Το καράβι είχε ήδη ξεμπαρκάρει. Και βγήκε στα ανοιχτά. Πίσω του άφηνε κορδέλα τον αφρό της θάλασσας που έμοιαζε να το ακολουθούσε. Όλοι μας ήμασταν τρομοκρατημένοι.

Πέντε ναύτες κι ένας ο καπιτάνος, ήταν όλο κι όλο το πλήρωμα. Το μέρος το οποίο είχαμε επισκεφθεί ήταν ένα χωριό, του οποίου οι κάτοικοι ήταν πολύ θρησκόληπτοι. Μα άλλο να σας το λένε, κι άλλο να το ακούτε!

Εγώ δεν ήθελα να κάνω αυτό το ταξίδι γιατί είχα ακούσει ιστορίες γι αυτό το ακατανόμαστο μέρος. Αλλά… ας όψεται το μεροκάματο.

Ήμουν 15 χρονών τότε, κι ήλιος δεν με είχε δει ακόμη. Ούτε ήξερα από φαντάσματα και κουραφέξαλα. Αλλά σε εκείνο το χωριό, έγινα ξεφτέρι.
Κοψοχολιασμένοι τρώγαμε στην τραπεζαρία του καραβιού μας από ξύλο μαούνας που το είχαμε μπαρκαρισμένο στο όρμο της μαρίνας (μεγάλη η χάρη της Αγίας). Μπουκιά δεν μας καθότανε! Κανένας μας δεν μπορούσε να βγάλει άχνα ή να πεί «μα» και «μου»!

Και ένα βράδυ…. Στο κατάμαυρο πισσούρι της νύχτας, ξεπρόβαλε ο άγνωστος «Χ». Τέτοιο πράμα δεν έχω ξαναζήσει στη ζωή μου! Μα άλλο να σας το λένε κι άλλο να το ακούτε!
Ο άγνωστος «Χ» στην πραγματικότητα δεν ήταν καθόλου άγνωστος. Ήταν ο ΓΝΩΣΤΟΣ Λιάγκος Δράκος ο περιπατητής, του οποίου το παρελθόν δεν ήταν για να το καμαρώνει κανείς, γι αυτό και δεν αναφερόταν ποτέ κανείς σε αυτό. Η πεμπτουσία όμως των κατορθωμάτων του , ήταν και αυτό που ώθησε τους πτωχούς χωρικούς να τον φοβούνται, και να του χαρίζουν τους καλύτερους καρπούς των σιτηρών τους και τους καλύτερους μόσχους. Όσους είχαν σιτευτούς.

Ερχότανε ο πασίγνωστος «Χ» στα σκαλιά της αποβάθρας, και μας αγριοκοίταζε με το σμικτό του μονόφρυδο λες κι είχαμε τσιμπούρια. Ά πα πα! Αφού κοιτούσε τόσο επίμονα, που τέτοια ντροπή δεν είχα ξαναζήσει στα 15 μου χρόνια! Να! Στο σταυρό που σας κάνω (μεγάλη η χάρη του Κυρίου ημών εδεηθώμεν). Πολύ μπανιστήρι λέμε. Ούτε στην τουαλέτα δεν μας άφηνε μόνους ο Λιάγκος Δράκος (ξέρετε…. Ο γνωστός μεγιστάνας της νύχτας. Περιπατημένο τυπάκι να πούμε…).
Κι αυτό δεν ήταν τίποτα! Που να δείτε τι έκανε στους άλλους όλους χωρικούς! Βασανιστήρια του άλλου κόσμου, που ξεπερνούσαν κάθε φαντασία. Έβαζε τους μισούς κατοίκους του χωριού να παρακολουθούν μέρα-νύχτα τους άλλους μισούς. Και να στέλνουν αγγελιοφόρους να τον ενημερώνουν για κάθε τους κίνηση. «κιχ!!», δεν τους άφηνε να κάνουν.

Και για να μην τα πολυλογούμε, ήθελε να μαθαίνει κάθε τους κίνηση γιατί την κατέγραφε σε αντικολλητικό χαρτί, το οποίο χρησιμοποιούσε στη μαγειρική του και έτσι εγκλώβιζε το παρελθόν τους. Τις προσωπικότητές τους. Και στη συνέχεια τα έκαιγε σε ινδιάνικο νεκροταφείο που βρισκόταν πέρα στο δάσος μέσα. Και έτσι έδινε ζωή στα πνεύματα.

