιό μου και προσπάθησα κι εκεί. Τίποτα. Άρα δεν μπορούσα ούτε να διαβάσω. Όλο αυτό το άγχος για τις εξετάσεις μόνο καλό δεν μου έκανε. Τις τελευταίες μέρες είχα μονίμως μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, κάτι που δεν κολάκευε καθόλου το λευκό μου δέρμα. Και αύριο ο Αχιλλέας ήταν προσκεκλημένος στο σπίτι.
«Καλά, όποτε γυρίσετε, ξέρετε πού θα με βρείτε», είπα ανάμεσα σε δύο χασμουρητά και ξάπλωσα κάτω από τα μωβ σκεπάσματά μου.
Δεν ξέρω πόση ώρα κοιμόμουν. Βρισκόμουν σε έναν κόσμο γεμάτο σκιές, αιθέριο, σχεδόν βαθύ. Πετούσα για πολύ ώρα ή ίσως και για κάποια δευτερόλεπτα. Κι όμως, ήξερα πως το συνειδητό μου ήταν ξάγρυπνο-και πάλι. Και κάτι με έκανε, μέσα στον ύπνο μου να ανατριχιάσω ολόκληρη, παρότι ήμουν σκεπασμένη με την ζεστή μου κουβέρτα.
Άνοιξα τα μάτια μου, και μέσα στο σκοτάδι, ένιωσα κάποιον να κινείται στο δωμάτιο. Να κινείται με αργά βήματα που ο θόρυβός τους πνιγόταν από το χοντρό, λευκό μου χαλί. Ανησύχησα. Φοβήθηκα, και δεν κατάλαβα γιατί, όμως δεν μπορούσα να βγάλω μιλιά- όπως συμβαίνει συνήθως στους εφιάλτες. Έβρεχε. Μια αστραπή φώτισε τον απέναντι τοίχο. Η φιγούρα στο δωμάτιό μου φανερώθηκε και κρατούσε κάτι στο υψωμένο της χέρι.
«Ααα!!», τσίριξα στη στιγμή και κρύφτηκα κάτω από τα παπλώματα. Ήταν χαζό, ανόητο αυτό και το ήξερα.
«Χαρά, εγώ είμαι, η Κατερίνα». Ξεπρόβαλλα δειλά και εκείνη τη στιγμή ακούστηκε ένα κλικ και το φως του φακού που κρατούσε η Κατερίνα με τύφλωσε.
«Αχ, Κατερίνα, με κοψοχόλιασες…», είπα και σηκώθηκα από το κρεβάτι.
«Συγνώμη, ήθελα να σου φέρω τον φακό, σε περίπτωση που όταν ξυπνήσεις τον χρειαστείς. Δεν τον άνοιγα για να μην σε ξυπνήσω…», μου είπε χαμογελαστά.
«Ευχαριστώ, είσαι ένας άγγελος», της είπα και έριξα μια ματιά προς το παράθυρο γεμάτη ανησυχία.
«Κοιμήθηκες καλά, χρυσό μου;», με ρώτησε ευγενικά και ήρθε προς το μέρος μου, έτσι που να κοιτάζουμε και οι δύο την βροχή με σταυρωμένα τα χέρια, και οι δύο ουσιαστικά βυθισμένες στις δικές μας σκέψεις.
«Ναι. Αν και, τι ανόητο, είχα ένα προαίσθημα στον ύπνο μου, πως κάποιος θέλει να μου κάνει κακό!», είπα και καθώς το έλεγα, μου φτιάχτηκε κάπως η διάθεση.
«Ναι! Τι ανόητο!», γέλασε μαζί μου η Κατερίνα δίχως να με κοιτάξει στα μάτια. Περιοριστήκαμε να κοιτάζουμε τη βροχή.
«Πού είναι οι άλλοι;», ρώτησα κάποια στιγμή.
«Ο Παύλος στη δουλειά, η Γαλήνη στο ξενοδοχείο της- είπε πως με τόση κακοκαιρία, προτιμούσε να μείνει εκεί απόψε. Η Ειρήνη κοιμάται και ο Νίκος διαβάζει»
«Ωχ! Σωστά, πρέπει να στρωθώ στο διάβασμα κι εγώ…», συμφώνησα και κάθισα γρήγορα στο θρανίο μου, τοποθετώντας πάνω βιβλία, τετράδια και λεξικά. Πού έχω βάλει τα κεριά μου;
«Καλό διάβασμα, σε αφήνω κι εγώ στην ησυχία σου», μου είπε η Κατερίνα, προφανώς βυθισμένη στις σκέψεις της γιατί παραλίγο να βγει από το μπαλκόνι. Έπειτα άλλαξε κατεύθυνση και βγήκε από το δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα.
«Σ’ αφήνω. Για τώρα»
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Starlight
Administrator
Administrator
Starlight

