«Με περίμενε η Κριστίν, ζωντανή, πραγματικά ζωντανή μνηστή, για την αιώνια σωτηρία της… Και όταν προχώρησα προς το μέρος της, πιο ντροπαλός και από μικρό παιδί, δεν το ‘βαλε στα πόδια… όχι, όχι… έμεινε εκεί… με περίμενε… Νομίζω, μάλιστα, πως έσκυψε λίγο… Α, όχι πολύ… μα λίγο, σαν ζωντανή μνηστή, το μέτωπο της… Και… κι εγώ… τη φίλησα!... Εγώ!... εγώ!... εγώ!.. Και δεν είναι πεθαμένη! Έμεινε φυσιολογικά δίπλα μου, αφού τη φίλησα, έτσι, να… στο μέτωπο… Α, τι ωραία που είναι, να φιλάς κάποιον… Δεν μπορείς να ξέρεις, εσύ!... Εγώ, όμως! Εγώ!... η μητέρα μου, η καημένη, η φτωχή μου μητέρα δεν θέλησε ποτέ να με φιλήσει… έφευγε από κοντά μου… σαν έβγαζα τη μάσκα μου!... ούτε καμιά άλλη γυναίκα!... Ποτέ! Ποτέ! Άαα! Λοιπόν, λοιπόν, μπροστά σε μια τέτοια ευτυχία μ’ έπιασαν τα κλάματα. Κι έπεσα κλαίγοντας στα πόδια της… και φιλούσα τα πόδια της, τα ποδαράκια της, κλαίγοντας… κι εσύ κλαις, νταρογκά? Κι αυτή, ξέρεις, έκλαψε… ο άγγελος αυτός έκλαψε…»
Κι ο Ερίκ έκλαιγε με λυγμούς, ενώ ο Πέρσης(νταρογκά) δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του μπροστά στον άνθρωπο με τη μάσκα που, με τους ώμους να κλονίζονται στο στήθος, βογκούσε άλλοτε από οδύνη κι άλλοτε από ευτυχία.
«Α, νταρογκά, ένιωσα τα δάκρυά της να κυλάνε στο μέτωπο μου, στο δικό μου μέτωπο, πάνω μου! Ήταν καυτά… ήταν γλυκά… ήταν πάνω στη μάσκα μου, τα δάκρυά της! Ανακατεύτηκαν με τα δάκρυά μου στα μάτια μου!... Και κυλούσαν μέχρι το στόμα μου… Α, τα δάκρυά της, πάνω μου! Άκου, νταρογκά, άκου τι έκανα… Τράβηξα κι έβγαλα τη μάσκα μου για να μη χάσω ούτε έναα από τα δάκρυά της… Κι αυτή δεν το ‘βαλε στα πόδια! Όχι, δεν είναι πεθαμένη! Έμεινε ζωντανή, να κλαίει… πάνω μου… μαζί μου… κλάψαμε μαζί, νταρογκά!... μεγαλοδύναμε θεέ, μου ‘δωσες όλη την ευτυχία του κόσμου!»
Και ο Ερίκ σωριάστηκε αγκομαχώντας στην πολυθρόνα.
«Α, δε θα πεθάνω τώρα αμέσως… άφησε με να κλάψω» είπε στον Πέρση.
Μετά από λίγο, ο άνθρωπος μάσκα συνέχισε:
«άκου, νταρογκά... άκου το καλά αυτό... Καθώς ήμουν στα πόδια της... την άκουσα να λεει ¨Καημένε, δυστυχισμένε μου Ερίκ!¨και μου ‘πιασε το χέρι! Εγώ πια, ήμουν ένας δυστυχισμένος σκύλος, το καταλαβαίνεις, ντατογκά, ένας δυστυχισμένος σκύλος, έτοιμος να πεθάνει για χάρη της... όπως σ’ το λεω, νταρογκά, όπως σ’ το λέω! Και να φανταστείς πως είχα στο δάχτυλο μου μια βέρα, μια χρυσή βέρα που της την είχα δώσει... και την είχε χάσει... και την ξαναβρήκα... μια βέρα, σου λεω! Της την πέρασα στο χεράκι της και της είπα:¨να, πάρ’την... παρ’την, είναι για σένα... και για κείνον... είναι δώρο μου για τους αρραβώνες σας... το δώρο του καημένου, του δυστυχισμένου Ερίκ... Ξέρω πως τον αγαπάς τον νεαρό... μην κλαις πια!¨ Με ρώτησε τότε με μια γλυκιά φωνή τι εννοούσα. Της έδωσα να καταλάβει, και κατάλαβε αμέσως, πως δεν ήμουν πια γι’ αυτήν τίποτε παραπάνω από ένα δυστυχισμένο σκυλί έτοιμο να πεθάνει... και πως εκείνη, πως εκείνη μπορούσε να παντρευτεί τον νεαρό όποτε ήθελε, γιατί είχε κλάψει μαζί μου... Α, νταρογκά... το φαντάζεσαι? Όταν της το είπα, ήταν σαν να ‘ κοβα με τα ίδια μου τα χέρια την καρδιά μου στα τέσσερα. Εκείνη όμως είχε κλάψει μαζί μου... και είχε πει ¨Καημένε, δυστυχισμένε μου Ερίκ!¨»

Έκλαιγα σε αυτό το απόσπασμα.
Το λάτρεψα!
Πάντως στον επίλογο συγχίστηκα. Λέει ότι αν δεν ήταν άσχημος θα ήταν ο καλύτερος άνθρωπος.
Μα μπορούσε να είναι ο καλύτερος άνθρωπος. Γιατί έπρεπε να τον βλέπουν με φρίκη? Ακόμα και η οικογένεια του τον απέρριψε. Η εμφάνισή του δεν ήταν λόγος να το κάνουν. Βέβαια πιο πολύ θύμωσα όταν η Κριστίν μίλησε για αυτόν πρώτη φορά. Όταν ο Ερίκ ήταν γι' αυτή μόνο μια φωνή είπε συγκεκριμένα "είχατε την ίδια θέση στην καρδιά μου". Μόλις είδε το πρόσωπο του όμως ήθελε να φύγει μακριά του. Έπνιγε τα συναισθήματά της μόνο γιατί τον λυπόνταν. Ενώ αυτός το μόνο που ήθελε ηταν να ζησει σαν όλους τους ανθρώπους. Την ήθελε όμως κι ευτυχισμένη... και μόλις του έδειξε λίγη τρυφερότητα την άφησε να φύγει. Γιατί πράγματι η καρδιά του μπορούσε να χωρέσει όλο τον κόσμο... τον κόσμο όμως που τον ανάγκασε να ζει περιορισμένος σε υπόγεια.
Καημένε, δυστυχισμένε Ερίκ