Κλίθηκα σε αυτόν τον ζοφερό τόπο
Όπου ο θάνατος δεσπόζει
Χωρίς να ξέρω το πως και το γιατί
Ξάφνου, σε είδα να στέκεσαι σε μια γωνία
Με μια λάμψη αλλιώτικη απ'όλους τους άλλους
Στάθηκα και εγώ δίπλα σου
Και σου είπα όλα όσα έχω κρυμμένα στην ψυχή
Μα εσύ στάθηκες ακίνητος, αμίλλητος
Απόκοσμος
Έψαξα βαθύτερα και εγώ μες στην ψυχή μου
Και σου έδειξα πράγματα που δεν είχα δείξει σε κανένα
Το κενό στα μάτια σου μου έδειχνε πως ήσουν μίλια μακριά
Και δεν νοιαζόσουν

Τότε σου είπα πως θέλω να βάλω τέλος στην ζωή μου
Μπας και από τον λήθαργό σου ξυπνήσεις
Και, σαν η ευχή μου να εισακούστηκε,
Ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό σου
Νόμιζα ότι συνέπασχες μαζί μου
Μα ήταν μόνο οι στάλες της βροχής
Που κατέβρεχαν το μαρμαρωμένο, αψεγάδιαστο πρόσωπό σου
Τα δικά μου δάκρυα όμως ήταν αληθινά
Και φαρμάκι πότισαν την ψυχή μου

Τι να το κάνω που με ακούς
Αν δεν μπορείς να μου απαντήσεις;
Τι και αν με τον πόνο μου συμπάσχεις
Αλλά από αυτόν δεν μπορείς να με λυτρώσεις;
Αν μπορούσα να μοιραστώ πράγματι μαζί σου την οδύνη
Ο πόνος της καρδιάς μου λίγο να αλαφρύνει
Αν μπορούσα να σε πονέσω και εγώ λιγάκι
Για να καταλάβεις τον πόνο που προκαλεί η απουσία σου
Στην ζωή μου
Τότε καλύτερα θα μπορούσα να κοιμάμαι
Χωρίς τα ονείρατά μου να στεφανώνουν εφιάλτες
Και μια διπλή κόλαση να ζω

Θέλω να φύγω από εδώ
Να τρέξω, να χαθώ
Σε μονοπάτια άγνωστα, μακριά σου
Να μην νιώθω τίποτα πια
Να μπορέσω να ξεφύγω
Από την κρύα και την άπονη καρδιά σου...