Number of Posts : 4810
Registration Date : 14/03/2010

Character sheet
Magic Object: Κιβωτός των στοχασμών
House: Silentium Silentium

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Icon_minitimeΠεμ Αυγ 11, 2011 11:41 pm

Ωπα!
Συνέχεια!
Και τι συνέχεια!!
Αναρωτιέμαι τι ξέθαψαν για τη Χαρά.. loll
Ξωτκούλι όποτε μπορέσεις συνέχεια! cuty
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Icon_minitimeΣαβ Αυγ 13, 2011 3:21 am

laugh Ω, θα την έχεις τη συνέχειά σου evil
Ευχαριστώ Νεφελάκι μου!! hug
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Undying Curse
Administrator
Administrator
Undying Curse

Number of Posts : 7462
Registration Date : 29/03/2010

Character sheet
Magic Object: Το χαμένο διάδημα
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Icon_minitimeΣαβ Σεπ 03, 2011 9:19 am

τι? αυτό είναι? loll

πολύ καλό μπράβοοοο hoho
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Ariadni*
Ξωτικό
Ξωτικό
Ariadni*

Number of Posts : 3072
Registration Date : 25/02/2010

Character sheet
Magic Object: Πέτρα της Ανάστασης
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Icon_minitimeΔευ Σεπ 05, 2011 7:37 am

Σπόιλερ:
ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ

«Σήμερα θα γνωρίσει ο μπαμπάς τον Αχιλλέα. Μάλλον θα είναι και η μαμά σπίτι». Η Άντα γέλασε. Ήμασταν στις τουαλέτες και περιμέναμε την Ελίζα να μακιγιαριστεί με τα χέρια στη μέση.
«Δεν έχει άγχος που θα γνωρίσει τα πεθερικά;», ρώτησε πειραχτικά η κολλητή μου παίζοντας με τα δαχτυλίδια της.
«Το αντίθετο! Είναι τόσο χαλαρός που μου σπάει τα νεύρα. Κάνει και χιούμορ. Λέει ότι μάλλον το να τον δεχτεί ο μπαμπάς μου θα είναι μεγαλύτερο κατόρθωμα από το να με δεχτεί ο Δούκας. Χα! Γελάσαμε, μας κάνει και πνεύμα…».
Καλά, μπορεί να μου άρεσε λιγάκι ο τρόπος με τον οποίο αντιδρούσε. Αλλά δεν θα το ομολογούσα στην Άντα γιατί θα άρχιζε τα περί τρελού έρωτα που αυτή προσωπικά δεν τον αντέχει.
«Έτοιμη!», δήλωσε περήφανη η βαμμένη ως το κόκαλο Ελίζα. «Θα αρέσω στον Άγγελο;»
«Θα τον ξετρελάνεις», είπαμε με μια φωνή εγώ και η Άντα.
* * *
Είμαι έτοιμη να τα τινάξω τα πέταλα όπως θα έλεγε και η Ελίζα. Έχουν μαζευτεί όλοι από ώρα στο σαλόνι και περιμένουν το νεοφερμένο. Το σκηνικό είναι – όπως πάντα- γελοίο.
Ο μπαμπάς στέκεται στην κουζίνα με τα χέρια σταυρωμένα- ελπίζω να μην κατεβάσει την καραμπίνα, ο Νίκος διασκεδάζει να με βλέπει αγχωμένη, η Ειρήνη παίζει με τις κούκλες της- κλασικά, η μαμά έχει καθίσει σταυροπόδι στον καναπέ και με παρατηρεί επίμονα- μάλλον με αναλύει ψυχολογικά, και η Κατερίνα όπως πάντα, αθόρυβη, αμίλητη, χαμογελαστή.
Ντιν- ντον.
«Δεν είμαι καθόλου έτοιμη γι’ αυτό. Ωχ, Θεέ μου!... Τι τραβάω». Οι ψιθυριστοί μονόλογοι συνεχίστηκαν μέχρι την πόρτα, όπου εμφανίστηκε ο Αχιλλέας με ένα μπουκέτο λουλούδια και γλυκά στα χέρια του. Θέλω να φύγω. Αυτό μοιάζει με κακόγουστη ταινία.
«Καλώς σε βρήκα, οικοδέσποινα», μου χαμογέλασε και με φίλησε στα γρήγορα.
«Μου τη δίνει η ψυχραιμία σου. Με βλέπεις πώς είμαι;», του έδειξα με στόμφο το πρόσωπό μου και γέλασε. «Πέρνα μέσα»
«Συγγνώμη αν σε εκνευρίζω, Χαρά μου, αλλά το διασκεδάζω», ψυθίρισε ακολουθώντας με στο εσωτερικό του σπιτιού.
Τον οδήγησα στο σαλόνι με αργά βήματα. Εκείνος παρατηρούσε τον χώρο και εγώ ήθελα να με καταπιεί η γη. Φορούσε πολύ ωραία ρούχα, όπως πάντα , ευτυχώς όχι επίσημα, ρούχα κοινών θνητών-προσεγμένος. Ένα τζιν και μία μαύρη μπλούζα, κάναμε και σετάκι, τρομάρα μας.
«Εεε…», έκανα μπροστά σε όλους. Σεντόνι.
«Γεια σας. Λέγομαι Αχιλλέας Δούκας», με βοήθησε χαμογελαστά ο Αχιλλέας.
Τότε η Γαλήνη πήρε την κατάσταση στα χέρια της, με τα ‘‘Έχω ακούσει τόσα για σένα, από δω η Κατερίνα, τα παιδιά, ο Νίκος, η Ειρηνούλα, ω, έφερες λουλούδια! Και γλυκά! Μα, τι ευγενικό!’’. Μπλα, μπλα. Μπλα. Ο μπαμπάς δεν είχε κάνει κίνηση, απλώς παρατηρούσε.
Όλοι μας βολευτήκαμε στους καναπέδες, η Κατερίνα σέρβιρε καφέ και ακολούθησαν οι γνωστές τυπικότητες.
«Αχιλλέα», έκανε ο Παύλος τη θεαματική του είσοδο από την κουζίνα και του έτεινε το χέρι.
«Κύριε Παύλο». Αν είχε τον Θεό του, προσπαθούσε να κρύψει ένα χαμόγελο από δω μέχρι… μέχρι! Αχ αυτό το παιδί. Ο μπαμπάς κάθισε και αυτός.
«Δεν ήταν ανάγκη τα δώρα», είπε ο μπαμπάς.
«Μα έρχομαι πρώτη φορά. Μεταξύ μας, έχω μάθει από την Χαρά πως είστε οι άντρες της οικογένειας φανατικοί οπαδοί της ‘Νίκης’ και πήρα το θάρρος να αγοράσω τρία εισιτήρια για το αυριανό ματς, πρώτη θέση»
«Αδερφέ μου!», πετάχτηκε από το κάθισμά του ο Νίκος και αγκάλιασε τον Αχιλλέα. Όλοι γελάσαμε.
Έχω την εντύπωση πως ο μπαμπάς αρχίζει να τον παίρνει με καλό μάτι. Τελικά, όλοι τον λάτρεψαν. Και εκείνος δεν έδειχνε να ενοχλείται καθόλου, ήταν το κέντρο της προσοχής, το κέντρο της συζήτησης και όπως πάντα αξιαγάπητος. Μετά από δυόμιση ώρες αποφάσισε να φύγει, ευγενικά, διότι ‘έπρεπε να διαβάσει για αύριο’. Με αυτή του την ατάκα, ο μπαμπάς τον συμπάθησε ακόμη περισσότερο. Ήξερε καλές κινήσεις, σκέφτηκα καθώς τον συνόδευα μέχρι την πόρτα.
«Πώς σου φάνηκε; Σε έφεραν σε πολύ δύσκολη θέση;», τον ρώτησα πειραχτικά.
«Όχι, όχι σε πολύ δύσκολη. Είναι πολύ… θερμοί»
«Ε, είναι το γονίδιο», ανασήκωσα τους ώμους. «Ήσουν πολύ καλός, μπράβο!»
«Ευχαριστώ, κυρία μου!», έκανε υπόκλιση και με αγκάλιασε. «Χαιρετισμούς στα πεθερικά μου», είπε μέσα στο ασανσέρ και πριν προλάβω να πάρω την χειρότερη γκριμάτσα μου έφυγε. Μου τη δίνει! Λίγο.
* * *
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
Undying Curse
Administrator
Administrator
Undying Curse