Εκείνο λοιπόν το βράδυ που τον έβλεπα στην άκρη της αποβάθρας, είχα κλάσει πόμολα μιλάμε. Δεν πίστευα ότι θα έριχνε τα δίχτυά του επάνω μου, ήμουνα ο πιο μικρός και τσαχπινογαργαλιάρης του πολυπληθούς πληρώματος. Πέντε ολόκληροι ναύτες, κι ένας καπιτάνος ίσα μ’εκεί πάνω σαν τα κρύα τα νερά, κι αυτός διάλεξε εμέ! «ποιόν?», «εμέ!». Θαρρούσε πως θα το έβαζα στα πόδια! Αλλά ένα δεν γνώριζε. Ότι εμείς οι Σπαρτιάται είμαστε κακιά φάρρα! ΔΙΣ ΙΣ ΣΠΑΡΤΑ! Και οι 6!

Σφύριξα στους άλλους πέντε και βγήκανε ευθύς, με 5 χατζάρες και 20 μπαλτάδες! Αρματωμένοι ήρθανε πλάι μου και προέταξαν τα στήθια του με ανδρεία, ψυχή τε και σώματι, έσσω έτοιμοι να επιτεθούν! Ο καπιτάνος μας, ο Κασμάς ο Αιτωλός, πρώτος όρμηξε στη μάχη! Καλά μιλάμε τον γάμησε τη μάνα τον Λιάγκο! Έπειτα, ορμήξαμε κι εμείς και μαλιοτραβηχτήκαμε με τα βρεγμένα, από την ισχυρή καταιγίδα, τι-σερτς μας. Και εκεί που λέω «ένα λεπτό παιδιά, τον έχω! Αφήκετέ με να τον λιανίσω τον τσιφλικά να πούμε», ξεπρόβαλε μαύρη φιγούρα. Τρομακτική σαν Τρόικα κι ιστορική σαν Τροία! Επήρα λοιπόν το θάρρος κι ερώτησα «ποια είσαι τσούχτρα, και τι ζητείς με περίσσιο θάρρος, εδώ που άντρες πολεμούν κι οι γυναίκες θέση δεν έχουν.
Κι εκείνη εμμέσως πλην σαφώς, μου απήντησε: «Εγώ είμαι κόρη Τσέλιγκα, είμαι η Σμύρνα Δράκου, τον Λιάγκο αρραβωνιάστηκα θα κάνω τα παιδιά του, έχω τριακόσια πρόβατα και πεντακόσια γίδια, την τρίχα του αν πειράξετε, σας έκοψα τ’ αρχίδια!»

Πραγματικά αισθάνθηκα να χάνεται η γη κάτω απ’τα πόδια μου. Έτσουξα με θάρρος: «ή ταν ή επί τας λεβέντες! γιοοουργιααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααα!»
Μα η Σμύρνα Δράκου δεν ήταν μόνη στο μέτωπο. Είχε μαζί της ολόκληρο λόχο, από ανδρειωμένα φαντάσματα με σάρκα και οστά! Κοντοπάχουλοι στην πλειοψηφία! Διστάσαμε για μια στιγμή, αλλά ο Κασμάς μας υπενθύμησε την ένδοξη καταγωγή μας. Και με δυό κινήσεις ρούα-ματ τους εξοντώσαμε και τους εγκταλείψαμε στο πεδίο της μάχης.

Το κουραστικό αλλά κατά τ’άλλα αναίμακτο και γαλήνιο ταξίδι μας συνεχίστηκε επιτυχώς. Ουφ! Τώρα που τα θυμήθηκα αναστατώθηκα πάλι! Παλιοτόμαρα! Ά να μου χαθείτε!

Το επόμενο μου ταξίδι θα είναι ακόμη πιο τρομακτικό! Και θα γράψω πάλι τις εμπειρίες μου όπως εξάλλου κάνω πάντα. Κάτι μου λέει πως θα έχει τίτλο: Ο μικρός Γιούλιβερ ανακαλύπτει την Ιθάκη με συντροφιά τη Ντόρα!

ΜΑ ΑΛΛΟ ΝΑ ΣΑΣ ΤΟ ΛΕΝΕ, ΚΙ ΑΛΛΟ ΝΑ Τ’ ΑΚΟΥΤΕ!!!