Number of Posts : 7462
Registration Date : 29/03/2010

Character sheet
Magic Object: Το χαμένο διάδημα
House: Animus Animus

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Empty
ΔημοσίευσηΘέμα: Απ: Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια   Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 Icon_minitimeΔευ Σεπ 05, 2011 9:50 am

αααααααααααα τέλειιιιιιοοοοοοο!!!!! bounce
Επιστροφή στην κορυφή Πήγαινε κάτω
 

Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια

Επισκόπηση προηγούμενης Θ.Ενότητας Επισκόπηση επόμενης Θ.Ενότητας Επιστροφή στην κορυφή 
Σελίδα 6 από 7Μετάβαση στη σελίδα : Επιστροφή  1, 2, 3, 4, 5, 6, 7  Επόμενο

Δικαιώματα σας στην κατηγορία αυτήΔεν μπορείτε να απαντήσετε στα Θέματα αυτής της Δ.Συζήτησης
Nautilus Academy :: Ναυτιλος II :: Τα Νησιά :: Τα Νησιά της Γνώσης :: Το Νησί της Δημιουργίας :: Γράφοντας...-
Μετάβαση σε:  
Χαρά: Ο λάκκος με τα φίδια - Σελίδα 6 310
Δωρεάν φόρουμ | ©phpBB | Δωρεάν φόρουμ υποστήριξης | Αναφορά κατάχρησης | Πρόσφατες συζητήσεις